(του Ι. Κ. Πρετεντέρη, ΒΗΜΑ, 26/8/2009)
Πληροφορούμαι ότι την Παρασκευή θα πραγματοποιηθεί συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για τις πυρκαϊές. Ωραία ιδέα, αλλά εναντίον ποίου θα διαμαρτυρηθούν;
Οι περισσότερες εφημερίδες είχαν χθες βαρύγδουπους τίτλους. «Εγκλημα διαρκείας», «Χωρίς άλλοθι», «Μοιραία λάθη και παραλείψεις», «Το κράτος του εγκλήματος»... Παρατήρησα, όμως, ότι οι ίδιες εφημερίδες παρέθεταν μακροσκελή κατάλογο πυρκαϊών που έχουν πλήξει την Αττική από το 1978 έως σήμερα- υποθέτω πως αν έψαχναν λίγο παλαιότερα θα έβρισκαν άλλες τόσες...
Πράγμα που σημαίνει ότι κάτι ισχύει διαχρονικά. Είτε ο τόπος κυβερνιέται τα τελευταία τριάντα χρόνια διαρκώς και αδιαλείπτως από «εγκληματίες» και «ανίκανους» που διαπράττουν συνεχώς μοιραία λάθη και παραλείψεις. Είτε απλώς η Αττική ανήκει διαρκώς στην Ελλάδα και κατοικείται αδιαλείπτως από Ελληνες.
Ο Αλαβάνος είπε μια βαριά κουβέντα. «Δεν μπορούμε να έχουμε κυβέρνηση μέχρι τα 6 μποφόρ». Επί της ουσίας, έχει δίκιο. Μια κυβέρνηση από τη στιγμή που έγινε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει όλες τις αντιξοότητες, ακριβώς όπως ένα κόμμα που έχει τον Κοροβέση πληρώνει τον Κοροβέση. Είναι θέμα επιλογής και οι επιλογές χρεώνονται.
Υποψιάζομαι, όμως, ότι η διαπίστωση δεν εξαντλεί το ζήτημα. Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε «Ταξικές οι πυρκαγιές», και υπ΄ αυτή την έννοια ίσως έχει περισσότερο δίκιο από τον Αλαβάνο. Διότι η Αττική καίγεται εδώ και μία τριακονταετία μέσα σε μια δεδομένη κοινωνία, η οποία δεν θέλει ΧΥΤΑ, ζει με αυτοσχέδιες χωματερές, κτίζει αυθαίρετα στα προηγούμενα καμένα και κλαίει όταν απειλούνται στην επόμενη πυρκαϊά, ασκεί την παρανομία και τον συμψηφισμό, δίνει λεφτά για πυροπροστασία σε φαύλους και ανίκανους δημάρχους ή νομάρχες, εξεγείρεται αν η ανικανότητά τους ελεγχθεί, βάζει φωτιά για να κάψει τα σκουπίδια της και πετάει μπουκάλια ή αποτσίγαρα στα ξερά. Είναι μια κοινωνία χωρίς στοιχειώδη κοινωνική συνείδηση.
Αυτό είναι το μόνο σταθερό δεδομένο της τελευταίας τριακονταετίας. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι πολλοί από όσους διαμαρτύρονται σήμερα είναι οι ίδιοι ή οι οικείοι τους (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) οι πραγματικοί στόχοι των διαμαρτυριών τους. Και αν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ήθελε να έχει νόημα, εναντίον των εαυτών μας θα έπρεπε να διαδηλώσουμε.
Φταίνε, λοιπόν, τα μποφόρ. Φταίνε και τα πεύκα, που λέει ο Αντώναρος. Φταίει και η κυβέρνηση, που λένε οι άλλοι. Φταίνε και τα μέσα ενημέρωσης, που αφού οργάνωσαν την υστερία προσπαθούν να μη φανεί ότι την πάτησαν. Και ασφαλώς «φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ΄ απ΄ όλα το κρασί!».
