Πάνω που μαζεύτηκαν για να φιλοσοφήσουν οι λαμπροί διανοούμενοι του "αθηναϊκού κράτους" -που λέει και ο Ψωμιάδης- κάποιοι έστησαν σούβλες με μοτέρ για να ψήσουν αρνί και κοκορέτσι (παρ' ότι το απαγόρεψε η Ε.Ε. ). Εννοείται ότι μύρισε τσίκνα σε όλες τις εκλεκτές κολωνακιώτικες μύτες... très terrible... Υπάρχει σχέδιο, να πάμε του χρόνου με καταδρομική επίθεση από τα γύρω στενά, να τους τα φάμε όλα...
Δεν υπάρχει μόνο ο Βησσαρίων που "δεν λιώνει", υπάρχει και ο μακαρίτης πατέρας Πίος στην Ιταλία, ο οποίος πραγματικά δεν λιώνει, γιατί εκεί ξέρουν, φαίνεται, καλύτερα να συντηρούν τα πτώματα. Γράφει λοιπόν το Έθνος στις 25/4/2008:
Σε λαϊκό προσκύνημα σε χωριό της Νότιας Ιταλίας έχει τεθεί το σκήνωμα του «θαυματουργού» Αγίου Πατέρα Πίου. Ο Ιταλός μοναχός, που απεβίωσε ακριβώς πριν από 40 χρόνια, το 1968, και αγιοποιήθηκε το 2002 από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β, λέγεται πως είχε θεραπευτικές ιδιότητες και πως έφερε τις αιμορραγούσες πληγές του Ιησού Χριστού στα πόδια και τα χέρια. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι αναμένεται να προσκυνήσουν φέτος την «καλοδιατηρημένη» σορό του, η οποία, ωστόσο, δεν φέρει πλέον τα φημισμένα στίγματα.
Εννοείται ότι δεν μας χαλάει που δεν φαίνονται τα "φημισμένα στίγματα". Και χωρίς αυτά πέφτουν τα τάλαντα του ποιμνίου, οπότε το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι ίδιο!
Το Ημερολόγιο Αβάνας είναι το προσωπικό αποτύπωμα της συγγραφέως για το επαναστημένο νησί που βρίσκεται μια ανάσα μόλις απο τις ΗΠΑ . Προσωποκεντρικό και περιηγητικό ταυτόχρονα , το βιβλίο ξεναγεί στην Αβάνα του Κάστρο, του Τσέ και του Χέμινγουαιη σκιαγραφώντας την μετα την επανάσταση εποχή.
Η Αβάνα των τελευταίων ημερών του Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία. Η μεγαλοπρεπής αλλά και ξεφτισμένη, καθημερινή αλλά και παράφορη Αβάνα της οργιαστικής μουσικής, των αξεπέραστων πούρων, των καλλιτεχνών του δρόμου, των ιερειών της νύχτας και του έρωτα, των μυθικών μπαρ, της νέας ηθικής της τουριστικής εποχής περνά κινηματογραφικά, πλάνο πλάνο, μέσα από την πένα και τον φωτογραφικό φακό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.
Η συγγραφέας αφουγκράζεται τους ήχους της πόλης, καταγράφει την ομορφιά τής αρχιτεκτονικής της, ρουφά ηδονικά τα αρώματα της Καραϊβικής, αποτυπώνει την αθλιότητα της καθημερινής συνθήκης, περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Αβάνας, συνομιλεί με δυτικούς επισκέπτες, αποκρυπτογραφεί τη νέα τάξη πραγμάτων στο λυκόφως του ηγέτη της Φιντέλ Κάστρο, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ.
Το βιβλίο αναφέρεται διεξοδικά στους λιγοστούς Ελληνες της Κούβας, που επιθυμούν μια μέρα να γυρίσουν στην πατρίδα, έτσι απλά χωρίς περιστροφές. «Γιατί εμείς έχουμε το ίδιο αίμα μπονίτα», όπως καταθέτει εκ βαθέων ο ομογενής Κουβανός Χοσέ Λουϊ Γκίκας με το γαλανόλευκο εστιατόριο στην ανατολική ακτή της Αβάνας.
Προσωπικό, βιωματικό, ήρεμα διεισδυτικό, το Ημερολόγιο Αβάνας αποτελεί εν τέλει μια κατάθεση της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη για την ιστορική συγκυρία στην Κούβα του σμαραγδένιου πελάγους και των αιώνιων φοινικόδεντρων.
Για τη συγγραφέα
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας. Γράφει στο blog http://ioustini.blogspot.com/.
To Πρωτοδικείο Αθηνών καλείται να αποφασίσει, αν η λέξη Lesbian, που σημαίνει τον κάτοικο ή τον καταγόμενο από την μεγάλη ελληνική νήσο Λέσβο, μπορεί να χρησιμοποιείται και για τον χαρακτηρισμό των ομοφυλοφίλων γυναικών.
Τρεις Λέσβιοι, μεταξύ των οποίων δύο γυναίκες, προσέφυγαν στην Ελληνική Δικαιοσύνη ζητώντας να απαγορευθεί και αποσυρθεί η χρήση των λέξεων Lesbian, Lesbiac από την επωνυμία του σωματείου «Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ)» με το επιχείρημα ότι η αλλαγή αυτή της σημασίας της λέξεως προσβάλλει παρανόμως την ιστορικογεωγραφική τους ταυτότητα και προσωπικότητά τους. Ένας εκ των προσφευγόντων, ο εκδότης του περιοδικού «Δαυλός» (www.davlos.gr) Δ. Λάμπρου, είπε ότι η χρήση της λέξης, η οποία στην Ελληνική Γλώσσα είναι και όνομα και επίθετο, από άτομα και ομάδες που δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τη γενέτειρά του Λέσβο, είναι αυθαίρετη και απαράδεκτη, διότι στρεβλώνει την αρχαία αληθή και ιστορική σημασία της και δημιουργεί στους κατοίκους της νήσου καθημερινά προβλήματα στην κοινωνική τους ζωή.
Η λέξη απέκτησε τη νέα σημασία της ομοφυλόφιλης γυναίκας και χρησιμοποιείται έτσι σ’ όλες τις γλώσσες κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η μετατροπή της σημασίας εξηγείται από το γεγονός ότι η Λεσβία μεγάλη λυρική ποιήτρια Σαπφώ του 7ου αι. π.Χ. θεωρήθηκε μερικούς αιώνες μετά το θάνατό της ότι είχε ομοφυλοφιλικές σχέσεις με τις μαθήτριές της, κάτι που νεώτερες έρευνες απέδειξαν ότι δεν αληθεύει, διότι η ποιήτρια είχε οικογένεια και αυτοκτόνησε από έρωτα για άλλον άνδρα.
Η υπόθεση, η οποία θα εκδικασθεί στις 10 Ιουνίου στο Πρωτοδικείο Αθηνών (ημέρα Τρίτη, κτίριο 5 πρώην Σχολής Ευελπίδων, ώρα 9 π.μ.), έχει προκαλέσει τα πνεύματα για 250 χιλιάδες καταγόμενους από τη Λέσβο αλλά και, αντίθετα, χιλιάδες «Λεσβίες» στην Ελλάδα και ανά τον Κόσμο. «Σε κάθε περίπτωση δεν δικαιολογείται η στρέβλωση της σημασίας του ονόματος όλων των κατοίκων της Λέσβου», πρόσθεσε ο Δ. Λάμπρου.
Αγαπημένοι και πιστοί αναγνώστες, όσοι με διαβάζετε γιατί σας αρέσουν τα κείμενά μου :-) και όσοι με διαβάζετε γιατί δεν σας αρέσουν :-( και το δείχνετε με τα πικρόχολα -αλλά επίσης ευπρόσδεκτα- σχόλια!
Λόγω των αγίων αυτών ημερών σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να σας απαλλάξω προσωρινά από τις αιδοιοκρατικές μου αντιλήψεις σ' αυτόν τον φαλλοκρατούμενο κόσμο που λέει και ο γνωστός anonymous.
Το άγιον φως είναι πλάσμα ασεβές και αναίσχυντον, πλάσμα Λατίνων μοναχών και φραγκοπατερικών γέννημα, Μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων το εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα, όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασυτάτους θαυματοπλάστας, Μοναχοί, θρασύτατοι γόητες, επενόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, δια να ενισχύσουν τον ηλίθιον ζήλον των προσκυνητών [Αδαμ. Κοραής]
Κι ενώ όλα αυτά είναι γνωστά και μπορούν να επαναληφθούν σε κάθε χώρο και οποτεδήποτε, η θαυματολαγνία συνεχίζεται...
Με πτήση των Ολυμπιακών Αερογραμμών το Άγιο Φως στην Αθήνα
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, οι Ολυμπιακές Αερογραμμές θα μεταφέρουν το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο της Ιερουσαλήμ στην Αθήνα. Το έκτακτο δρομολόγιο (ΟΑ 4301/4302) θα πραγματοποιηθεί το Μεγάλο Σάββατο, με αεροσκάφος τύπου Boeing 737-400, με δαπάνη του υπουργείου Εξωτερικών.
Η πτήση των Ολυμπιακών Αερογραμμών θα αναχωρήσει από την Αθήνα για το Τελ-Αβίβ στις 06:00 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και θα επιστρέψει στην Αθήνα στις 19:05 της ίδιας ημέρας. Κατά την άφιξη θα λάβει χώρα τελετή υποδοχής, με παράταξη αγήματος και μπάντας, καθώς η Ελλάδα θα υποδεχθεί το Άγιο Φως με τιμές Αρχηγού Κράτους.
Το Άγιο Φως θα μεταφέρει στην Αθήνα ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Θεοφάνης, συνοδεία του εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος Θεοφιλέστατου Επισκόπου Νεοχωρίου κ. Παύλου. Στην επίσημη αποστολή, την κυβέρνηση θα εκπροσωπήσει ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Θεόδωρος Κασσίμης, ενώ θα μετέχουν επίσης εκπρόσωποι της Βουλής των Ελλήνων και της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι Ολυμπιακές Αερογραμμές θα αναλάβουν επίσης τη μεταφορά του Αγίου Φωτός στις Ιερές Μητροπόλεις της χώρας. Η μεταφορά του Αγίου Φωτός θα γίνει με 18 τακτικές πτήσεις της εταιρίας, οι ώρες των οποίων έχουν τροποποιηθεί ώστε να φθάσει εγκαίρως στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και στις εκκλησίες όλης της Ελλάδας. Οι επιβάτες των συγκεκριμένων πτήσεων των Ολυμπιακών Αερογραμμών έχουν ενημερωθεί για τις σχετικές τροποποιήσεις.
Εγώ αναρωτιέμαι, γιατί το κράτος συμμετέχει σε τέτοια παρανοϊκά κόλπα μαγείας και παραπλάνησης των αφελών και ποιος πληρώνει την Ολυμπιακή γι' αυτές τις μεταφορές... Όσο για την υποδοχή με τιμές αρχηγού, υπαρχηγού ή κλητήρα κράτους, ας υποδεχτούν όποιον και όπως θέλουν. Μήπως οι περισσότεροι αρχηγοί κράτους που τυγχάνουν υποδοχής είναι καλύτεροι από τα είδωλα που κατασκευάζουν και λατρεύουν οι πιστοί της «αληθινής θρησκείας»;
Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα αναρωτηθεί, πώς ορίζεται ο «Έλληνας», ώστε να μπορέσουν οι συμμετέχοντες στο διαγωνισμό του ΣΚΑΙ να πάρουν μέρος, χωρίς να ξεφύγουν από τις προδιαγραφές του διαγωνισμού και να αναφέρουν αλλοεθνείς προσωπικότητες ως Έλληνες, π.χ. τον Ιουστινιανό που ήταν ιλλυρικής καταγωγής (με πιθανό αρχικό όνομα Ουτπράβδα) ή κάποιον από τους Ίσαυρους αυτοκράτορες που ήταν Σύριοι κλπ.
Τώρα, ο γνωστός αρθρογράφος και μεταφραστής Κωστής Παπαγιώργης σχολιάζει μάλλον αστειευόμενος το συγκεκριμένο ζήτημα και αναφέρει ως Έλληνα πράγματι τον Ιουστινιανό σε σύγκριση με τον Κολοκοτρώνη, αλλά και τον Μέγα Αθανάσιο που ήταν αιθιοπικής καταγωγής και ζούσε στην Αίγυπτο, το στρατηγό Ναρσή που ήταν ευνούχος από την Αρμενία και το Ρωμανό τον Μελωδό που ήταν Σύριος με ιουδαϊκή καταγωγή.
Στο τέλος του κειμένου του προβληματίζεται ο Παπαγιώργης, πώς θα μπορέσουν οι συμμετέχοντες να αξιολογήσουν τα πρόσωπα «της εποχής των Πατέρων» - μόνο που πολλοί λίγοι, ίσως και κανένας από τους «πατέρες» δεν ήταν Έλληνας, με πιθανή εξαίρεση τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας που πιθανολογείται με αθηναϊκή καταγωγή.
Αν ένας διανοούμενος, όπως ο Παπαγιώργης, αναφέρει ονόματα αποδεδειγμένα μη Ελλήνων ως πιθανά για συμμετοχή στο διαγωνισμό, μπορούμε να αντιληφθούμε πόση μεγαλύτερη σύγχυση θα έχει ο απλός θεατής του ΣΚΑΙ που στηρίζεται μόνο στις σκόπιμα συγκεχυμένες σχολικές ιστορικές γνώσεις και θέλει πολύ να κερδίσει το ταξίδι ή όποιο άλλο έπαθλο έχει ανακοινωθεί για το συγκεκριμένο διαγωνισμό!
Οι μεγάλοι Έλληνες
από τον Κωστή Παπαγιώργη, Lifo, 17/4/2008
Τα καλλιστεία έχουν μεγάλη πέραση. Άλλοτε και τώρα. Δεν πρόκειται μόνο για τους γνωστούς διαγωνισμούς ομορφιάς αλλά και για εξετάσεις γνώσης, λογοτεχνικής απόδοσης, επιστημονικής ευφυΐας, αθλητικής επίδοσης, ακόμη και ηθικού φρονήματος και τα παρόμοια. Παντού αγώνες. Το χαρακτηριστικό είναι ότι δίδονται βραβεία καλύτερου μυθιστορήματος αλλά ουδέποτε -ή σπανίως- χειρότερου. Τιμάται η επιστημονική ανακάλυψη στη φυσική ή στην ιατρική, αλλά δεν αναφέρονται ποτέ τα «πολύτιμα» σφάλματα στα οποία υπέπεσαν οι λοιποί ερευνητές που έμειναν στη σκιά με το παράπονο του ατυχούς ειδήμονα.
Στους πολέμους, για παράδειγμα, όπου η ιεραρχική πυραμίδα προϋπάρχει, μιλάμε για «ναπολεόντειους πολέμους», αλλά το στράτευμα των εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών που ακολούθησε τον Κορσικανό υπολογίζεται περίπου σαν άμορφη μάζα. Τα ίδια στην πολιτική, όπου το όνομα του αρχηγού λάμπει πάνω από τους αγώνες των «μαζών». Είναι μήπως περίεργο ότι ποτέ δεν τιμάται η μάζα; Το πλήθος; Η κοινωνία έχει ανάγκη από εξαιρέσεις για να βιώσει τους κανόνες της· παντού το θεολογικό πρότυπο: O ένας που υπερβαίνει πάσα σύγκριση κι από κει και κάτω το πολυκέφαλο κοπάδι.
Σε πρόσφατο δημοσίευμα πληροφορηθήκαμε ότι ο ΣΚΑΪ ετοιμάζει μιαν «υψηλής πνοής τηλεοπτική παραγωγή» όπου θα αναδειχθούν οι «Μεγάλοι Έλληνες» με σκοπό να κατονομαστεί (επιτέλους...) ο πιο σημαντικός Έλληνας «όλων των εποχών». Η ιδέα βέβαια έρχεται απέξω, ανήκει στο Μπι Μπι Σι και είχε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και σε άλλες δεκαεπτά χώρες. Γιατί να μην είμαστε οι δέκατοι όγδοοι; Η ελάσσων λεπτομέρεια πάντως αφορά τον τρόπο ανάδειξης. Δεν πρόκειται φυσικά να βασιστεί στη γνωμοδότηση ειδικών, αλλά στην ψήφο του τηλεοπτικού κοινού. Πιο συγκεκριμένα, «στόχος του σταθμού δεν είναι τόσο η ανακήρυξη όσο η αποτύπωση της αντίληψης των σημερινών Ελλήνων».
Άλλος ένας θρίαμβος της δημοκρατίας. Τι είναι πιο δίκαιο; Πιο αποδεχτό; Πιο σώφρον; Η κοινή γνώμη. Η τηλεοπτική κάλπη. Μήπως έτσι πάμε στα χαμηλά για να βρούμε τα υψηλά; Μήπως ρωτάμε αυτούς που δεν ξέρουν για να μάθουμε; Διότι το ζήτημα δεν αφορά τη σημερινή κοινωνία ή τέλος πάντων την Ιστορία του νεότερου ελληνισμού, αλλά απλώνεται σε όλες τις εποχές. Άρα δεν μπορεί να μιλήσει η άμεση κοινωνική πείρα. Κυρίως η τηλεοπτική ψηφοφορία απευθύνεται στην παιδεία του σημερινού νεοέλληνα, στα όσα έμαθε και, πιο σωστά, στα όσα του μάθανε ή δεν του μάθανε.
Με κάποιο τρακ σκέπτεται κανείς: Mήπως μέσα στους 100 που πρέπει να κατονομαστούν θα έχουμε συνυπάρξεις όπου θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι; Διότι ο Πλάτων δεν μπορεί να λείπει, αλλά μήπως δεν ισχύει το ίδιο για τον Τσιτσάνη; Ο Μιλτιάδης ασφαλώς θα ευνοηθεί στην κάλπη, αλλά ο Κονδύλης θα μείνει πίσω; Γιατί να μην έχουμε μεσοτοιχία Ιουστινιανού και Κολοκοτρώνη; Πλούταρχου και Παπαδιαμάντη; Ιπποκράτη και Παπανικολάου; Γαληνού και Μητρόπουλου; Τα ζεύγη, προφανώς, μπορούν να πολλαπλασιαστούν κατά βούληση. Μέγας Αλέξανδρος και Κωλέττης, Δημήτριος ο Φαληρεύς και Ζαχαριάδης, Θεμιστοκλής και Καραμανλής, Αριστείδης ο δίκαιος και Μητσοτάκης, Μέγας Αθανάσιος και Παπανδρέου, Σαπφώ και Μοσχολιού.
Οι υπεύθυνοι του όλου εγχειρήματος ασφαλώς θα έχουν υπόψη τους ότι θα γίνει του Κουτρούλη ο γάμος. Το κοινό αίσθημα, όσο κι αν περιφρονείται, κατέχει κάποιον ευπαθή ζυγό αναφορικά με τα όμοια, τα ανόμοια, τη συνάφεια και την παταγώδη διαφορά. Αν υποθέσουμε ότι το καλούσαν να αναδείξει τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, σκάνδαλο δεν θα υπήρχε· ακόμα και τις μεταπολεμικές προσωπικότητες ή έστω τις μορφές του 20ού αιώνα. Όταν όμως η ψηφοφορία ανοίγει το φακό και αγκαλιάζει την Ιστορία από καταβολής μέχρι σήμερα, ουσιαστικά θέτει το άλυτο ζήτημα της «συνέχειας» και των «ρήξεων» από τις οποίες πάσχει η Ιστορία μας.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Μόλις προχθές, σε ιταλικό κανάλι, ακούσαμε να συγκρίνουν τον Μπερλουσκόνι με τον Ιούλιο Καίσαρα! Ανάλογες σαχλαμάρες μπορούμε να επινοήσουμε για πολλά κράτη. Με τη διαφορά ότι η δική μας περίπτωση είναι η πλέον ιδιάζουσα. Όταν η εθνική σου ιδεολογία σε αναγκάζει να επινοείς «παρών» σε όλες τις ιστορικές εποχές, να είσαι πανιστορικός και αιώνιος, τελικά την πληρώνουν τα διάσημα πρόσωπα διότι κάθε μορφή έχει το πλαίσιό της - με λάθος φόντο από υπεπροσωπικότητα καταντά καρικατούρα.
Η διαδικασία εκλογής των ιστορικών προσώπων έχει λάβει, πιστεύουμε, κάποια μέτρα· κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει έως πέντε ονόματα. Κατόπιν, οι πλειοψηφούσες προσωπικότητες θα παρουσιαστούν σε ισάριθμα ωριαία ντοκιμαντέρ ώστε να προκύψει ο πολυπόθητος πρίμους ίντερ πάρες. Άρα έχουμε το δικαίωμα να διερωτηθούμε: Με τι αίσθημα και με ποια κριτήρια θα ζυγιστεί ο Περικλής με τον Ναρσή ή τον Λέοντα τον Σοφό, ο Βενιζέλος με τον Πτολεμαίο τον Λάγου, ο Καζαντζίδης με τον Ρωμανό τον Μελωδό;
Η σκέψη ότι κάθε ιστορική εποχή θα κριθεί ξεχωριστά δεν ικανοποιεί, απεναντίας περιπλέκει τα πράγματα. Διότι εκεί θα φανεί η γύμνια του τηλεοπτικού πλήθους. Λόγου χάρη, η ελληνιστική εποχή τι φίλους μπορεί να έχει; Περιττό να μιλήσουμε για την εποχή των Πατέρων, όπου η άγνοια αφήνει εμβρόντητους τους πάντες. Πλανάται δηλαδή ο φόβος ότι από αυτή την πανιστορική ψηφοφορία ενδέχεται να προκύψει άλλο ένα «κρυφό σχολειό» που θα φέρει σε δύσκολη θέση τους διοργανωτές του σταθμού. Ο νεοέλληνας (εννοείται πως) έχει μεγάλη και ένδοξη ιστορία, με τη διαφορά ότι την «έχει», στο μέτρο που την ξέρει, μέσες άκρες. Τον διακρίνει ειδικά το γνωστό φεμπλ: Από την αρχαιότητα κάνει ένα σάλτο και βρίσκεται στον 19ο αιώνα.
Για πρώτη φορά ο Πάπας Βενέδικτος ο ΙΣτ' μίλησε για τα νεανικά του χρόνια υπό τη σκιά του ναζισμού, λέγοντας ότι αυτά «αμαυρώθηκαν από ένα διαβολικό καθεστώς». Νωρίτερα, καταδίκασε για ακόμα μια φορά τους καθολικούς ιερείς που έχουν εμπλακεί σε σεξουαλικά σκάνδαλα.
Μιλώντας σε νεανική συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη, ο ποντίφικας δήλωσε μπροστά σε περισσότερους από 30.000 νέους, ο Πάπας δήλωσε ότι ως έφηβος ήρθε σε επαφή με ένα «διαβολικό καθεστώς που νόμιζε ότι είχε όλες τις απαντήσεις». «Η επίδρασή του αυξανόταν, παρεισφρέοντας στα σχολεία και στους κοινοτικούς θεσμούς, καθώς και στην πολιτική, ακόμα και στη θρησκεία, πριν αναγνωριστεί πλήρως ως το τέρας που ήταν» δήλωσε.
Ο γερμανικής καταγωγής Πάπας έχει αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι εξαναγκάστηκε να παρακολουθήσει σχολικά σεμινάρια της χιτλερικής νεολαίας, ενώ προς το τέλος του Πολέμου, στρατολογήθηκε και υπηρέτησε σε συστοιχία αντιαεροπορικής άμυνας. Νωρίτερα, με λειτουργία στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, ο Πάπας γιόρτασε την τρίτη επέτειο της εκλογής του στην κεφαλή της καθολικής εκκλησίας.
Στον καθεδρικό τον υποδέχθηκε ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, καθώς και ιερείς και μέλη εκκλησιών. «Προσεύχομαι μαζί σας για να είναι αυτή μια εποχή εξαγνισμού για κάθε Εκκλησία και θρησκευτική κοινότητα, μια εποχή επούλωσης πληγών» δήλωσε αναφερόμενος στα σεξουαλικά σκάνδαλα που πλήττουν την καθολική εκκλησία.
Ο Πάπας δήλωσε επίσης ότι το σκάνδαλο δεν έχει προκαλέσει πόνο μόνο τα θύματα, αλλά έχει υποβαθμίσει τη φήμη της εκκλησίας στην αμερικανική κοινωνία. Στο θέμα έχει αποτελέσει άλλωστε το επίκεντρο της επίσκεψής του στις ΗΠΑ.
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα πολλοί στον κόσμο που αγνοούν ότι η Ελλάδα μας, η πόλη μας, η γειτονιά μας, εμείς οι ίδιοι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Τώρα βγήκαν κάποιοι μουσουλμάνοι διανοούμενοι, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι κέντρο του κόσμου είναι η Μέκκα, γι’ αυτό πρέπει να καταργηθεί ο μεσημβρινός του Greenwich ως αφετηρία για τη μέτρηση της ώρας (γεωγραφικό μήκος 0° 0' 0") και να οριστεί ένας νέος μεσημβρινός που θα περνάει από τη Μέκκα. Κάτι σαν παλαιοημερολογίτες σε παγκόσμια κλίμακα.
Να υπενθυμίσω ότι στη Μέκκα βρίσκεται ως ανώτατο ιερό κειμήλιο των μωαμεθανών η Καάμπα, μια ιερή πέτρα από προ-μουσουλμανικές εποχές, μάλλον σιδηρούχος μετεωρίτης, τον οποίον θεωρούσαν οι αραβικές φυλές θεϊκή αποστολή, σημάδι εξ ουρανού. Για λόγους συνέχειας διατηρήθηκε αυτή η παράδοση από τη νέα θρησκεία του Ισλάμ και συνεχίζει να προσκυνείται όπως παλιά.
Σήμερα ξέρουμε ότι οποιοδήποτε σημείο της Γης επιλεγεί, μπορεί να ισχύσει ως αφετηρία με γεωγραφικό μήκος 0° 0' 0", μόνο που τότε πρέπει να επανακαθοριστούν οι 24 μεσημβρινοί της υδρογείου, να αλλαχθούν όλοι οι χάρτες και οι κωδικές ονομασίες σημείων και περιοχών και να αλλάξει η ώρα σε μερικές χώρες, γιατί η πρωτεύουσά τους θα πέφτει σε άλλο μεσημβρινό κ.ο.κ. Δηλαδή, μια τεράστια αναστάτωση χωρίς κανένα όφελος. Και, στην περίπτωση κάποιας νέας ρυθμίσεως, θα τεθεί το ερώτημα, γιατί θα έπρεπε να οριστεί ως κέντρο η Μέκκα και όχι η Ιερουσαλήμ, η Αθήνα (που το δικαιούται, για κάποιο λόγο που θα επινοήσουμε!), η Ρώμη, το Πεκίνο, το Χόλυγουντ ή κάποια νησίδα στον Ειρηνικό Ωκεανό;
Για να καταλήξουν οι μουσουλμάνοι ερευνητές σε ένα συμπέρασμα, οργάνωσαν συνέδριο στο Κατάρ με τίτλο «Μέκκα, το κέντρο της γης – Θεωρία και Πράξη». Εκεί ακούστηκαν πολλές βαθυστόχαστες και «επιστημονικές» απόψεις, όπως ότι ο μεσημβρινός της Μέκκας περνάει από τον μαγνητικό βόρειο πόλο της Γης, ο οποίος μαγνητικός βορράς, όπως ξέρουμε, βρίσκεται βόρεια του Καναδά και δεν συμπίπτει με το γεωγραφικό βόρειο πόλο. Τώρα, γιατί διέρχεται ειδικά ο μεσημβρινός της Μέκκας από αυτό το μαγνητικό πόλο και κανένας άλλος που θα μπορούσε έτσι να διεκδικήσει επίσης τον τίτλο της αφετηρίας για τη μέτρηση της ώρας, παραμένει άγνωστο.
Ο ιμάμης Youssef al-Qaradawy (φωτογραφία αριστερά) που συμμετείχε στο συνέδριο (όπως αντιλαμβάνεστε, σε τέτοια θέματα κύριο λόγο έχουν ιμάμηδες και όχι επιστήμονες) κατήγγειλε ότι η Αγγλία και συγκεκριμένα το Greenwich επελέγη αυθαίρετα ως αφετηρία της μέτρησης του ημερήσιου χρόνου, επειδή τότε ήταν κοσμοκράτειρα και θαλασσοκράτειρα και δεν χρειαζόταν να πάρει άδεια από κανέναν.
Αυτά είναι γνωστά, όπως γνωστό είναι επίσης ότι η Αγγλία επέλεξε αυτή τη ρύθμιση για να διευκολύνει την ποντοπορία των πλοίων της και ουδόλως την ενδιέφερε η άποψη των άλλων. Οι άλλοι απλά προσχώρησαν στις εγγλέζικες ρυθμίσεις, επειδή αυτές αποδείχθηκαν σωστές και αποδοτικές. Καθένας θα μπορούσε να εισαγάγει δικές του επιλογές και να τις χρησιμοποιεί ελεύθερα - όχι ακριβώς καθένας, αλλά εκείνοι που είχαν εκείνη την εποχή ανεξάρτητο και ποντοπόρο στόλο, π.χ. η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία κλπ.
Θα νόμιζε κανείς ότι οι «επιστήμονες» που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο συνέδριο είχαν πιο σοβαρές προτάσεις να υποβάλουν, αλλά, φεύ!, κάτι τέτοιο δεν συνέβη: ένας μουσουλμάνος τεχνικός από τη Γαλλία πρότεινε να εισαχθούν νέα ρολόγια στις μουσουλμανικές χώρες, τα οποία να γυρίζουν αριστερά και όχι προς τα δεξιά, όπως συμβαίνει με τα «δυτικά» ρολόγια. Επέδειξε μάλιστα και ένα τέτοιο ρολόι και όλοι θαύμασαν που ένα λαμπρό τέκνο του μουσουλμανικού κόσμου άλλαξε την πορεία των γραναζιών του ρολογιού.
Μόνο που δεν είχαν προσέξει ότι το συγκεκριμένο ρολόι που επέδειξε ο εκ Γαλλίας μουσουλμάνος ήταν κατασκευασμένο στη Βαυαρία όπου, ως γνωστόν, «τα ρολόγια πάνε αλλιώς» (die Uhren gehen in Bayern anders!) και γι’ αυτό διάφοροι τρελαμένοι Βαυαροί έχουν τέτοια ρολόγια σπίτι τους.
Αν συμφωνήσουν μεταξύ τους, ποιος επινόησε πρώτος τα αριστερόστροφα ρολόγια, μπορεί να τα αποδεχτούμε κι εμείς, ανάλογα με τις συμμαχίες που θα ισχύουν την εποχή των μεγάλων αποφάσεων!
Συμπλοκές ξέσπασαν ανάμεσα σε Έλληνες και Αρμένιους ιερείς την Κυριακή των Βαΐων για το ποιος θα παραμείνει την περισσότερη ώρα στον «Πανάγιο Τάφο». Η περιοχή διοικείται από κοινού από διαφορετικά χριστιανικά δόγματα. Οι συγκρούσεις είναι συχνό φαινόμενο κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών για τη διανομή του χρόνου.
Σύμφωνα με (Έλληνες) αυτόπτες μάρτυρες, ένας εξαγριωμένος Αρμένιος ιερέας έσυρε έναν Έλληνα ιερέα έξω από τον «Πανάγιο Τάφο» γιατί θεώρησε ότι ξεπέρασε το χρόνο παραμονής του. Οι Αρμένιοι αυτόπτες μάρτυρες διηγούνται την ιστορία ακριβώς αντίθετα. Πάντως, στη συμπλοκή που ξέσπασε συμμετείχαν και πιστοί από όλες τις πλευρές, ενώ χρειάστηκε και η παρέμβαση της αστυνομίας.
Συνελήφθησαν δύο άτομα. Ομάδες «πιστών» πραγματοποίησαν διαμαρτυρία έξω από τον σταθμό της αστυνομίας.
Αριστερά με το ψαλίδι ο Παπαδόπουλος (ο χειρούργος), δίπλα δεξιά ο Ιερώνυμος (της Φρειδερίκης), πίσω ο Μακαρέζος και ο Παττακός και μπροστά με το δίσκο ανά χείρας ο γνωστός κ. Άνθιμος που ετοίμαζε από τότε τα άρματα να μπει στα Σκόπια. Δεξιά πίσω ο Χριστόδουλος (όταν διάβαζε) - όλη η χουντική παρέα μαζί!
Γράφει ο Δημήτρης Γκιώνης στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου, 19/4/2008:
Ο... χειρουργός Η προσφιλής θεωρία του αυτόκλητου χειρουργού που αναπτύχθηκε στην πρώτη κιόλας συνέντευξη του Παπαδόπουλου προς τους δημοσιογράφους του ελληνικού και ξένου Τύπου, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, στις 27 Απριλίου 1967: «Μην ξεχνάτε όμως, κύριοι, ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως διά της ναρκώσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει πιθανότης αντί της εγχειρήσεως να του χαρίσει την αποκατάστασιν της υγείας, να τον οδηγήση εις θάνατον». Όσο για τον χρόνο της ανάρρωσης: «Είναι κάτι το οποίον εξαρτάται από την βαρύτητα του ασθενούς, την οποίαν αυτήν την στιγμή δεν θα ημπορούσα να είπω ότι γνωρίζω». Και για να μη νομίζουν οι δημοσιογράφοι (όσοι εξακολουθούσαν να εργάζονται) ότι είναι ανεξέλεγκτοι, υπάρχει η απροκάλυπτη απειλή, η οποία εκτοξεύτηκε σε άλλη ομιλία του, στις 14 Φεβρουαρίου 1969 (με τον ασθενή πάντα δεμένο στη χειρουργική κλίνη): «Θα περάσετε κι εσείς από ένα κόσκινο, ποιοι θα έχετε το δικαίωμα να είσθε δημοσιογράφοι, βάσει προσόντων».
Χειρουργικές παραινέσεις και εντολές
Προς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου: «Προς Θεού, απαλλάξατε τα νέα παιδιά από την κρίσιν που διέρχονται μεταφερόμενα από την διδασκαλίαν της φυσικής εις την διδασκαλίαν των θρησκευτικών» (!)
Στους επιστήμονες του «Δημόκριτου»: «Δυστυχώς, κύριοι, δεν επιτρέπεται εξ ανθρωπισμού να λύσωμεν το πρόβλημα διά προσευχής προς τον Υψιστον, ίνα παρέμβη να απαλλάξη τους νεώτερους ημών των πρεσβυτέρων. Θα ήτο απάνθρωπον να αναθέσωμεν και αυτήν την ευθύνην της λύσεως του προβλήματος εις τον Υψιστον» (!)
Σε στρατιωτικούς της Λέσχης Αξιωματικών Καβάλας: «Θα αναμορφώσωμεν και τον καταστατικόν χάρτην της ανωτάτης παιδείας, διά να αντιμετωπίσωμεν τας λειτουργίας της περισσότερον προσηρμοσμένας προς τας ανάγκας της στιγμής, και πιστεύομεν ότι το ακαδημαϊκόν έτος 1969-1970 θα είναι έτος φωτός, εις τοιούτον σημείον, ώστε η προς τα οπίσω στροφή να φοβίση τον οιονδήποτε, διά να μη ομοιάσει προς τη γυναίκα του Λωτ που έστρεψε την κεφαλήν προς τα οπίσω και έγινε στήλη άλατος» (!)
Πέφτει ο πεζός από το άλογο;
Προς τους βιομηχάνους να δραστηριοποιηθούν, όπως ένας ιππέας ιππεύει ένα άλογο, διότι «από το άλογον πέφτει ο καβαλάρης. Πεζός δεν έπεσε κανείς ποτέ από το άλογον» (!)
Τέτοια και άλλα παρόμοια έλεγε ο πραξικοπηματίας Παπαδόπουλος προς πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς, τραπεζίτες κ.ά., οι οποίοι τον χειροκροτούσαν με ευχαρίστηση που τους έκανε την τιμή να τους απευθύνει το λόγο.
Ζηλιάρης. Τι είναι η ζήλια τελικά; Ένδειξη αγάπης; μπα … δεν θέλω να με αγαπάει με τέτοια ένδειξη ο καλός μου. Μάλλον ένδειξη κόμπλεξ, το οποίο ξεκινάει από κάποιες διαφορετικές αιτίες στον καθένα. Και για να πούμε την αλήθεια, η ζήλια είναι ζήλια, δεν έχει μέτρο. Ζηλεύεις ή δεν ζηλεύεις. Όχι μερικοί απαντάνε στην ερώτηση: ζηλεύετε; Λιγάκι, λέει η άλλη ή ο άλλος. Σαχλαμάρες! Ζηλεύεις και γίνεσαι βρικόλακας από την αϋπνία με τη σκέψη και μόνο που είναι το έτερον ήμισυ όταν δεν είσαστε μαζί. Αν δεν ζηλεύεις δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, άσε που πολλοί σύζυγοι εύχονται (σε μια συμβίωση βέβαια που καλόν είναι να μη θίγονται τα καλώς κείμενα) να ψιλοαπιστήσει η γυναίκα τους επιτέλους, για να γλιτώσουν και αυτοί από τη γκρίνια και την εξονυχιστική έρευνα και ανάκριση! Αυτός ήταν μια από τις περιπτώσεις. Είχε πάρει νέα γυναίκα, πολύ νεότερη του, όμορφη, από σπίτι, μορφωμένη και με περιουσία παρακαλώ. Όταν το μάθανε οι γνωστοί στον κύκλο, ποια παντρευότανε, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Αντί να μακαρίζει την τύχη του και να την έχει στα όπα-όπα μη και του την κοπανήσει, αυτός θεώρησε ότι η καλύτερη τακτική ήταν, να σκίσει τη γάτα και να βγάλει από μέσα όλα του τα εσώψυχα! Ρούπι δεν μπορεί να κάνει από το σπίτι και πρέπει να αναφέρεται καθημερινώς για τις τακτικές και έκτακτες μετακινήσεις της. Χτυπάει το τηλέφωνο, δεν προλαβαίνει να το σηκώσει αυτή και ταυτόχρονα σηκώνει αυτός το ενδιάμεσο, για να ακούσει τι λέει η γυναίκα του. Μια φορά που έγινε λάθος το νούμερο, συμβαίνουν κι αυτά, κάποιος με το που σήκωσε η γυναίκα του το τηλέφωνο, ακούει μια αντρική φωνή να λέει –Έλα γεια σου, απαντάει αυτή –Τι ζητάτε και η ανταπάντηση από την ανδρική φωνή ήταν -Α! κατάλαβα! και κλείνει το τηλέφωνο. Καταλαβαίνετε βέβαια τι έγινε, διότι ο Οθέλλος είχε σηκώσει το ενδιάμεσο τηλέφωνο, άκουσε όλη τη στιχομυθία και χρέωσε στη γυναίκα του το «Α! κατάλαβα», ότι αφορούσε την παρουσία του, οπότε δεν μπορούσε να μιλήσει με τον φίλο της.
Του λέει ότι βγήκε με μια φίλη, τη ρωτάει που πήγε, τι φάγανε τι ήπιανε και πόσο κόστισε αυτό που κατανάλωσαν. Και ξέρετε τι κάνει την επομένη; Πηγαίνει στο μέρος που του είπε ότι καθότανε να τσεκάρει τον τιμοκατάλογο, αν η τιμή που του είπε ήταν ή ίδια με την αναγραφόμενη. Ντύνεται για να βγουν έξω, αστράφτει το μάτι του και για να της χαλάσει όλη τη διάθεση, της λέει με στόμφο, σαν πόρνη δεύτερης διαλογής φαίνεσαι! Σε παιδικό πάρτι πηγαίνει και μέχρι να γυρίσει κόβει βόλτες αυτός στο μπαλκόνι για να δει μπας και την φέρει κανένας μπαμπάς με αυτοκίνητο.
Δεν την άφηνε να βάψει τα μαλλιά της μόλις άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες άσπρες τρίχες, με την κρυφή επιθυμία ότι θα ασπρίσει εντελώς και θα φαίνεται μεγαλύτερη, άρα δεν θα τραβάει την προσοχή των ανδρών. Της ήρθε σαν φλας μια σκηνή σε κομμωτήριο όταν ήταν ανύπαντρη. Μια κυρία εξιστορούσε ότι ο άντρας της δεν την άφηνε να βάψει τα μαλλιά της και κάθε μέρα περνούσε τις άσπρες τρίχες με το βουρτσάκι του ρίμελ για να τις καλύψει Τότε της φάνηκε εξωφρενικό και μάλιστα να υπάρχει γυναίκα που να ανέχεται κάτι τέτοια από τον άντρα της. Εμ! Δεν ήξερε δεν ρώταγε;
Μια φορά δε, την ειδοποιήσανε την κακομοίρα για κάποια συγκέντρωση αποφοίτων, ξέρετε δα πως είναι αυτά! Μούτρα αυτός. Όταν του το ανέφερε, «απόφοιτοι» γρύλισε «και τι θέλετε να συναντηθείτε μετά από τόσα χρόνια; Δεν θα γνωρίζει ο ένας τον άλλον». Εκεί πια δεν άντεξε άλλο πάτησε ποδάρι και του δήλωσε κοφτά, αμάν πια δεν θα με βιάσουν, σε ταβέρνα θα μαζευτούμε 30 άτομα μετά από τόσο καιρό. Γρύλισε-ξεγρύλισε, ξίνισε-ξεξίνησε, τελικά την άφησε να πάει με τον όρο στις 12 μεσάνυχτα –σαν την σταχτοπούτα– απαραιτήτως θα ήτανε πίσω. Γεμάτη χαρά πήγε και μέσα στα μπλα-μπλα και το κέφι, γύρισε σπίτι ένα τέταρτο μετά την προκαθορισμένη 12η ώρα. Βρίσκει την πόρτα κλειδωμένη και το κλειδί από πίσω. Χτυπάει πανικόβλητη το κουδούνι και μετά από πολλές φορές μισανοίγει αυτός την πόρτα με την αλυσίδα ασφαλείας και της λέει άγρια δείχνοντας το ρολόι του, «Πέρασε η ώρα που έπρεπε να γυρίσεις να κοιμηθείς στα σκαλιά ή να πας στον πατέρα σου».
Κλαίγοντας και με παρακάλια, την άφησε να μπει μέσα, περισσότερο φοβούμενος να μην ακουστεί στην πολυκατοικία, την έστησε όρθια στον τοίχο και επί μια ώρα της έβγαζε λόγο για τα δεινά που περιμένουν την οικογένεια όταν η γυναίκα γυρνάει τα βράδια έξω, ταυτόχρονα δε προς παραδειγματισμό της έδωσε και κάποια χαϊδευτικά δήθεν μπατσάκια για να δώσει έμφαση στα λεγόμενα του. Ά ρε Κούγια, ήρθες δεύτερος και καταϊδρωμένος.
Κλείνει ραντεβού να πάει στον οδοντίατρο κι όταν γυρνάει σπίτι της ανοίγει το στόμα να επιβεβαιώσει τα σφραγίσματα. Ψαρεύει τα παιδιά του, να μάθει αν κατά την απουσία του συνέβη κάτι που δεν του το είπε. Η φοβέρα, θα σε πάω πίσω στον πατέρα σου και θα του τα πω όλα –ποια ήταν αυτά τα όλα, ποτέ της δεν το κατάλαβε- κρεμόταν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι της.
Ανεξαρτήτως ηλικίας, όλοι ήταν εν δυνάμει εραστές της γυναίκας του, τους οποίους αποκαλούσε κωλόγερους, ξεχνώντας ότι αυτοί ήταν και νεώτεροι από αυτόν. Είχε βρει και ένα μέσο υπόταξης, το σεξουαλικό. Απαιτούσε τη συμμετοχή της γυναίκας στην εκτέλεση των συζυγικών του καθηκόντων, σαν τσεκάρισμα της δικής της επιθυμίας και διάθεσης. Αν δε αυτή δυσανασχετούσε για τη συχνότητα, την απειλούσε ότι συνάψει σχέση και ανέλυε μάλιστα σε πόσο οικονομικά δυσάρεστη θέση θα βρεθεί η οικογένεια, (άλλη φοβέρα και αυτή!) εξ αιτίας της δικής της άρνησης στα κεκτημένα του δικαιώματα .
Η εκρήξεις ζήλιας του τον κάνουνε παράλογο και επιθετικό. Το χέρι σηκωμένο επί μονίμου βάσεως μοίραζε χαστούκια σε όλη την οικογένεια ανεξαρτήτως ηλικίας, πολλές φορές η άψυχη λουρίδα αντικαθιστούσε το χέρι.
Όλα τα είχε υπολογίσει, όλα τα είχε προβλέψει, για όλα είχε πάρει τα μέτρα του ο υποδειγματικός σύζυγός, ώστε η γυναίκα του να μην έχει δικαιολογίες και χρόνο να ξενοκοιτάξει. Αυτός όμως που προέβλεπε και υπολόγιζε τα πάντα, δεν υπολόγισε και δεν προέβλεψε κάτι πολύ βασικό, τον νοικάρη του 1ου ορόφου. Εκεί δεν χρειάζονταν ούτε δικαιολογίες, ούτε χρόνος. Όλα σε απόσταση αναπνοής!
... Στις 3 Σεπτεμβρίου 2003 εκτελέστηκε στις ομοσπονδιακές φυλακές της πολιτείας Florida με θανατηφόρο ένεση ο καταδικασμένος σε θάνατο Paul Jennings Hill, 49 ετών. Ο συγκεκριμένος κατάδικος είχε δολοφονήσει το γυναικολόγο γιατρό, John Britton και τον σωματοφύλακά του, επειδή ο γιατρός πραγματοποιούσε εκτρώσεις. Είναι ο πρώτος καταδικασμένος που εκτελέστηκε στην Αμερική γι' αυτό το λόγο, ενώ σε διάφορες φυλακές περιμένουν μερικοί ακόμα καταδικασμένοι την εκτέλεσή τους για το ίδιο αδίκημα.
Ο εκτελεσθείς Paul Hill ήταν ευαγγελικός κληρικός και δεν έδειξε μέχρι την τελευταία στιγμή καμιά μεταμέλεια. Δήλωσε δε, λίγο πριν εκετελεστεί, ότι ο θεός τον καθοδήγησε στην πράξη της δολοφονίας και θα τον ανταμείψει με κλήση στον παράδεισο.
Εγώ πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όπως κι πολλοί άλλοι με όμοιες αντιλήψεις, είναι ψυχοπαθής και θα έπρεπε να εγκλειστεί σε ψυχιατρική κλινική -έστω εφ' όρου ζωής- αντί να εκτελεστεί. Σημαντικό είναι, βέβαια, αφενός να μάθει ο κόσμος, ποιες ιδεοληψίες οδήγησαν τον Hill στο έγκλημα και, αφετέρου, να φροντίσει η πολιτεία να αποτρέψει τη διάδοση αυτών των ιδεοληψίων.
...Με πρόσχημα το αίσθημα αλληλεγγύης, έθεσαν την Πέμπτη οι συνδικαλιστές στα μέσα μαζικής μεταφοράς το επιβατικό κοινό σε κατάσταση ομηρίας, διεκδικώντας τη διατήρηση ενός καθεστώτος εργασιακής μονιμότητας με οποιεσδήποτε συνθήκες.
Δύο οδηγοί του τραμ που απολύθηκαν, είχαν δεχθεί πολλαπλές παρατηρήσεις από τη διοίκηση της εταιρείας. Πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι υπήρχαν σοβαρές υπόνοιες ότι ο ένας οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, ενώ ο δεύτερος επικαλούμενος ψυχολογικά προβλήματα δεν έμπαινε στην καμπίνα του οδηγού χωρίς τη... μητέρα του.
Έτσι, παρέλυσε ολόκληρη η πρωτεύουσα για μία ακόμη φορά από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς που συμπαρίστανται και αντιδρούν στο πρωτοφανές, για την αντίληψή τους, φαινόμενο απόλυσης δύο ανεπαρκών οδηγών στο τραμ. Απ' την άλλη πλευρά, αν οι ίδιοι αυτοί οδηγοί προκαλούσαν κάποιο σοβαρό ατύχημα, όλοι θα κατηγορούσαν -και με το δίκιο τους- την εταιρία που δεν φρόντισε να απομακρύνει έγκαιρα τους δύο ανεπαρκείς οδηγούς και δημιουργεί έτσι ανασφάλεια στο επιβατικό κοινό. Και θα προσέθεταν το σύνηθες αστείο επιχείρημα ότι η κυβέρνηση θέλει να απαξιώσει το τραμ για να το ιδιωτικοποιήσει!
... Μια νέα συμπαραγωγή του ελληνικού ΣΚΑΙ και του βρετανικού BBC έχει ως στόχο την ανάδειξη, με την ενεργό συμμετοχή του κοινού, του «σημαντικότερου Έλληνα όλων των εποχών».
«Θέλουμε να φωτογραφήσουμε την αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο διευθύνων σύμβουλος του ΣΚΑΪ Γιάννης Αλαφούζος κατά την παρουσίαση του προγράμματος την Τρίτη το μεσημέρι στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας.
Εγώ αναρωτιέμαι, ποιοι ορίζονται ως Έλληνες; Αφού πρόκειται για Έλληνες «όλων των εποχών», είναι προφανές ότι περιλαμβάνεται και η Αρχαιότητα. Από πότε μέχρι πότε όμως; Ο βασιλιάς Μίνωας τη Κρήτης μετράει ως Έλληνας; Ο Ζήνων ο Κιτιεύς από την Κύπρο που είχε φοινικική καταγωγή θεωρείται Έλληνας;
Αν κάποιος αναφέρει αυτοκράτορες του Βυζαντίου, θα γίνουν αυτοί αποδεκτοί ως Έλληνες; Και δεν εννοώ τώρα τον Κων/νο Α' που ήταν Γότθος ή Σλάβος, τον Ιουστινιανό Α' που ήταν Σλάβος ή Ιλλυριός, τον Ηράκλειο που ήταν Αρμένης κλπ. Απ' όσο θυμάμαι ένας εκ καταγωγής Έλληνας (και όχι απλά ελληνόφωνος) ήταν ο Μαυρίκιος από την Καππαδοκία, γνωστός τσιγκούνης, τον οποίο έφαγε μπαμπέσικα ένας στασιαστής εκατόνταρχος (=κάτι σαν επιλοχίας ή έστω ανθυπασπιστής), ο Φωκάς.
Σίγουρα Ελληνίδα φαίνεται να ήταν η φιλόδοξη Ειρήνη η Αθηναία, η οποία ανέλαβε την εξουσία ως κηδεμών του γιου της, κόλλησε στο θρόνο και επέβαλε την αναστήλωση των εικόνων, αλλά βρέθηκε σε σύγκρουση για την εξουσία με το γιο της και το στρατό. Τελικά κατάφερε να τυφλώσει το γιο της και να μείνει μόνη «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων», μέχρι που την καθαίρεσαν τα στρατά.
Οι αυτοκράτορες της λεγόμενης «μακεδονικής δυναστείας» ήταν Αρμένιοι, οι Ίσαυροι, αν θυμάμαι καλά, ήταν Σύριοι. Οι Παλαιολόγοι ήταν Παφλαγόνες, ενώ ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας και τα αδέλφια του είχαν μητέρα από τη Σερβία.
Στη δε νέα Ελλάδα, θεωρούμε Έλληνες τους υπηκόους του νέου κράτους ή όλους τους ελληνόφωνους; Έτσι θα θεωρηθεί (νεο-)Έλληνας κάποιος με αρβανίτικη καταγωγή (Μιαούλης, Μπότσαρης, Μπουμπουλίνα, Κουντουριώτης κ.ά. - ορθώς, δεν έχω αντίρρηση), αλλά όχι κάποιος ελληνόφωνος από τη Μαύρη Θάλασσα ή την Αίγυπτο και σίγουρα όχι από τους Γκραικάνους της Κάτω Ιταλίας.
Μου φαίνεται ότι η εκπομπή του ΣΚΑΙ και του BBC θα δημιουργήσει περισσότερη φασαρία και μεγαλύτερη εσωστρέφεια, από όση προκάλεσε το αποσυρθέν βιβλίο Ιστορίας ή το θέμα της ονομασίας της Άνω/Νέας/Βόρειας Μακεδονίας. (Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)
Το σκεπτικό του Δημήτρη Γαβαλά, που απεφάνθη υπέρ της αίτησης Πλεύρη για την απόσυρση από τα σχολεία του βιβλίου «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου
Μια παροιμιώδης απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, που υπογράφει ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς και η οποία εκδόθηκε την 1η Αυγούστου του 2007, αλλά καθαρογράφτηκε και έγινε γνωστη μόλις στις 18 Ιανουαρίου του 2008, διατάσσει «την προσωρινή απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες του βιβλίου της κυρίας Ερσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλο "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές», μέχρις ότου εκδικασθεί η αγωγή του αιτούντος περί οριστικής απόσυρσης».
Διάδικοι; Απ' τη μια το Ελληνικό Δημόσιο και η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου. Και από την άλλη, ο αιτών την απόσυρση του βιβλίου, που δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, ιδρυτή της ναζιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλο του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντή του γραφείου του Ι. Λαδά. Αρα, καμία έκπληξη δεν αποτελεί η μήνις του απέναντι σε ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι φασίστες ή φονταμενταλιστές.
Αυτό που αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη και είναι άκρως επικίνδυνο είναι η στάση της ελληνικής Δικαιοσύνης απέναντι στο μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπούλου. Διότι δεν βρέθηκε απλώς δικαστής που έκανε δεκτή την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του βιβλίου, αλλά στο σκεπτικό του έβαλε και τα γυαλιά στον τόσο έμπειρο Κωνσταντίνο Πλεύρη, ξεπερνώντας τον σε ακροδεξιό και ηθικολογικό παραλήρημα.
Βέβαια, η ιστορία δεν έληξε. Σήμερα κατατίθεται έφεση κατά της απόφασης και η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει. Και μόνο, όμως, το μακροσκελέστατο κείμενο της απόφασης, διά χειρός του δικαστή Δημήτρη Γαβαλά, προκαλεί ανατριχίλες και στον πιο συντηρητικό αναγνώστη. Δεν αποτελεί απλώς υπεράσπιση της λογοκρισίας ενός έργου τέχνης, αλλά και αντιμετωπίζει την εκπαίδευση με τρόπο που θα τον ζήλευαν ο Χίτλερ και η Εκκλησία της εποχής της Ιεράς Εξέτασης.
Ο Δημήτρης Γαβαλάς στην απόφασή του, αφού διαπιστώνει ότι το μυθιστόρημα της Ερσης Σωτηροπουλου «περιέχει σαφώς κείμενα πορνογραφικά και χυδαία» και «κάθε άλλο παρά παιδαγωγικό είναι», συνεχίζει σε πέντε πυκνογραμμένες, χειρόγραφες σελίδες να παραδίδει μαθήματα περί παιδαγωγικής και τέχνης (όπως τονίζει, άλλωστε, πριν γίνει δικαστής ήταν καθηγητής Κοινωνιολογίας), αλλά και να παίρνει θέση σε όλα τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (από τον φεμινισμό και το ασφαλιστικό μέχρι το Παλαιστινιακό και την οικολογία).
Σταχυολογούμε:
Περί παιδικής λογοτεχνίας και σχολικών βιβλιοθηκών: «Η παιδική λογοτεχνία αναφέρεται στις αγνές παιδικές ψυχές, που ο θεάνθρωπος Χριστός τις ανέδειξε σε πρότυπο για τους ενήλικες με τη θεϊκή ρήση του "εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσετε". Στις σχολικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς λογοτεχνικά βιβλία, αλλά παιδαγωγικά βιβλία, που να συντελούν στην ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών».
Περί απαγόρευσης και λογοκρισίας: «Η απαγόρευση ενός ασέμνου βιβλίου δεν αποτελεί πράξη λογοκρισίας, όπως δεν είναι λογοκρισία η οποιαδήποτε απαγόρευση στα παιδιά να διαβάζουν βιβλία που τα ωθούν σε άσχημες συνήθειες και κακές πράξεις, όπως ναρκωτικά, κλοπές, πορνεία κ.λπ.».
Περί Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων: «Το ότι το βιβλίο αυτό έλαβε κάποιο κρατικό βραβείο, αυτό δεν σημαίνει τίποτε, άλλωστε δεν έλαβε βραβείο παιδαγωγικής, αλλά κάποιο βραβείο που μάλλον δεν τιμά τα μέλη της επιτροπής αυτής. Η χυδαιότητα, η βωμολοχία και η πορνογραφία δεν πρέπει ποτέ να βραβεύεται και κυρίως να κοσμεί τις σχολικές βιβλιοθήκες». Λίγο παρακάτω, όμως, ο κ. Γαβαλάς αλλάζει γνώμη (όλο το κείμενο είναι γεμάτο αντιφάσεις) και διευκρινίζει ότι «η Ερση Σωτηροπούλου μπορεί να είναι κατά τα λοιπά μια αξιόλογος συγγραφέας».
Περί Πατρίδος - Θρησκείας - Οικογένειας: «Τα σχολικά βιβλία πρέπει να εμπνέουν στα παιδιά την ηθική αγνότητα, την αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα, απαλλαγμένα όμως από πολιτικές και κομματικές ιδεολογίες και προκαταλήψεις, αφού άλλωστε η θρησκεία αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και η αγάπη για την πατρίδα δεν κάνει πολιτικές διακρίσεις».
Ο κ. Γαβαλάς δράττεται της ευκαιρίας και νοσταλγεί την εποχή «που η γυναίκα ασχολείτο κυρίως με την ανατροφή των παιδιών της», «οι σύζυγοι δεν χώριζαν», «με το εφάπαξ αγόραζες σπίτι, ενώ σήμερα δεν αγοράζεις ούτε την πόρτα του σπιτιού» και «τα παιδιά έτρωγαν σπιτικό φαγητό και φορούσαν στο σχολείο ποδιές». Κάνει επίσης αναφορές στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αυτή μας έσωσε από τον Χίτλερ και «όχι οι αγγλοαμερικανοί, που στο άκουσμα της λέξεως "Γερμανοί" τρεπόντουσαν σε φυγή», υμνεί την Βασιλευομένη Δημοκρατία, που οδηγεί σε κράτη με «την καλύτερη κοινωνική πολιτική» και υμνεί την «Εστία» και τον «Ριζοσπάστη», γιατί δεν δημοσιεύουν «πορνογραφικές εκφράσεις και αισχρές φωτογραφίες»...
Κι όλα αυτά τα πρωτοφανή και στα όρια του γελοίου για να διατάξει την απόσυρση ενός λογοτεχνικού βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες.
«Δεν πρόκειται να απολογηθώ για το βιβλίο μου. Τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και πορνογραφίας είναι σαφή και εύληπτα, ακόμα και για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Αλλά βέβαια η ηθικολογία χρειάζεται το πορνό, διψάει για “αμαρτία”, γιατί έτσι μόνο μπορεί να ορίσει τον εαυτό της». Οι φράσεις ανήκουν στη συγγραφέα Ερση Σωτηροπούλου, που γίνεται μάρτυρας μιας ακόμη επίθεσης στο βραβευμένο με κρατικό βραβείο μυθιστορήματος βιβλίο της «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» (εκδ. Κέδρος). Μετά την ερώτηση του βουλευτή Πέτρου Τατούλη το 2001 στη Βουλή, αυτή τη φορά ο Κωνσταντίνος Πλεύρης κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του υπουργείου Παιδείας για να αποσυρθεί το βιβλίο της Ερσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες.
Την αίτηση εξέτασε ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς, οπότε, την 1/8/2007 εξεδόθη απόφαση προσωρινής απόσυρσης του βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες μέχρις ότου εκδικαστεί η αγωγή του αιτούντος. «Μνημείο συντηρητισμού και πνευματικής οπισθοδρόμησης» χαρακτηρίζουν οι εκδόσεις «Κέδρος» την απόφαση, ενώ η Εταιρεία Συγγραφέων χαρακτηρίζει την απόφαση «αυτονοήτως καταδικαστέα και προκλητική». Και συμπληρώνει: «Αυτό που δεν είναι προφανές είναι η αντίληψη που υποβόσκει σ’ αυτήν την απόφαση, μια αντίληψη ηθικοπλαστικής υφής, που παραπέμπει στις χειρότερες μέρες του “ελληνοχριστιανικού ιδεώδους” και της ”ηθικής καθαρότητας” των νέων. Αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα κεκτημένα φαίνεται πως δεν είναι ούτε τόσο αυτονόητα ούτε τόσο κεκτημένα».
Στην εξασέλιδη απόφασή του, ο κ. Δημήτρης Γαβαλάς μιλάει για όλα, σε ύφος που γυρνάει τους αναγνώστες πολλά χρόνια πίσω. «Η παιδική λογοτεχνία αναφέρεται σε αγνές παιδικές ψυχές, που ο θεάνθρωπος Χριστός τις ανέδειξε σε πρότυπο για τους ενήλικες με τη θεϊκή ρήση του “εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσετε”. Στις σχολικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς λογοτεχνικά βιβλία αλλά παιδαγωγικά βιβλία, που να συντελούν στην ηθική και πνευματική αγωγή των παιδιών». Χρειάζονται σχόλια; Η συγγραφέας Ερση Σωτηροπούλου και οι εκδόσεις «Κέδρος» θα καταθέσουν αίτηση ανάκλησης της απόφασης.
Aν τώρα που συνέρχεται ο Zαχόπουλος, ζητήσει να δει το περίφημο DVD, έχουν δικαίωμα να του το αρνηθούν, λόγω προστασίας των προσωπικών του δεδομένων;
Mα για να του το δείξουν, πρέπει πρώτα να το βρουν. Kαι αυτό θα είναι λίγο δύσκολο, γιατί αν ο υπάλληλος που το ψάχνει, ρωτήσει «ρε παιδιά, το έχει δει κανείς», όλοι θα απαντάνε πανικόβλητοι «Όχι, μόνο μας το περιέγραψαν!».
Έχω παρατηρήσει ότι κατά τη διάρκεια της απογείωσης, κάποιοι επιβάτες κάνουν το σταυρό τους. Aυτό, πρακτικά, δεν καλύπτει κι εμένα, που δεν τον κάνω, αφού αν είναι ασφαλείς αυτοί, είμαστε όλοι μας;
Όχι, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος σε τι σημείο βρίσκονται οι σχέσεις του συγκεκριμένου συνεπιβάτη σου με τον Θεό. Aν, ας πούμε, το προηγούμενο βράδυ, έχουν τσακωθεί, τότε μπορεί η ασφάλεια του σταυροκοπήματος να είναι άκυρη και να μην καλύπτει κανέναν. Eπίσης, είναι πολύ πιθανό το σταυροκόπημα να είναι ένα είδος υπενθύμισης προς τον Ύψιστο, του τύπου «άμα κάτι πάει στραβά, Kύριε, να θυμάσαι ποιος δικαιούται να σωθεί σαν από θαύμα, εντάξει;»
Έχω χτίσει πάνω σε ένα ρεματάκι και κάθε φορά που ακούω για παγκόσμια υπερθέρμανση και για πλημμύρες, φοβάμαι. Yπάρχει περίπτωση να συμβεί κι εδώ αυτό που έγινε την περασμένη βδομάδα στο Λονδίνο;
Mην ανησυχείς. Έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Διότι, σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στην Iαπωνία μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην άλλη άκρη της Γης. Eπειδή λοιπόν εμείς έχουμε προνοήσει, φτιάξαμε στη Pόδο ολόκληρο δάσος με πεταλούδες, τα φτερουγίσματα των οποίων προκαλούν τις καταιγίδες πολύ μακριά, γιατί η θεωρία του χάους δεν ισχύει σε κοντινές αποστάσεις. Oπότε δεν κινδυνεύουμε. Mάλιστα, είναι τόσο ασφαλής η θεωρία αυτή, ώστε πρόσφατα αποκαλύφθηκε από μελέτες περιβαλλοντολόγων ότι ο Kατακλυσμός του Nώε οφείλεται στο φτερούγισμα ενός γιγαντιαίου «πεταλουδοδεινόσαυρου», που ζούσε στην Iαπωνία τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Bοήθεια! Mου ζήτησε ο Bύρων Πολύδωρας να γίνουμε “friends” στο Facebook! Πώς με βρήκε;
Mέσω κοινών σας «φίλων», προφανώς. Πράγμα που σημαίνει ότι αφού έκανες φίλο σου όποιον τύχαινε, χωρίς να παίρνεις προφυλάξεις, τώρα θα υποστείς τις συνέπειες.
H φίλη μου κοιμάται μερικά βράδια σπίτι. Aν της παραχωρήσω ένα συρτάρι, δικαιούται να μου ζητήσει «συμβόλαιο συμβίωσης»;
Aν φανείς κάθετος στο θέμα της οδοντόβουρτσας, δεν θα μπορεί να αποδείξει τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα συμβόλαια τα επινόησαν κάποιοι που θέλουν να μας στερήσουν την ευχαρίστηση που μας έδιναν οι χαρακτηρισμοί «σπιτωμένη», «παστρικιά» κ.τ.λ., όταν σχολιάζαμε τις «αστεφάνωτες» γυναίκες που έμεναν με τους φίλους τους. Bλέπεις, ο χαρακτηρισμός «ασυμβολαίωτη» δεν έχει την ίδια επικοινωνιακή δύναμη και συνεπώς δεν μπορεί να προσβάλει καμία γυναίκα, ώστε να την υποχρεώσει να ζητήσει πιεστικά γάμο, όπως συνέβαινε παλιότερα. Όμως ο μακροπρόθεσμος στόχος αυτών των συμβολαίων είναι άλλος: να πέσουν στην παγίδα οι gay και να απαιτήσουν να ισχύσουν και για εκείνους. Έτσι θα μάθουν επιτέλους τι σημαίνει «γκρίνια για αποκατάσταση», από την οποία τόσες δεκαετίες υπέφεραν μόνο οι straight!
Τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται. Νόμος της Φυσικής, αν θυμάμαι καλά από την τότε τριβή μου στο δύσκολο ακατανόητο και ακαταλαβίστικο μάθημα που ονομαζότανε Φυσική ή Χημεία, θα σας γελάω… Μεθερμηνευόμενο την σήμερον ημέραν, ο ωραίος θα πάρει άσχημη και η ωραία θα πάρει άσχημο, όχι σαν το τραγουδάκι, «ο ωραίος και η ωραία».
Πάντως είναι αλήθεια ότι αν προσέξουμε καλά τα ζευγάρια που είναι γύρω μας, όντως τα ετερώνυμα έλκονται. Ο σφιχτοχέρης θα πάρει γυναίκα σπάταλη ή το αντίθετο, ο ψηλός θα πάρει κοντή και το χειρότερο η ψηλή θα πάρε κοντό. Και ναι μεν η κοντή με το ψηλό φτιάχνονται τα πράγματα, με 12 πόντους τακούνι μισολύνεται το πρόβλημα, αλλά η ψηλή με τον κοντό τι γίνεται; Δεν είναι δα όλοι οι άντρες κύρους και προσωπικότητας Σαρκοζί να μην τους νοιάζει καθόλου η διαφορά ύψους.
Ο λεπτός θα πάρει χοντρή και η λεπτή θα πάρει χοντρό. Ο μουρτζούφλής θα πάρει ανοιχτόκαρδη και η γκρινιάρα θα πάρει ανοιχτόκαρδο. Από όλες αυτές τις ενώσεις που σαφώς υπάρχουν πολλές με εκ διαμέτρου αντίθετα στοιχεία, εξωτερικά και εσωτερικά, το πιο εμφανές είναι η άσχημη ή έστω η γυναίκα που δεν έχει κανένα ωραίο στοιχείο πάνω της, είναι σαν το νερό ας πούμε, άχρωμη, άοσμη και άγευστη, να έχει δίπλα της έναν όμορφο άντρα.
Αυτός το ξέρει και μάλιστα επιδεικνύει την ωραία του εμφάνιση, τον έχει πιάσει κάτι σαν ναρκισσισμός και όλη του η έννοια είναι να τραβάει τα βλέμματα του αντίθετου φύλλου πάνω του. Προσέχει το ντύσιμό του να είναι στην τρίχα, ακολουθώντας πάντα την μόδα και ψωνίζοντας από ακριβά μαγαζιά, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα τα μαλλιά του καλοχτενισμένα. Το ακριβό ρολόι στο χέρι του το αφήνει να φαίνεται επιτηδευμένα διακριτικά, μέσα από το μανίκι του υποκαμίσου του.
Παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να έχει μια άμισθη υπηρέτρια, άλλωστε γι’ αυτό το λόγο πήρε μη εμφανίσιμη γυναίκα για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και δεν τον ενδιαφέρει αν το «στεφάνι του» δεν έχει το δικό της κεφάλι ήσυχο. Το έτερον ήμισυ ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει την ευτυχία και την τύχη πού είχε να της κάνει πρόταση γάμου αυτός ο ωραίος και κομψός άντρας με τις τόσες επιτυχίες. Σκύλιασαν οι τριγυρίστρες και δεν μπορούσαν να καταλάβουν, τι διάολο της βρήκε ή τι είχε παραπάνω ή πως το … έκανε καλύτερα από αυτές. Που να ήξεραν !
Όπου και αν πάει από ζαχαροπλαστείο μέχρι ταβέρνα, επιλέγει πρώτος τη θέση που θα κάτσει ώστε να έχει ελεύθερο μπροστά του το πεδίο όρασης, όχι μόνο για να βλέπει αλλά περισσότερο να τον βλέπουν. Κάθεται τακτοποιώντας επιδεικτικά την «αγία τριάδα» την οποία θεωρεί προέκταση της ωραίας του εμφάνισης. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άντρες έχουν αυτή τη μανία και μάλιστα υπάρχουν μερικοί που ξεπερνούν τα όρια της πολλά υποσχόμενης πρόκλησης και το κάνουν συστηματικά. Όρθιοι, καθιστοί, περπατώντας, ψαχουλεύονται για να διαπιστώσουν αν είναι στη θέση της. Η σύζυγος ενός «δημόσιου θωπευτή της αγίας του τριάδας» τον χώρισε διότι η γυναίκα είχε γίνει ρεζίλι και οι παρέες τους, τους κάνανε στην άκρη.
Κυκλοφορεί ο ωραίος μας άνετα έξω με τη γυναίκα του, γιατί έτσι επιβεβαιώνει την δική του εμφάνιση και ξέρει ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να ρίξεις μια άλλη γυναίκα είναι να συνοδεύεσαι και μάλιστα να δείχνεις ενδιαφέρον και να περιποιείσαι τη συνοδό σου. Δεν φοράει δαχτυλίδια ακριβώς για να φαίνεται η βέρα στο χέρι του και δεν την κρύβει. Αυτό είναι το δόλωμα του και γύρω τα ψάρια περιμένουν και το χάφτουν. Εμείς οι γυναίκες κουβαλάμε μια δόση πουτανιάς μέσα μας. Μη δούμε άντρα που μας αρέσει να συνοδεύει άλλη γυναίκα, τότε παθαίνουμε κάτι σαν ντελίριο, να φάμε τον άντρα της άλλης.
Έτσι λοιπόν ο ωραίος μας με ένα σμπάρο έχει 2 τρυγόνια. Μια για το σπίτι και μια για το κρεβάτι. Πάντως γυναίκα με IQ σε κανονικά επίπεδα αποκλείεται να δεχθεί να παντρευτεί έναν τέτοιο άντρα. Το IQ της είναι κάτω του μετρίου, άλλωστε προς τα εκεί στοχεύει και ο δικός μας, διότι άνω του μετρίου θα τον τυλίξει σε μία λαδόκολλα και θα τον στείλει στη μαμά του. Η παρακάτω ιστορία είναι απολύτως αληθινή.
Ωραίος και γοητευτικός αυτός, σταμπάρισε για το στεφάνι του την κατάλληλη που λέγαμε, μα πιο κατάλληλη δεν θα έβρισκε! Με το που αποφάσισε ότι αυτή του κάνει, ένα βράδυ, εντελώς ξαφνικά, την πηγαίνει σε γυναικολόγο να εξετάσει την ακεραιότητα του υμένα της παρθενίας της, διότι αυτός είναι τόσο έντιμος που δεν θέλει άντρας άλλος να έχει αγγίξει τη γυναίκα του. Και το IQ ραδικιού το δέχθηκε!
Παντρεύτηκαν κάνανε και 2 παιδάκια και όλα λειτουργούσαν ρολόι, συμφώνα με τις δικές του προδιαγραφές. Κάθε καλοκαίρι την έστελνε στο χωριό της κι αυτός καθόταν στην πόλη να κερδίζει τον άρτο τον επιούσιον, για να μην τους λείψει τίποτα.
Σεπτέμβριο γυρνάει η σύζυγος και εκεί που τακτοποιούσε τα ντουλάπια της, βρίσκει ανάμεσα στα σεντόνια χωμένο 1 κουτί προφυλακτικά και το 1 εκ των 3 έλειπε. Σημειωτέον το ζεύγος δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ μα ποτέ αυτού του είδους την αντισύλληψη. Ψυλλιάστηκε, φυσικό ήταν, εσείς τι θα σκεφτόσαστε στη θέση της;
Όταν επέστρεψε ο σύζυγος και κάθισε να φάει του σερβίρει στο πιάτο το ανοιγμένο κουτί με τα προφυλακτικά. Νταμπλάς του ήρθε! Το είχε ξεχάσει, αμήχανος την κοιτάξει, ξεροκαταπίνει, καθυστερεί για να δώσει μια αληθοφανή απάντηση. Την κοιτάει στα μάτια, της πιάνει τα χέρια και της λέει, κοκκινίζοντας με τρεμάμενη φωνή:
- Δεν είναι αυτό που νομίζεις, σου ορκίζομαι, το καλοκαίρι που έλειπες ένα βράδυ, μου ήρθε έτσι κάτι σαν μια φούντωση, μόνος μου ήμουνα … καταλαβαίνεις … δεν ήθελα να σε απατήσω … σκέφθηκα να βολευτώ self-service και να … μου ήρθε σαν ιδέα αφού εμείς δεν έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ προφυλακτικό … να βάλω ένα να νοιώσω πως είναι η τελική φάση με αυτό! Και τον πίστεψε το IQ ραδικιού.
Να γιατί οι ωραίοι παντρεύονται κατά κανόνα άσχημες και ακόμα καλύτερα με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης.
Στη φοιτητική εστία της οδού Πατησίων, στάση Αγίου Λουκά, έμενα στο δωμάτιο 202 -ο Θεός να το κάνει δωμάτιο-, που πριν από μένα φιλοξενούσε για ένα φεγγάρι τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. Αυτό που τραγουδούσε ο Νταλάρας, «Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία», έμοιαζε πολυτέλεια. Το δικό μου είχε πλάτος 1,70 και μήκος 1,25...
Απ' το δωμάτιο 202 βλέπαμε τσόντα δωρεάν στο θερινό κινηματογράφο απέναντι (Σινέ Ηλέκτρα). Έπαιζε ας πούμε καουμπόικο ή μελόδραμα και ξαφνικά, για δέκα λεπτά, όταν δεν φαινόταν αστυφύλακας στην Πατησίων, το 'κοβε κι έριχνε τσόντα με τριόλες. Όσοι πήγαιναν επί τούτου να δουν τσόντα, ήταν μιλημένοι και περίμεναν καρτερικά πότε θα κάνει σήμα ο τσιλιαδόρος...
Ο «Βαγγέλης» (επώνυμα ημείς δεν γράφομεν, υπολήψεις δεν θίγομεν) είχε μια συσκευή για προβολή σλάιντς και -πώς του 'ρθε μια βραδιά;- έριξε στον τοίχο της πολυκατοικίας δίπλα στο τσοντάδικο, απέναντι από τη φοιτητική εστία, τη φωτογραφία μιας εικόνας της Μεγαλόχαρης. Πού να το φανταστεί; Έγινε τρακάρισμα, καραμπόλα! Βγήκαν οι ανυποψίαστοι επιβάτες απ' τ' αυτοκίνητα, κατεβήκανε απ' τα λεωφορεία και τα ταξί κι άρχισαν να σταυροκοπιούνται: «Θαύμα, θαύμα!» Την επομένη το πρωί ήρθε ένας παπάς κι έκανε ευχέλαιο. Για μέρες άναβαν καντήλια στον τοίχο δίπλα στο τσοντάδικο...
Παύλος Σακκάς, αναπληρωτής καθηγητής και πρόεδρος Συλλόγου ΔΕΠ Ιατρικής Αθηνών.
Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει ένας μεγάλος προβληματισμός σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο σχετικά με το μέλλον των πανεπιστημίων. Στη χώρα μας οι θεωρητικές συζητήσεις κατέληξαν σε πόλεμο, όταν η κυβερνώσα παράταξη, μαζί με άλλες φωνές που εκπηγάζουν από ιδεολογίες της ελεύθερης αγοράς, προσπάθησε να τροποποιήσει τη συνταγματική επιταγή, που δίδει την αποκλειστικότητα της Ανώτατης Εκπαίδευσης στο κράτος. Εκτοτε οι αντιμαχόμενες παρατάξεις φωνάζουν συνθηματολογώντας, υπερασπιζόμενες «ιερά και όσια». Η μία το «δημόσιο» πανεπιστήμιο, το οποίο οφείλει να είναι δημόσιο αγαθό, διαθέσιμο σε όλους. Η άλλη υπερασπίζεται την ελευθερία της επιχειρηματικότητας, σε μια ανοικτή, πανευρωπαϊκή αγορά. Οι υπερασπιστές του πανεπιστημίου μιλάνε για ένα ίδρυμα ανώτατης παιδείας. Ενα ίδρυμα που δεν παρέχει μόνο γνώσεις, αλλά επίσης, και κατά κύριο λόγο, διαμορφώνει προσωπικότητες. Οι απόφοιτοί του, με τις ανησυχίες τους και τον επιστημονικό τρόπο σκέψης που αποκτούν, είναι αυτοί που θα πάνε τον κόσμο μπροστά. Σε αυτούς στηρίζονται το μέλλον και η πρόοδος της κοινωνίας. Στο πανεπιστήμιο δεν καλλιεργείται μόνο η έρευνα, αλλά και η ελευθερία, η πολυφωνία των απόψεων και ο επαγωγικός τρόπος προσέγγισης της αλήθειας. Γι΄ αυτόν άλλωστε τον λόγο το πανεπιστήμιο απολαμβάνει εξαιρετικά προνόμια από την κοινωνία μας. Περιβάλλεται από άσυλο, διαθέτει μεγάλου βαθμού αυτοτέλεια και τα μέλη του θεωρούνται δημόσιοι λειτουργοί, με ιδιαίτερη αυτονομία, λόγων και έργων.
Δυστυχώς όμως αυτές ακριβώς οι πολιτικές παρατάξεις που κόπτονται υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου στην πράξη θέλουν ένα εκπαιδευτικό, κρατικό ίδρυμα, με δημοσίους υπαλλήλους, το οποίο άκοπα να μοιράζει πτυχία. Πτυχία επομένως ονομαστικής και μόνο αξίας. Πτυχία που δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αδιάφορα για τη σύγχρονη αγορά εργασίας και οδηγούν τους πτυχιούχους σε μεγαλύτερα αδιέξοδα. Ολες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, που ενισχύουν τις φοιτητικές απαιτήσεις για απόκτηση πτυχίου, χωρίς υποχρεωτικές παρουσίες, χωρίς προαπαιτούμενα μαθήματα, δηλαδή να μπορούν οι φοιτητές να δίνουν χειρουργική, χωρίς να έχουν προηγουμένως περάσει ανατομία, καθώς και άλλα «φοιτητικά» αιτήματα, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν ουσιαστικά το παιχνίδι των εχθρών του πραγματικού πανεπιστημίου.
Δεν αντιλαμβάνονται άραγε ότι με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζουν τη διδακτική διαδικασία και μετατρέπουν το πανεπιστήμιο σε κέντρο επαγγελματικής κατάρτισης. Δηλαδή απλά σε ένα εξεταστικό κέντρο πιστοποίησης γνώσεων. Εάν αυτό ζητούν από το δημόσιο πανεπιστήμιο, τότε ας μας πουν σε τι χρειάζονται το ακαδημαϊκό άσυλο και η αυτοτέλεια των πανεπιστημίων.
Γιατί αυτό ακριβώς υποστηρίζουν οι «νεωτεριστές», υποστηρικτές της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Διακηρύσσουν ότι το κλασικό πανεπιστήμιο έχει πεθάνει, έχει ξεπεραστεί από τις ανάγκες της σύγχρονης οικονομίας. Εκείνο που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία είναι επαγγελματική κατάρτιση. Δηλαδή απόκτηση δεξιοτήτων και γνώσεων που είναι απαραίτητες στην άσκηση συγκεκριμένου επαγγέλματος. Βέβαια είναι προφανές ότι μια τέτοια εκπαίδευση απαιτεί πολύ λιγότερο χρόνο από μια πανεπιστημιακή εμβάθυνση στο γενικότερο αντικείμενο μιας επιστήμης.
Και μπορεί πραγματικά οι υποστηρικτές της επαγγελματικής κατάρτισης να έχουν δίκαιο ότι η εμβάθυνση είναι περιττή για τους περισσότερους που πρόκειται να ασκήσουν ένα επάγγελμα. Ομως από εκείνους που θα εντρυφήσουν στη φιλοσοφία που κρύβει κάθε εργασία περιμένει ο κόσμος την εξέλιξη. Και τότε, στο νέο περιβάλλον, πολλοί από τους επαγγελματικά καταρτισμένους θα χρειαστούν επανεκπαίδευση, προκειμένου να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εργασίας.
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ πανεπιστημίου και Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΚΕΚ). Στη σύγχρονη κοινωνία πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει χώρος και για τα δύο. Η ύπαρξη του ενός δεν είναι ανταγωνιστική με την ύπαρξη του άλλου, αλλά συμπληρωματική. Εκτός βέβαια αν το πανεπιστήμιο στην πράξη έχει καταντήσει ένα κακό δημόσιο ΚΕΚ και επομένως έχει κάθε λόγο να φοβάται τη συνύπαρξη με άλλα ιδιωτικά ΚΕΚ, τα οποία προφανώς μπορεί να είναι και αποτελεσματικότερα από αυτό.
Μπορεί στις ισλαμικές χώρες (και σε μερικές άλλες που θαυμάζουν τις ανατολίτικες παραδόσεις) να αναθεματίζουν τη Δύση και τον πολιτισμό της, αλλά την τεχνολογία της δεν την απαρνούνται... Η οποία τεχνολογία είναι ένα από τα αποτελέσματα αυτού του πολιτισμού!
Μπορείς να παρακολουθείς μια σύγκρουση και να μην πάρεις το μέρος κανενός; Ο πρόσφατος καβγάς περί ελληνικότητας, με αντίπαλους τον Κ. Γεωργουσόπουλο, αφενός, και τους Β. Λαμπρόπουλο, Αντ. Λιάκο, Στ. Γουργουρή, αφετέρου, με αμφίπλευρες λοιδορίες και πλούτο πολεμικής, μας ξανάβαλε σε ένα πεδίο παρόμοιο με το πεδίο του ατελέσφορου καβγά για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού. Σχεδόν. Ελληναράδες εναντίον κοσμοπολιτών, πατριώτες εναντίον γραικύλων, παλαιομοντέρνοι εναντίον μεταμοντέρνων, ελυτόφρονες και σεφερολάγνοι, καβαφιστές γκέι και καβαφιστές στρέιτ, ήταν ο Σολωμός Ελλην ή Εβραίος; Είναι μεταμοντέρνοι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Γιάννης Αγγελάκας;
Παρακολουθείς τη διαμάχη τσαλαβουτώντας σε λύματα και σβουνιές, εννοιολογήσεις, ουσιοκρατίες και αμοιβολόγια, λεξικογραφήματα, κι ανάμεσά τους ξεπροβάλλουν τόσο δα και μερικές νύξεις σε πραγματικά κείμενα, σε έργα, σε πρόσωπα και στοχαστές, που μίλησαν για ελληνικότητα, που έστησαν σχήματα αισθητικά και ιδεολογικά, μεταφυσικά και ενορατικά, που προσπάθησαν να βυθιστούν στον καιρό τους και να βρουν ζύγια, που συζήτησαν και συγκρούστηκαν, ξεπροβάλλουν ο Κ. Θ. Δημαράς και η Βακαλό, ο Λορεντζάτος κι ο Εγγονόπουλος, ο Στρατής Δούκας και ο Πεντζίκης, ο Πικιώνης και ο Παπαλουκάς, ο Θεοτοκάς και ο Παπατσώνης, ο Σεφέρης και ο Καπετανάκης, ο Ζαμπέλιος και ο Παπαρρηγόπουλος, ο Παπαδιαμάντης και ο Παλαμάς.
Και ναι, δεν θέλεις να ταυτιστείς με κανέναν από τους συγκρουόμενους – όχι μόνο γιατί δεν συμμερίζεσαι τα επιχειρήματα ή το ύφος τους, αλλά κυρίως γιατί διαισθάνεσαι ότι η πραγματική συζήτηση, η μόνη παραγωγική, είναι η ουσιώδης επαναπραγμάτευση της ελληνικότητας, η μετέξέλιξή της ίσως, αλλά όχι η αυτάρεσκη ισοπέδωσή της ή η φονταμενταλιστική της υπεράσπιση.
Μέση οδός; Οχι – άλλη οδός. Η προγονοπληξία είναι νόσος, η ακλόνητη ουσιοκρατία είναι παρακμή: Οι αιώνιες αξίες που μεταπίπτουν σε στερεοτυπικές βεβαιότητες. Αλλά ανάλογη νόσος είναι η ποζάτη προγονοφαγία, ο εύκολος σχετικισμός, η στείρα προσκόλληση στο δόγμα: Ολα είναι κατασκευές, όλα αναθεμελιώνονται κατά τις κρατούσες δόξες.
Αλλη οδός. Η ελληνικότητα ασφαλώς σχηματίστηκε, αλλά όχι σαν ιδεολογικό πασπαρτού. Μάλλον εξέφραζε την αναζήτηση ταυτότητας των πιο οξυδερκών στοχαστών, την αναζήτηση γενεαλογίας των πιο ανήσυχων δημιουργών, που ζούσαν παραγωγικά στις ακμές των συναντήσεων: Ανατολή, Δύση, μεσαίωνας, αρχαιότητα, Μεσόγειος, Βαλκάνια, γλώσσα, συνείδηση, έθνος, κοσμοπολιτισμός, εδαφική πατρίδα, διασπορά, δημώδες και νεωτερικό. Η ελληνικότητα της γενιάς του ’30 είναι εφαρμοσμένος ρομαντισμός, είναι η ζεύξη του λαϊκού με το μοντέρνο, η συνάντηση του μεσαιωνικού και δημώδους με το έντεχνο και το υψηλό, είναι η επαναφορά των συζητήσεων του ρομαντικού 19ου αιώνα στο πεδίο του συγκρουσιακού και αιματηρού 20ού αιώνα, όταν η Ελλάδα ανασυγκροτείται εδαφικά και φαντασιακά.Αυτή η ρομαντική - μοντέρνα ελληνικότητα δεν είναι σχήμα και εργαλείο, αλλά αισθαντικότητα, τρόπος να βλέπεις δυναμικά τον εαυτό και το περιβάλλον, να βλέπεις τη συγχρονία με ρήξεις και συνέχειες. Ασφαλώς υπέστη ιδεολογικές χρήσεις, ιδίως στη δραματική εποχή του μετεμφυλίου και του Ψυχρού Πολέμου.
Η ίδια η ελληνικότητα, αισθητικά και ιδεολογικά, χρησιμοποιήθηκε αριστερόστροφα και δεξιόστροφα, εναλλάσσοντας πρόσημα: Αλλοτε ελληνοχριστιανικά κι άλλοτε ελληνολαϊκά. Αλλοτε την επεκαλείτο η ευσεβιστική «Ζωή» για να προβάλει τη νέα Ελλάδα που απέληξε στην επταετία, και για να πλήξει συνοδοιπόρους και μιάσματα· κι άλλοτε την επεκαλείτο η κομμουνιστική ορθοδοξία, για να πλήξει τον παρακμιακό Καβάφη, για να εξοντώσει τους δικούς της αιρετικούς και να φτιάξει το εικονοστάσι του σοσιαλρεαλιστικού άκαμπτου λαϊκού. Ισαμε τη μεταπολίτευση.
Λίγοι στοχαστές μελέτησαν αυτή την παράδοξη παραλληλία, του Τσιριντάνη και της Επιθεώρησης Τέχνης, τις καταχρήσεις και την αλλοίωση της ελληνικότητας, από μοντέρνο πρόταγμα σε κούφιο δόγμα· η Ελένη Βακαλό, ο Μανόλης Λαμπρίδης, ο Δ. Ραυτόπουλος, ο Δ. Πάλλας, η παρέα των «Σημειώσεων», προσκόμισαν ολίγα πολύτιμα, καθώς θυμάμαι πρόχειρα τώρα. Και ακολουθούν τώρα οι νεότεροι ιστορικοί, σκαλίζοντας αρχεία.
Η ελληνικότητα, ως ποιητική και ευαισθησία, ως δυναμική αυτογνωσία, ως τρόπος να βλέπουμε τον τόπο και να μυθολογούμε δημιουργικά τα νησιά και τους λερούς φουστανελάδες, ως τρόπος εντέλει να γειώνουμε με το εδώ, και να γεφυρώνουμε το εδώ με τα εκεί, αυτή η ελληνικότητα άνθησε και κάρπισε. Κι ίσως είναι η πιο ενδιαφέρουσα πνευματική σύνθεση στην Ελλάδα του 20ού αιώνα. Αυτής της ελληνικότητας, πυρηνικά δραματικής και ζωντανής ακόμη, δεν της αξίζει σήμερα μια τέτοια συζήτηση.
Στο «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» του αγίου Νικοδήμου τονίζεται ότι οι κληρικοί δεν πρέπει να λούζονται ή να περιποιούνται τον εαυτό τους. Ο επίσκοπος Φωτικής μάλιστα, σημειώνει πως «το να απέχης από τα λουτρά, λέω ότι είναι ανδρείο πράγμα και σωφρονέστατο· γιατί ούτε το σώμα μας εκθηλύνει εκείνη η ηδονική υγρασία, ούτε όμως φθάνουμε στην υπόμνησι της άδοξης γύμνιας του Αδάμ». Επίσης, οι κληρικοί καλούνται να μην έχουν καθρέφτες στα σπίτια τους χαρακτηρίζοντας αυτή τη συνήθεια «μάταιη και κατακριτέα ηδονή».
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί πως σε θέματα ηθικής συνήθως η Ιεραρχία επικαλείται τους Κανόνες μόνο σε σχέση με τις υποχρεώσεις των πιστών, στους οποίους άλλωστε εξαντλεί και την αυστηρότητά της. Αντιθέτως φαίνεται ότι η μνήμη πολλών μητροπολιτών εξασθενεί όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν δικά τους παραπτώματα και εκτροπές... (πλήρες κείμενο >>>)
(Καθημερινή, 5/4/2008)
Στη φωτογραφία: πλύσιμο στο ποτάμι. Προφανώς θα πρόκειται για άθεο
Διαμαρτυρίες για την κατοχή του Θιβέτ από την Κίνα οδηγούν σε συρράξεις με αποτέλεσμα να σβήνει η φλόγα. Οι συνοδοί βγάζουν τότε τα σπίρτα και την ξανανάβουν... Σιγά τα δύσκολα!
Πρόταση να εφαρμόζονται οι προβλέψεις, του ισλαμικού νόμου(σαρία) που αφορούν στα ανύπαντρα ζευγάρια, και στους μη μουσουλμάνους διατύπωσαν μαλαισιανοί μουσουλμάνοι νομικοί. Οι ισλαμιστές νομικοί προτείνουν επίσης να αυξηθεί η ποινή για έναν μουσουλμάνο που βρίσκεται ένοχος για πορνεία, τυχερά παιχνίδια και κατανάλωση αλκοόλ στα 1000 ρίνγκιτ, δηλαδή 201 ευρώ, ή να προβλέπεται πενταετής φυλάκιση ενώ οι ένοχοι σε υποθέσεις που εισάγονται σε κατώτερο δικαστήριο να τιμωρούνται πλέον με δώδεκα ραβδισμούς. Η πρόταση τώρα θα προωθηθεί στον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Στη Μαλαισία λειτουργούν παράλληλα τόσο τα δικαστήρια της σαρία μόνο για τη μουσουλμανική πλειοψηφία όσο και τα αστικά δικαστήρια για τον υπόλοιπο πληθυσμό, με τα πρώτα να ασχολούνται κυρίως με θέματα οικογενειακών διαφορών.
Τα δικαστήρια της σαρία απασχολούν μία θρησκευτική αστυνομία η οποία διασφαλίζει τη μουσουλμανική συμμόρφωση με το κοράνιο. Κάποιες φορές η θρησκευτική αστυνομία περιπολεί στα πάρκα αναζητώντας νεαρά ανύπαντρα ζευγάρια που κρατούν σφιχτά τα χέρια τους, κάνουν επιδρομές στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης για να συλλάβουν μουσουλμάνους που πίνουν αλκοόλ και να διασφαλίσουν ότι οι πιστοί τηρούν τη νηστεία του μήνα του ραμαζανιού.
Μερικοί μουσουλμάνοι αισθάνονται ότι δεν είναι δίκαιο να τιμωρούνται για πράξεις τις οποίες οι μη μουσουλμάνοι μπορούν να κάνουν χωρίς συνέπειες αλλά οι μη μουσουλμάνοι οι οποίοι αποτελούν το 40% των 26 εκατομμυρίων κατοίκων της χώρας αντιτίθενται έντονα σε κάθε προσπάθεια να τους επιβληθούν πρότυπα μουσουλμανικής ηθικής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συγγνώμη που το 2006 αναγκάστηκε να ζητήσει η κυβέρνηση της χώρας σε ένα παντρεμένο ζευγάρι χριστιανών αμερικανών, στο διαμέρισμα των οποίων έκανε επιδρομή η θρησκευτική αστυνομία.
Και μια υπενθύμιση για κάτι που πάρα πολλοί αγνοούν: η μοναδική ίσως χώρα της Ευρώπης που ισχύει η σαρία, αναγνωρισμένη από το νόμο, είναι η δοξασμένη και υπερήφανη Ελλάς. Για τους μουσουλμάνους της Θράκης ισχύει η σαρία, όχι βέβαια το ποινικό μέρος με τους ραβδισμούς κτλ., αλλά το μέρος που αφορά τις οικογενειακές και αστικές διαφορές. Λύση δίνει ο μουφτής και όχι το δικαστήριο. Δεν ξέρω, βέβαια, αν μπορεί κάποιος μουσουλμάνος να επιλέξει το δικαστήριο αντί για τον μουφτή, αλλά σίγουρα θα είναι δακτυλοδεικτούμενος μεταξύ των ομοθρήσκων και ομοφύλων του.
Αυτά βλέπει ο Άνθιμος και θα θέλει να γενικευτεί το μέτρο για όλους τους Έλληνες. Να ζουν υποχρεωτικά κατά τις διαδικασίες των γραφών από την έρημο της Παλαιστίνης. Ένα θεοκρατικό κράτος απ' άκρου εις άκρον, ένα νέο Βυζάντιο με το γνωστό «υψηλό πολιτισμό»...
). Εννοείται ότι μύρισε τσίκνα σε όλες τις εκλεκτές κολωνακιώτικες μύτες... très terrible... Υπάρχει σχέδιο, να πάμε του χρόνου με καταδρομική επίθεση από τα γύρω στενά, να τους τα φάμε όλα... 
::
