Άσχημη στην κούνια, όμορφη στη ρούγα

της Ισμήνης 3. Τα εφηβικά χρόνια Κάπως έτσι κυλούσαν τα χρόνια μου, με την αδελφή μου να κρατά την πρωτοκαθεδρία στις εξόδους μας στην κάθε φιλική ή συγγενική ομήγυρη και στην οικογένεια. Να κλαίω εγώ και να κοιτάζω με μίσος τα ίσια μου μαλλιά, τα στραβά μου τα δόντια και τα αλλήθωρα μάτια μου. Όμορφη μεν δεν ήμουνα, αλλά σίγουρα δεν ήμουνα χαζή, διότι αναρωτιόμουνα και έθετα στα ίσα τα ερωτήματά μου, για ποιο λόγο όταν είμαστε κάπου με την αδελφή μου, όλοι αυτοί προσέχουν αυτή και όχι εμένα; Η απάντηση που εισέπραττα δεν με ικανοποιούσε, παρόλο που προερχότανε από το πλέον φωτεινό αστέρι της ζωής μου την μαμά μου: -Εγώ σε αγαπάω, μου έλεγε, μην σε νοιάζει για τους άλλους. Μωρέ με ένοιαζε και με παρένοιαζε, αλλά τι μπορούσα να κάνω περισσότερο; Ήρθε η εποχή του σχολείου και ξεκίνησε το άλλο μαρτύριο. Τα παιδιά είμαστε κακά και δεν μπορούμε να διακρίνουμε, πόσο μπορεί να πληγώνουμε τον άλλον κολλώντας κοροϊδευτικά παρατσούκλια με κέντρο τα εμφανισιακά ελαττώματα. Το μόνο που με έσωζε ήταν η κοινωνική θέση του πατέρα μου και η οικονομική του άνεση. Η προσφορά του στην κοινωνία και στο σχολείο έσωζε το πληγωμένο γόητρο της μικρής άσχημης κόρης του και κρατούσε σε κάποια απόσταση τους ενοχλητικούς σχολιαστές. Πέρασαν τα χρόνια του δημοτικού και άρχισαν τα χρόνια του γυμνασίου, χωρίς ουσιαστικά να έχει αλλάξει τίποτα, απεναντίας προσετέθη η επιμέλεια της μεγάλης αδελφής στα μαθήματα και η άψογη συμπεριφορά της απέναντι στους καθηγητές. Εν αντιθέσει με εμένα που βρήκα ένα τρόπο να τραβάω την προσοχή, εκτός βέβαια από τα βασανιστικά μου κουσούρια, που όταν είσαι 6 χρονών ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά όταν φτάνεις στα 16 και παραμένουν σε αγχώνουν και ξεκινάς αλλόκοτες συμπεριφορές για εντυπωσιασμό. Πως τραβάς την προσοχή λοιπόν; Απλά πράγματα, δημιουργείς φασαρίες, κάνεις κοπάνα από το σχολείο, σε πηγαίνουν συνέχεια στο γραφείο, πηγαίνεις αδιάβαστη, και τέλος αναπτύσσεις ταλέντα ανταγωνιστικά ή μοναδικά! Το δικό μου ταλέντο, ήταν η αντιγραφή. Όλες καταναλώνανε ώρες στο διάβασμα, εγώ κατανάλωνα ώρες στην εφεύρεση τρόπων αντιγραφής στα διαγωνίσματα, κοινώς σκονάκια. Είχα γίνει εξπέρ και μάλιστα είχα το θράσος να απαιτώ συγνώμη από τους καθηγητές, όποτε τύχαινε να με τσακώνουν, προσποιούμενη ότι δεν κατάλαβαν, απλά παρεννόησαν. Και όντως τα κατάφερα και έγινα το νούμερο 1 στην λούφα και στην αταξία. Η δε μεγαλύτερη ικανοποίησή μου ήταν, όταν καλούσαν την ήσυχη και επιμελή αδελφή μου στο γραφείο του διευθυντή, για να συνετίσει αυτή την απείθαρχη αδελφή της. -Τι θα γίνει με αυτό το παιδί, της έλεγαν δείχνοντας εμένα. Τουλάχιστον είχα βρει ένα σίγουρο τρόπο να την κάνω να εξοργίζεται! Κάποια στιγμή σε ώρα περισυλλογής και αυτοκριτικής, αφού είχα εισπράξει μια 3-ήμερη αποβολή από το σχολείο, με κοίταξα στον καθρέφτη και διαπίστωσα μια αλλαγή που δεν της είχα δώσει σημασία. Είχα καιρό να κόψω τα μαλλιά μου, πάντα αγορίστικα κομμένα, είχαν μακρύνει και ήταν όμορφα, γερά και μου πήγαιναν δίνοντάς μου άλλον αέρα. Δεν έβαζα τα γυαλιά μου δημοσίως, μόνο στο σπίτι, και διαπίστωσα ότι πλέον δεν αλληθώριζα, τα σιδεράκια που επιμελώς έβγαζα και τα έκρυβα δεν μου χρειάζονταν πια. Άσε που περνούσα ένα κεφάλι την αδελφή μου στο ύψος και ήμουν μισή σε πλάτος από αυτήν, που όλη της η χάρη και η ομορφιά είχε κλείσει τον κύκλο της μέχρι τα 18 της χρόνια και μετά άρχισε να εισπράττει τα αντίστροφα, εν αντιθέσει με εμένα που εισέπραττα τα θετικά. Άρχισα να ντύνομαι πιο θηλυκά και κομψά, άρχισα να κοιτάω τα αγόρια στα μάτια εγώ που πάντα στρεφόμουνα στο πλάι για να μην δουν τα μάτια μου, άρχισα να τους μιλάω πρώτη και να γελάω δυνατά, εγώ που κρυβόμουνα στα πάρτι πίσω από τον μπουφέ η πίσω από τους δίσκους προσποιούμενη ότι δεν με ενδιέφεραν. Με πειράζανε στο δρόμο οι άντρες και μου άρεσε αυτό, για να μην πω ότι προκαλούσα την προσοχή τους, για να ικανοποιήσω τη έλλειψη ενδιαφέροντος που τόσα χρόνια με βασάνιζε. Έκανα συλλογή από τα ραβασάκια που μου έδιναν τα αγόρια και πολλές φορές έλεγα της αδελφής μου, «θέλεις κανένα; μου περισσεύουν». Έβαψα και ξανθά τα μαλλιά μου για να ολοκληρώσω την ρήση: η εκδίκηση της ξανθιάς! Μπορεί να λένε ότι οι άντρες αγαπάνε τις ξανθές αλλά παντρεύονται τις μελαχρινές! Σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ ωραίο να είσαι ξανθιά, να συμπεριφέρεσαι σαν ξανθιά αλλά να έχεις μυαλό μελαχρινής, την εξυπνάδα καστανής και την γοητεία της κοκκινομάλλας!