Γιατί να μάθω ορθογραφία;
της Ισμήνης
Τα μέσα γραφής έχουν αλλάξει πια τόσο πολύ! Πρώτα ήταν η μαύρη πλάκα με το κοντύλι, μετά ήταν το τετράδιο, μετά ήρθε το μπλοκ, μετά το filofax για τις σημειώσεις και στο τέλος ο υπολογιστής και πάει λέγοντας με την τεχνολογία .
Το κακό με τον υπολογιστή είναι ότι, γράφοντας συνέχεια στο πληκτρολόγιο, σιγά–σιγά ξεχνάς πολλά πράγματα π.χ. να γράφεις με στυλό και μολύβι, για δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε.
Επίσης, ξεχνάς να γράφεις ορθογραφημένα. Γράφεις μια λέξη κι επειδή μερικοί υπολογιστές δεν έχουν ελληνικό πρόγραμμα γραφής γράφουν σε μορφή greeklish . Εκεί πια ξεχνάς τα πάντα!
Άλλες φορές γράφεις, πληκτρολογώντας ένα «ι», ένα «ο» και πάει λέγοντας και αφού ο υπολογιστής έχει πρόγραμμα ορθογραφίας αμέσως κοκκινίζει τη λέξη και εσύ την διορθώνεις αυτόματα, γιατί λοιπόν πρέπει να μάθεις ορθογραφία ή να ξέρεις ορθογραφία;
Τώρα για να πω και την αλήθεια δεν πολυσκάω που δεν έχουμε τόνους, όλα εκείνα τα σημαδάκια που χρόνια ταλαιπωρούσαν τους μαθητές μέχρι να τους μάθουν.
Από το Δημοτικό που είχαμε αρχίσει την απλή γραμματική, δεν καταλάβαινα τίποτα. Μάλλον άχυρα πρέπει να είχε το μυαλό μου –την εποχή εκείνη μιλάμε για να εξηγούμεθα– και όχι φαιά ουσία.
Το σπινθηροβόλο πνεύμα μου έλαμψε αργότερα και άφησε κατάπληκτη όλη την συνοικία του Παγκρατίου και τα όμορα Δημοτικά διαμερίσματα!
Το τι ξύλο είχα φάει για αυτούς τους τόνους, δεν λέγεται! Με απομόνωνε ο μπαμπάς μου στο γραφείο του κι έπρεπε να ξέρω τους κανόνες: όταν η λήγουσα είναι μακρά η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται, μακρόν προ βραχέως περισπάται, μακρόν προ μακρού οξύνεται.
Σκασίλα μου μεγάλη εμένα τι έκανε η λήγουσα και η παραλήγουσα, πιο ήταν το μακρύ και πιο το βραχύ, ήταν αδύνατον να τα χωρέσει το μυαλό μου.
Και η πλάκα ήταν ότι ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να χωνέψει ότι η κόρη του γιατρού θα πήγαινε την επομένη στο σχολείο και δεν θα ήξερε τις απαντήσεις και τις διαφορές ανάμεσα στη λήγουσα και στην παραλήγουσα.
Ντροπή! Αυτομάτως υπαγόμουνα στις ομάδες εκείνες που, λόγω έλλειψης καλού φαγητού, δεν αναπτυσσόταν ο εγκέφαλος. Οπότε μια δόση από ελαφρές μέχρι μεσαίας δύναμης σφαλιάρες, υποτίθεται ότι θα έβαζε το μυαλό μου να λειτουργεί.
Οπότε δεν μπορείτε να φαντασθείτε την χαρά μου, όταν εφαρμόσθηκε το μονοτονικό σύστημα. Αυτομάτως έσβησα από το μυαλό μου όλα εκείνα τα δαιμονικά σημαδάκια που με βασάνιζαν .
Έχω κρατήσει βέβαια το περιβόητον βιβλίο «ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Αχιλλέως Α. Τζάρτζανου και το ξεφυλλίζω έτσι από περιέργεια.
Το κακό με τον υπολογιστή είναι ότι, γράφοντας συνέχεια στο πληκτρολόγιο, σιγά–σιγά ξεχνάς πολλά πράγματα π.χ. να γράφεις με στυλό και μολύβι, για δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε.
Επίσης, ξεχνάς να γράφεις ορθογραφημένα. Γράφεις μια λέξη κι επειδή μερικοί υπολογιστές δεν έχουν ελληνικό πρόγραμμα γραφής γράφουν σε μορφή greeklish . Εκεί πια ξεχνάς τα πάντα!Άλλες φορές γράφεις, πληκτρολογώντας ένα «ι», ένα «ο» και πάει λέγοντας και αφού ο υπολογιστής έχει πρόγραμμα ορθογραφίας αμέσως κοκκινίζει τη λέξη και εσύ την διορθώνεις αυτόματα, γιατί λοιπόν πρέπει να μάθεις ορθογραφία ή να ξέρεις ορθογραφία;
Τώρα για να πω και την αλήθεια δεν πολυσκάω που δεν έχουμε τόνους, όλα εκείνα τα σημαδάκια που χρόνια ταλαιπωρούσαν τους μαθητές μέχρι να τους μάθουν.
Από το Δημοτικό που είχαμε αρχίσει την απλή γραμματική, δεν καταλάβαινα τίποτα. Μάλλον άχυρα πρέπει να είχε το μυαλό μου –την εποχή εκείνη μιλάμε για να εξηγούμεθα– και όχι φαιά ουσία.
Το σπινθηροβόλο πνεύμα μου έλαμψε αργότερα και άφησε κατάπληκτη όλη την συνοικία του Παγκρατίου και τα όμορα Δημοτικά διαμερίσματα!
Το τι ξύλο είχα φάει για αυτούς τους τόνους, δεν λέγεται! Με απομόνωνε ο μπαμπάς μου στο γραφείο του κι έπρεπε να ξέρω τους κανόνες: όταν η λήγουσα είναι μακρά η προπαραλήγουσα δεν τονίζεται, μακρόν προ βραχέως περισπάται, μακρόν προ μακρού οξύνεται.
Σκασίλα μου μεγάλη εμένα τι έκανε η λήγουσα και η παραλήγουσα, πιο ήταν το μακρύ και πιο το βραχύ, ήταν αδύνατον να τα χωρέσει το μυαλό μου.
Και η πλάκα ήταν ότι ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να χωνέψει ότι η κόρη του γιατρού θα πήγαινε την επομένη στο σχολείο και δεν θα ήξερε τις απαντήσεις και τις διαφορές ανάμεσα στη λήγουσα και στην παραλήγουσα.
Ντροπή! Αυτομάτως υπαγόμουνα στις ομάδες εκείνες που, λόγω έλλειψης καλού φαγητού, δεν αναπτυσσόταν ο εγκέφαλος. Οπότε μια δόση από ελαφρές μέχρι μεσαίας δύναμης σφαλιάρες, υποτίθεται ότι θα έβαζε το μυαλό μου να λειτουργεί.
Οπότε δεν μπορείτε να φαντασθείτε την χαρά μου, όταν εφαρμόσθηκε το μονοτονικό σύστημα. Αυτομάτως έσβησα από το μυαλό μου όλα εκείνα τα δαιμονικά σημαδάκια που με βασάνιζαν .
Έχω κρατήσει βέβαια το περιβόητον βιβλίο «ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Αχιλλέως Α. Τζάρτζανου και το ξεφυλλίζω έτσι από περιέργεια.
- η προ της παραλήγουσας συλλαβή λέγεται αρκτική.
- τα πνεύματα είναι 2 η ψιλή και η δασεία.
- οι τόνοι είναι 3 η οξεία, η βαρεία και η περισπωμένη.
Τι προπερισπωμένη, τι βαρύτονος, τι σημεία κράσεως, τι συναιρέσεις, τι πρόσθετα ή ευφωνικά σύμφωνα, τι δικατάληκτα και διγενή ουσιαστικά, τι ευκτική και μέλλων τετελεσμένος, τι παρακείμενος και υπερσυντέλικος μας ταλαιπωρούσαν.
Δεν διαφωνώ ότι από το ένα άκρο φτάσαμε στο άλλο, αλλά πολλές φορές όταν σκέφτομαι εκείνη την εποχή και τις ατελείωτες ώρες που καταναλώναμε για να αποστηθίσουμε νεκρούς κανόνες, προτιμώ τον ένα και μοναδικό τόνο από τα άκομψα σημαδάκια βαρείες, δασείες και περισπωμένες.
