Carita, Τρίτη 31.7.90/II Οι απορίες αυτές λύνονται μαζί, όταν βλέπουμε δύο Ινδονήσιους, να κουβαλούν μια εξωλέμβιο μηχανή, να την ανεβάζουν επάνω στο πλοιάριο και να την ... δένουν πρόχειρα στην πρύμνη... Ήμουν βέβαιος, ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής, θα μας έπεφτε στη θάλασσα. Όμως, είχαμε πλέον μάθει να αφήνουμε πολλά πράγματα στην τύχη. Ο επηρεασμός της ανατολίτικης νοοτροπίας, ήταν πια σε μας έκδηλος. Φαίνεται όμως, ότι και στην Ελλάδα άφησε κάποια κατάλοιπα η πίστη στο "κισμέτ", αν αναλογιστούμε την γνωστή λαϊκή παροιμία: "Όποιου του μέλλει να πνιγή, ποτέ του δεν πεθαίνει" Είναι άξιο να σημειωθή ακόμη, πόσο αστείο μας φάνηκε, όταν τράβηξαν το σχοινί που ήταν δεμένη η πλώρη και είδαμε να ξεπροβάλλη από τη θάλασσα ένα κούτσουρο, με μια πέτρα πρόχειρα δεμένη επάνω του, το οποίο προφανώς χρησίμευε για άγκυρα.  Ξεκινήσαμε. Προσεκτικά, αφήσαμε τα αβαθή κοράλλια, τα οποία αντανακλούσαν το φως του Ήλιου, που διείσδυε μέσα στο κρυστάλλινο νερό, εκπέμποντας ρόζ, γαλαζοπράσινες, κρεμεζί και βυσσινί ανταύγειες και βρεθήκαμε στο μαύρο πέλαγος της θάλασσας της Ιάβα. Τώρα με πλήρη ισχύ της μηχανής, πηγαίναμε ευθεία πλέον για το Handeuleum. Με μανία ερευνητού, κάθομαι στην πλώρη και προσπαθώ, με το βλέμμα μου να καταδυθώ, μέσα σ' αυτό το μαύρο βελούδο που σχίζει η καρίνα του πλεούμενού μας. Ξέρω, ότι εκεί κάτω, δεκάδες ζευγάρια μάτια μας παρακολουθούν. Ξέρω επίσης, ότι κάπου εκεί μέσα, στη μαύρη αγκαλιά τη ς θάλασσας, αθέατο θα μας παρακολουθούσε και το φοβερό ikan yu, όπως λένε το σκυλόψαρο οι Ινδονήσιοι. Μια στραβοτιμονιά, σκέφθηκα, θα αρκούσε, μ' αυτό το καρυδότσουφλο που πλέουμε, για να χτυπήσουμε την πόρτα του πύργου του τρομερού αυτού άρχοντα του βυθού. Έτσι συνεχώς έχοντας τα μάτια μου στραμμένα προς τα βάθη, μήπως διακρίνω, κάποιο ενδιαφέρον ίχνος ζωής, δεν αντιλαμβάνομαι ότι φθάνουμε, παρά από τις ροζ, γαλαζοπράσινες, κρεμεζί και βυσσινί ανταύγειες των κοραλλιών, στον αβαθή βυθό του νησιού. Το πλοιάριο προσανατολίζεται πλέον προς ένα ξύλινο μ ώλο, ο οποίος έμπαινε καμιά δεκαριά μέτρα μέσα στη θάλασσα. Εμπρός μας, μια έρημη παραλία από κοραλλιογενή άμμο και αμέσως μετά αδιαπέραστη ζούγκλα. Το νησί μοιάζει ακατοίκητο. Ωστόσο μία ταμπέλα που γράφει: " Selamat datang di pulau Handeuleum", μας καλωσορίζει στο νησί. Ανεβαίνουμε επάνω στον ξύλινο μώλο και αναπνέουμε με ανακούφιση. Τα συναισθήματα μου εδώ δεν περιγράφονται παρά μόνο με αποσιωπητικά. Εάν εμφανίζονταν ημίγυμνες σοκολατόχρωμες καλλονές με αλυσίδα από λουλούδια στο λαιμό, πλεγμένο στεφάνι από ανθούς στό κεφάλι και έναν Ιβίσκο πάνω από το αυτί, για να μας προϋπαντήσουν, θα αισθανόμασταν σαν τους πρώτους Ευρωπαίους ναυτικούς, που έφτασαν το μεσαίωνα στα νησιά του Ειρηνικού. Ο Mumu, δεν μας έδωσε ευκαιρία για π ερισσότερη ονειροπόληση. Πήραμε γρήγορα το δρομάκι μέσα στο δάσος και σε πέντε λεπτά φτάναμε σε ένα ξέφωτο, όπου υπάρχει ένα διώροφο πέτρινο κτίριο και μερικές διάσπαρτες ξύλινες παράγκες. Σ' αυτά στεγάζεται η τοπική PPA, η Υπηρεσία για την προστασία της αγρίας ζωής. Στο χώρο της PPA περιφέρονται γύρω στα δεκαπέντε άτομα. Ξεχωρίζει μία παρέα Ισπανών φοιτητών -μιας κοπέλας και δύο αντρών- γύρω στα εικοσιπέντε. O Mumu, μας συστήνει στους υπαλλήλους του Σταθμού και μας λέει να περιμένουμε λίγο, για να μας τακτοποιήση. Μετά από ένα δεκάλεπτο ξανάρχεται. • Λυπάμαι, μας λέει, δεν μπόρεσα να σας εξασφαλίσω διαμονή στο κύριο κτίριο, γιατί οι λιγοστές θέσεις είναι κατειλημμένες. Μπορείτε όμως να μείνετε στις παράγκες, όπου μένει το προσωπικό, έτσι θα σας κοστίση και φθηνότερα. Λέγοντας αυτά, μας έδειξε τις ξύλινες παράγκες στην άκρη του ξέφωτου. Στη συνέχεια μας είπε, ότι προς το παρόν δεν θα μας χρειαζόταν, ότι θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε ή να κάνουμε μια βόλτα, ώσπου να φτιάξη το φαγητό, αλλά να μην απομακρυνθούμε, για να τον ακούσουμε όταν μας φωνάξη. Συγχρόνως μας έδωσε το κλειδί, για να πάμε τα πράγματά μας στην παράγκα μας... Ανοίγοντας την πόρτα, μόνο που δεν με πιάνουν τα γέλια. Στην πραγματικότητα, το "δωμάτιο" μοιάζει με αγροτική αποθήκη. Στους μαυρισμένους ξύλινους τοίχους του, είναι κρεμασμένα κάθε είδους αγροτικά αντικείμενα και σύνεργα ψαρικής. Στην αριστερή πλευρά, υπάρχει ένα μονό κρεββάτι. Χωρίς δισταγμό, λέω του Γιάννη να κρατήση το κρεββάτι, γιατί εγώ θα κοιμόμουν στην αιώρα μου, την οποία θα κρεμούσα στα δοκάρια της βεράντας έξω από την παράγκα. Βγαίνοντας, ανακαλύπτουμε ότι δίπλα μας διαμένει η ομάδα των Ισπανών φοιτητών. Περιμένοντας το κάλεσμα του οδηγού για το φαΐ, κάνουμε ακόμη μία βόλτα. Η θερμοκρασία είναι γύρω στους 28 βαθμούς και η υγρασία σου βρέχει κυριολεκτικά τα ρούχα. Αναπνέουμε με δυσκολία. Το ξέφωτο σχηματίζει ένα λαιμό μέσα στο δάσος και ενώνεται με μια διαφορετική παραλία από αυτή που φθάσαμε. Έτσι η θάλασσα δεν απέχει από το κύριο κτίριο περισσότερο από πενήντα μέτρα. Ετοιμαζόμασταν να πάμε προς τα εκεί, όταν μας φωνάζει ο Mumu για το μεσημεριανό.  Έχουμε καθίσει σε ένα από τα μεγάλα τραπέζια της τραπεζαρίας, ενώ στο διπλανό μας τραπέζι κάθονται οι Ισπανοί. Ο Γιάννης προσπαθεί να κάνη κάποια επαφή μαζί τους, αλλά αυτοί δεν φαίνονται να θέλουν να δώσουν συνέχεια. Μας φάνηκε παράξενο, αλλά δεν το συζητήσαμε περισσότερο. Η τραπεζαρία είναι στο ισόγειο του πέτρινου κτιρίου. Έχει δύο πόρτες για να μπής, μία ανατολική και μία δυτική, οι οποίες είναι ορθάνοιχτες. Περιμένοντας τον οδηγό να φέρη το φαΐ, βλέπουμε έναν αρουραίο, ο οποίος μέ την άνεση γάτας, περνάει από τη μία πόρτα και βγαίνει από την άλλη, διασχίζοντας την περίπου δέκα μέτρα μεγάλη σάλα. Το περίεργο είναι ότι δεν έδωσε κανένας σημασία, ούτε και οι ξένοι, λες και πράγματι ήταν γάτα. Σε λίγο, φαίνεται επιτέλους ο Mumu και ένας ακόμη υπάλληλος, κρατώντας δύο κατσαρόλες. Με μια κουτάλα, αδειάζει βραστό ρύζι από τη μία και μαγειρευτό ψάρι από την άλλη στα πιάτα μας και όπως έχουμε μέχρι τώρα συνηθίσει, μας αφήνει να φάμε μόνοι. Έχει φέρει και ένα δοχείο νερό από το πηγάδι βρασμένο. Το νερό είναι ζεστό και γλυφό. Εγώ δεν χρειάζεται να υποστώ τη δοκιμασία να ξεδιψάσω μ' αυτό, γιατί στην Carita είχα γεμίσει το παγούρι μου με εμφιαλωμένο. Από αναψυκτικά ούτε ίχνος στον καταυλισμό του Handeuleum. Συνηθισμένοι από τα "πριγκιπικά" γεύματα μέχρι τώρα, βρίσκουμε το σημερινό τραπέζι χάλια, αλλά πρέπει να το δούμε σαν συσσίτιο εκστρατείας, γι' αυτό δεν παραπονείται κανείς μας. Μετά το φαΐ κατεβαίνουμε στη θάλασσα. Η π αραλία αποτελείται από θρύψαλα κοραλλιών. Σε αραιά διαστήματα υπάρχουν φυτρωμένοι θάμνοι και μαγκρόβια. Στα πρώτα δέκα έως δεκαπέντε μέτρα η θάλασσα είναι πολύ ρηχή και καλύπτεται από λεπτό στρώμα λάσπης. Το τοπίο μοιάζει περισσότερο με βάλτο. Σ' αυτό συντείνει και η ύπαρξη κάποιων περίεργων ραβδόμορφων φυτών, με τα οποία είναι κατάσπαρτη όλη η περιοχή. Αυτά, εξέχουν από το νερό γύρω στα δεκαπέντε εκατοστά, ώστε να μοιάζουν σαν κλαδεμένες καλαμιές. Δεν μπόρεσα να διαπιστώσω, αν ανήκουν στο ριζικό σύστημα των μαγκροβίων, παρ' ότι συνυπάρχουν με αυτά. Η περιοχή αυτή με τα "ραβδάκια", φαίνεται ότι είναι το βασίλειο ενός περίεργου αμφίβιου. Μοιάζει σαν ψαράκι. Δεν είναι μακρύτερο από δεκαπέντε εκατοστά. Το κεφάλι του είναι μεγάλο σχετικά με το σώμα του και έχει κάτι μεγάλα μάτια, που εξέχουν πάνω από αυτό σαν περισκόπια. Όταν βρίσκεται μέσα στο νερό, φαίνονται μόνο τα μάτια του. Πολλές φορές κινείται μέσα σε λακκούβες με λασπόνερο και βλέπεις μόνο ένα ζευγάρι μάτια να τρέχουν στην επιφάνεια. Κάτω από το κεφάλι υπάρχουν δύο πτερύγια, τα οποία λειτουργούν και σαν πόδια. Κινείται με μικρά γρήγορα πηδήματα, γι' αυτό το πρώτο που είδαμε το νομίσαμε για βατραχάκι. Γρήγορα ανακαλύψαμε ολόκληρο στρατό από αυτά τα περίεργα ζωάκια. Είναι πραγματικά πολύ αστεία να τα βλέπης να πηδούν από βραχάκι σε βραχάκι, ενώ σου δίνουν την εντύπωση ψαριού. Κάποια στιγμή, βλέπω ένα επάνω σε ένα μαγκρόβιο. Όταν το πλησιάζω, πηδάει σε ένα άλλο κλαδί σαν πουλί και από εκεί στο νερό, που είναι από κάτω. Σε ποιόν να το πω, ότι είδα ψάρι σε δέντρο και δεν θα νομίση ότι είμαι μεθυσμένος;... Αργότερα έμαθα, ότι στην Ινδονησία υπάρχουν δύο είδη από αυτά τα περίεργα ψαράκια, τα οποία στα αγγλικά λέγονται: "Mudskippers". Το επιστημονικό τους όνομα είναι: "Boleophthalmus bodaerti" (χαρακτηρίζεται από μπλε στίγματα) και "Periophthalmus chrisospilos" (χαρακτηρίζεται από πορτοκαλόχρωμα στίγματα). Επίσης έμαθα ότι, πράγματι αυτά τα "ραβδάκια", ανήκουν στο ριζικό σύστημα των μαγκροβίων. Από την παραλία αυτή, φαίνεται, ακριβώς απέναντι, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων, η ακτή με τα δάση του Ujung Kulon. Εκεί χτυπάει ακόμη, η καρδιά της πρωτόγονης Ιάβα. Η Ιάβα, με τα φυτά και τα ζώα της, όπως ήταν πριν εκατομμύρια χρόνια. Εκεί φωλιάζουν ακόμη οι τελευταίοι Ιαβανέζικοι ρινόκεροι (με ένα κέρατο αντί για δύο, που έχουν οι αφρικανικοί), οι οποίοι φυλάγονται από τους Ινδονήσιους "ως κόρη οφθαλμού", οι ασιατικές λεοπαρδάλεις, οι τάπηροι, ελάφια, αγριογούρουνα, πολλά είδη πιθήκων και πάρα πολλά είδη πουλιών και φιδιών. Εμένα μου φαίνεται σαν μια πράσινη μητρική αγκαλιά, που μου γνέφει να με δεχθή. Αύριο θα είναι η μεγάλη μέρα, η μέρα της επιστροφής, στη μεγάλη μητέρα των μακρινών προγόνων, στη Ζούγκλα. Αυτή, που όταν ωριμάσαμε σαν είδος, την εγκαταλείψαμε για να γίνουμε καλλιεργητές της γης και αργότερα αστοί... Γυρίζοντας πίσω, βλέπουμε στην νοτιοανατολική πλευρά του νησιού, σ ε απόσταση γύρω στα πενήντα μέτρα, μια ομάδα από καμιά τριανταριά μακάκους (είδος πιθήκων) να ψαχουλεύουν στην παραλία. Ο Γιάννης έτρεξε να φέρη την κάμερα, αλλά όταν ήρθε και προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε, γίναμε αντιληπτοί και σκόρπισαν τρέχοντας να καλυφθούν στο σκοτεινό δάσος του νησιού. Μας έκανε εντύπωση, ότι παρά την απόσταση θορυβήθηκαν τόσο. • Αυτό είναι καλό δείγμα Γιάννη, είπα σιγά, τα ζώα αυτά δεν είναι εξοικειωμένα με τον άνθρωπο, είναι πραγματικά άγρια. Τα ζώα του Bohorok στη Σουμάτρα, ήταν ένα στάδιο πιο πέρα από αυτά των ζωολογικών κήπων και η ζούγκλα που είδαμε εκεί, ήταν ένα βήμα πιο πέρα από το δάσος, που είχαμε γνωρίσει στη Σιγκαπούρη. Εδώ όμως θα ζούσαμε σε λίγο το πραγματικό δάσος της βροχής σε όλο του το μεγαλείο. Ωστόσο η κάμερα που έφερε ο Γιάννης από την παράγκα, χρειάστηκε αμέσως μετά, διότι γυρίζοντας πάλι στον καταυλισμό, αντιλαμβανόμαστε πίσω από τις συστάδες των θάμνων, κάτι μεγάλο να περπατάη αργοκίνητα. Πλησιάζοντας με κάποιες προφυλάξεις, βλέπουμε μία μεγάλη σαύρα, γύρω στο ενάμισι μέτρο μήκος. Στην αρχή νομίσαμε ότι πρόκειται για κροκόδειλο. Μόλις όμως φάνηκε καλά το κεφάλι της, αναγνώρισα το γνωστό φυτοφάγο και επομένως άκακο ερπετό, που ζει στα νησιά αυτά και είναι ένα είδος ιγκουάνας.
Από τις σαύρες που ζουν στην Ινδονησία, ένα μόνο είδος ξέρω ότι είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Αυτό είναι ο περιβόητος "δράκος του Komodo". Φθάνει τα τρία μέτρα μήκος και ζει στο ομώνυμο νησί. Αυτό το είδος είναι σαρκοβόρο και έχει προκαλέσει μερικά ατυχήματα, αν και δεν τα φανερώνουν, για να μην αποθαρρύνεται το ρεύμα των τουριστών προς τα εκεί. Έτσι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, και μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε μερικές ωραίες σκηνές. Παρά τη νωχέλεια του, αυτό το πλάσμα έδειξε ανησυχία για την παρουσία μας και με αργά βήματα αναζήτησε καταφύγιο στο προστατευτικό σκοτάδι των πυκνών φυλλωμάτων...
 Ευτυχώς που συνέβη αυτή η συνάντηση και εξοικειωθήκαμε κάπως με τέτοια απρόοπτα, γιατί την άλλη κι' όλας μέρα, δεν ξέρω τι θα πάθαινε ο Γιάννης από το φόβο του, όταν απάντησε μια ακόμη μεγαλύτερη τέτοια σαύρα μέσα στην κουζίνα, στο πίσω μέρος της παράγκας, πηγαίνοντας να πλυθή. Ξαφνιάστηκε βεβαίως, αλλά γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία του, έτρεξε και έφερε την κάμερα και απαθανάτισε τη σκηνή. Το απόγευμα έχει τώρα προχωρήσει και η κουφόβραση είναι ανυπόφορη. Επιστρέφοντας στην τραπεζαρία βρίσκουμε το Mumu και μας ρωτάει αν θέλουμε καφέ. Έτσι καθόμαστε στο τραπέζι και ο Γιάννης κάνει δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια να πιάσουμε επαφή με τους Ισπανούς. Όπως και την πρώτη φορά, απαντούν πάντοτε μονολεκτικά με ένα "ναι" ή ένα "όχι" και έτσι υποχρεωνόμαστε να εγκαταλείψουμε την ιδέα, ότι θα έχουμε και μια ευρωπαϊκή παρέα να ανταλλάζουμε απόψεις και εμπειρίες.
Ο καφές έρχεται και είναι νεροζούμι. Η προσπάθεια να τον πιω λίγο-λίγο δεν πάει όμως χαμένη, γιατί κάποια στιγμή μαζεύονται μερικοί νεαροί υπάλληλοι της PPA και πιάνουμε διάφορες συζητήσεις για τα άγρια θηρία του Ujung Kulon και ιδίως για τα επικίνδυνα φίδια. Έχουν τώρα χαθή και οι τελευταίες ρόδινες ανταύγειες από τον δυτικό ορίζοντα και αρχίζει να προχωράη με γοργούς ρυθμούς το σούρουπο. Είναι η ώρα που γίνεται αλλαγή βάρδιας στη ζούγκλα. Ένα σωρό πλάσματα που δήλωναν την παρουσία τους με τιτιβίσματα, με στριγκλιές, με σφυρίγματα και κάθε είδους φασαρία, έχουν αποσυρθή. Η μάχη γι' απόψε τελείωσε. Οι επιζώντες αναζητούν ένα ασφαλές μέρος για να περάσουν τη νύχτα. Μια άλλη στρατιά από ζωντανά όλων των γενών ξυπνάει και δίνει σημεία ζωής.
Τα τζιτζίκια της μέρας, αντικαθίστανται από τα τζιτζίκια της νύχτας. Νυχτοπούλια, με τη μονότονη κλαψιάρικη φωνή τους, δίνουν το σήμα της παρουσίας τους. Τα μεγάλα μάτια τους, αντανακλούν το παραμικρό φως και φαίνονται σαν μικροί προβολείς να ερευνού ν το πυκνό σκοτάδι. Σ' αυτό το περιβάλλον της νύχτας, τα χρώματα τους είναι άχρηστα, σε αντίθεση με τα φανταχτερά χρώματα των παραδείσιων πουλιών της ημέρας. Ένα σωρό αιλουροειδή, διάφορα είδη ιπταμένων ζώων, όπως οι νυχτερίδες, η ιπτάμενη αλεπού και πολλά φίδια ανήκουν στην κατηγορία των κυνηγών του σκότους. Οι φλύαροι πίθηκοι δεν ακούγονται πια, έχουν "κουρνιάσει" στα πιο ψηλά δένδρα και μόνο όταν ακούγεται το ανατριχιαστικό μήνυμα θανάτου του πλέον επικίνδυνου εχθρού τους, της λεοπαρδάλεως, δημιουργείται αναστάτωση. Περνώντας κάτω από τα αιωνόβια δέντρα, φανερώνει την παρουσία της με ελαφρούς βρυχηθμούς. Η πείνα την κάνει ανήσυχη και αυτό το ξέρει καθένας εδώ. Αυτή η μεγάλη γάτα με τις όμορφες βούλες, ξέρει ότι τα δένδρα είναι γε μάτα από από ζωή. Από ένστικτο γνωρίζει, τον πανικό που ενσπείρει η παρουσία της. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να κάνη τον κόπο και να ανεβή επάνω, για να βρή αυτό που θέλει. Κάποιος άπειρος και με χαλαρά νεύρα πίθηκος, χάνει την ισορροπία του και της έρχεται μέσα στα πόδια της. Σε λίγο μια καινούργια μάχη θα αρχίση, που θα κρατήση μέχρι το πρωί όπως εκατομμύρια χρόνια μέχρι τώρα. Εμείς, εδώ στο προαύλιο της ζούγκλας, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τους κανόνες της και μια που δεν ανήκουμε στην κατηγορία των νυκτόβιων, πρέπει τώρα να αποσυρθούμε... Ξεδίπλωσα την αιώρα και άρχισα να τη δένω στα δοκάρια της βεράντας, αφού δοκίμασα πρώτα την αντοχή τους. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο Mumu και μου λέει : · Εγώ δεν θα στο συμβούλευα αυτό. · Και γιατί, τον ρωτώ εγώ με απορία... · Μην ξεχνάς; ότι εδώ δεν είναι περίπατος σε κανένα πάρκο. Υπάρχουν κίνδυνοι και είμαι υπεύθυνος για σας. ·Μα τι μπορεί να συμβή; επέμεινα · Στο δάσος κυκλοφορούν πάνθηρες, πύθωνες και άνθρωποι που μπορούν να σας κάνουν κακό. Σ' αυτό το σημείο, άρχισαν να συγκρούονται οι γνώσεις που έχω με τους ισχυρισμούς του. · Αυτό πραγματικά με εκπλήττει, του λέω. Για τους πύθωνες το καταλαβαίνω αλλά για τους πάνθηρες και ακόμη περισσότερο για τους ανθρώπους, μου είναι ακατανόητο. · Θα σου πω μια ιστορία, μου λέει, αν και αυτά δεν τα λέμε παρακάτω. Πριν τρία χρόνια ξεναγούσα έναν Αμερικανό, ο οποίος συνεχώς δυστροπούσε, όταν του έλεγα να προσέχη. Όταν κάποια μέρα ήμασταν στη ζούγκλα και πήγαινε πάλι χωρίς προφυλάξεις μέσα στις φυλλωσιές, του είπα να κοιτάζη, πού πατάει, γιατί στο αμμώδες έδαφος κρύβεται το φιδάκι ular ... (το πλήρες όνομα δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω). Αυτό τσιμπάει χωρίς προειδοποίηση και είναι θανατηφόρο. Αυτός κάγχασε και με ειρωνεύτηκε λέγοντας ότι: Τι συμβουλή θα μπορούσε να δώση ένας χαζός και αμόρφωτος ιθαγενής σε ένα διάσημο ζωολόγο σαν και αυτόν. Λίγο μετά τον τσίμπησε πράγματι ένα τέτοιο φίδι. Συγχρόνως με την παροχή των πρώτων βοηθειών στείλαμε και σήμα με τον ασύρματο, για να έρθη βοήθεια με το ελικόπτερο. Το ελικόπτερο ήρθε, αλλά ο άνθρωπος αυτός μέσα σε μισή ώρα είχε τελειώσει. |
25 August 2009
Perjalanan 24
