Όσφρηση … η αίσθηση της μνήμης
της Ισμήνης
Περπατώντας και χαζεύοντας προχθές στο δρόμο με χτύπησε στη μύτη μια μυρωδιά από τηγανητούς κεφτέδες. Κοντοστάθηκα και σαν λαγωνικό προσπαθούσα να εντοπίσω από που έρχεται αυτή η γαργαλιστική μυρωδιά. Την εντόπισα να ξεχύνεται από την ανοιχτή πόρτα ενός καφενείου, ξέρετε από αυτά τα παλιά που εκτός από καφέ σερβίρουν ουζάκι με τον απαραίτητο μεζέ, κεφτεδάκια, τυράκι, ντοματούλα! Σταμάτησα και μύριζα, πόσες αναμνήσεις μου έφερε στο νου η μυρωδιά από τους τηγανητούς κεφτέδες!!!!
Σχολική εκδρομή που την περιμέναμε πως και πως, οργανώναμε και σχεδιάζαμε πως θα περάσουμε, τι θα κάνουμε, τι θα φάμε. Με τις κολλητές κανονίζαμε τι θα φέρει η καθεμία για να έχουμε ποικιλία στο φαγητό. Τηγανητούς κεφτέδες, ντομάτα, πατάτες τηγανητές που είχανε κρυώσει αλλά μας φαινότανε θεσπέσιες, ντολμαδάκια, τυρί, ψωμί, αν δε καμιά μας είχε προκομμένη μαμά, έφερνε και τυροπιτάκια.
Πόσες φορές περπατώντας στον δρόμο, μια μυρωδιά, ένα άρωμα μας φέρνει τόσες μα τόσες αναμνήσεις.
Η κολώνια citron του Μενούνου, ήτανε το σήμα κατατεθέν κάποιας εποχής που οι κολώνιες και τα αρώματα ήτανε περιορισμένα και ακριβά. Βρήκα μια τέτοια κολώνια σε ένα μαγαζάκι της γειτονιάς που έχει τα πιο περίεργα πράγματα. Το αγόρασα μου θύμισε την πρώτη μου αγάπη, που φευ είναι πάντα η καλύτερη και η πιο εξιδανικευμένη!
Pino Sylvester, η κλεμμένη κολώνια από τον μπαμπά που φορούσανε τα αγόρια στα πάρτι, περιμένοντας με αγωνία να διαπιστώσουν αν μας εντυπωσίασαν.
Νο 4711, άλλη αμαρτωλή κολώνια της νεανικής μας ηλικίας. Ένα ξεχασμένο μπουκαλάκι καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι. Είχε δεν είχε ένα δάχτυλο κολώνια, αλλά, ανοίγοντάς το, ξεχύθηκαν όλες οι αναμνήσεις που συνόδευαν την υπέροχη μυρωδιά.
Η μαμά μου φορούσε το άρωμα ma griffe της Carven. Έχω κρατήσει ένα μπουκαλάκι και κάποιες φορές το ανοίγω να μυρίσω τις κλεμμένες σταγόνες του αρώματος που με την νεανική μου υπεροψία, είχα την αίσθηση ότι στο πέρασμα μου οι άνδρες πέφτανε κάτω σαν τα πούλια του ντόμινο!
Σε ένα παρτέρι, γύρω από ένα δένδρο στην άκρη του πεζοδρομίου, κάποιος είχε φυτέψει βιολέτες που άνθισαν και μοσχοβολούσε ο τόπος. Στη Μ. Παρασκευή και στον επιτάφιο με μετέφερε αμέσως η μεθυστική μυρωδιά της βιολέτας.
Η μυρωδιά της βροχής -τι υπέροχη αίσθηση!- μας φέρνει αμέσως εικόνες από βρεγμένο χώμα που μοσχομυρίζει. Ένα συναισθηματικό στρίμωγμα κάτω από την ίδια ομπρέλα, η βροχή να πέφτει γύρω σαν πέπλο και να καλύπτει τα κολλημένα χείλη σε ένα υγρό και αχόρταγο φιλί.
Η μυρωδιά από τις ανθισμένες νεραντζιές της ταλαίπωρης Αθήνας μας, νοερά μας μεταφέρει στην μοσχοβόλιστη παλιά παραλιακή διαδρομή Κορίνθου–Πατρών, γεμάτη λεμονιές και πορτοκαλιές. Κάναμε τη διαδρομή με τα παλιά λεωφορεία του ΚΤΕΛ και πλαντάζαμε από τις μυρωδιές που έμπαιναν από τα ανοιχτά παράθυρα.
Και πόσες άλλες μυρωδιές που φευγαλέα ξεχύνονται από κάποια ανυποψίαστα άτομα που περνάνε δίπλα μας και μας θυμίζουν όμορφες ή δυσάρεστες καταστάσεις!
Η πιο δυνατή αίσθηση της μνήμης ... είναι η όσφρηση!
