του Μάριου Βερέττα
Προδημοσίευση από το 12ο τεύχος του περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ που θα κυκλοφορήσει κατά τις αρχές Ιουνίου
Επειδή πολλοί «υπερπατριώτρες» διαμαρτυρήθηκαν για το νομοσχέδιο περί ιθαγενείας των μεταναστών, θεωρώντας ότι οι μεν Έλληνες έχουν το δικαίωμα να γίνονται Αμερικανοί, Καναδοί, Βρετανοί, Γερμανοί, Βέλγοι, Αυστραλοί κι ότι άλλο τραβάει η ψυχή τους ή επιβάλλει η ανάγκη τους, ενώ κανένας «αλλοδαπός» δεν έχει το δικαίωμα να γίνεται Έλληνας, ακόμη κι αν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, το κείμενο που ακολουθεί αφιερώνεται στη μνήμη του «αλλοδαπού» Αισώπου αλλά και όλων των σπουδαίων «αλλοδαπών» που αγάπησαν αυτό τον τόπο και πλούτισαν τον πολιτισμό του, συνεισφέροντας περισσότερα στην Ελλάδα απ’ όσα διάφοροι γηγενείς και καθαρόαιμοι… Εφιάλτες.
Ο ΑΙΣΩΠΟΣ
Ο Αίσωπος υπήρξε ο μεγάλος «αλλοδαπός» της αρχαιότητας που τίμησε περισσότερο από πολλούς Έλληνες την Ελλάδα, αν και πληρώθηκε για την προσφορά του με φρικτό θάνατο εξαιτίας της μισαλλοδοξίας και της φιλαργυρίας των γηγενών Ελλήνων που εκμεταλλεύονταν το «ιερό» μαντείο των Δελφών.
Πρόκειται για τον κορυφαίο δημιουργό της διδακτικής μυθολογίας, ο οποίος ποτέ δεν έγραψε ούτε μια λέξη. Συγκρατούσε τις αναρίθμητες ιστορίες στο νου του, και μάγευε τους ακροατές με τις αφηγήσεις του.
Γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, από οικογένεια δούλων, γύρω στο 625 πx στο Αμόριο της Φρυγίας, και υποχρεώθηκε από παιδί να βόσκει τα κοπάδια κάποιου Φρύγα κτηματία.
Οι αρχαίοι σχολιαστές περιγράφουν τον Αίσωπο ως κακάσχημο, αλλά συνάμα θαρραλέο και ευφυέστατο. Κάποια μέρα υπερασπίστηκε έναν άλλο δούλο, που τον ξυλοφόρτωνε άδικα ο επιστάτης. Εκείνος τον κατηγόρησε στο αφεντικό, και ο δουλοκτήτης πήγε τον Αίσωπο στην αγορά της Εφέσου για να τον πουλήσει.
Το όνομα Αίσωπος είναι σύνθετο από τις λέξεις «αίσα» (μοίρα) και «όψις». Σημαίνει δηλαδή «το πρόσωπο της μοίρας», ή «μοιραίο πρόσωπο», και μάλλον το απόκτησε όταν τον αγόρασε στην Έφεσο ο Σάμιος έμπορος Ξάνθος.
Συνοδεύοντας τον Ξάνθο, ο Αίσωπος ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και της ανατολικής Μεσογείου και πλούτισε τις εμπειρίες του. Ο Ξάνθος όμως χρεωκόπησε και αναγκάστηκε να τον ξαναπουλήσει. Ο νέος αγοραστής ήταν ο φιλόσοφος Ιάδμων, που εκτίμησε αμέσως τα πνευματικά προσόντα του Αισώπου και τον ελευθέρωσε.
Ελεύθερος πλέον ο Αίσωπος δεν άργησε να αποκτήσει τη φήμη ενός σπουδαίου σοφού που τον πλήρωναν για τις εύστοχες και διδακτικές ιστορίες του. Τελικά ενδιαφέρθηκε για το άτομό του ο περίφημος βασιλιάς της Λυδίας, ο Κροίσος. Γνώρισε τον Αίσωπο, εντυπωσιάστηκε από το κοφτερό μυαλό του και τον διόρισε σύμβουλό του.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια και γύρω στο 560 πx, όταν ο Αίσωπος ήταν πλέον εξήντα πέντε χρονών, ο Κροίσος του ανέθεσε μια σπουδαία αποστολή. Του ζήτησε δηλαδή να πάει στους Δελφούς, να εξετάσει εάν οι χρησμοί δίνονται πράγματι από τον Απόλλωνα και, εάν έκρινε ότι είναι αυθεντικοί, να ζητήσει χρησμό για κάποιο σπουδαίο ζήτημα που απασχολούσε τον βασιλέα.
Πράγματι ο Αίσωπος πήγε στους Δελφούς, παρακολούθησε τη διαδικασία της χρησμοδοσίας και έβαλε τα γέλια. Κατηγόρησε με παρρησία τους Δελφούς ιερείς πως χρησμοδοτούν ό,τι τους καπνίσει για να πλουτίζουν, αλλά και τους υπόλοιπους κατοίκους των Δελφών, πως αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους, προτιμούν να εκμεταλλεύονται την ευπιστία των αφελών.
Οι ιερείς βέβαια εξοργίστηκαν από την τόλμη του Αισώπου. Έκρυψαν λοιπόν ένα χρυσό κύπελλο στις αποσκευές του, κι όταν το ανακάλυψαν δήθεν τυχαία, κατηγόρησαν τον πρεσβευτή του Λυδού βασιλιά ως ιερόσυλο και κλέφτη. Στη συνέχεια τον έσυραν στο δικαστήριο και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Έτσι ο μεγάλος παραμυθάς άφησε τα κόκαλά του στον Παρνασσό, όταν οι αφιλόξενοι Δελφοί τον γκρέμισαν από τις άκρες των Φαιδριάδων.
Λίγο καιρό μετά τον άδικο χαμό του Αισώπου, έπεσε αρρώστια και θανατικό στους Δελφούς. Οι κάτοικοι αποδεκατίστηκαν και απέδωσαν το κακό στον θυμό του Απόλλωνα, εξαιτίας της αδικίας που διέπραξαν εις βάρος του Αισώπου. Έτσι, προκειμένου να εξιλεωθούν, έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του σοφού, ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα, τον τίμησαν με ιδιαίτερο ανδριάντα και οι Αθηναίοι, οι οποίοι λάτρεψαν τις ιστορίες του.
Οι μύθοι του Αισώπου είναι τα αρχαιότερα κείμενα της ελληνικής γραμματείας που συντάχθηκαν σε πεζό λόγο. Η συλλογή των μύθων του έγινε στην Αθήνα, κατά τα τέλη του 4ου πx αιώνα, με πρωτοβουλία του Δημήτριου Φαληρέα, την ίδια περίπου εποχή όπου ο Επίκουρος ετοιμαζόταν να έρθει από τη Λάμψακο και να ιδρύσει τη σχολή του στον αθηναϊκό Κήπο.
Δυστυχώς η συλλογή του Φαληρέα δεν διασώθηκε στην αυθεντική της μορφή. Οι αισώπειοι μύθοι όμως επέζησαν σε μεταγενέστερες ποιητικές διασκευές, κάποιου Βαβρία στα ελληνικά και κάποιου Φαίδρου στα λατινικά, του 2ου μx αιώνα.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μαζί με τα περισσότερα σωζόμενα αρχαία χειρόγραφα, οι μύθοι του Αισώπου «μεταγράφηκαν» κατά τον 10ο αιώνα σε μικρογράμματη γραφή και με βάση τα χειρόγραφα αυτά, τυπώθηκαν για πρώτη φορά το 1479 στο Μιλάνο.
Τρεις αιώνες αργότερα, στο Παρίσι, ο Αδαμάντιος Κοραής επιμελήθηκε μια νέα ολοκληρωμένη έκδοση των μύθων του αλλοδαπού Αισώπου, προκειμένου να διαφωτίσει τα μυαλά των γηγενών Ελληνοπαίδων που στέναζαν κάτω από τον ζυγό του Οθωμανού τυράννου και των ρασοφόρων γηγενών συνεργατών του.
ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΚΑΙ ΓΗΓΕΝΕΙΣ
Ο Αίσωπος, λοιπόν, αλλά και ο Αλκμάν και ο Λουκιανός και άλλοι, υπήρξαν όλοι τους «αλλοδαποί». Όμως δόξασαν τον ελληνικό πολιτισμό, σε αντίθεση με πολυάριθμους γηγενείς νεοέλληνες που αγνοούν σήμερα ακόμη και την ύπαρξή τους.
Οι σύγχρονοι απόγονοι των αρχαίων ενδόξων προγόνων, αν και γηγενείς, τρέχουν καθημερινά στα μεγαλομπακάλικα για να πλουτίσουν τις αλλοδαπές πολυεθνικές, αγοράζοντας κάθε λογής αλλοδαπά προϊόντα. Διότι αλλοδαπή είναι η «φραπεδιά», αλλοδαπό και το «ουίσκι», αλλοδαπές οι ανυπόφορες σφυροκόπες μουσικές, αλλοδαπά τα αυτοκίνητα, αλλοδαπά τα τρένα, αλλοδαπά τα αεροπλάνα, αλλοδαπές οι τηλεοράσεις, αλλοδαποί οι υπολογιστές, αλλοδαπές και οι περιζήτητες πουτάνες.
Βέβαια, αν και γηγενείς, όλοι μετανάστες νιώθουμε με τον τρόπο που μας φέρονται στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ όλοι, γηγενείς και αλλοδαποί, πληρώνουμε νταβατζήδικα την γηγενή ΕΡΤ, η οποία χρυσώνει μια χούφτα αντιπαθέστατους παρουσιαστές για να μας προβάλλουν ατέλειωτες ώρες αλλοδαπές παγοδρομίες, ανιαρές μπιλιωδρομίες και πανάκριβα παπαδοπουλικά φαγοπότια.
Την ίδια ώρα αλλοδαπές εταιρίες χρηματίζουν πρόθυμους να χρηματιστούν γηγενείς δημόσιους λειτουργούς για να κάνουν τις δουλειές τους, φορτώνοντας τον γηγενή ελληνικό λαό με υπέρογκα χρέη. Επιπλέον, στην πλειοψηφία τους, οι γηγενείς νεοέλληνες ασπάζονται μια αλλοδαπή θρησκεία με έναν λαθρομετανάστη θεό, χάρη στον οποίο οι αυτόκλητοι γηγενείς εκπρόσωποί του θησαυρίζουν ανενόχλητοι.
Την ίδια στιγμή ο μισός γηγενής πληθυσμός της χώρας -οι γυναίκες- δεν δικαιούνται να επισκεφθούν την χερσόνησο του Άθωνα, όπου όμως εγκαθίστανται ανεξέλεγχτα κάθε λογής αλλοδαποί με μαύρα ράσα και κερδοφόρες χρηματιστηριακές δραστηριότητες.
Για τους πλούσιους αλλοδαπούς που διαφεντεύουν τόσα χρόνια τη χώρα, κανείς δεν διαμαρτύρεται. Όμως οι υπερπατριώτες δεν χωνεύουν τους φτωχούς και κουρελήδες αλλοδαπούς, που μπαίνουν παράνομα στη χώρα λαδώνοντας γηγενή λαμόγια.
Όταν πριν από σαράντα τρία χρόνια με υποκίνηση του αλλοδαπού εβραιοαμερικάνου Κίσιγκερ οι υπερεθνικόφρονες γηγενείς ένστολοι δημόσιοι υπάλληλοι έστρεψαν τα όπλα του ελληνικού λαού εναντίον του και επέβαλαν τη στυγνή δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, νόμιζαν ότι υπηρετούσαν την πατρίδα, ενώ στην ουσία εξασφάλιζαν τον απρόσκοπτο και ανεξέλεγκτο στρατιωτικό εφοδιασμό του αλλοδαπού Ισραήλ με αμερικάνικα όπλα για τον πόλεμο των «Έξι Ημερών».
Ο ίδιοι πάλι γνήσιοι γηγενείς υπερπατριώτες, επτά χρόνια αργότερα, με το άθλιο πραξικόπημα του επίσης υπερπατριώτη Σαμψών, άφησαν τους Τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο. Και στις δυο περιπτώσεις υπηρετούσαν τα σχέδια των αλλοδαπών Αμερικανών, Ισραηλινών και Τούρκων. Μόνο που οι αλλοδαποί αυτοί ήσαν καλοντυμένοι, πλούσιοι και ισχυροί και δεν ενοχλούσαν την αισθητική των γηγενών υπερπατριωτών όπως οι ρακένδυτοι, αδύναμοι και πεινασμένοι λαθρομετανάστες.
Έτσι οι σημερινοί υπερπατριώτες, δεν είναι άλλο παρά γνήσιοι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων και των δεσποτάδων που διασφάλισαν επί αιώνες την οθωμανική κυριαρχία, και συνεχίζουν, σαν εκείνους, να προσκυνούν δουλικότατα τους αλλοδαπούς πλούσιους δυνάστες…
Ο Αίσωπος, ο Αλκμάν, ο Λουκιανός και πολλοί άλλοι, υπήρξαν όλοι τους λαμπροί «αλλοδαποί» που δόξασαν τον ελληνικό πολιτισμό. Αναμφίβολα και κάποιοι από τους περιφρονημένους σήμερα λαθρομετανάστες, εάν τους δοθεί η ευκαιρία να πολιτογραφηθούν ως Έλληνες, μπορεί κι αυτοί να δοξάσουν την Ελλάδα, σαν το λόρδο Μπάιρον, για παράδειγμα, που τιμάται σήμερα ως Βύρωνας, με έναν ολόκληρο δήμο της Αθήνας στο όνομά του.
Ίσως μάλιστα, αυτοί οι «αλλοδαποί» να διδάξουν αρκετούς από τους «γηγενείς» νεοέλληνες την αξία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, το σημαντικότερο στοιχείο της οποίας είναι η ανθρωπιά, γι’ αυτό και ο Ξένιος Ζευς υπήρξε μια από τις λαμπρότερες συλλήψεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.
Άλλωστε το ίδιο μας είπε σαφέστατα και ο Επίκουρος:
Η ΦΙΛΙΑ ΠΕΡΙΧΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΝ ΚΗΡΥΤΤΟΥΣΑ
ΔΗ ΠΑΣΙΝ ΗΜΙΝ ΕΓΕΙΡΕΣΘΑΙ ΕΠΙ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΝ
που πάει να πει:
«Η φιλία σέρνει τον χορό ολόγυρα στην οικουμένη, κηρύσσοντας πως πρέπει να ξεσηκωθούμε για την ευτυχία μας»
Να συμπληρώσω εγώ, κλείνοντας αυτό το ωραίο άρθρο του φίλου Μάριου Βερέττα ότι, με το τελευταίο γνωμικό του μεγάλου Επίκουρου φαίνεται το οικουμενικό μήνυμα φιλίας και αγάπης που προσέφερε ο ελληνικός πολιτισμός, φαίνεται κι από πού έχουν αντιγραφεί τα συναφή κηρύγματα του ιουδαιο-χριστιανισμού. Δεν είναι κακό που αντιγράφηκαν, βέβαια, δείχνει όμως γιατί προσπάθησαν οι επαγγελματίες χριστιανοί να εξαφανίσουν τα κείμενα του Επίκουρου και άλλων αρχαίων φιλοσόφων! Ουδέν πρωτότυπο ή νέο προσέφερε ο χριστιανισμός, τα πάντα είναι συρραφή αρχαίων αντιλήψεων και επινοήσεων! «Κλέπται πάσης γραφής» που έλεγε και ο Κλήμης Αλεξανδρείας, εννοώντας αυτός τους αρχαίους φιλοσόφους, τους οποίους όμως ο ίδιος εμβριθώς αντέγραφε...
