Η κωμόπολη Fruita στην έρημο του Κολοράντο/ΗΠΑ με τους περίπου 11.000 κατοίκους δεν έδωσε ποτέ αφορμή να γίνει γνωστή, πέρα από τους διερχόμενους ταξιδιώτες και τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Κι όμως, το Μάιο κάθε έτους οργανώνεται εκεί μια γιορτή με φαγητά, ποτά και μεθυσμένους προς τιμήν του Μάικ (Mike), του «ακέφαλου πετεινού» που ξεκίνησε από αυτό το χωριό και «κατάκτησε» -εντάξει, υπερβάλλουμε λιγάκι!- ολόκληρη την Αμερική.
Ο προαναφερόμενος Μάικ έζησε μεταξύ 1945 και 1947 και πρόσθεσε, άθελά του, το όνομα και το κεφάλι του στο θρύλο αυτής της κωμόπολης, μέχρι που έγραψαν γι' αυτόν τα περιοδικά Time και Life της εποχής! Υπεύθυνη για όλα αυτά ήταν, όπως συμβαίνει συχνά, μια γυναίκα και ειδικότερα η πεθερά του αγρότη Lloyd Olsen, η οποία ήθελε τα κοτόπουλα που τρώει να έχουν μεγάλο λαιμό, για να γλείφει και να ρουφάει... Ανωμαλία κι αυτή!
Μια μέρα, ξεχώρισε ο Olsen 3-4 οικόσιτα πτηνά, ένα κόκκορα και μερικές κότες, και τα έβαζε ένα ένα στον πλανισμένο κορμό δέντρου στην αυλή του για να τα αποκεφαλίσει. Ρίχνει μια με τον μπαλτά στον κόκκορα, ψηλά κοντά στο κεφάλι, για να ικανοποιήσει την επιθυμία της πεθεράς, πετάγεται το κεφαλάκι του πτηνού και ακουμπάει ο αγρότης το αποκεφαλισμένο σώμα κάτω για να πιάσει το επόμενο πουλί. Όμως, το ακέφαλο σώμα του πετεινού Μάικ δεν κατέρρευσε μετά από ορισμένα δευτερόλεπτα ή έστω λεπτά, όπως θα ανέμενε καθένας που έχει «σφάξει» πουλερικά, αλλά σηκώθηκε, παραπάτησε λίγο και άρχισε να περπατάει...
Ο ακέφαλος Μάικ περπατούσε κανονικά, αν και παραζαλισμένος -το οποίο ισχύει μόνο εφόσον υπάρχει κεφάλι- και έκανε με το υπόλοιπο λαιμού κινήσεις για να τσιμπήσει σπόρια από το χώμα, χωρίς βέβαια να υπάρχει κανένα εκεί γύρω. Και να υπήρχαν δεν θα τα έβλεπε ο αόμματος πλέον πετεινός... Παραξενεύτηκε ο Olsen για το βιολογικό περίεργο, αλλά δεν έδωσε παραπέρα σημασία, έβαλε τον κόκορα σε ένα κασόνι για να εκπνεύσει με την ησυχία του και πήγε με τα υπόλοιπα σφαγμένα πουλιά στην κουζίνα.
Το άλλο πρωί ο κόκορα ήταν ζωηρός και ανήσυχος, έκανε δε προσπάθειες να λαλήσει, αλλά μόνο ένα φρικτό τσίριγμα έβγαινε από τον κομμένο λαιμό του. Τότε κάλεσε ο αγρότης τον κτηνίατρο του χωριού για να γνωματεύσει επί του πρωτοφανούς φαινομένου και, καλού κακού, και τον παπά της ενορίας για κανένα ευχέλαιο, μήπως και επρόκειτο περί του Βελζεβούλη -six six six και τέτοια- σε μορφή κόκορα.
Ο κτηνίατρος διαπίστωσε ότι ο Olsen είχε κτυπήσει τον κόκορα τόσο ψηλά, κοντά στο κεφάλι, ώστε ένα μικρό μέρος του εγκεφάλου του ζώου παρέμενε στο σώμα. Προφανώς, ακριβώς εκείνο το κομμάτι που ελέγχει την κίνηση... Πέρα δε από αυτό, κάποιος θρόμβος είχε φράξει την αρτηρία του λαιμού και δεν προκλήθηκε σημαντική αιμορραγία.
Σταδιακά, μετά κι από τις διηγήσεις του κτηνίατρου και του παπά στο χωριό, άρχισαν να μαζεύονται στη φάρμα του Olsen συγγενείς και φίλοι, αλλά και άλλοι χωρικοί από τα γύρω χωριά, για να δουν το διαβολεμένο πετεινό που κινείται χωρίς κεφάλι, the Headless Chicken. Ο κτηνίατρος συμβούλεψε τον αγρότη να ρίχνει με τσιμπιδάκι στο λαιμό του κόκκορα σπόρους δημητριακών, μαζί με κάποια πετραδάκια και νερό, ώστε να τρέφεται το ζώο όσο θα διαρκούσε η ακέφαλη ζωή του.
Ο χωρικός είδε να μπαινοβγαίνουν στο κτήμα του δεκάδες και εκατοντάδες περίεργοι, γνωστοί και άγνωστοι, οπότε σκέφτηκε κάποια στιγμή να βάλει εισιτήριο στο θέαμα και να διαφημίσει τον κόκορα. Γύρω στήθηκαν δε και καντίνες με αναψυκτικά για να τροφοδοτούν τους επισκέπτες! Όταν μάζεψε ο Olsen αρκετά χρήματα, άρχισε τις περιοδείες σε γειτονικά χωριά της πολιτείας και, μετά, σε γειτονικές πολιτείες. Ο ακέφαλος κόκορας επιδεικνυόταν έναντι χρημάτων σε πανηγύρια, ως βιολογικό παράδοξο...
Εντωμεταξύ, πολλοί γείτονες και συμπατριώτες του Olsen ζήλεψαν τη δόξα του και άρχισαν να κόβουν κι αυτοί τα κοτόπουλά τους ψηλά, κοντά στο κεφάλι... Αλλά δεύτερος Μάικ δεν προέκυψε, γιατί είναι και θέμα τύχης να βρεθούν τα κατάλληλα κύτταρα του εγκεφάλου στη σωστή πλευρά του μπαλτά. Κάτι σαν το Τζόκερ που όλοι ονειρεύονται να το πιάσουν μετά από 10 τζακπότ, αλλά μόνον ένας το πετυχαίνει - συνήθως κάποιος άλλος...
Εννοείται ότι ξεσηκώθηκαν οι ακτιβιστές και οι σύλλογοι προστασίας των ζώων για την ταλαιπωρία που υφίσταται το κοκοράκι, περιφερόμενο από τον ιδιοκτήτη του για κερδοσκοπικούς λόγους. Αλλά κανείς δεν επενέβη για να αλλάξει τα πράγματα και ο κόκορας φαινόταν να περνάει καλά...
Κάποια στιγμή το έτος 1947 φαίνεται ότι ταρακουνήθηκε δυνατά ο Μάικ ή έγινε από το αφεντικό του κάποιος στραβός χειρισμός και το ζώο εξέπνευσε, είτε από αιμορραγία, είτε από πνιγμό, πιθανόν δε να είχε μολυνθεί από το ανοικτό τραύμα στο λαιμό...
Τελικά η διοίκηση της Fruita τοποθέτησε ένα αναμνηστικό άγαλμα από παλιά σίδερα για το ακέφαλο πουλερικό της κωμόπολης και κάθε διερχόμενος ταξιδιώτης βλέπει και παραξενεύεται, γιατί να βάλουν αυτοί οι παλαβοί στην έρημο ένα ακέφαλο πουλί για σήμα τους... Δεν ξέρουν, βέβαια, τίποτα για το ηρωικό παρελθόν του Μάικ, εκτός αν πέσουν εκεί τον Μάιο που οργανώνονται γιορτές στη μνήμη του ακέφαλου κόκορα (Mike, the Headless Chicken Day)...
