της δημοσιογράφου Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη
Πάρτε το ως ανέκδοτο, πάρτε το ως πικρή αλήθεια: Πριν από δέκα περίπου χρόνια, κατάπληκτοι πληροφορηθήκαμε ότι η Ελλάδα είναι πρώτη σε καταθέσεις στην Ελβετία.
Ναι, ναι, η Ελλάδα με την αγοραστική της δύναμη καθηλωμένη στα επίπεδα του 1981, η Ελλάδα που αδυνατεί να επιτύχει σύγκλιση μισθών με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, η Ελλάδα της οποίας σταθερά το 20% του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, κατέκτησε και αυτήν την πρωτιά: Πρώτη σε καταθέσεις στην Ελβετία!
Έκτοτε, εισέρρευσαν κι’ άλλοι πακτωλοί χρημάτων, επιδοτήσεις και δάνεια, αλλά τα ποσοστά φτώχειας, οι μισθοί και η αγοραστική δύναμη παρέμειναν στα ίδια άθλια επίπεδα – με την εξαθλίωση σήμερα να έχει φθάσει στο ζενίθ.
Δεδομένης της αθλιότητας, στα χρόνια που ακολούθησαν μετά από εκείνη την εντυπωσιακή ανακοίνωση, απέφυγαν να μας ξαναενημερώσουν για τους παχυλούς λογαριασμούς στην Ελβετία.
Αυτές τις μέρες πληροφορηθήκαμε πως ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών συναντήθηκαν στο Νταβός με την Πρόεδρο της Ελβετίας και ζήτησαν την συνδρομή της, προκειμένου να εντοπιστούν τα αφορολόγητα ελληνικά κεφάλαια που έχουν βρει καταφύγιο στις φιλόξενες ελβετικές τράπεζες.
Ευχαριστημένοι από τα αποτελέσματα των ερευνών προς εντοπισμό του μαύρου πολιτικού χρήματος εντός συνόρων, αποφασίσαμε να επεκτείνουμε τις έρευνές μας και στο βασίλειο του τραπεζικού απορρήτου.
Προφανώς, πρόκειται για άλλο ένα πυροτέχνημα προκειμένου να καλυφθεί η ατιμωρησία και το πρόσφατο φιάσκο του πορίσματος για την Ζήμενς.
Αναρωτιέται κανείς τι άλλο θα σκαρφιστούν για να αποσπαστεί η προσοχή του λαού από αυτό το όνειδος. Γιάφκες, συλλήψεις, προτάσεις και κόντρα προτάσεις, ακόμη και λαθρομετανάστες στη Νομική.
Πιστεύει κανείς ότι μπορεί να βγει άκρη στην Ελβετία; Μόνο οι αφελείς. Πιστεύει κανείς ότι η Πρόεδρος της Ελβετίας έχει την δύναμη να επιβάλει στις τράπεζες της χώρας της άρση του τραπεζικού απορρήτου, ότι δηλαδή στην Ελβετία το πολιτικό κατεστημένο είναι ισχυρότερο από το τραπεζικό; Ναι, αν είναι αφελής.
Εντάξει, δεν μας είπαν ότι θα γίνει και αύριο. Θα συσταθεί διμερής επιτροπή, θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις και… ζήσε Μαύρε μου να φας τριφύλλι.
Τον Μάιο του 2009, μεταξύ άλλων εξαγγελιών περί διαφάνειας, ο κ. Παπανδρέου είχε υποσχεθεί αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, με τρόπο που θα επιτρέπει και στην μειοψηφία της Βουλής να παραπέμπει πολιτικά πρόσωπα στον φυσικό τους δικαστή.
Τήρησε την υπόσχεσή του; Όχι, βέβαια. Διότι στο μεταξύ η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία. Και τώρα η πλειοψηφία παραπέμπει όποιους θέλει. Όχι, βέβαια, στον φυσικό τους δικαστή, αλλά στο Δικαστικό Συμβούλιο, που απλώς έρχεται να επικυρώσει την παραγραφή.
Χρόνια τώρα οι Βρυξέλλες προσπαθούν να επιβάλουν έλεγχο στους φορολογικούς παραδείσους. Η τελευταία φορά ήταν τον Μάρτιο του 2008, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο φοροδιαφυγής του Λιχτενστάιν. Τότε, οι γερμανικές αρχές είχαν εξασφαλίσει λίστα 1.400 μεγαλοκαταθετών και φοροφυγάδων. Αλλά υπήρχε πολιτική βούληση. Εδώ κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, όπως φάνηκε από το πόρισμα για την Ζήμενς.
Και επιτέλους, εδώ δεν μπορούμε να ανοίξουμε λογαριασμούς εντός της ΕΕ. Δεν εφαρμόζεται η οδηγία 2005/60/ΕΚ, που έχει ενσωματωθεί και στο εθνικό δίκαιο, κατά την ψήφιση του νόμου για τη σύσταση της Αρχής Καταπολέμησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας. Σύμφωνα με αυτήν, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα οφείλουν να λαμβάνουν μέτρα για την εξακρίβωση της πηγής του πλούτου των πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων.
Η οδηγία ορίζει ως «εγκληματική δραστηριότητα» εκτός από την διακίνηση ναρκωτικών, την τρομοκρατία και την απάτη και την δωροδοκία. Και ξεκαθαρίζει πως σ’ αυτόν τον έλεγχο υπόκεινται και τα πολιτικά πρόσωπα, οι άμεσοι συγγενείς τους και τα πρόσωπα που είναι γνωστά ως συνεργάτες τους.
Για τα πρόσωπα αυτά, οι τράπεζες υποχρεούνται να καθορίσουν την πηγή του πλούτου τους και την προέλευση των κεφαλαίων τα οποία αφορούν τις επιχειρηματικές τους σχέσεις.
Μα εμείς εδώ, κάθε χρόνο, όταν δημοσιοποιούνται τα «πόθεν έσχες» του πολιτικού προσωπικού, παθαίνουμε σοκ! Χωρίς ντροπή εμφανίζουν σελίδες ολόκληρες με καταθέσεις και ακίνητα.
Πώς είναι δυνατόν να γίνεται αυτό αποδεκτό χωρίς να σηκώνονται και οι πέτρες; Και πώς γίνεται στη Βουλή να βρίσκονται πάντα αυτοί που αποδεδειγμένα ασχολήθηκαν με την αύξηση της προσωπικής τους περιουσίας, ανεξάρτητα από το πώς την απέκτησαν; Γίνεται. Διότι όταν έχεις χρήματα εξαγοράζεις τα πάντα – τις ψήφους, την κομματική εύνοια, την σιωπή.
Επομένως, δεν μας μάρανε η Ελβετία. Ούτε οι οδηγίες της ΕΕ. Αρκούσε μια γενική οδηγία: Όποιος αντί να ασχολείται με την βελτίωση της ζωής του λαού, ασχολείται με την βελτίωση του τραπεζικού του λογαριασμού, δεν μπαίνει στις λίστες των κομμάτων.
Είναι υποκρισία να ψάχνεις τους κρυφούς λογαριασμούς στην Ελβετία, όταν θεωρείς φυσιολογικούς τους φανερούς λογαριασμούς στην Ελλάδα.
