Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.
Sabine Hrubey, 21 ετών, διάγνωση λευχαιμίας το έτος 1995.
Όποιος έχει ακόμα μαλλιά είναι εξαίρεση. Ακόμα και τα παιδιά έχουν στη μονάδα καρκινοπαθών φαλάκρα. Αυτό με βοήθησε πολύ, όταν τα μακριά ξανθά μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν τούφες τούφες με την έναρξη της χημειοθεραπείας. Ήμουν μόλις 9 ετών.
Οι μήνες στη νοσοκομειακή μονάδα ήταν πολύ σκληροί. Αν δεν παλέψεις όλο το 24ωρο, δεν θα φτάσεις εν ζωή στην επόμενη μέρα. Αισθανόμουν πολύ αδύναμη και έκανα διαρκώς εμετούς. Αλλά ήξερα: Όσο περισσότερο αντέχω στη χημειοθεραπεία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσω της λευχαιμίας. Περίπου το 50% επιβιώνει, είχε πει ο γιατρός, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι στο 50% που θα επιζήσει.
Από τότε πέρασαν 12 χρόνια χωρίς οποιαδήποτε υποτροπή. Έχω μια τελείως κανονική ζωή, αν και πέρασαν χρόνια μέχρι να ξεπεράσει το σώμα μου τη χημειοθεραπεία. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας είχα μαύρα μαλλιά, τα μαλλιά του δότη μυελού. Πέντε χρόνια περίπου μετά άρχισαν να βγαίνουν πάλι τα ξανθά μαλλιά μου.
Φυσικά, δεν διηγούμαι στον καθένα για την παλιά ασθένειά μου. Οι περισσότεροι είναι αμήχανοι και μου λένε ότι λυπούνται πολύ. Αλλά δεν χρειάζομαι συμπόνοια, μέχρι τώρα έχω νικήσει τον καρκίνο.
Οι μήνες στη νοσοκομειακή μονάδα ήταν πολύ σκληροί. Αν δεν παλέψεις όλο το 24ωρο, δεν θα φτάσεις εν ζωή στην επόμενη μέρα. Αισθανόμουν πολύ αδύναμη και έκανα διαρκώς εμετούς. Αλλά ήξερα: Όσο περισσότερο αντέχω στη χημειοθεραπεία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσω της λευχαιμίας. Περίπου το 50% επιβιώνει, είχε πει ο γιατρός, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι στο 50% που θα επιζήσει.
Από τότε πέρασαν 12 χρόνια χωρίς οποιαδήποτε υποτροπή. Έχω μια τελείως κανονική ζωή, αν και πέρασαν χρόνια μέχρι να ξεπεράσει το σώμα μου τη χημειοθεραπεία. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας είχα μαύρα μαλλιά, τα μαλλιά του δότη μυελού. Πέντε χρόνια περίπου μετά άρχισαν να βγαίνουν πάλι τα ξανθά μαλλιά μου.
Φυσικά, δεν διηγούμαι στον καθένα για την παλιά ασθένειά μου. Οι περισσότεροι είναι αμήχανοι και μου λένε ότι λυπούνται πολύ. Αλλά δεν χρειάζομαι συμπόνοια, μέχρι τώρα έχω νικήσει τον καρκίνο.
