Έγινε προ ημερών ο ποδοσφαιρικός αγώνας Ολυμπιακού Πειρ.- Χέρτα Βερολίνου, ο οποίος έληξε με καθαρή νίκη της ελληνικής ομάδας και σκορ 4-0. Δεν είναι το αποτέλεσμα που θα σχολιάσω εδώ! Παρατηρώ τις συνθέσεις των δύο ομάδων και βλέπω ότι:
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι νόημα έχει να υποστηρίζει κάποιος ομάδες, οι οποίες χρησιμοποιούν μεν τα σύμβολα και την ιστορία ελληνικών σωματείων, αλλά ουσιαστικά είναι νοτιοαμερικάνικες ή σλάβικες ομάδες, με 2-3 "ξένους" παίκτες από την Ελλάδα;
Από τους 11 παίκτες σ' αυτή την παράταξη βλέπω μόνο 3 Έλληνες! Έχω δίκιο;
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κ.ο.κ. Οι 4 πρώτες ομάδες της Αγγλίας έχουν συνολικά στο γήπεδο περί τους 7 Εγγλέζους. Όλοι οι άλλοι είναι ξένοι! Με βεβαιότητα μπορεί να υποθέσει κάποιος λοιπόν ότι αυτές οι ομάδες θα είχαν τη φυσική τους θέση στη Νότια Αμερική ή έστω στη βόρεια Αφρική.
Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό, όταν τύχει να παρακολουθήσω στην τηλεόραση ποδοσφαιρικό αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος, υποστηρίζω πάντα την "ελληνικότερη" από τις δύο ομάδες. Συνήθως Θρασύβουλο, Πανθρακικό, Εργοτέλη κτλ. Εφόσον ασχολούμαστε με τα αθλήματα για την ψυχαγωγία μας και για την ταύτισή μας με μια ομάδα, καλό είναι να προτιμάμε την ομάδα της γειτονιάς, της συνοικίας, της πόλης, της χώρας μας, αλλά με παίκτες που τους ξέρουμε ή θα τους συναντήσουμε αύριο στο καφενείο, στο τρόλεϊ, στο μπακάλικο, στην πολιτική συγκέντρωση κ.ο.κ. Όλοι αυτοί είναι, βέβαια, επαγγελματίες και δεν παντρεύονται δια βίου την ομάδα τους, αλλά έχουν κάποια "υπερηφάνεια" για τον τόπο και την κοινωνική τους προέλευση. Με το μισθοφόρο παίκτη, όσο κι αν τον σέβομαι και τον συμπαθώ (καλά παιδιά είναι οι περισσότεροι), πώς να αποκτήσω επαφή, αφού το μόνο κοινό που έχω μαζί του είναι το συγκεκριμένο αγώνισμα και τίποτα άλλο;
Βέβαια, εφόσον υποστηρίζω "φτωχές" επαρχιακές ή συνοικιακές ομάδες, τελικά είμαι σχεδόν πάντα με τους χαμένους στο αποτέλεσμα. Αλλά αυτή δεν είναι η ποδοσφαιρική μας παράδοση; Είμαστε εναντίον των παραδόσεων; "Τρώγαμε" εφτάρες κάποτε, αλλά "είχαμε" αγωνιστεί ως ήρωες, νέοι Μυρμιδόνες και Αχαιοί, Κολοκοτρώνηδες, Αθ. Διάκοι κτλ. Τώρα, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, τί μας ενδιαφέρει αν ο Εντίνιο ή ο Ντούντου αγωνίζεται ως ήρωας; Βραζιλιάνος ή Αφρικανός ήρωας θα είναι και σίγουρα δεν μας αφορά - εμένα καθόλου...
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)
- Στον Ολυμπιακό έπαιξαν οι Νικοπολίδης, Τοροσίδης, Α. Παπαδόπουλος, Ζεβλάκοφ, Ντομί, Γκαλέτι, Πάντος, Ντουντού, Πατσατζόγλου, Τζόρτζεβιτς, Λέτο, Μπελούτσι, Κοβάσεβιτς και Ντιόγο. Δηλαδή από τους 14 παίκτες οι 5 Έλληνες,
- Στην Χέρτα έπαιξαν οι Ντρόμπνι, Στάιν, Φρίντριχ, Κακά, Φον Μπέργκεν, Ντομοβίτσκι, Νίκου, Λούσιο, Λουστενμπέργκερ, Ντάρνταϊ, Σίσερο, Ράφαελ, Πάντελιτς και Τσέρμιτι. Δηλαδή από τους 14 παίκτες οι 4 ίσως και ένας ακόμα Γερμανοί (κρίνοντας από τα επώνυμα).
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι νόημα έχει να υποστηρίζει κάποιος ομάδες, οι οποίες χρησιμοποιούν μεν τα σύμβολα και την ιστορία ελληνικών σωματείων, αλλά ουσιαστικά είναι νοτιοαμερικάνικες ή σλάβικες ομάδες, με 2-3 "ξένους" παίκτες από την Ελλάδα;
(click)
Από τους 11 παίκτες σ' αυτή την παράταξη βλέπω μόνο 3 Έλληνες! Έχω δίκιο;Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κ.ο.κ. Οι 4 πρώτες ομάδες της Αγγλίας έχουν συνολικά στο γήπεδο περί τους 7 Εγγλέζους. Όλοι οι άλλοι είναι ξένοι! Με βεβαιότητα μπορεί να υποθέσει κάποιος λοιπόν ότι αυτές οι ομάδες θα είχαν τη φυσική τους θέση στη Νότια Αμερική ή έστω στη βόρεια Αφρική.
Γι' αυτό τον τελευταίο καιρό, όταν τύχει να παρακολουθήσω στην τηλεόραση ποδοσφαιρικό αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος, υποστηρίζω πάντα την "ελληνικότερη" από τις δύο ομάδες. Συνήθως Θρασύβουλο, Πανθρακικό, Εργοτέλη κτλ. Εφόσον ασχολούμαστε με τα αθλήματα για την ψυχαγωγία μας και για την ταύτισή μας με μια ομάδα, καλό είναι να προτιμάμε την ομάδα της γειτονιάς, της συνοικίας, της πόλης, της χώρας μας, αλλά με παίκτες που τους ξέρουμε ή θα τους συναντήσουμε αύριο στο καφενείο, στο τρόλεϊ, στο μπακάλικο, στην πολιτική συγκέντρωση κ.ο.κ. Όλοι αυτοί είναι, βέβαια, επαγγελματίες και δεν παντρεύονται δια βίου την ομάδα τους, αλλά έχουν κάποια "υπερηφάνεια" για τον τόπο και την κοινωνική τους προέλευση. Με το μισθοφόρο παίκτη, όσο κι αν τον σέβομαι και τον συμπαθώ (καλά παιδιά είναι οι περισσότεροι), πώς να αποκτήσω επαφή, αφού το μόνο κοινό που έχω μαζί του είναι το συγκεκριμένο αγώνισμα και τίποτα άλλο;
Βέβαια, εφόσον υποστηρίζω "φτωχές" επαρχιακές ή συνοικιακές ομάδες, τελικά είμαι σχεδόν πάντα με τους χαμένους στο αποτέλεσμα. Αλλά αυτή δεν είναι η ποδοσφαιρική μας παράδοση; Είμαστε εναντίον των παραδόσεων; "Τρώγαμε" εφτάρες κάποτε, αλλά "είχαμε" αγωνιστεί ως ήρωες, νέοι Μυρμιδόνες και Αχαιοί, Κολοκοτρώνηδες, Αθ. Διάκοι κτλ. Τώρα, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, τί μας ενδιαφέρει αν ο Εντίνιο ή ο Ντούντου αγωνίζεται ως ήρωας; Βραζιλιάνος ή Αφρικανός ήρωας θα είναι και σίγουρα δεν μας αφορά - εμένα καθόλου...
(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)
