...
Ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνει το όνομα capybara (καπιμπάρα), ίσως να υποπτεύονται κάποιο εξωτικό φαγητό ή ποτό. Κάθε άλλο, πρόκειται για ένα ήρεμο ζωάκι, ένα τρωκτικό, ίσως το μεγαλύτερο τρωκτικό στον πλανήτη, το οποίο φτάνει μέχρι τα 6O κιλά. Ένας πολύ μεγάλος αρουραίος λοιπόν!
Δεν το ξέρουμε στην Ευρώπη, γιατί είναι ζώο της Νότιας Αμερικής και ζει κατά προτίμηση σε υγρότοπους. Είναι φυτοφάγο και άκακο, γι’ αυτό γίνεται εύκολα λεία, ιδίως τα παιδιά του, άγριων ζώων αλλά και αρπακτικών πτηνών.
Θυμήθηκα τώρα το καπιμπάρα, για το οποίο είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια, βλέποντας το βίντεο που ακολουθεί στο τέλος. Στο 16ο αιώνα, όταν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι επιδρομείς είχαν εξοντώσει μεγάλο μέρος των ιθαγενών της Νότιας Αμερικής (όπως παντού) και δεν υπήρχε αγροτικός πληθυσμός να καλλιεργήσει τα χωράφια και να εκθρέψει ζώα, άρχισαν ο στρατός και τα μέλη της κυρίαρχης τάξης των λευκών να ζορίζονται. Επειδή δεν υπήρχαν δε ακόμα αρκετά γελάδια και αμνοερίφια (εισήχθησαν σταδιακά από την Ευρώπη), αναγκάστηκαν οι μέτοικοι να τρώνε τα καπιμπάρα, τα οποία σιγά σιγά τους φάνηκαν και πολύ νόστιμα.
Έλα όμως που οι Καθολικοί έχουν (όπως και όσοι τηρούν τις ορθόδοξες παραδόσεις) πολλές νηστείες και, όπως προαναφέρθηκε, δεν υπήρχε δυνατότητα εναλλακτικών εδεσμάτων για εκείνες τις μέρες. Με πολλές παρακλήσεις και πιέσεις στον πάπα της Ρώμης αποφασίστηκε λοιπόν τότε να θεωρηθεί το καπιμπάρα ιχθύς, ψάρι, οπότε παρέμενε έκτοτε νηστίσιμο για όλο το χρόνο!
Και άντε τώρα, μετά από τόσους αιώνες, να ανακαλέσει ο πάπας εκείνη την απόφαση και να κατατάξει το καπιμπάρα πίσω στα τρωκτικά θηλαστικά (Hydrochoerus). Θα μάθει όλη η οικουμένη την ιστορία και θα γελάει για πολλά χρόνια. Στη νότια Αμερική, πάντως, υπάρχουν αρκετά ανέκδοτα για κάποιο ψάρι που βγαίνει από τα χόρτα και αρχίζει να μουγκρίζει… Είναι και 6O κιλά το σκασμένο, δεν κρύβεται με τίποτα!
Δεν το ξέρουμε στην Ευρώπη, γιατί είναι ζώο της Νότιας Αμερικής και ζει κατά προτίμηση σε υγρότοπους. Είναι φυτοφάγο και άκακο, γι’ αυτό γίνεται εύκολα λεία, ιδίως τα παιδιά του, άγριων ζώων αλλά και αρπακτικών πτηνών.
Θυμήθηκα τώρα το καπιμπάρα, για το οποίο είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια, βλέποντας το βίντεο που ακολουθεί στο τέλος. Στο 16ο αιώνα, όταν οι Ισπανοί και Πορτογάλοι επιδρομείς είχαν εξοντώσει μεγάλο μέρος των ιθαγενών της Νότιας Αμερικής (όπως παντού) και δεν υπήρχε αγροτικός πληθυσμός να καλλιεργήσει τα χωράφια και να εκθρέψει ζώα, άρχισαν ο στρατός και τα μέλη της κυρίαρχης τάξης των λευκών να ζορίζονται. Επειδή δεν υπήρχαν δε ακόμα αρκετά γελάδια και αμνοερίφια (εισήχθησαν σταδιακά από την Ευρώπη), αναγκάστηκαν οι μέτοικοι να τρώνε τα καπιμπάρα, τα οποία σιγά σιγά τους φάνηκαν και πολύ νόστιμα.
Έλα όμως που οι Καθολικοί έχουν (όπως και όσοι τηρούν τις ορθόδοξες παραδόσεις) πολλές νηστείες και, όπως προαναφέρθηκε, δεν υπήρχε δυνατότητα εναλλακτικών εδεσμάτων για εκείνες τις μέρες. Με πολλές παρακλήσεις και πιέσεις στον πάπα της Ρώμης αποφασίστηκε λοιπόν τότε να θεωρηθεί το καπιμπάρα ιχθύς, ψάρι, οπότε παρέμενε έκτοτε νηστίσιμο για όλο το χρόνο!
Και άντε τώρα, μετά από τόσους αιώνες, να ανακαλέσει ο πάπας εκείνη την απόφαση και να κατατάξει το καπιμπάρα πίσω στα τρωκτικά θηλαστικά (Hydrochoerus). Θα μάθει όλη η οικουμένη την ιστορία και θα γελάει για πολλά χρόνια. Στη νότια Αμερική, πάντως, υπάρχουν αρκετά ανέκδοτα για κάποιο ψάρι που βγαίνει από τα χόρτα και αρχίζει να μουγκρίζει… Είναι και 6O κιλά το σκασμένο, δεν κρύβεται με τίποτα!
