Kάτι μου θυμίζουν, κάτι μου θυμίζουν...

Τούρκικο αεροσκάφος συνετρίβη με 57 νεκρούς

Προ ημερών κατέπεσε ένα αεροπλάνο της εταιρίας Atlasjet και συνετρίβη κοντά στην πόλη Ισπάρτα, στη νότια Τουρκία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 57 άνθρωποι, επιβάτες και προσωπικό. Οι πρώτες έρευνες δεν έδειξαν κάποια προφανή αίτια για την καταστροφή, ο καιρός ήταν καλός, μηχανικό πρόβλημα δεν δήλωσαν ή δεν πρόλαβαν να δηλώσουν οι πιλότοι κι έτσι οι έρευνες συνεχίζονται και μπορεί να κρατήσουν πολλούς μήνες.

Εδώ θα μπορούσε να κλείσει αυτό το θλιβερό μήνυμα, αφού ξέρουμε ότι υπάρχουν 57 οικογένειες που έχασαν συγγενείς, φίλους ή συνεργάτες. Ο λόγος που μπήκε εδώ το κείμενο και συνεχίζω τα σχόλια, έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετώπισαν τα τουρκικά μέσα ενημέρωση, έντυπα και ηλεκτρονικά, το θέμα των αιτίων της καταστροφής: από την πρώτη στιγμή, αφού δεν υπήρχε ένα προφανές και μοιραίο αίτιο για τη συντριβή του αεροπλάνου, άρχισε η δημιουργία σεναρίων, συνωμοσίας, θείας εγκατάλειψης, απελπισίας και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να σκεφτεί για να γεμίσει τα ρεπορτάζ ή να ροκανίσει το χρόνο στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.

Με τη συμπαράσταση διαφόρων «αρμοδίων» και «έγκριτων» πιλότων, τεχνικών, πολιτικών και ειδικών περί την αερολογία, αναπτύσσονται στην Τουρκία καθημερινά σενάρια για το «μυστηριώδες δυστύχημα». Η εφημερίδα Yeni Safak πόνταρε στην έλλειψη πειθαρχίας των επιβατών και γνωμοδότησε ότι υπεύθυνα ήταν μερικά κινητά τηλέφωνα που δεν είχαν κλείσει. Έτσι «μπερδεύτηκαν» τα όργανα ηλεκτρονικού προσανατολισμού του αεροπλάνου. Η απόδειξη ήταν πανεύκολη και βρισκόταν ανάμεσα στα συντρίμμια του αεροπλάνου: μερικά κινητά των σκοτωμένων επιβατών κτυπούσαν ακατάπαυστα, μάλλον για κατανοητούς λόγους.

Η εφημερίδα Vatan έπαιξε τη συνδικαλιστική χορδή του κιτρινισμού: οι πιλότοι ήταν κουρασμένοι και έκαναν πρόσθετα χιλιόμετρα πτήσης για να βγάλουν καμιά (τούρκικη) λίρα παραπάνω. Στην ιστοσελίδα της Sonsayfa παίζεται δράμα και αποκαλύπτεται ένα φοβερό μυστικό: ο πιλότος έριξε για «προσωπικούς λόγους» το αεροπλάνο στο βουνό. Ο αναγνώστης έχει την άνεση να επιλέξει μεταξύ ερωτικής απογοήτευσης, απώλειας περιουσίας στο καζίνο ή βαρύτατη ήττα της ομάδας του πιλότου στους αγώνες του τσάμπιονς λιγκ.

Υπάρχουν βέβαια και ερμηνείες με τεχνικό υπόβαθρο: οι αεροπορικές εταιρίες υποχρεώνουν τους πιλότους να «κόβουν» δρόμο για να εξοικονομούν καύσιμα (Sabah) και δεν φτάνει αυτό, πάνω στην παράκαμψη της Σαμπάχ, οι κουρασμένοι πιλότοι της Βατάν μπέρδεψαν τον ουρανό με τη θάλασσα και, αντί να πάτε στα σύννεφα, κατέληξαν όχι στη θάλασσα αλλά στο βουνό. Αλλά υπάρχουν και εναλλακτικές εκδοχές, πάλι από τη Βατάν: φυσικό αέριο που έβγαινε από το έδαφος αλλά και ένα «τεράστιο κενό αέρος» φταίνε για την καταστροφή.

Ο καθένας θα σκεφτεί βέβαια ότι αέρια που διαφεύγουν ίσα ίσα μέχρι να περάσει από πάνω ένα αεροπλάνο δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τα περιώνυμα «κενά αέρος», γιατί στην ατμόσφαιρα δεν υπάρχουν κενά, απλά υπάρχουν καθοδικά ρεύματα που ενισχύουν την πτωτική κίνηση του αεροπλάνου κατά την προσγείωση. Αυτά είναι όμως λεπτομέρειες που μόνο στα (τούρκικα) τηλεοπτικά παράθυρα μπορούν να αναλυθούν, μέσα σε φωνές και διακοπές, μεταξύ διαφημίσεων και παρακλήσεων: «Αφήστε με να ολοκληρώσω!»

Πάντως, υπάρχουν και οι εκδοχές της συνωμοσίας, σε πολλαπλή εκδοχή. Αυτές διατυπώνονται κυρίως από απόστρατους αξιωματικούς, υπηρετήσαντες στη Σμύρνη, στη Λάρισα (ΝΑΤΟ) και στις Βρυξέλλες και οι οποίοι πρέπει να ξέρουν! Αν δεν ξέρουν αυτοί, θα ξέρει ο Τούρκος Κακαουνάκης; Η εφημερίδα Aksam δηλώνει ευθέως ότι στόχος της καταστροφής ήταν οι έξι Τούρκοι πυρηνικοί φυσικοί που επέβαιναν στην πτήση!

Και πάνω που το ακροατήριο βαστάει την αναπνοή του από τη φοβερή αυτή αποκάλυψη έρχεται το δεύτερο κτύπημα: δεν μπορεί νάναι τυχαίο το γεγονός, τη στιγμή που η Τουρκία προσπαθεί να αποδεσμευτεί από τα πετρέλαια της επίφοβης Μέσης Ανατολής και θέλει να δημιουργήσει σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με πυρηνική ενέργεια!

Ο αναγνώστης καταπίνει ξερά και περιμένει τις αποδείξεις γι’ αυτό το αντεθνικό σενάριο: «Ξέρουμε ποιες ξένες δυνάμεις ενδιαφέρονται να κρατήσουν υποβαθμισμένη την τούρκικη οικονομία και κοινωνία». Αφού το ξέρουν, θα μπορούσαν να το πουν βέβαια, αλλά έλα που θα χαθεί όλη η ένταση…

Ο αρχισυντάκτης της Ακσάμ δίνει όμως συμπληρωματικές τεχνικές πληροφορίες, για να μάθει ο κόσμος πόσο μπροστά έχει πάει η τεχνολογία: «Από την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 γνωρίζουμε την τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη. Μερικές χώρες έχουν τη δυνατότητα να τηλεχειρίζονται τις πτήσεις αεροπλάνων για να δημιουργήσουν επιθυμητά αποτελέσματα». Ο Έλληνας αναγνώστης αναπνέει πλέον ήρεμος! Άμα χρειάζεται κρατική τεχνολογία για να επιτευχθεί ένας στόχος, αποκλείεται να είναι η Ελλάδα μπλεγμένη, τη στιγμή που δεν μπορεί ούτε τα σκουπίδια της να διαχειριστεί.

Τώρα, γιατί εμένα όλα αυτά μου θυμίζουν γνωστές σκηνές, γνωστές εικόνες, γνωστές ιστορίες, δεν μπορώ να το πω. Πάντως, κάτι μου θυμίζουν…

(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)