(του Ανδρέα Παππά, Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας, 7/12/2007)
Διάβαζα κι εγώ, όπως όλοι, για το «φαινόμενο Λαζόπουλος», για τα «εξηντάρια» και τα «εξηνταπεντάρια», για το πόσο καταπληκτική και επιτυχημένη είναι η εκπομπή του, για, για... Έτσι, παρόλο που -και για λόγους που αναφέρω πιο κάτω- δεν έχω καμιά εκτίμηση στον άνδρα, παρόλο που εδώ και χρόνια δεν τον βρίσκω καν αστείο, αποφάσισα να δω το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ».
Συγγνώμη, αλλά πειράζει ότι ένιωσα θλίψη, αν όχι και αγανάκτηση; Και ας στρεφόταν συνεχώς η κάμερα στο «κοινό» που ξεκαρδιζόταν. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που είδα θεωρείται καλύτερο από μια μέτρια καλοκαιρινή επιθεώρηση (εντάξει, από του Σεφερλή καλύτερο ήταν). Τα ίδια και τα ίδια θέματα, οι ίδιες ευκολίες, ο ίδιος αφόρητος λαϊκισμός, η ίδια σκατολογία και πορδολογία, η ίδια ψευτοαθυροστομία για να κρυφογελάν σύζυγοι συνταξιούχων αστυνομικών, η ίδια εύκολη «πολιτική σάτιρα», η ίδια τροφοδότηση από άλλες εκπομπές της τηλεόρασης σύμφωνα με το γνωστό μοντέλο.
Τα περισσότερα «αστεία» ήταν κατάλληλα για το τελευταίο κάθισμα σε πούλμαν σχολικής εκδρομής: ένας πίθηκος που παίζει το πουλί του, ήχοι από κλανιές, οι κιλότες της μάνας του (!), οι έρωτες των τροφίμων του γηροκομείου, κ.λπ., κ.λπ. Δεν γνωρίζω πολλά για το τι άλλες «αστείες» εκπομπές προβάλλονται αυτόν τον καιρό στην τηλεόραση -δεν είναι, δα, και το φόρτε μου το θέμα-, αλλά προφανώς πρέπει να υπάρχει μεγάλη ξηρασία για να έχει 65% θεαματικότητα αυτό το πράγμα που είδα.
Αν η φράση «γιατί εμείς θέλουμε μισή ώρα να πηδήξουμε μια γκόμενα και οι κυβερνήσεις θέλουν δύο τετραετίες για να μας πηδήξουν;» θεωρείται πολιτική κριτική, πολιτική σάτιρα, ή έστω χιούμορ, τότε πράγματι έχουμε πιάσει πάτο. Τι σχέση έχουν αυτά που άκουσα και είδα με τους, πράγματι, ευρηματικούς «Μήτσους» του ίδιου του Λαζόπουλου;
Οσο για τον «πολιτικό λόγο» και τις «πολιτικές αιχμές», κάθε άλλο περί σάτιρας «όλων των κακώς κειμένων» πρόκειται. Ο «αντικαθεστωτικός», «αντισυμβατικός» και «αριστερός» (που λέει ο λόγος) Λ. Λ. κάθε άλλο αμερόληπτα μοιράζει την ψευδοηθικολογία και τον δασκαλισμό που ο ίδιος αποκαλεί «σάτιρα». Οι στόχοι του είναι προσεκτικά επιλεγμένοι, ενώ αντίθετα για άλλα «κακώς κείμενα» της κοινωνίας μας λέξη δεν βρίσκει να πει. Αλήθεια, έχετε ακούσει τον Λ.Λ. να σατιρίζει ποτέ, για παράδειγμα, το ΚΚΕ, ή την επιστήθια φίλη του Δήμητρα Λιάνη;
Πριν από μερικά χρόνια ο Λ.Λ. δήλωνε δημόσια «έτσι μου 'ρχεται ν' αρπάξω ένα όπλο και να μπουκάρω στα Σκόπια [sic]». Ενδιαφέρουσα δήλωση, αν σκεφτεί κανείς ότι προέρχεται από κάποιον που έχει απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία με «τρελόχαρτο». Πρόσφατα εξάλλου, με αφορμή τον καβγά για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ο ίδιος διατύπωσε την εξής πρωτότυπη επιστημονική άποψη: «Ιστορία δεν είναι αυτά που γράφουν τα βιβλία. Ιστορία είναι αυτά που ακούγαμε από τη μάνα μας και τη γιαγιά μας!». Αλλά και η περίοδος Σημίτη φαίνεται ότι αποτελεί καρφί στο μάτι του «ασυμβίβαστου» Λ.Λ. Ε., βέβαια, μετά την επαναστατική περίοδο κατά την οποία τον τόνο έδινε η κολλητή του κυρία Δήμητρα Λιάνη, μετά την εποχή των εορτών της Ορθοδοξίας στην Πάτμο και των αστρολογικών συνάξεων στο «κωλόσπιτο» της Εκάλης, πώς θα μπορούσε να ικανοποιεί έναν «αριστερό» όπως ο Λ.Λ. η περίοδος Σημίτη;
Συγγνώμη, αλλά πειράζει ότι ένιωσα θλίψη, αν όχι και αγανάκτηση; Και ας στρεφόταν συνεχώς η κάμερα στο «κοινό» που ξεκαρδιζόταν. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που είδα θεωρείται καλύτερο από μια μέτρια καλοκαιρινή επιθεώρηση (εντάξει, από του Σεφερλή καλύτερο ήταν). Τα ίδια και τα ίδια θέματα, οι ίδιες ευκολίες, ο ίδιος αφόρητος λαϊκισμός, η ίδια σκατολογία και πορδολογία, η ίδια ψευτοαθυροστομία για να κρυφογελάν σύζυγοι συνταξιούχων αστυνομικών, η ίδια εύκολη «πολιτική σάτιρα», η ίδια τροφοδότηση από άλλες εκπομπές της τηλεόρασης σύμφωνα με το γνωστό μοντέλο.
Τα περισσότερα «αστεία» ήταν κατάλληλα για το τελευταίο κάθισμα σε πούλμαν σχολικής εκδρομής: ένας πίθηκος που παίζει το πουλί του, ήχοι από κλανιές, οι κιλότες της μάνας του (!), οι έρωτες των τροφίμων του γηροκομείου, κ.λπ., κ.λπ. Δεν γνωρίζω πολλά για το τι άλλες «αστείες» εκπομπές προβάλλονται αυτόν τον καιρό στην τηλεόραση -δεν είναι, δα, και το φόρτε μου το θέμα-, αλλά προφανώς πρέπει να υπάρχει μεγάλη ξηρασία για να έχει 65% θεαματικότητα αυτό το πράγμα που είδα.
Αν η φράση «γιατί εμείς θέλουμε μισή ώρα να πηδήξουμε μια γκόμενα και οι κυβερνήσεις θέλουν δύο τετραετίες για να μας πηδήξουν;» θεωρείται πολιτική κριτική, πολιτική σάτιρα, ή έστω χιούμορ, τότε πράγματι έχουμε πιάσει πάτο. Τι σχέση έχουν αυτά που άκουσα και είδα με τους, πράγματι, ευρηματικούς «Μήτσους» του ίδιου του Λαζόπουλου;
Οσο για τον «πολιτικό λόγο» και τις «πολιτικές αιχμές», κάθε άλλο περί σάτιρας «όλων των κακώς κειμένων» πρόκειται. Ο «αντικαθεστωτικός», «αντισυμβατικός» και «αριστερός» (που λέει ο λόγος) Λ. Λ. κάθε άλλο αμερόληπτα μοιράζει την ψευδοηθικολογία και τον δασκαλισμό που ο ίδιος αποκαλεί «σάτιρα». Οι στόχοι του είναι προσεκτικά επιλεγμένοι, ενώ αντίθετα για άλλα «κακώς κείμενα» της κοινωνίας μας λέξη δεν βρίσκει να πει. Αλήθεια, έχετε ακούσει τον Λ.Λ. να σατιρίζει ποτέ, για παράδειγμα, το ΚΚΕ, ή την επιστήθια φίλη του Δήμητρα Λιάνη;
Πριν από μερικά χρόνια ο Λ.Λ. δήλωνε δημόσια «έτσι μου 'ρχεται ν' αρπάξω ένα όπλο και να μπουκάρω στα Σκόπια [sic]». Ενδιαφέρουσα δήλωση, αν σκεφτεί κανείς ότι προέρχεται από κάποιον που έχει απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία με «τρελόχαρτο». Πρόσφατα εξάλλου, με αφορμή τον καβγά για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ο ίδιος διατύπωσε την εξής πρωτότυπη επιστημονική άποψη: «Ιστορία δεν είναι αυτά που γράφουν τα βιβλία. Ιστορία είναι αυτά που ακούγαμε από τη μάνα μας και τη γιαγιά μας!». Αλλά και η περίοδος Σημίτη φαίνεται ότι αποτελεί καρφί στο μάτι του «ασυμβίβαστου» Λ.Λ. Ε., βέβαια, μετά την επαναστατική περίοδο κατά την οποία τον τόνο έδινε η κολλητή του κυρία Δήμητρα Λιάνη, μετά την εποχή των εορτών της Ορθοδοξίας στην Πάτμο και των αστρολογικών συνάξεων στο «κωλόσπιτο» της Εκάλης, πώς θα μπορούσε να ικανοποιεί έναν «αριστερό» όπως ο Λ.Λ. η περίοδος Σημίτη;
Ο καθείς και οι επιλογές του, ο καθείς και οι φίλοι του.
