(του Aντώνη Kαρκαγιάννη, Καθημερινή, 13/10/2009)
Παλαιότερα είχαν δημοσιευθεί διάφορα στοιχεία που αποκάλυπταν ότι στο λιμάνι του Πειραιά, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, είχε από χρόνια διαμορφωθεί εργασιακό καθεστώς που θα μπορούσε να ονομαστεί «συντεχνιακή φεουδαρχία». Με προνόμια, με συντεχνιακή κατοχύρωση των προνομίων, με αποδοχές πολύ υψηλότερες του μέσου εθνικού όρου και με συνθήκες εργασίας με ανελεύθερους καταναγκασμούς και μαφιόζικες μεθόδους.
Όχι από την πλευρά της εργοδοσίας που είναι ο κρατικός ΟΛΠ, αλλά από την πλευρά συνδικαλιστικών οργανώσεων... με τη συνεργασία και τη συνενοχή της εργοδοσίας (του κρατικού και κομματικού ΟΛΠ). Ηταν ένα υπόδειγμα συνεργασίας και συνενοχής κομματικού κράτους, συνδικάτων και συντεχνιών, αυτού του εκρηκτικού μείγματος το οποίο, σε μικρή ή μεγάλη έκταση το συναντάμε σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Αυτή είναι η κυρίαρχη πλέον σχέση του κράτους με την κοινωνία της εργασίας. Κάτω από αυτό το εργασιακό καθεστώς το πρώτο λιμάνι της χώρας, ο Πειραιάς, καθηλώθηκε στην καθυστέρηση και στη χαμηλή απόδοση.
Είναι καιρός πια να ερευνήσουμε και να σκεφθούμε αν αυτή η σχέση κράτους (κομματικού) και κοινωνίας της εργασίας εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων μισθωτών (της μισθωτής εργασίας) ή αν αντιθέτως τα αντιστρατεύεται, καθηλώνοντας όλη τη χώρα στην καθυστέρηση. (πλήρες κείμενο >>>)
