(του Γιωργου Mαντελα, Καθημερινή, 26/5/2007)
Στο υπουργείο Μεταφορών θα πρέπει να έξυσαν το κεφάλι όταν το πληροφορήθηκαν. Οι «ελεγκτές» τους επιστρέφουν το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς φορτηγών Δημόσιας Χρήσης. Ο λόγος; Αφού το διάβασαν, κατάλαβαν ότι διά της προσφιλούς ελληνικής τακτικής του μπουρδουκλώματος, επιχειρήθηκε μια σημαντική τομή στο... πουθενά. Κι αυτό γιατί δεν προκύπτει από πουθενά απελευθέρωση. Οι άδειες θα εξακολουθούσαν και μετά την εφαρμογή του νόμου, να μεταβιβάζονται (παν)ακριβά. [...]
Σε άλλες εποχές, προ ΔΝΤ, «με αφορμή την κατάθεση του νομοσχεδίου», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα μιλούσε για «κύκλο μεταρρυθμίσεων, που ξεκινά» και για «διαρθρωτικές αλλαγές που προωθούνται». Και θα κατακευράνωνε όλους όσοι θα έβλεπαν το προφανές. Οτι δηλαδή γίνεται μια τρύπα στο νερό. Ο δε -οιοσδήποτε- υπουργός θα υποσχόταν από κρατικής τηλεοράσεως κι άλλες, ανάλογες, τρύπες, προσεχώς, σαν αυτές του Κούβελα στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του ’90, κι όλοι το βράδυ θα πήγαιναν για ύπνο ήσυχοι. Μόνο που τώρα μας προέκυψαν ΔΝΤ και Φρανκφούρτη. Δηλαδή, ο πληρώνων τοις μετρητοίς, ο έχων το χρήμα!
– «Κύριοι, αν θέλετε να πάρετε λεφτά, θα πρέπει να απελευθερώσετε τις αγορές σας», μας είπαν την προηγούμενη φορά, που ήρθαν, κουνώντας τον δείκτη του δεξιού τους χεριού επιτιμητικά, ως οξύθυμοι δάσκαλοι, λίγο πριν εκραγούν, σε ιστορία του Παπαδιαμάντη.
– «Συμφωνούμε» τους απαντήσαμε ετοιμόλογα, με μια δόση επαύξησης, ως κουτοπόνηροι μαθητές στην ίδια ιστορία. «Θα πράξουμε τα δέοντα, μόλις μας στείλετε την επιταγή».
Η δεύτερη σκέψη προφανής από τρία χιλιόμετρα μακριά: Ας έρθει το χρήμα και μετά βλέπουμε. Και βεβαίως, η επιταγή ήρθε, αλλά το ραντεβού με την αξιοπιστία καθυστέρησε. Συντάχθηκε το νομοσχέδιο, βαφτίσθηκε βαρύγδουπα, προωθήθηκε μετά φανών και λαμπάδων διά τα περαιτέρω, αλλά οι «τρύπες» του ήταν περισσότερες κι από του έμενταλ. Οι βόρειοι, που ξέρουν από κίτρινα τυριά, το κατάλαβαν πριν το διαβάσουν. Με τη...μυρουδιά, που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος στον «Ηλία του 16ου».
Μαζεύτηκαν, λοιπόν, στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες και είπαν: «Οι Ελληνες εξ αποστάσεως δεν βάζουν εύκολα μυαλό. Από τρίμηνο σε τρίμηνο είναι ικανοί να μας πουν ότι τους χρωστάμε κιόλας». Κι έτσι αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να εγκατασταθούν μόνιμα στο λεκανοπέδιο. Τους πήρε λίγο να το καταλάβουν, αλλά το κατάλαβαν. Ψάχνουν για γραφεία, ζητούν (δύο) υπαλλήλους για πρόσληψη και ετοιμάζονται για αρμένικη επίσκεψη. Το μήνυμα; Ηρθαν για να μείνουν. Κι όσο περισσότερο μείνουν, τόσο το χειρότερο για μας. Θα φτάσουμε στα 16 κι ακόμα στην 5η Δημοτικού θα πηγαίνουμε. Σαν την ιστορία του Παπαδιαμάντη...
