Στην Ισπανία (και στην Ελλάδα) είναι αδύνατον να αποχωρήσεις από την εκκλησία
Όταν καταγγέλλεται ο εκκλησιαστικός μηχανισμός της Ισπανίας ότι εμπλέκεται σε θέματα της πολιτικής και κοινωνίας, απαντάνε οι επίσκοποι ότι το δικαιούνται αυτό γιατί εκπροσωπούν περίπου το 77% του πληθυσμού της χώρας (σ' εμάς μιλάνε για 98% αλλά σίγουρα ούτε τον εαυτό τους δεν εκπροσωπούν!) Γι' αυτό προσπαθούν εδώ και καιρό πολλοί Ισπανοί να διαγραφούν από τους καταλόγους της ενορίας, στην οποία γεννήθηκαν και έχουν καταχωριστεί.
Όμως, ούτε στις διαδικασίες του εκκλησιαστικού μηχανισμού, ούτε σ' αυτές τους κράτους προβλέπεται αποχώρηση από την εκκλησία ή από τη θρησκεία. Οι διαδικασίες καταγραφής των "πιστών" έχουν καθιερωθεί από τα χρόνια του Μεσαίωνα, όταν τυχόν επιθυμία αποχώρησης ήταν ταυτόσημη με θανατική καταδίκη. Σήμερα πολλοί ούτε ενδιαφέρονται καν.
Βέβαια, κάποιοι μαχητικοί Ισπανοί που ήθελαν να βάλουν το νερό στο αυλάκι, δήλωσαν ότι για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων τους, δεν ήθελαν να περιλαμβάνονται τα στοιχεία τους στους καταλόγους της ενορίας. Μερικές μητροπόλεις το δέχτηκαν και άρχισαν να διαγράφουν αυτούς που υπέβαλαν σχετική αίτηση.
Στη χώρα μας επίσης δεν φαίνεται να υπάρχει διαδικασία αποχώρησης... Ένας φίλος από κάποιο νησί που ήθελε πριν από μια δεκαετία περίπου να αποχωρήσει για να τεκμηριώσει δικαίωμα να μην ορκιστεί θρησκευτικά, έκανε σχετική δήλωση περί αποχώρησής του στην κοινότητα που ήταν δηλωμένος. Αφού πήρε βεβαίωση ότι έκανε αυτή τη δήλωση, την προσκόμισε στην ενορία. Εκεί ο ιερεύς, παλιός οικογενειακός φίλος, του έβγαλε αρχικά σχετικό ηθοπλαστικό λογύδριο, στη συνέχεια έπρεπε όμως να λάβει υπόψη του την απειλή του φίλου ότι θα αποχωρήσουν άλλα 30-35 μέλη της οικογένειας, αν αρνηθεί να εκδώσει βεβαίωση. Έτσι, ο παπάς εξέδωσε βεβαίωση ότι ο συγκεκριμένος δεν ανήκει πια στο ποίμνιο της ενορίας του. Όλα αυτά άτυπα, βέβαια, γιατί δεν προβλέπονται πουθενά. Σε ένα μεγάλο Δήμο που δεν υπάρχουν προσωπικές σχέσεις και γνωριμίες, δεν πρόκειται να έχουν επιτυχία τέτοιες προσπάθειες.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μερικές ισπανικές μητροπόλεις διαφώνησαν και δεν δέχθηκαν να διαγράψουν τους αιτούντες από το ποιμνιοστάσιο. Έτσι ακολουθήθηκε η διαδικασία στην Αστική Δικαιοσύνη και, ενώ όλα τα χαμηλότερα δικαστήρια έδωσαν δίκιο στους πολίτες, το ανώτατο δικαστήριο, το αντίστοιχο του δικού μας Συμβουλίου Επικρατείας ας πούμε, έδωσε δίκιο στον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Άμα σκεφτούμε ποιοι και πώς ανεβαίνουν τη δικαστική κλίμακα, δεν είναι και περίεργο γιατί βγαίνουν τέτοιες αποφάσεις.
Οι δικαστές αποφάσισαν ότι τα αρχεία των εκκλησιαστικών ενοριών καταγράφουν, σύμφωνα με το νόμο, ποιος έχει ενταχθεί με νηπιοβαπτισμό στην εκκλησία και έχει αναγορευτεί (σε ηλικία Ο-2 ετών) σε χριστιανό... Άρα δεν χρειάζεται να γίνει δεκτή η αίτηση διαγραφής, αφού το γεγονός του νηπιοβαπτισμού είναι τετελεσμένο και αμετάκλητο - άπαξ χριστιανός (βρέξιμο με νεράκι) πάντα χριστιανός, ακόμα κι αν ενδιάμεσα γίνεις κάτι διαφορετικό.
Εννοείται ότι θα υπάρξει συνέχεια και η τελική λύση θα δοθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Στρασβούργο με, μάλλον, προβλέψιμο αποτέλεσμα. Σιγά μην παραμένει κάποιος υποχρεωτικά σε έναν θρησκευτικό μηχανισμό που δεν τον ενδιαφέρει πια. Επειδή, όμως, είναι πολύ πιθανόν να ορίσει το Δικαστήριο ότι είναι υποχρεωμένο το κράτος να προβλέψει νομικές διαδικασίες για αποχώρηση -ίσως η προσφυγή στο Δικαστήριο από τους ενδιαφερόμενους να γίνει ταυτόχρονα κατά του κράτους και της εκκλησίας- δεν είναι απίθανο να νομοθετήσει έγκαιρα η ισπανική κυβέρνηση, όπως έκανε με άλλα θέματα που περιόριζαν τις αρμοδιότητες του εκκλησιαστικού μηχανισμού.
Εμάς, στην Ελλάδα, μας ενδιαφέρει να περιμένει η ισπανική κυβέρνηση δικαστική απόφαση. Κι αυτό γιατί η όποια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την Ισπανία θα ισχύει αυτόματα, εννοείται, για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και, φυσικά, και για την Ελλάδα. Με απλή αναφορά στη σχετική δικαστική απόφαση θα εκτελούν οι κρατικοί ή εκκλησιαστικοί φορείς ή, το αργότερο, το διοικητικό εφετείο, τα επιθυμητά. Τέκνα μου, είναι προφανές, ο βελζεβούλης κινεί τα νήματα και στην Ισπανία, όχι μόνο παρ' ημίν!
Όμως, ούτε στις διαδικασίες του εκκλησιαστικού μηχανισμού, ούτε σ' αυτές τους κράτους προβλέπεται αποχώρηση από την εκκλησία ή από τη θρησκεία. Οι διαδικασίες καταγραφής των "πιστών" έχουν καθιερωθεί από τα χρόνια του Μεσαίωνα, όταν τυχόν επιθυμία αποχώρησης ήταν ταυτόσημη με θανατική καταδίκη. Σήμερα πολλοί ούτε ενδιαφέρονται καν.
Βέβαια, κάποιοι μαχητικοί Ισπανοί που ήθελαν να βάλουν το νερό στο αυλάκι, δήλωσαν ότι για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων τους, δεν ήθελαν να περιλαμβάνονται τα στοιχεία τους στους καταλόγους της ενορίας. Μερικές μητροπόλεις το δέχτηκαν και άρχισαν να διαγράφουν αυτούς που υπέβαλαν σχετική αίτηση.Στη χώρα μας επίσης δεν φαίνεται να υπάρχει διαδικασία αποχώρησης... Ένας φίλος από κάποιο νησί που ήθελε πριν από μια δεκαετία περίπου να αποχωρήσει για να τεκμηριώσει δικαίωμα να μην ορκιστεί θρησκευτικά, έκανε σχετική δήλωση περί αποχώρησής του στην κοινότητα που ήταν δηλωμένος. Αφού πήρε βεβαίωση ότι έκανε αυτή τη δήλωση, την προσκόμισε στην ενορία. Εκεί ο ιερεύς, παλιός οικογενειακός φίλος, του έβγαλε αρχικά σχετικό ηθοπλαστικό λογύδριο, στη συνέχεια έπρεπε όμως να λάβει υπόψη του την απειλή του φίλου ότι θα αποχωρήσουν άλλα 30-35 μέλη της οικογένειας, αν αρνηθεί να εκδώσει βεβαίωση. Έτσι, ο παπάς εξέδωσε βεβαίωση ότι ο συγκεκριμένος δεν ανήκει πια στο ποίμνιο της ενορίας του. Όλα αυτά άτυπα, βέβαια, γιατί δεν προβλέπονται πουθενά. Σε ένα μεγάλο Δήμο που δεν υπάρχουν προσωπικές σχέσεις και γνωριμίες, δεν πρόκειται να έχουν επιτυχία τέτοιες προσπάθειες.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μερικές ισπανικές μητροπόλεις διαφώνησαν και δεν δέχθηκαν να διαγράψουν τους αιτούντες από το ποιμνιοστάσιο. Έτσι ακολουθήθηκε η διαδικασία στην Αστική Δικαιοσύνη και, ενώ όλα τα χαμηλότερα δικαστήρια έδωσαν δίκιο στους πολίτες, το ανώτατο δικαστήριο, το αντίστοιχο του δικού μας Συμβουλίου Επικρατείας ας πούμε, έδωσε δίκιο στον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Άμα σκεφτούμε ποιοι και πώς ανεβαίνουν τη δικαστική κλίμακα, δεν είναι και περίεργο γιατί βγαίνουν τέτοιες αποφάσεις.
Οι δικαστές αποφάσισαν ότι τα αρχεία των εκκλησιαστικών ενοριών καταγράφουν, σύμφωνα με το νόμο, ποιος έχει ενταχθεί με νηπιοβαπτισμό στην εκκλησία και έχει αναγορευτεί (σε ηλικία Ο-2 ετών) σε χριστιανό... Άρα δεν χρειάζεται να γίνει δεκτή η αίτηση διαγραφής, αφού το γεγονός του νηπιοβαπτισμού είναι τετελεσμένο και αμετάκλητο - άπαξ χριστιανός (βρέξιμο με νεράκι) πάντα χριστιανός, ακόμα κι αν ενδιάμεσα γίνεις κάτι διαφορετικό.
Εννοείται ότι θα υπάρξει συνέχεια και η τελική λύση θα δοθεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Στρασβούργο με, μάλλον, προβλέψιμο αποτέλεσμα. Σιγά μην παραμένει κάποιος υποχρεωτικά σε έναν θρησκευτικό μηχανισμό που δεν τον ενδιαφέρει πια. Επειδή, όμως, είναι πολύ πιθανόν να ορίσει το Δικαστήριο ότι είναι υποχρεωμένο το κράτος να προβλέψει νομικές διαδικασίες για αποχώρηση -ίσως η προσφυγή στο Δικαστήριο από τους ενδιαφερόμενους να γίνει ταυτόχρονα κατά του κράτους και της εκκλησίας- δεν είναι απίθανο να νομοθετήσει έγκαιρα η ισπανική κυβέρνηση, όπως έκανε με άλλα θέματα που περιόριζαν τις αρμοδιότητες του εκκλησιαστικού μηχανισμού.
Εμάς, στην Ελλάδα, μας ενδιαφέρει να περιμένει η ισπανική κυβέρνηση δικαστική απόφαση. Κι αυτό γιατί η όποια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την Ισπανία θα ισχύει αυτόματα, εννοείται, για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και, φυσικά, και για την Ελλάδα. Με απλή αναφορά στη σχετική δικαστική απόφαση θα εκτελούν οι κρατικοί ή εκκλησιαστικοί φορείς ή, το αργότερο, το διοικητικό εφετείο, τα επιθυμητά. Τέκνα μου, είναι προφανές, ο βελζεβούλης κινεί τα νήματα και στην Ισπανία, όχι μόνο παρ' ημίν!
Η φωτογραφία δείχνει καθολικούς Ισπανούς ιερείς με μεγαλοβδομαδιάτικη περιβολή. Τα χωνιά στο κεφάλι συμβολίζουν κάποια τοπική παράδοση. Δεν είναι τυχαίο ότι ίδια χωνιά χρησιμοποιούσαν και τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Κι αυτοί "καλοί χριστιανοί" ήταν!(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
