Άλλη μια απόδειξη του πολιτισμού που έφερε η θρησκεία από τη Μέση Ανατολή
Πριν από 2-3 χρόνια είχα αναρτήσει κείμενο του συναδέλφου Αντ. Καμμά με τίτλο «Η πτωματική σύνοδος και η περίοδος της πορνοκρατίας», σχετικά με μία λαμπρή σελίδα της ιστορίας του χριστιανισμού. Τώρα αναφέρει το θέμα ο Χρήστος Μιχαηλίδης στην Ελευθεροτυπία (8/5/2011) με αφορμή βιβλία και διαλέξεις της Ananda Braxton-Smith που λατρεύει να διδάσκει, όπως λέει, την Ιστορία σε μικρά παιδιά.
Η πρώτη καταγεγραμμένη σε ιστορικά αρχεία δίκη και καταδίκη πτώματος ήταν αυτή του Πάπα Φορμόζου, το 897 μ.Χ. στη Ρώμη. Σύμφωνα με αυτά τα αρχεία, 8 μήνες μετά την ταφή του, το πτώμα του πεθαμένου πάπα ξεθάφτηκε, ντύθηκε με τα παπικά άμφια, τοποθετήθηκε στο θρόνο και του απαγγέλθηκαν (του πτώματος!) κατηγορίες, μια εκ των οποίων ήταν η υφαρπαγή του παπικού θρόνου. Ερωτήσεις στο πτώμα, που βεβαίως παρακολουθούσε τη δίκη με νεκρική ψυχραιμία, απηύθυνε ουρλιάζοντας ο διάδοχός του, Πάπας Στέφανος ο 6ος.
Ο Φορμόζο εκρίθη ένοχος μετά θάνατον. Το παπικό ένδυμα ξεσκίστηκε και το πτώμα μεταφέρθηκε έξω από το βαπτιστήριο για να ταφεί σε ένα κεραμοποιείο. Τυμβωρύχοι έσκαψαν τον τάφο, αλλά μη βρίσκοντας τίποτε πέταξαν το πτώμα στον Τίβερη. Ο διάδοχος του Στεφάνου, Πάπας Θεόδωρος, βρήκε το πτώμα του Φορμόζου το οποίο ακόμα επέπλεε στον Τίβερη (μετά από ενάμιση χρόνο, ε;), το επανέφερε στο Βατικανό, το ξαναέντυσε με τα παπικά ενδύματα και το ξαναέστησε στον παπικό θρόνο. Απεδόθησαν τιμές για αρκετές ημέρες και μετά ξαναενταφιάστηκε με όλες τις τιμές.
Η Ανάντα Μπράξτον-Σμιθ έχει μελετήσει πολύ ό,τι σχετίζεται με τις δίκες που διεξάγονταν κατά τον Μεσαίωνα από τα λεγόμενα «Δικαστήρια της Εκκλησίας». Σε ένα από αυτά, το 2009, αναφέρθηκε και σε δίκες ζώων, εντόμων, ψαριών και ερπετών. Η πρώτη τέτοια δίκη προκύπτει, από ιστορικά αρχεία, ότι έγινε στην Κοιλάδα Αόστα της Ιταλίας γύρω στο 824 μ.Χ., όταν μία ομάδα ασπαλάκων (βλέπε τυφλοπόντικες) αφορίστηκε-αναθεματίστηκε επειδή εισέβαλε σε χωράφια με αγροτική παραγωγή.
Η τοπική κοινωνία που έβλεπε, για παράδειγμα, τη σοδειά της να καταστρέφεται από επιδρομή ακρίδων, κατέφευγε στον επίσκοπο της περιοχής και ζητούσε από αυτόν απόδοση δικαιοσύνης. Οπως λέει η Αυστραλιανή ερευνήτρια, ο επίσκοπος θα έστελνε τότε επιτόπου έναν ιερέα που θα «διερευνούσε την κατάσταση», και τότε, στη δίκη που θα ακολουθούσε, θα προσεύχονταν όλοι ομαδικώς «να φύγουν οι ακρίδες ή να ψοφήσουν». Εάν οι προσευχές δεν έφερναν αποτέλεσμα, τότε το δικαστήριο εξέδιδε εντολή να προσαχθεί σε δίκη «ολόκληρο το σμήνος των δραστών».
Υπάρχει καταγεγραμμένη στα ιστορικά αρχεία μία περίπτωση τέτοιας δίκης στη Βέρνη το 1475, όταν ένα σμήνος από μηλολόνθες (γένος κολεοπτέρων εντόμων που προκαλούν μεγάλες καταστροφές στα δέντρα) εκλήθη «να εμφανιστεί ενώπιον του επισκόπου για να απολογηθεί». Αργότερα, λέει η Ανάντα Μπράξτον-Σμιθ, ο επίσκοπος είπε πως είχε ακούσει την «άγρια και αποτρόπαιη απάντηση» των μηλολονθών «που, ωστόσο, ουδέποτε βεβαίως εμφανίστηκαν στο δικαστήριο». Ιστορίες για το ποίμνιο - κυριολεκτικά!
Η πρώτη καταγεγραμμένη σε ιστορικά αρχεία δίκη και καταδίκη πτώματος ήταν αυτή του Πάπα Φορμόζου, το 897 μ.Χ. στη Ρώμη. Σύμφωνα με αυτά τα αρχεία, 8 μήνες μετά την ταφή του, το πτώμα του πεθαμένου πάπα ξεθάφτηκε, ντύθηκε με τα παπικά άμφια, τοποθετήθηκε στο θρόνο και του απαγγέλθηκαν (του πτώματος!) κατηγορίες, μια εκ των οποίων ήταν η υφαρπαγή του παπικού θρόνου. Ερωτήσεις στο πτώμα, που βεβαίως παρακολουθούσε τη δίκη με νεκρική ψυχραιμία, απηύθυνε ουρλιάζοντας ο διάδοχός του, Πάπας Στέφανος ο 6ος.
Ο Φορμόζο εκρίθη ένοχος μετά θάνατον. Το παπικό ένδυμα ξεσκίστηκε και το πτώμα μεταφέρθηκε έξω από το βαπτιστήριο για να ταφεί σε ένα κεραμοποιείο. Τυμβωρύχοι έσκαψαν τον τάφο, αλλά μη βρίσκοντας τίποτε πέταξαν το πτώμα στον Τίβερη. Ο διάδοχος του Στεφάνου, Πάπας Θεόδωρος, βρήκε το πτώμα του Φορμόζου το οποίο ακόμα επέπλεε στον Τίβερη (μετά από ενάμιση χρόνο, ε;), το επανέφερε στο Βατικανό, το ξαναέντυσε με τα παπικά ενδύματα και το ξαναέστησε στον παπικό θρόνο. Απεδόθησαν τιμές για αρκετές ημέρες και μετά ξαναενταφιάστηκε με όλες τις τιμές.
Η Ανάντα Μπράξτον-Σμιθ έχει μελετήσει πολύ ό,τι σχετίζεται με τις δίκες που διεξάγονταν κατά τον Μεσαίωνα από τα λεγόμενα «Δικαστήρια της Εκκλησίας». Σε ένα από αυτά, το 2009, αναφέρθηκε και σε δίκες ζώων, εντόμων, ψαριών και ερπετών. Η πρώτη τέτοια δίκη προκύπτει, από ιστορικά αρχεία, ότι έγινε στην Κοιλάδα Αόστα της Ιταλίας γύρω στο 824 μ.Χ., όταν μία ομάδα ασπαλάκων (βλέπε τυφλοπόντικες) αφορίστηκε-αναθεματίστηκε επειδή εισέβαλε σε χωράφια με αγροτική παραγωγή.Η τοπική κοινωνία που έβλεπε, για παράδειγμα, τη σοδειά της να καταστρέφεται από επιδρομή ακρίδων, κατέφευγε στον επίσκοπο της περιοχής και ζητούσε από αυτόν απόδοση δικαιοσύνης. Οπως λέει η Αυστραλιανή ερευνήτρια, ο επίσκοπος θα έστελνε τότε επιτόπου έναν ιερέα που θα «διερευνούσε την κατάσταση», και τότε, στη δίκη που θα ακολουθούσε, θα προσεύχονταν όλοι ομαδικώς «να φύγουν οι ακρίδες ή να ψοφήσουν». Εάν οι προσευχές δεν έφερναν αποτέλεσμα, τότε το δικαστήριο εξέδιδε εντολή να προσαχθεί σε δίκη «ολόκληρο το σμήνος των δραστών».
Υπάρχει καταγεγραμμένη στα ιστορικά αρχεία μία περίπτωση τέτοιας δίκης στη Βέρνη το 1475, όταν ένα σμήνος από μηλολόνθες (γένος κολεοπτέρων εντόμων που προκαλούν μεγάλες καταστροφές στα δέντρα) εκλήθη «να εμφανιστεί ενώπιον του επισκόπου για να απολογηθεί». Αργότερα, λέει η Ανάντα Μπράξτον-Σμιθ, ο επίσκοπος είπε πως είχε ακούσει την «άγρια και αποτρόπαιη απάντηση» των μηλολονθών «που, ωστόσο, ουδέποτε βεβαίως εμφανίστηκαν στο δικαστήριο». Ιστορίες για το ποίμνιο - κυριολεκτικά!
