(από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ, Ελευθεροτυπία, 18/8/2009)
Την ώρα που το δημοσιονομικό έλλειμμα καλπάζει, καθώς η χώρα δανείζεται με τρελά επιτόκια ακόμα και για ν' αγοράσει... τσίκλες από το περίπτερο, τα αρπακτικά του 2004 καταστρώνουν σχέδια για τους επόμενους «εθνικούς στόχους». Δηλαδή τα Special Olympics και τους Μεσογειακούς, που θα διοργανώσουμε το 2011 και 2013 αντίστοιχα, με σκοπό να δοξαστεί και πάλι η «πτωχή πλην (πάλαι ποτέ...) τιμία» Ελλάς!
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ είναι μοναδικό. Μια χώρα, που βρίσκεται σε πλήρη οικονομική χρεοκοπία, αντί να κοιτάξει τα χάλια της μπας και τα συμμαζέψει λιγάκι, ασχολείται με μεγάλες ιδέες και... υψηλά ιδανικά, που υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζουν με φρουφρού κι αρώματα!
ΔΕΝ ΛΕΩ, ευγενείς οι σκοποί των Special Olympics και θεάρεστο το έργο όσων τα υπηρετούν, αλλά γιατί και με ποια λογική, θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς γι' αυτά, από τη στιγμή που ως χώρα τη βγάζουμε με δανεικά; Εκτός αν δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς κάποια Γιάννα και γι' αυτό μετά την Αγγελοπούλου τρέξαμε να αγκαζάρουμε τη Δεσποτοπούλου, η οποία είναι φτυστή η προκάτοχός της, αλλά στο ξανθό...
ΚΑΙ ΕΝ πάση περιπτώσει, αν το θέμα ήταν μόνο μια νέα Γιάννα, θα μπορούσαμε να πούμε κομμάτια να γίνει, θα την υποστούμε κι αυτήν. Αλλά δεν είναι. Γιατί στους Μεσογειακούς, για χάρη των οποίων Βολιώτες και Λαρισινοί έχουν γίνει ήδη μαλλιά-κουβάρια, παίζει και η Ντορίτα, παίζει και ο Ισίδωρος (στα καταπράσινα αλώνια του γκολφ...), παίζουν και όλοι όσοι δεν χόρτασαν από τις λέφες του 2004 και τώρα πάνε για το επικουρικό τους!
ΘΑ ΠΕΙ ίσως κανείς, «μα, τους Μεσογειακούς τους πήραμε πριν καταλάβουμε ότι πτωχεύσαμε, αλλιώς ίσως να μην τολμούσαμε την παλληκαριά». Ναι, σωστά, μόνο που και τους Ολυμπιακούς όταν τους πήραμε, το παίζαμε πλούσιοι και ωραίοι, αλλά μετά βαρέσαμε κανόνι.
ΑΣ Τ' ΑΦΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, αυτά. Είτε ξέραμε είτε δεν ξέραμε τότε, τώρα το βέβαιο είναι ότι ως χώρα δεν έχουμε ούτε μαντήλι για να κλάψουμε, οπότε επιβάλλεται να προσγειωθούμε. Ητοι, να κάνουμε στην άκρη τα μεγαλεία, να ρίξουμε τον ψευτοεγωισμό μας και να δηλώσουμε, με απόλυτη συναίσθηση ευθύνης: «Δυστυχώς, δεν μπορούμε». Και να παραιτηθούμε από το βάρος και των δύο διοργανώσεων.
ΚΑΙ ΑΠΟΡΩ, όχι με τον Καραμανλή, που πορεύεται χωρίς όσφρηση και αντανακλαστικά, αλλά με τον Γ. Παπανδρέου, που λέει ότι είναι στην τσίτα για να μας σώσει μόλις γίνει πρωθυπουργός, πώς δεν έχει πιάσει το θέμα και δεν έχει τοποθετηθεί αναλόγως. Εκτός αν φοβάται κι αυτός το... αιώνιο πολιτικό κόστος, το οποίο θα κληθεί να πληρώσει στα λαμόγια που ήδη έχουν κάνει τα σχέδιά τους.
