(του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ, Ελευθεροτυπία, 9/5/2009)
Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου. Βρήκα ένα πακέτο τυλιγμένο σε ακριβό ριζόχαρτο. Κοίταξα για τελευταία φορά τα ακριβά εσώρουχα από μετάξι. Τα θυμάμαι σαν τώρα. Της τα αγόρασα την πρώτη φορά που πήγαμε στη Νέα Υόρκη, πριν από 8 ή 9 χρόνια. Στην επέτειο του γάμου μας. Δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ. Τα κρατούσε για μια ειδική περίσταση. Πιστεύω ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη περίσταση. Αλλιώς δεν θα 'χει άλλη ευκαιρία.
Ακούμπησα στο κρεβάτι και άφησα τα μεταξένια της τα εσώρουχα δίπλα στ' άλλα προσωπικά αντικείμενά της. Θα 'θελα να τα φοράει στο τελευταίο της ταξίδι. Τα μάτια μου είχαν στεγνώσει. Δεν υπήρχε άλλο δάκρυ να κατεβεί. «Μην κρατάς τίποτα για μια ειδική περίσταση. Κάθε μέρα που ζεις είναι μια ειδική περίσταση...», υποσχέθηκα στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή.
Ήταν για μένα τεράστιο σοκ. Αυτή η σκέψη, εκείνη τη στιγμή, μου 'κανε ένα κλικ στο μυαλό! Τώρα κάθομαι στο μπαλκόνι και χαζεύω τον κήπο, χωρίς να με στενοχωρεί η ακαταστασία του. Περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους. Δουλεύω λίγο. Συνειδητοποίησα πως η ζωή είναι το σύνολο των εμπειριών που σε γεμίζουν και όχι απλή επιβίωση. Δεν μαζεύω πια τίποτα.
Χρησιμοποιώ τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια κάθε μέρα. Δεν κρατώ το ακριβό κασμίρ κοστούμι μου για τις ειδικές περιπτώσεις. Το φοράω το πρωί όταν πάω στη δουλειά. Ούτε μ' ενοχλεί που όλοι με κοιτάζουν με συμπόνια και κουνάνε το κεφάλι τους.
Η φράση «μια μέρα...» εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιό μου. Αν αξίζει τον κόπο να κάνεις κάτι, κάν' το τώρα! Τώρα προσπαθώ να μην αναβάλλω οτιδήποτε που θα μπορούσε να μου προσφέρει γέλιο και χαρά για κάτι άλλο που είμαι υποχρεωμένος να κάνω. Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου: «Αυτή η μέρα είναι ξεχωριστή»! (βλέπε πλήρες κείμενο >>>)
