Σκοτώνουν τα είδωλα όταν αυτά γεράσουν...
της Ισμήνης
Γύριζα βραδάκι σπίτι μου με τα πόδια και στον κεντρικό δρόμο παρατήρησα έναν ηλικιωμένο κύριο με κάτασπρα φουντωτά μαλλιά και γένια, να έχει απλώσει στα σκαλάκια ενός μαγαζιού κάτι φωτογραφίες μεγάλου σχετικά μεγέθους.
Ένας κύριος είχε πιάσει κουβένα μαζί του. Προσπέρασα ρίχνοντας μια βιαστική ματιά στις εκτεθειμένες φωτογραφίες, έκανε και κρύο και δεν είχα διάθεση για άσκοπες καθυστερήσεις.
Μετά από 2 ημέρες κάνοντας την ίδια διαδρομή για το σπίτι μου, νάσου πάλι ο ίδιος ηλικιωμένος στο ίδιο σημείο, με τις ίδιες φωτογραφίες αραδιασμένες.
Ένας κύριος είχε πιάσει κουβένα μαζί του. Προσπέρασα ρίχνοντας μια βιαστική ματιά στις εκτεθειμένες φωτογραφίες, έκανε και κρύο και δεν είχα διάθεση για άσκοπες καθυστερήσεις.
Μετά από 2 ημέρες κάνοντας την ίδια διαδρομή για το σπίτι μου, νάσου πάλι ο ίδιος ηλικιωμένος στο ίδιο σημείο, με τις ίδιες φωτογραφίες αραδιασμένες.
Κοντοστάθηκα από περιέργεια, σκεφτόμενη τι να θέλει ο άνθρωπος αυτός αυτή την ώρα εκεί και τι κάνει. Πουλάει φωτογραφίες; Ποιο το νόημα και τι περιέχουν αυτές πια οι φωτογραφίες;
Πλησίασα και τις κοίταξα προσεκτικά. Παρουσίαζαν ένα τύπο με μαύρο σορτσάκι με μια φαρδιά ζώνη στην μέση του, με μαύρα γένια και μαλλιά, σε κάποια χώρο, μάλλον πλατεία ήτανε, να σπάει πέτρες με το κεφάλι του, να έχει τεράστιες πέτρες πάνω στο σώμα του, να τραβάει με τα δόντια του αυτοκίνητα ανάμεσα σε ένα πλήθος που στεκότανε χαζεύοντας.
Με μεγάλα γράμματα είχε κολλημένη πάνω από τις φωτογραφίες ετικέτα με το όνομα ΣΑΜΨΩΝ.
Έκπληκτη γύρισα και κοίταξα μια τον ηλικιωμένο και μια τις φωτογραφίες … ναι ήταν ο ΣΑΜΨΩΝ, ο μύθος του περασμένου αιώνα, ο ατσάλινος άνθρωπος που λύγιζε σίδερα, έσπαγε κοτρόνες τοποθετημένες πάνω στο κεφάλι του ή πάνω στο σώμα του, τραβούσε κάρα και αυτοκίνητα με τα δόντια του … Απίστευτη δύναμη!
Αμυδρά μου ήρθε στο μυαλό μου τι έλεγαν για τους λαϊκούς ήρωες εκείνης της εποχής, ΣΑΜΨΩΝ, ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ, ΚΑΡΠΟΖΗΛΟΣ, ο Τζίμης ο τίγρης… Και τώρα τον είχα μπροστά μου, γεροντάκι 82 χρονών να πουλάει τις παλιές του δόξες προς 5 ευρώ τη μία για να ζήσει.
Ντράπηκα να του μιλήσω, άλλωστε τι να του πω; Οι λέξεις συμπάθειας που θα έβγαιναν από το στόμα μου, θα έξυναν πληγές. Μετάνιωσα που δεν πήρα μια φωτογραφία, αλλά εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν χειρονομία ελεημοσύνης!
Όταν γύρισα σπίτι έψαξα σε ιστοσελίδα για τον ΣΑΜΨΩΝ, κατά κόσμον Γιάννη Κεσκιλίδη, που αμφιβάλλω αν ξέρεις κανείς το πραγματικό του όνομα. Είχε ένα βιογραφικό με τα κατορθώματά του και ένα σύντομο βίντεο.
Ζητάει και αυτός μια σύνταξη!
Δεν θέλω να σχολιάσω κατά πόσο το αίτημα του μπορεί να είναι σωστό ή όχι. Ίσως υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας, που μας προσέφεραν θέαμα ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η ενασχόλησή τους.
Πλανόδιοι θεατρίνοι και θεαματιστές που ζούσαν με τον οβολό των θεατών της πλατείας και κοιμόνταν χορτάτοι από το χειροκρότημα των εφήμερων θαυμαστών τους.
Και μετά; Μετά ήρθαν τα γεράματα, η παραγκώνιση και το τέλος μια ζωής που βασίστηκε στο κοινό της πλατείας, το ίδιο κοινό που όταν ήταν νέοι τους χειροκροτούσε και τους έκανε είδωλα, ενώ τώρα; Τώρα σιωπή! Ακολουθούν την μοίρα τους με σκυφτό κεφάλι και ένα δάκρυ να αργοκυλάει από τα μάτια τους, γιατί όλα τα είδωλα τα σκοτώνουν όταν αυτά γεράσουν.
