Την ίδια δουλειά κάνεις;
της Ισμήνης
Με παρακάλεσε ο γιος μου να τον συνοδεύσω στο κέντρο της Αθήνας που θα πήγαινε με το αυτοκίνητο –ήτανε ημέρα που είχαν όλα τα ΜΜΕ απεργία– να το παρκάρει κάπου, στη μέση του πουθενά, για να κάνει τις δουλειές του κι εγώ να κάτσω στο τιμόνι όσο θα έλειπε, ώστε όταν ξεπρόβαλε η τροχαία να βάλω το αυτοκίνητο εμπρός και να κάνω βόλτα το τετράγωνο, να επανακάμψω στην ίδια θέση, να επιστρέψει κάποια στιγμή το βλαστάρι μου και να φύγουμε. Ούτε γάτα ούτε ζημιά! Σιγά το δύσκολο…
Πράγματι έτσι κι έγινε. Σταματάει το αυτοκίνητο γωνία Σατωβριάνδου και Σωκράτους ... φεύγει ο νεαρός, κάθομαι εγώ στο τιμόνι και άρχισα να χαζεύω τον κόσμο για να περάσει η ώρα.
Όλες οι φυλές του Ισραήλ παρελάσανε και άκουγα όλες τις λαλιές του κόσμου. Λίγο πιο πάνω επί της Σωκράτους ήταν ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων!!!!!! LUX, και μπροστά του διάφορες κοπέλες μαζεμένες. Κοκκινομάλλες, καστανές, ξανθές, χοντρές, αδύνατες, σε ψηλοτάκουνα, με κολάν που ξεχείλιζαν τροφαντά μπούτια. Μιλάνε δυνατά, χαχανίζουν, καπνίζουν, γυροφέρνουν το βλέμμα δήθεν αδιάφορα. Ήτανε δε ηλίου φαεινώτερον για ποιο λόγο ήτανε εκεί και το επάγγελμά που έκαναν!
Παρατηρώ τους άντρες που δήθεν αδιάφορα κοντοστέκονται, πλησιάζουν την ενδιαφερόμενη σε απόσταση που να τον ακούει και κάτι της λέει, αυτή απαντάει και ανάλογα με την απάντηση την ακολουθεί στο ξενοδοχείο ή φεύγει!
Ακριβώς δίπλα μου είναι η είσοδος μιας πολυκατοικίας, ρυπαρή με σπασμένα μάρμαρα τα σκαλοπάτια. Μια κοπελιά στέκει εκεί, χωρίς να μιλάει και περιμένει. Σταμπάρω έναν άντρα γύρω στα 60-65 ασουλούπωτο, άστα να πάνε και μη χειρότερα, σαν τον Danny deVitto στο μπόι, που κοντοστέκεται στο σμάρι των γυναικών και ρωτάει μία δύο από αυτές.
Προχωράει παρά κάτω και σταματάει στην κοπελιά που είναι μπροστά στην πόρτα της πολυκατοικίας. Από το παράθυρο του οδηγού που το είχα ανοιχτό ακούω την ερώτηση «πόσο πάει;» αυτή του λέει μια τιμή, αυτός επιμένει και ζητά επεξηγήσεις για το τι περικλείει η τιμή, η κοπέλα του λέει ενώ αυτός ξαναρωτάει και ζητάει λεπτομέρειες.
Με πιάνουν τα γέλια, η κοπέλα με βλέπει και γελάει και αυτή ενώ συγχρόνως απαντάει στο τύπο. Τελικά αυτός φεύγει άπρακτος! Το όλο σκηνικό είναι για γέλια και για κλάματα.
Με αργά βήματα και χαμογελώντας με πλησιάζει η κοπέλα και είμαι έτοιμη να της πω ένα καλό λόγο συμπάθειας, για τα δεινά του επαγγέλματός της.
Αυτή σκύβει στο ανοιχτό παράθυρο και με συνωμοτικό ύφος την ακούω να με ρωτάει:
- Την ίδια δουλειά κάνεις κι εσύ;
Κόκαλο εγώ!
