«Και είδον, και ιδού ίππος χλωρός»
(του Παντελή Μπουκαλα, Καθημερινή, 6/3/2011).
Και μέσα στον σάλαγο και την ταραχή, μέσα στις επαναστάσεις στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, εμφανίστηκε λέει στο Κάιρο κι ένας «πράσινος καβαλάρης πάνω σε πράσινο άλογο». Ετσι ακούσαμε στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα, έτσι διαβάσαμε στις εφημερίδες. Πού εμφανίστηκε; Σε ένα βιντεάκι του «Euronews» που κατέγραφε στιγμές από τις διαδηλώσεις στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, ένα βιντεάκι που από κανάλι σε κανάλι και από ιστότοπο σε ιστότοπο αναμεταδόθηκε παγκοσμίως, έγινε μείζον θέμα και θέαμα. Ενας οιωνός, υποτίθεται, με την ερμηνεία του οποίου καταπιάστηκαν ειδικοί κάθε λογής, άλλοι με άκρα σοβαρότητα και άλλοι με ψιλή ειρωνεία. Για πόσο εμφανίστηκε ο μυστηριώδης πράσινος καβαλάρης; Για έξι με εφτά δευτερόλεπτα· ούτε κλάσμα παραπάνω. Ενα απλό πέρασμα δηλαδή, που ωστόσο ήταν αρκετό για να ηχήσουν οι σάλπιγγες και να πληροφορήσουν τον σύμπαντα κόσμο ότι να, έρχεται, ήρθε κιόλας η Συντέλεια· ότι δηλαδή η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά η Εσχατη Κρίση.
Παιχνίδι του φωτός ήταν ο επί πρασίνου ίππου πράσινος καβαλάρης; Αντανάκλαση της φωτιάς στο φακό; Εικονομοντάζ από κάποιον πονηρό που ξέρει ότι, έτσι όπως βρισκόμαστε στην επικράτεια του New Age, με μια τέτοια μαστοριά θα έκανε επιτέλους τη μεγάλη εμπορική επιτυχία; Θαύμα εξ ουρανού, και μάλιστα αρκετά κοντά στους αγίους τόπους των τριών αβρααμικών θρησκειών; Ενας θεός το ξέρει βέβαια, ο θεός της πίστης του καθενός, οπότε αλίμονο στους άθεους και τους σκεπτικιστές, που δεν έχουν να περιμένουν από πουθενά απάντηση, παρά μόνο από το φτωχό μυαλό τους. Ενας τέτοιος σκεπτικιστής πάντως με πρόλαβε, μου πέταξε ένα σωσίβιο, πάνω που ετοιμαζόμουν να ναυαγήσω κι εγώ στη βεβαιότητα ότι έρχεται, ήρθε κιόλας η Συντέλεια, οπότε, για να βρούμε κι ένα καλό μέσα στο Κακό, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το αν θα τα καταφέρουμε με το χρέος, αφού η Ελλαδούλα μας, μια κουκκιδίτσα κι αυτή, θα εξαχνωθεί μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Εκτός πια και ισχύει το σενάριο των μετριοπαθών εκείνων που από το δόγμα «Γη, ο πλανήτης των Ελλήνων» μετατοπίστηκαν ήδη στο αξίωμα «Σύμπαν, η αυλή των Ελλήνων», οπότε συμπεραίνουν ότι και στον Αρμαγεδδώνα, εμείς θα έχουμε το πάνω χέρι ή μάλλον εμείς θα είμαστε η δεξιά χειρ του Κυρίου.
«Τι πράσινα άλογα και πράσινους καβαλάρηδες κάθεσαι και μου τσαμπουνάς», μου λέει λοιπόν ο σκεπτικιστής μου. «Είτε αυτός που σκάρωσε το βιντεάκι δεν διάβασε καλά την Αποκάλυψη του Ιωάννη είτε, αν είναι θαύμα όπως λένε και θεϊκή προειδοποίηση, τότε ή ο Ιωάννης δεν ήταν απολύτως σωστός στις προφητείες του ή ο Θεός αποφάσισε να απιστήσει στο εξ αποκαλύψεως κείμενο της Αποκάλυψης». «Πώς αυτό;», τον ρώτησα μουδιασμένος και με τον ορθολογισμό μου ελαφρώς τραυματισμένο. «Μα, άνθρωπέ μου, γραμματιζούμενος είσαι, άνοιξε την Καινή Διαθήκη, βρες την Αποκάλυψη και δες τι λέει: “Και είδον ότε ήνοιξε το αρνίον μίαν εκ των επτά σφραγίδων· και ήκουσα ενός εκ των τεσσάρων όντων λέγοντος, ως φωνή βροντής· έρχου. Και είδον και ιδού ίππος λευκός”. Αυτό λέει. Και παρακάτω, το αρνίο, ο αμνός του Θεού δηλαδή, ανοίγει άλλη σφραγίδα και ιδού ίππος πυρός, και ύστερα άλλη, και ιδού ίππος μέλας. Κι άνοιξε και την τέταρτη σφραγίδα: “και είδον, και ιδού ίππος χλωρός και ο καθήμενος επάνω αυτού, όνομα αυτώ ο θάνατος, και ο άδης ηκολούθει μετ’ αυτού· και εδόθη αυτώ εξουσία επί το τέταρτον της γης, αποκτείναι εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γης».
«Πιο λιανά δεν γίνεται;», τον ρωτάω. «Εντάξει, το νόημα το πιάνω, να ’ναι καλά τα γονίδια, αλλά μπορεί να μου ξεφεύγουν τίποτα λεπτομέρειες». «Δεν έχεις τον θεό σου», προσέφη απαμειβόμενος ο σκεπτικιστής μου, μελετητής πάντως των Γραφών. «Ιδού. Θα σου διαβάσω την επίσημη μετάφραση, την εγκεκριμένη από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και από τα Πατριαρχεία. Ακου: “Κοίταξα, και να ένα πρασινοκίτρινο άλογο· ο καβαλάρης του λεγόταν Θάνατος, κι από πίσω του ακολουθούσε ο Αδης. Τους δόθηκε η εξουσία να σκοτώσουν το ένα τέταρτο της οικουμένης με πόλεμο, πείνα, θανατικό και με τα θηρία της γης”». «Παναγία μου!, αναφώνησε δίπλα μου φίλός τις που είχε προστεθεί εν τω μεταξύ στην αρχική δυάδα.
«Λοιπόν», επέμενε παρά την παρεμβολή ο σκεπτικιστής μου, «πρώτον, όπως άκουσες, η Αποκάλυψη δεν λέει πουθενά ότι ο καβαλάρης του άσπρου αλόγου είναι κι αυτός άσπρος, του μαύρου μαύρος, του κόκκινου κόκκινου και του χλωρού χλωρός. Δεν είναι Χόλιγουντ εδώ, για να διευκολύνεται ο θεατής στις ταυτίσεις του και να μην μπερδεύει τους ήρωες. Δεν ξέρω ποια Βίβλο και σε ποια γλώσσα διάβασε αυτός ο πονηρός που στρώθηκε στο εργαστήριό του και κατέβασε με τα μηχανήματά του καβαλάρηδες από τον ουρανό, όπως κατεβαίνουν ζουμερές αγγέλισσες για τις ελληνικές διαφημίσεις, αυτά τα μοντέλα που πετάνε τα φτερά τους αμέσως μόλις μυρίσουν το άρωμα του μάγκα με την ωραία γράμμωση και προτιμούν τη γη παρά τον παράδεισο»· ξέρεις, σαν τους ασκητές των δημοτικών τραγουδιών που μόλις πέφτουν σε έρωτα πετάνε τα ράσα τους.
Τη θυμήθηκα τη διαφήμιση αλλά ο «διαφωτιστής» μου δεν με άφησε να πάρω ανάσα και συνέχισε: «Δεύτερον, λοιπόν. Αυτός ο χλωρός ίππος δεν είναι και τόσο πράσινος, δεν είναι ακριβώς πράσινος. Πρασινοκίτρινο τον μεταφράζει η Βιβλική Εταιρία, αν το πρόσεξες. Και τα λεξικά, άμα μπεις στον κόπο να τα ψάξεις, στο λήμμα “χλωρός” για υποπράσινο μιλάνε και για πρασινοκίτρινο, άντε και για πρασινωπό, για πρασινούτσικο δηλαδή, πάντως όχι για καθαρό καθαρό πράσινο». «Εδώ ο κόσμος χάνεται», τον έκοψα, «κι εσύ επιμένεις σε φιλολογικές λεπτομέρειες». «Φιλολογική λεπτομέρεια είναι ρε βλακέντιε που κοτζάμ Ομηρος είπε “χλωρό μέλι” στην “Ιλιάδα” του; Τι θα μου πεις τώρα, ότι ο ποιητής μας δεν έβλεπε, άρα μπορεί να είχε πέσει έξω ως προς το χρώμα του μελιού και να το νόμιζε πράσινο; Δηλαδή, αυτός που περιγράφει το ανθρώπινο σώμα με την ικανότητα παθολογοανατόμου άκρως εξειδικευμένου, δεν είχε πληροφορηθεί από τους ακροατές ή τους συνδαιτυμόνες του ότι το μέλι είναι υποκίτρινο και το χαρακτήρισε “χλωρό” εννοώντας πράσινο; Κι εντάξει ο Ομηρος. Φιλολογική λεπτομέρεια είναι και ο Ευριπίδης, που, χωρίς βέβαια να είναι τυφλός, μίλησε για «χλωρό οίνο»; Πού ήπιε πράσινο κρασί ο τραγωδός μας, σε ποια αγορά το βρήκε; Αμ κι ο Θουκυδίδης, που τόσο πολύ τον σέβεσαι, όταν περιγράφει την αρρώστια που θέρισε τους Αθηναίους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, με ακρίβεια παθολόγου κι αυτός, δεν ξέρει τι κάνει όταν, για να δείξει πως το σώμα των αρρώστων ήταν χλωμό, ωχρό, γράφει “χλωρό”;»
Με παράτησε ξεκρέμαστο κι έφυγε. Τι να κάνω, μπήκα κι εγώ στο Ιντερνετ αναζητώντας νέα για το εξωγήινο διαστημόπλοιο που βρίσκεται ήδη στον Πλούτωνα και θα προσγειωθεί στις 21.12.2012, φέρνοντας το τέλος του κόσμου. Το ’γραψε πρώτη η «Πράβντα». Και ως γνωστόν, η «Πράβντα», το λέει και τ’ όνομά της, έγραφε πάντα την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.
