Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσιεύει στον ιστότοπό της μία λίστα με καρκινοπαθείς συμπολίτες, οι οποίοι δέχθηκαν να περιγράψουν την περιπέτειά τους. Θα δημοσιεύσουμε εδώ, με ελεύθερη απόδοση, μερικές από αυτές τις εκμυστηρεύσεις. Κοινά σημεία στις περιγραφές των καρκινοπαθών είναι: α) Θεωρούσα τον καρκίνο πρόβλημα των άλλων, β) Δεν μου μένει παρά να αγωνιστώ με όλες τις δυνάμεις μου.
Gerd Jacobs, 55 ετών, καρκίνος προστάτη το 1995, υποτροπή το 2003.
Έκανα τυπικό τσεκ απ κάθε χρόνο σε ένα φίλο γιατρό παθολόγο. Μια χρονιά, Ιούλιος 1995, με φώναξε επειγόντως στο ιατρείο του. Συνήθως λέγαμε ανέκδοτα και επαγγελματικές ιστορίες, ήταν κατακαλόκαιρο και δεν υπήρχαν επισκέπτες. Μου λέει: «Έχεις καρκίνο στον προστάτη!» Έμεινα εμβρόντητος! Καλά πώς μπορεί να έχω εγώ καρκίνο; Νόμιζα ότι μόνο οι άλλοι παθαίνουν τέτοια πράγματα.
Έκανα τις απαραίτητες συμπληρωματικές εξετάσεις, επιβεβαιώθηκαν όλα αυτά που μου είχε πει ο παθολόγος. Ευτυχώς, στην ατυχία μου είχα και κάποια τύχη: ο καρκίνος μου ήταν νέος, δεν είχε επεκταθεί. Με τις τακτικές προληπτικές εξετάσεις τον εντόπισα γρήγορα. Το Σεπτέμβριο 1995 έκανα ριζική αφαίρεση (προστατεκτομή), έμεινα κάποιες μέρες στο νοσοκομείο και μετά από λίγο καιρό ήμουν πάλι στη δουλειά.
Έγινα κέντρο πληροφοριών και ενημέρωσης για συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που ήθελαν να ξέρουν, πώς θα αντιμετωπίσουν τυχόν κίνδυνο. Δυο τρεις έκαναν την ίδια διαδρομή με μένα και μου λέγανε μετά ότι τους βοήθησαν οι πληροφορίες μου, ήταν ευγνώμονες γι' αυτό. Κι εγώ χάρηκα που φάνηκα χρήσιμος σε ομοιοπαθείς.
Έκτοτε παρακολουθούσα τακτικά τους δείκτες αίματος, έκανα κάθε τόσο εξετάσεις. 8-10 χρόνια μετά την εγχείριση παρουσιάστηκε υποτροπή, πάλι ήπια αλλά απειλητική. Αρχικά το άφησα να εξελιχθεί, όμως οι δείκτες χειροτέρευαν, αργά αλλά σταθερά! Άρχισα ορμονοθεραπεία, κάτι ενέσεις, και μετά ακτινοβολίες. Ακούγονται φοβερά αυτά, αλλά όταν βρεθείς εκεί, κάτω από το μηχάνημα, διαπιστώνεις ότι είναι μια τρέχουσα διεκπεραίωση. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα!
Τώρα πέρασαν πάλι όλα και οι γιατροί λένε ότι θα ξανασχοληθούν μαζί μου σε ... 50 χρόνια. Εγώ ελπίζω να καλύψω τα επόμενα 5-10 χρόνια σε καλή κατάσταση και μετά βλέπουμε. Τελικά, ζούμε με πενταετείς και δεκαετείς παρατάσεις. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί μπορείς και βάζεις εφικτούς και σαφείς στόχους στη ζωή σου.
Έκανα τις απαραίτητες συμπληρωματικές εξετάσεις, επιβεβαιώθηκαν όλα αυτά που μου είχε πει ο παθολόγος. Ευτυχώς, στην ατυχία μου είχα και κάποια τύχη: ο καρκίνος μου ήταν νέος, δεν είχε επεκταθεί. Με τις τακτικές προληπτικές εξετάσεις τον εντόπισα γρήγορα. Το Σεπτέμβριο 1995 έκανα ριζική αφαίρεση (προστατεκτομή), έμεινα κάποιες μέρες στο νοσοκομείο και μετά από λίγο καιρό ήμουν πάλι στη δουλειά.
Έγινα κέντρο πληροφοριών και ενημέρωσης για συγγενείς, φίλους και συναδέλφους που ήθελαν να ξέρουν, πώς θα αντιμετωπίσουν τυχόν κίνδυνο. Δυο τρεις έκαναν την ίδια διαδρομή με μένα και μου λέγανε μετά ότι τους βοήθησαν οι πληροφορίες μου, ήταν ευγνώμονες γι' αυτό. Κι εγώ χάρηκα που φάνηκα χρήσιμος σε ομοιοπαθείς.
Έκτοτε παρακολουθούσα τακτικά τους δείκτες αίματος, έκανα κάθε τόσο εξετάσεις. 8-10 χρόνια μετά την εγχείριση παρουσιάστηκε υποτροπή, πάλι ήπια αλλά απειλητική. Αρχικά το άφησα να εξελιχθεί, όμως οι δείκτες χειροτέρευαν, αργά αλλά σταθερά! Άρχισα ορμονοθεραπεία, κάτι ενέσεις, και μετά ακτινοβολίες. Ακούγονται φοβερά αυτά, αλλά όταν βρεθείς εκεί, κάτω από το μηχάνημα, διαπιστώνεις ότι είναι μια τρέχουσα διεκπεραίωση. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα!
Τώρα πέρασαν πάλι όλα και οι γιατροί λένε ότι θα ξανασχοληθούν μαζί μου σε ... 50 χρόνια. Εγώ ελπίζω να καλύψω τα επόμενα 5-10 χρόνια σε καλή κατάσταση και μετά βλέπουμε. Τελικά, ζούμε με πενταετείς και δεκαετείς παρατάσεις. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί μπορείς και βάζεις εφικτούς και σαφείς στόχους στη ζωή σου.
