Συγγραφείς και ... μη
της Ισμήνης
Όλοι είμαστε εκκολαπτόμενοι συγγραφείς. Ο καθένας μας γράφει και κάπου, αυτό δε το κάπου μεταφράζεται σε περιοδικό συλλόγου όπως Σύλλογος Αποφοίτων Σχολής ΧΙΛ, ή Σύλλογος αποφοίτων Λεοντείων Λυκείων, σε εφημερίδα π.χ. «ΤΑ ΝΕΑ των επαναπατρισθέντων Ανωγειανών», ή σε εφημερίδες πολιτιστικών και αναπτυξιακών συλλόγων, σε blog (όπως η υποφαινόμενη), σε επιστημονικά ή μη περιοδικά και πάει λέγοντας.
Ενδόμυχα όλοι σκεπτόμαστε, δεν ξέρεις μπορεί και κάποιος να δει τα κείμενά μου, να του αρέσουν, να ζητήσει πληροφορίες για μένα, να με καλέσει σε ραντεβού και να κλείσουμε συμφωνία και εν μία νυκτί να αποκτήσω την δική μου στήλη σε κάποιο φυλλάδιο ή εφημερίδα ή περιοδικό!
Ενδόμυχα όλοι σκεπτόμαστε, δεν ξέρεις μπορεί και κάποιος να δει τα κείμενά μου, να του αρέσουν, να ζητήσει πληροφορίες για μένα, να με καλέσει σε ραντεβού και να κλείσουμε συμφωνία και εν μία νυκτί να αποκτήσω την δική μου στήλη σε κάποιο φυλλάδιο ή εφημερίδα ή περιοδικό!
Καλό, ε; Και γιατί παρακαλώ όχι; Έχω διαβάσει κομμάτια διαμάντια από έμπειρους συντάκτες βέβαια, αλλά έχω διαβάσει και ανούσια εντελώς κείμενα από αναγνωρίσιμους λόγω ονόματος και κοινωνικής προβολής συντάκτες, τα οποία υποπτεύομαι ότι γράφτηκαν στο γόνατο, έτσι για να καλυφθεί η στήλη.
Με τα αυτά και όλα τα άλλα η πολυπόθητη αναγνώριση δεν έρχεται βέβαια, αλλά αυτό δεν μας πτοεί καθόλου, απεναντίας ενδυναμώνει τον ζήλο μας περί συγγραφής.
Καμιά φορά όμως έχουμε μπροστά μας μία άγραφη σελίδα και προσπαθούμε να την γεμίσουμε με λέξεις φράσεις νοήματα, αλλά δεν μας βγαίνει βρε αδελφέ. Και καλά αν γράφεις για το κέφι σου ή έστω για να δηλώνεις εκ των υστέρων κάτι μεταξύ συγγραφέα και αρθρογράφου, όπως προανέφερα. Αν είσαι όμως κατ’ επάγγελμα συγγραφέας και από αυτό το έσοδο ζεις ή αν είσαι έμμισθος αρθρογράφος σε εφημερίδα ή περιοδικό τότε μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ τι γίνεται; Τουλάχιστον εμένα μου φαίνεται λιγάκι δύσκολο να έχεις την έμπνευση κάθε μέρα.
Βέβαια μου γεννήθηκε η τερατώδης και κακεντρεχής υποψία… μήπως… λέω μήπως, πίσω από κάθε όνομα αναγνωρίσιμο που δημοσιογραφεί ή συγγράφει, υπάρχει ένας ανώνυμος ήρωας που τον ή την τροφοδοτεί με κείμενα; Δεν μπορεί έτσι στα ξαφνικά να εμφανίστηκαν τόσοι μα τόσοι πολλοί επώνυμοι συγγραφείς; Εσείς τι λέτε;
Γιατί εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, ακολουθούν και τα βιβλία! Έχετε δει πόσοι τίτλοι βιβλίων κυκλοφορούν κάθε μήνα; Έχετε παρακολουθήσει πόσες εκδηλώσεις γίνονται για την παρουσίαση βιβλίων , ασχέτου περιεχομένου; Όλοι οι νυν και πρώην πολιτικοί γίνανε συγγραφείς! Πότε βρε παιδιά προλαβαίνουν;
Μετά ακολουθούν οι βιογραφίες. Κάθε επώνυμος και μάλιστα του καλλιτεχνικού κόσμου, μόλις αποδημήσει εις τον ουρανό ή όπου αλλού πάει, κάποιος κοντινός ή μακρινός ή άσχετος (αυτός/η πια δηλώνει ότι του εζητήθη εν ζωή από τον θανόντα/ούσα να συγγράψει την βιογραφία), εντός μικρού χρονικού διαστήματος, βέβαια, για να μην ξεχαστούμε κιόλας, παρουσιάζει τη βιογραφία.
Και μετά ακολουθούν τα κοινωνικού περιεχομένου βιβλία, με μια απεριόριστη γκάμα θεμάτων. Όλοι ξεκινάνε από κάποια πόλη ή περιοχή της Ελλάδος, την εποχή που ευημερούσε, π.χ. Πάτρα, Ιωάννινα, Ζαγοροχώρια, τις παραδουνάβιες χώρες ή από τις «χαμένες πατρίδες».
Χωρίζονται σε 2 κατηγορίες ή είναι πλούσιοι που τελικά πτώχευσαν ή είναι φτωχοί αλλά πάντα τίμιοι, με κρυμμένους βαθιά σε μια τσάντα που ποτέ δεν την αποχωρίζονται και τη φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού τίτλους σε περγαμηνές και με την βούλα κάποιου βυζαντινού αυτοκράτορα, η φιρμάνι με την τουρά τούρκου πασά, ή φύλλο από το libro d’ oro με σφραγίδα από δόγη της Γαληνότατης ή εστεμμένο της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυστροουγγαρίας.
Περιπλανώνται, παλεύουν, αγαπάνε και αγαπιούνται, μισούν και μισούνται, αλλά στο τέλος βγαίνουν καθαροί και άσπιλοι σαν να αναβαπτίσθηκαν. Και τελικά αφού περιπλανώνται στις πέριξ των Βαλκανίων χώρες, κάνουν πάλι περιουσία και οι απόγονοί τους πλέον επιστρέφουν στην μητέρα Ελλάδα που γι’ αυτή οι παππούδες μίλαγαν με τα καλύτερα λόγια και με άπειρη νοσταλγία και τους ενέπνευσαν όλη τη λατρεία για το μεγαλείο της χώρας μας.
«Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο!» Αυτά βέβαια τα έλεγε ο Σολωμός , αλλά από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι .
Για να πούμε την αλήθεια και να μην τα βάζουμε όλα εις τον κοινό κορβανά, έχουν εκδοθεί βιβλία που τα διαβάζεις 2 και 3 φορές και τα χαίρεσαι… αλλά είναι και κάποια άλλα που ντρέπεσαι να λες ότι τα διάβασες και κλαις εκ των υστέρων τα λεφτά σου και ειδικά την ώρα που τα πετάς στον κάδο ανακύκλωσης!
Με τα αυτά και όλα τα άλλα η πολυπόθητη αναγνώριση δεν έρχεται βέβαια, αλλά αυτό δεν μας πτοεί καθόλου, απεναντίας ενδυναμώνει τον ζήλο μας περί συγγραφής.
Καμιά φορά όμως έχουμε μπροστά μας μία άγραφη σελίδα και προσπαθούμε να την γεμίσουμε με λέξεις φράσεις νοήματα, αλλά δεν μας βγαίνει βρε αδελφέ. Και καλά αν γράφεις για το κέφι σου ή έστω για να δηλώνεις εκ των υστέρων κάτι μεταξύ συγγραφέα και αρθρογράφου, όπως προανέφερα. Αν είσαι όμως κατ’ επάγγελμα συγγραφέας και από αυτό το έσοδο ζεις ή αν είσαι έμμισθος αρθρογράφος σε εφημερίδα ή περιοδικό τότε μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ τι γίνεται; Τουλάχιστον εμένα μου φαίνεται λιγάκι δύσκολο να έχεις την έμπνευση κάθε μέρα.
Βέβαια μου γεννήθηκε η τερατώδης και κακεντρεχής υποψία… μήπως… λέω μήπως, πίσω από κάθε όνομα αναγνωρίσιμο που δημοσιογραφεί ή συγγράφει, υπάρχει ένας ανώνυμος ήρωας που τον ή την τροφοδοτεί με κείμενα; Δεν μπορεί έτσι στα ξαφνικά να εμφανίστηκαν τόσοι μα τόσοι πολλοί επώνυμοι συγγραφείς; Εσείς τι λέτε;
Γιατί εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, ακολουθούν και τα βιβλία! Έχετε δει πόσοι τίτλοι βιβλίων κυκλοφορούν κάθε μήνα; Έχετε παρακολουθήσει πόσες εκδηλώσεις γίνονται για την παρουσίαση βιβλίων , ασχέτου περιεχομένου; Όλοι οι νυν και πρώην πολιτικοί γίνανε συγγραφείς! Πότε βρε παιδιά προλαβαίνουν;
Μετά ακολουθούν οι βιογραφίες. Κάθε επώνυμος και μάλιστα του καλλιτεχνικού κόσμου, μόλις αποδημήσει εις τον ουρανό ή όπου αλλού πάει, κάποιος κοντινός ή μακρινός ή άσχετος (αυτός/η πια δηλώνει ότι του εζητήθη εν ζωή από τον θανόντα/ούσα να συγγράψει την βιογραφία), εντός μικρού χρονικού διαστήματος, βέβαια, για να μην ξεχαστούμε κιόλας, παρουσιάζει τη βιογραφία.
Και μετά ακολουθούν τα κοινωνικού περιεχομένου βιβλία, με μια απεριόριστη γκάμα θεμάτων. Όλοι ξεκινάνε από κάποια πόλη ή περιοχή της Ελλάδος, την εποχή που ευημερούσε, π.χ. Πάτρα, Ιωάννινα, Ζαγοροχώρια, τις παραδουνάβιες χώρες ή από τις «χαμένες πατρίδες».
Χωρίζονται σε 2 κατηγορίες ή είναι πλούσιοι που τελικά πτώχευσαν ή είναι φτωχοί αλλά πάντα τίμιοι, με κρυμμένους βαθιά σε μια τσάντα που ποτέ δεν την αποχωρίζονται και τη φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού τίτλους σε περγαμηνές και με την βούλα κάποιου βυζαντινού αυτοκράτορα, η φιρμάνι με την τουρά τούρκου πασά, ή φύλλο από το libro d’ oro με σφραγίδα από δόγη της Γαληνότατης ή εστεμμένο της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυστροουγγαρίας.
Περιπλανώνται, παλεύουν, αγαπάνε και αγαπιούνται, μισούν και μισούνται, αλλά στο τέλος βγαίνουν καθαροί και άσπιλοι σαν να αναβαπτίσθηκαν. Και τελικά αφού περιπλανώνται στις πέριξ των Βαλκανίων χώρες, κάνουν πάλι περιουσία και οι απόγονοί τους πλέον επιστρέφουν στην μητέρα Ελλάδα που γι’ αυτή οι παππούδες μίλαγαν με τα καλύτερα λόγια και με άπειρη νοσταλγία και τους ενέπνευσαν όλη τη λατρεία για το μεγαλείο της χώρας μας.
«Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο!» Αυτά βέβαια τα έλεγε ο Σολωμός , αλλά από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι .
Για να πούμε την αλήθεια και να μην τα βάζουμε όλα εις τον κοινό κορβανά, έχουν εκδοθεί βιβλία που τα διαβάζεις 2 και 3 φορές και τα χαίρεσαι… αλλά είναι και κάποια άλλα που ντρέπεσαι να λες ότι τα διάβασες και κλαις εκ των υστέρων τα λεφτά σου και ειδικά την ώρα που τα πετάς στον κάδο ανακύκλωσης!
