ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΕΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ
της Ισμήνης
6. ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Η Κυριακή τους είναι δικιά τους και κανείς δεν το έχει αμφισβητήσει μέχρι σήμερα. Αν το Σάββατο είναι η ημέρα της διασκέδασης και του ξενυχτιού, η Κυριακή είναι η ημέρα του ποδοσφαίρου. Η Κυριακή του γηπέδου, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ. Φαγητό νωρίς το μεσημέρι και βγαίνουν από τη ντουλάπα το πολύχρωμο κασκόλ και το απαραίτητο καπελάκι. Τα εισιτήρια έχουν αγορασθεί προ πολλού, αν μάλιστα ο αγώνας είναι πρώτης τάξεως, εκεί έχει γίνει πάλη για να βρεις ένα καλό εισιτήριο.
Κυριακή πάμε γήπεδο. Εδώ δεν σηκώνει τσαλιμάκια και δήθεν πάμε γήπεδο. Είναι ιερά η αποστολή. Κρύο, ζέστη τίποτα δεν πτοεί τον ποδοσφαιρόπληκτο. Όχι μόνο στο πανελλήνιο, αλλά και παγκοσμίως. Βρε παιδί μου είναι άλλη μαγκιά το γήπεδο, χώρος εκδήλωσης αντρικών κυρίως ενστίκτων. Εκτονώνεσαι, φωνάζεις, βρίζεις, βγάζεις τα απωθημένα σου, δίνεις και καμιά κλωτσιά δήθεν κατά λάθος στον μπροστινό σου. Δεν συζητάω βέβαια για τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται πολλές φορές στα γήπεδα και οι όποιες ποδοσφαιρικές προτιμήσεις και αντιπαλότητες μεταφέρονται από το γήπεδο στις κερκίδες με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα.
Μιλάμε για υγιείς ποδοσφαιρόφιλους. Και πάνω απ’ όλες τις Κυριακές σχετικά με κάθε αθλητικό γεγονός, κυρίαρχος ο άνθρωπος της Αθλητικής Κυριακής. Ο Γιάννης Διακογιάννης. Τον τραγούδησε ο Κηλαιδόνης (… πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…), ο Μισέλ Πλατινί παρατάει τους πάντες για να του μιλήσει. Το ηχητικό σήμα της κρατικής ΕΙΡΤ, που ακουγόταν πριν την έναρξη της εκπομπής «Αθλητικής Κυριακής» με τον Γ. Διακογιάννη γέμιζε τα Κυριακάτικα βράδια μας επί 10 χρόνια τη δεκαετία του ‘70 παρουσιάζοντας την μακροβιότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο Διακογιάννης με τον πλούτο των γνώσεών του και την αμεσότητα που απέπνεε, είχε γίνει πιο σημαντικός από αυτό που μετέδιδε και τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλος συναδέλφους του. Είχε κάνει τα αθλητικά νέα να φαίνονται ενδιαφέροντα, ακόμα και σε εκείνους που τα απεχθάνονταν ή τους ήταν αδιάφορα. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν από το στόμα του, το ξένο όνομα του τάδε αθλητή, με την χαρακτηριστική γαλλική προφορά ή τα γεωγραφικά στοιχεία της χώρας από την οποία προερχότανε ο αθλητής. Είχε καταφέρει να δώσει χρώμα στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση με τη ζεστή φωνή του και τις γνώσεις του. Είχε καταφέρει να κάνει μία ολόκληρη γενιά να αγαπήσει τον αθλητισμό, ακόμα και αν επρόκειτο για τοξοβολία!
Το μεσημεριανό κυριακάτικο ποδόσφαιρο είναι το τερπνόν μετά του ωφελίμου και για τα δύο σκέλη που απαρτίζουν το ζευγάρι, αφού το σύνθημα «πάμε γήπεδο» σημαίνει αυτομάτως την ελευθερία κινήσεων και της συζύγου που -θεωρητικά μόνο- μένει στο σπίτι …
.
Κυριακή πάμε γήπεδο. Εδώ δεν σηκώνει τσαλιμάκια και δήθεν πάμε γήπεδο. Είναι ιερά η αποστολή. Κρύο, ζέστη τίποτα δεν πτοεί τον ποδοσφαιρόπληκτο. Όχι μόνο στο πανελλήνιο, αλλά και παγκοσμίως. Βρε παιδί μου είναι άλλη μαγκιά το γήπεδο, χώρος εκδήλωσης αντρικών κυρίως ενστίκτων. Εκτονώνεσαι, φωνάζεις, βρίζεις, βγάζεις τα απωθημένα σου, δίνεις και καμιά κλωτσιά δήθεν κατά λάθος στον μπροστινό σου. Δεν συζητάω βέβαια για τα τραγικά γεγονότα που διαδραματίζονται πολλές φορές στα γήπεδα και οι όποιες ποδοσφαιρικές προτιμήσεις και αντιπαλότητες μεταφέρονται από το γήπεδο στις κερκίδες με πολλές φορές ολέθρια αποτελέσματα.Μιλάμε για υγιείς ποδοσφαιρόφιλους. Και πάνω απ’ όλες τις Κυριακές σχετικά με κάθε αθλητικό γεγονός, κυρίαρχος ο άνθρωπος της Αθλητικής Κυριακής. Ο Γιάννης Διακογιάννης. Τον τραγούδησε ο Κηλαιδόνης (… πως μας ενώνει, πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…), ο Μισέλ Πλατινί παρατάει τους πάντες για να του μιλήσει. Το ηχητικό σήμα της κρατικής ΕΙΡΤ, που ακουγόταν πριν την έναρξη της εκπομπής «Αθλητικής Κυριακής» με τον Γ. Διακογιάννη γέμιζε τα Κυριακάτικα βράδια μας επί 10 χρόνια τη δεκαετία του ‘70 παρουσιάζοντας την μακροβιότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο Διακογιάννης με τον πλούτο των γνώσεών του και την αμεσότητα που απέπνεε, είχε γίνει πιο σημαντικός από αυτό που μετέδιδε και τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλος συναδέλφους του. Είχε κάνει τα αθλητικά νέα να φαίνονται ενδιαφέροντα, ακόμα και σε εκείνους που τα απεχθάνονταν ή τους ήταν αδιάφορα. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν από το στόμα του, το ξένο όνομα του τάδε αθλητή, με την χαρακτηριστική γαλλική προφορά ή τα γεωγραφικά στοιχεία της χώρας από την οποία προερχότανε ο αθλητής. Είχε καταφέρει να δώσει χρώμα στην τότε ασπρόμαυρη τηλεόραση με τη ζεστή φωνή του και τις γνώσεις του. Είχε καταφέρει να κάνει μία ολόκληρη γενιά να αγαπήσει τον αθλητισμό, ακόμα και αν επρόκειτο για τοξοβολία!
Το μεσημεριανό κυριακάτικο ποδόσφαιρο είναι το τερπνόν μετά του ωφελίμου και για τα δύο σκέλη που απαρτίζουν το ζευγάρι, αφού το σύνθημα «πάμε γήπεδο» σημαίνει αυτομάτως την ελευθερία κινήσεων και της συζύγου που -θεωρητικά μόνο- μένει στο σπίτι …
.
