Ο Γιάννης Βλαστάρης αποχαιρετά με επιστολή την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
"ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΩΝ"
http://fimotro.blogspot.com/2010/01/blog-post_6830.html
“Συνάδελφοι,
Λυπάμαι που οι τελευταίες εξελίξεις με αναγκάζουν να επικοινωνήσω μαζί σας με αυτόν τον “ψυχρό” ηλεκτρονικό τρόπο. Είναι χρέος μου, όμως, να μιλήσω. Χρέος μου απέναντι στην αλήθεια, στα τριάντα χρόνια επαγγελματικής μου ζωής και στα είκοσι... χρόνια που συμπλήρωσα στην Ελευθεροτυπία. Η συγκυρία, άλλωστε, προσφέρει έναν χαρακτηριστικό συμβολισμό: Την ώρα που η “Κυριακάτικη” επιστρέφει στην κορυφή των κυκλοφοριών και ο διευθυντής της συμπληρώνει μια εικοσαετία στην εφημερίδα, η ιδιοκτησία … τον απομακρύνει! Και μάλιστα, παρά τη διαφωνία του φυσικού του προϊσταμένου, του εκδότη Θ. Τεγόπουλου.
Για τους νεότερους συναδέλφους πρέπει να πω ότι η δική μου όμορφη περιπέτεια ξεκίνησε με την έκδοση του ΕΨΙΛΟΝ που χαίρομαι να ακούω ότι άλλαξε τα δεδομένα στον Κυριακάτικο Τύπο.
Ακολούθησαν, με τη δουλειά άξιων συναδέλφων, το Gourmet, το ΤΑΞΙΔΕΥΩ, το ON-OFF, η Οικονομία, το Επτά, η ανανέωση της “Κ.Ε” και τα ειδικά αφιερώματά της, (Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται την πολύγλωσση έκδοση για τα Δικαιώματα του Μετανάστη το 1994, ή την “Επαναστατική Ελευθεροτυπία”. Όλα αυτά έφεραν σταδιακά την εφημερίδα πρώτη στις προτιμήσεις των αναγνωστών. Και μου δίνουν σήμερα το δικαίωμα να κρατώ ψηλά το κεφάλι, να έχω άποψη για τα δρώμενα στην εφημερίδα, να απαντώ στις προβοκάτσιες και να διαψεύδω τις διαβολές.
Οι παλαιότεροι συνάδελφοι με ξέρουν καλά, από το 1981: Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, από την ΕΡΤ, από το ΚΕΡΔΟΣ, από το ΕΝΑ, από τον Flasg 9.61. Κυρίως όμως από τα ξενύχτια, τους πανηγυρισμούς, τους καυγάδες, τους ενθουσιασμούς και τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας στα δημοσιογραφικά γραφεία. Όλα αυτά δεν τα αλλάζω με τίποτα.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Κυριακής προς Δευτέρα από τηλεφώνου ο κ. Θ. Τεγόπουλος μου ανακοίνωσε με βαριά καρδιά και σπασμένο τόνο στη φωνή του ότι πρέπει να αποχωρήσω από την εφημερίδα γιατί η κυρία Τεγοπούλου “δεν σε θέλει, δεν σε θέλει”. Του επεσήμανα ότι ένας διευθυντής φεύγει από τη θέση του όταν έχει υποπέσει σε δημοσιογραφική γκάφα, όταν έχει διαφωνήσει με την εκδοτική “γραμμή” ή όταν παραμελεί τα καθήκοντά του. Κάτι από τα παραπάνω δεν συντρέχει και συνεπώς, ζητώ την κάλυψή του. Δήλωσε αδύναμος και με πληροφόρησε ότι η ιδιοκτησία σχεδιάζει ενσωμάτωση των εκδόσεων και απομάκρυνση του πλεονάζοντος προσωπικού. Προφανώς εγώ θεωρήθηκε ότι ειμαι εμπόδιο στο σχέδιο…
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες η εφημερίδα – καθημερινή και κυριακάτικη έκδοση- διοικείται ανορθόδοξα: ένά παρα-όργανο εκτός γραφείων (αλλά με κάποιους χαφιέδες ανάμεσά μας) “αποφασίζει και διατάζει” πέραν της δημοσιογραφικής ιεραρχίας.
Μερικά ερωτήματα- παραδείγματα:
– Ποιος αποφάσισε να κλείσει ξαφνικά το περιοδικό ON-OFF και να απολυθεί μία συνάδελφος;
– Ποιος επιλέγει και προωθεί τις προσφορές των εφημερίδων μας, τις οποίες οι διευθυντές τους πληροφορούνται … από τηλεοράσεως;
– Ποιος και με τι κόστος προχωρεί στην έκδοση ενός πολυδάπανου περιοδικού για τη γυναίκα σε καιρούς οικονομιών και διαφημιστικής ύφεσης;
– Ποίος απέλυσε΄, ερήμην των δύο διευθυντών, την Κατερίνα Σχοινά και τον Θανάση Γιαλκέτση και ποιος απείλησε με απόλυση τον γραφίστα Γ. Βεργουλιάδη;
Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ
Ο διευθυντής της Κυριακάτικης ανέχτηκε πολλά, έκανε ελιγμούς και υποχωρήσεις, πειθάρχησε σε σπασμωδικές αποφάσεις της εργοδοσίας. Δεν έχασε όμως το δικαίωμα της γνώμης του. Έπρεπε λοιπόν να υπονομευθεί: Να γίνει “βενιζελικός”, “γιάπης”, “κνίτης”, “ντοράκης”, “λογοκριτής”. Και οι κατηγορίες αυτές να γίνουν βεβαίως βούκινο από τους ανταγωνιστές της εφημερίδας. Σε όλα αυτά απαντούν οι τίτλοι μας: “Της διαπλοκής το κάγκελο”, “Προσοχή έρχεται βροχή, έρχεται Ντόρα”, “Έτσι θα κυβερνήσω” – πρώτη συνέντευξη του Γ. ΠΑΠ. μέτά την προκήρυξη των εκλογών. Οι “ανώνυμοι” υπονομευτές μου (από την Αριστέα Μπουγάτσου μέχρι – άκουσον, άκουσον – τη Σίσσυ Αλωνιστιώτου, για παράδειγμα) δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να τους σκεφτούν, ούτε να τους γράψουν, ούτε να καμαρώσουν γι’ αυτούς. Τους μένει μόνο το κόμπλεξ, ο φθόνος, η ανεπάρκεια.
ΤΟ ΑΥΡΙΟ
Όπως όλα δείχνουν, δυστυχώς η εφημερίδα μας μπαίνει στην τελευταία της φάση, η οποία ωστόσο μπορεί να έχει πολλά επεισόδια. Η απομάκρυνσή μου δεν θεωρώ ότι είναι ανεξάρτητη από αυτό που έρχεται: ανερμάτιστες και αντιπαραγωγικές αποφάσεις μακριά από τη δημοσιογραφική εμπειρία και δεοντολογία.
Απέναντι στα επερχόμενα, επιτρέψτε μου να ζητήσω από όλους εσάς, τους “εκτός κυκλώματος” να σκεφτείτε σοβαρά όσα προανέφερα. Να ζυγίσετε και να απορρίψετε τις εύκολες κατηγόριες που θα ακουστούν μετά. Να υπερασπιστείτε τη δουλειά απομονώνοντας τους χαφιέδες και τους μέτριους. Και βέβαια να με συγχωρέσετε αν στη διάρκεια αυτών των είκοσι χρόνων πίκρανα κάποιους από σας πιεζόμενος από την καθημερινότητα. Δεν το ήθελα.
Σας χαιρετώ,
Γιάννης Βλαστάρης.
Υ.Γ. Ποιος ξέρει, μπορεί να ξαναβρεθούμε στη δουλειά. Στο μεταξύ, να προσέχετε τα τηλέφωνα και τα mail σας. Η “εφημερίδα των συντακτών” ίσως έχει ήδη γίνει ‘εφημερίδα των κοριών’”.
Βλαστάρια καθόλου ελεύθερα αλλά διαπλεκόμενα
http://www.onlinepress.gr/?p=42931
«Ο Γιάννης Βλαστάρης ήταν διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Δεν ήταν ούτε περαστικός, ούτε χωρίς ευθύνες για όσα συνέβαιναν στην εφημερίδα. Τα διευθυντικά στελέχη λοιπόν, όταν η επιχείρηση δεν πάει καλά ή οι ίδιοι, σηκώνονται και φεύγουν. Δεν κάνουν πόλεμο χαρακωμάτων και δεν ανακαλύπτουν κοριούς όταν τους έχουν φάει οι ψύλοι της αποτυχίας. Γιατί την Ελευθεροτυπία την έχουν φάει οι ψύλοι. Τα στελέχη της παραγοντίζουν και η μαχητική δημοσιογραφία είναι μια μακρινή ανάμνηση. Για την ιστορική εφημερίδα ήρθεν η ώρα της κρίσης.
Πολλά χρόνια είχε περάσει σε μια ανεύθυνη δημοσιογραφικά λειτουργία, όπου έκρινε τους πάντες και τα πάντα. Δεν έκανε ρεπορταζ για τις εξελίξεις, έκανε ρεπορταζ για το πόσο κακά έκαναν οι άλλοι ρεπορταζ και κυρίως η τηλεόραση. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να γράψουν ρεπορτάζ 10 χρόνια. Όχι εγκεφαλικό ρεπορτάζ μπαλαμούτι, κανονικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα χάθηκε η μπάλα ,οι καλές πένες αχρηστεύτηκαν και οι πολύ καλοί ρεπόρτερς κουράστηκαν και καπελώθηκαν. Στον αφρό βγήκε ο Βλαστάρης με… τους φίλους του και τις εξυπηρετήσεις στο Λαγονήσι resort (για να μην ξεχνιόμαστε).
Τα περί ελευθερίας όπως αποδεικνύεται ήταν για να έχουν να λένε ή μάλλον για να καλύπτουν μια άρρωστη κατάσταση και στη συνέχεια την αποτυχία. Φευ…Οι ιεροκήρυκες της ελευθερίας έκριναν μόνο και μόνο για να μην κριθούν. Και ήρθε η ώρα της κρίσης. Πώς να απολυθούν οι υπεράριθμοι άεργοι όταν τόσα χρόνια προσκυνούσαν τις εικόνες των δικαιωμάτων; Πώς να μαζέψουν μια κατάσταση που είναι χυλός και τρέχει; Πώς να πεισθούν οι άξιοι που τους έκαναν καχύποπτους οι αεριτζήδες διευθυντές; Μακάρι να βρουν άκρη.
Τα Βλαστάρια της διαπλοκής και της επιλεκτικής δημοκρατίας που μετέτρεψαν την εφημερίδα σε προσωπικό όπλο για να ισοπεδώνουν όσους αντιπαθούσαν καλά θα κάνουν να σωπάσουν.
