του Άγη Βερούτη, www.capital.gr, 12/7/2011
Χτες το απόγευμα πήγα με τη δεκάχρονη κόρη μου στο περίπτερο της γωνίας, για να της πάρω από εκείνες τις σαχλαμαρίτσες που ζητούν τα παιδιά. Το περίπτερο κοντά στο γραφείο είναι επάνω σε μια από τις μεγαλύτερες λεωφόρους -οδικές αρτηρίες- του λεκανοπεδίου (κάποτε με σημαντική κίνηση και φυσικά αξιοπρεπείς τζίρους).
Αφού αγοράσαμε αυτό που ήθελε η κόρη μου, η κυρία Μαίρη μου ζήτησε να μου σφίξει το χέρι και με αποχαιρέτισε, αφού μετά από δεκαοκτώ χρόνια λειτουργίας του περιπτέρου ήταν η τελευταία μέρα της. Μου έσφιξε το χέρι βουρκωμένη, και μου είπε χαριτολογώντας ότι “πάει διακοπές” και σήμερα είναι η τελευταία μέρα πριν κλείσει, γιατί δεν τα βγάζει πια πέρα.
Η κυρία Μαίρη, που έχει το περίπτερο της γωνίας, είναι μια μικροεπιχειρηματίας. Το περίπτερο το ενοικίαζε από τον ιδιοκτήτη “περιπτεριούχο” που έχει την άδεια και το συγκεκριμένο πόστο, έναντι ενός αξιόλογου μηνιαίου ποσού. Βλέπετε η άδεια του περιπτέρου είναι αυστηρά ελεγχόμενη στο Ελλαδικό Σοβιέτ, και το κράτος καθορίζει ποιός μπορεί να ανοίξει τέτοιο μαγαζί ή όχι. Ο ιδιοκτήτης έλαβε το εν λόγω πόστο πιθανόν αντί κοινωνικής πρόνοιας κάποιες άλλες εποχές, και το αξιοποίησε εισπράττοντας ικανό ενοίκιο. Αν πραγματικά είναι ανάπηρος ο ιδιοκτήτης της “άδειας” και του πόστου, κανείς δεν το ξέρει, ή αν απλά είχε κάποιον γνωστό “στα πράματα” που του την έδωσε χαριστικά για να βγάζει το κατιτίς του, όπως τόσες συντάξεις δήθεν αναπήρων, δήθεν αγωνιστών κατά των Γερμανών από τα γενοφάσκια τους, δήθεν ζωντανών που όμως είναι θαμμένοι εδώ και μήνες, χρόνια, δεκαετίες.
Η κυρία Μαίρη κατέβαλε το ενοίκιο αυτό για πολλά χρόνια προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί την μικρή της επιχείρηση σε αυτό το τόσο σημαντικό για την ελληνική οικονομία κλειστό επάγγελμα. Κατέβαλε και το ΤΕΒΕ της. Επίσης κατέβαλε τους δημοτικούς φόρους στο Δήμο που λειτουργεί το περίπτερο. Επίσης κατέβαλε και ένα σωρό άλλα χαράτσια προκειμένου να της επιτρέπεται να λειτουργεί τη μικρή της επιχείρηση. Συχνά δούλευε δεκατετράωρα για να μπορέσει να τα φέρει βόλτα, ενώ τα βράδια, μετά τις δέκα, είχε ένα υπάλληλο του οποίου πλήρωνε δεκατέσσερις μισθούς με νυχτερινή προσαύξηση 100% και φυσικά το ΙΚΑ.
Προσφάτως όμως τα πράγματα άλλαξαν. Μπήκαν πρόσθετοι ειδικοί φόροι κατανάλωσης στα τσιγάρα, στα αναψυκτικά, στις κάρτες των κινητών, και σε όλα σχεδόν αυξήθηκε το ΦΠΑ στο 23%. Της ήρθε επίσης και περαίωση για τα τελευταία δέκα χρόνια κατακούτελα. Υποχρεώθηκε να βάλει φορολογικό μηχανισμό, και όποτε δεν λειτουργούσε η κυρία Μαίρη δεν μπορούσε να πουλήσει μέχρι να έρθει ο τεχνικός από την εταιρία να φτιάξει το μηχανάκι. Μια διαφημιστική πινακίδα που είχε επάνω στο περίπτερο την υποχρέωσε ο δήμος να την κατεβάσει, οπότε πάει και το έσοδο αυτό που είχε για να καλύπτει κάποια ελλείμματα σε περιοδικά ή σαχλαμαρίτσες που συχνά της έκλεβαν από εκεί που δεν έβλεπε. Έβαλε όμως κύκλωμα με κάμερες, και όποτε κάποιος πλησίαζε για να χαζολογήσει την πραμάτεια της, τα μάτια της ήταν πάνω στο μόνιτορ.
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα τη λήστεψαν και δυο φορές και την αποτελείωσαν για δυο ημερών εισπράξεις. Βλέπετε η αστυνομία ήταν απασχολημένη στη φύλαξη των επισήμων και των παντοιοτρόπως “επωνύμων” Ελλήνων, ενώ οι λοιποί εμείς που πληρώνουμε για αυτή την υπηρεσία προς εκείνους, διαθέτουμε μόνο βαφτιστικό όνομα. Εμείς οι λοιποί στερούμεθα επωνύμου...
Η κυρία Μαίρη από μικροεπιχειρηματίας που ήταν μετετράπη σε φοροεισπράκτορα του υπουργείου οικονομικών, και αιμοδότη του Ελληνικού Δημοσίου Λεβιάθαν. Όσο και να δούλευε η κυρία Μαίρη, δεν είχε τη δυνατότητα να γεμίζει τα ράφια του μαγαζιού της, διότι οι πιστώσεις από τους προμηθευτές της μηδενίστηκαν. Επιταγές δεν παίρνουν πια, και άρα ό,τι μετρητά της έμεναν μετά από την περαίωση, το ΦΠΑ, το ΙΚΑ, το Δήμο, το ενοίκιο, τους μισθούς, τη ΔΕΗ, τους τόκους του μικρού της επαγγελματικού δανείου που είδε να διπλασιάζονται σε δυο χρόνια, και όλα τα πρόσθετα έξοδα, ούτε καν της έφθαναν πια για να ζει. Πόσο μάλλον να μένουν χρήματα για να πληρώνει τους προμηθευτές της προκαταβολικά πλέον (όπως τα εισιτήρια των λεωφορείων.)
Ταυτόχρονα, σε όλες αυτές τις αυξήσεις η κυρία Μαίρη ήταν ο αδύναμος κρίκος. Το κράτος αύξησε το ΦΠΑ αλλά περίμενε από την κυρία Μαίρη να απορροφήσει την αύξηση για να μην δει αύξηση ο καταναλωτής. Επίσης της μείωσαν το περιθώριο στο πακέτο από τα τσιγάρα που πωλούσε στα 6 ευρωλεπτά, ενώ αυξήθηκε το αναλογούν ΦΠΑ. Όλοι μα όλοι περίμεναν ότι η κυρία Μαίρη θα απορροφήσει τις αυξήσεις, χωρίς να ασχοληθούν να την ρωτήσουν αν το άντεχε, ή καν να νοιαστούν.
Ο τζίρος της μειώθηκε όμως, καθώς ο κόσμος δεν έγινε ξαφνικά πλουσιότερος για να αγοράσει τα ακριβότερα πλέον εμπορεύματά της. Απλά αγόραζε λιγότερα με όσα χρήματα διέθετε. Επίσης μειώθηκαν και οι πελάτες της, καθώς τα μαγαζιά και τα γραφεία στους εσωτερικούς δρόμους της λεωφόρου έκλειναν το ένα μετά το άλλο, ώσπου σήμερα είναι ακόμα ανοιχτά περίπου τα μισά.
Η φορολογική καταιγίδα που σκαρφίστηκε η ανίκανη και άπραγη κυβέρνηση του μνημονίου, προκειμένου να διατηρήσει ανέπαφο τον τερατώδη δημόσιο τομέα κατασπάραξε την αγορά και τις θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έπεσαν θύμα της μονόπλευρης αυτής λεηλασίας. Διακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα καταστράφηκαν για να μην αγγιχτεί τρίχα από το δημόσιο. Όπως το είχε πει μια Κυριακή προ τριμήνου σε μια εκπομπή του Σκάι ο τότε καθηγητής και σήμερα κυβερνητικός εκπρόσωπος, πολλές μικρές επιχειρήσεις δεν είναι βιώσιμες και πρέπει να κλείσουν γιατί δεν εξυπηρετούν την κοινωνία.
Οποία αλαζονεία από ανθρώπους που δεν έχουν τρέξει επιχείρηση ούτε περιπτέρου...
Οποία αλαζονεία από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο εκτός πολιτικής και πανεπιστημίων...
Οποία αλαζονεία από ανάλγητους ψεύτες που προστατεύουν μόνο την πελατειακή τους παρασιτική κομματική βάση εις βάρος της κοινωνίας...
Τότε είχα γράψει ένα κείμενο ειδικά για αυτή την αλαζονεία των κυβερνώντων, αλλά τώρα μου κλείσανε και την κυρία Μαίρη, που αγοράζω μπιχλιμπίδια για την κόρη μου εδώ και οκτώ χρόνια. Mου κατάφεραν ένα ακόμα πλήγμα στην ψυχολογία σε προσωπικό επίπεδο, όπως έχουν καταβαραθρώσει ολόκληρη την οικονομία με τις ανεγκέφαλες πολιτικές τους και την ανάλγητη αυτοεξυπηρέτησή τους.
Αντίο κυρία Μαίρη...
