Θαύμα, θαύμα!

(του Ανδρέα Ρουμελιώτη, Ελευθεροτυπία, 12/4/2008)

Στη φοιτητική εστία της οδού Πατησίων, στάση Αγίου Λουκά, έμενα στο δωμάτιο 202 -ο Θεός να το κάνει δωμάτιο-, που πριν από μένα φιλοξενούσε για ένα φεγγάρι τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. Αυτό που τραγουδούσε ο Νταλάρας, «Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία», έμοιαζε πολυτέλεια. Το δικό μου είχε πλάτος 1,70 και μήκος 1,25...

Απ' το δωμάτιο 202 βλέπαμε τσόντα δωρεάν στο θερινό κινηματογράφο απέναντι (Σινέ Ηλέκτρα). Έπαιζε ας πούμε καουμπόικο ή μελόδραμα και ξαφνικά, για δέκα λεπτά, όταν δεν φαινόταν αστυφύλακας στην Πατησίων, το 'κοβε κι έριχνε τσόντα με τριόλες. Όσοι πήγαιναν επί τούτου να δουν τσόντα, ήταν μιλημένοι και περίμεναν καρτερικά πότε θα κάνει σήμα ο τσιλιαδόρος...

Ο «Βαγγέλης» (επώνυμα ημείς δεν γράφομεν, υπολήψεις δεν θίγομεν) είχε μια συσκευή για προβολή σλάιντς και -πώς του 'ρθε μια βραδιά;- έριξε στον τοίχο της πολυκατοικίας δίπλα στο τσοντάδικο, απέναντι από τη φοιτητική εστία, τη φωτογραφία μιας εικόνας της Μεγαλόχαρης.
Πού να το φανταστεί; Έγινε τρακάρισμα, καραμπόλα! Βγήκαν οι ανυποψίαστοι επιβάτες απ' τ' αυτοκίνητα, κατεβήκανε απ' τα λεωφορεία και τα ταξί κι άρχισαν να σταυροκοπιούνται: «Θαύμα, θαύμα!» Την επομένη το πρωί ήρθε ένας παπάς κι έκανε ευχέλαιο. Για μέρες άναβαν καντήλια στον τοίχο δίπλα στο τσοντάδικο...