(του Aντώνη Kαρκαγιάννη, Καθημερινή, 20/12/2008)
Γράφαμε προχθές για το «πανεπιστημιακό άσυλο» και για την ανάγκη της άμεσης και αποτελεσματικής κατάργησής του. Είναι το υπέρτατο «φετίχ» που όπως όλα τα «φετίχ» έχει μετουσιωθεί στο αντίθετο από αυτό που λέει η ονομασία του και εναντίον του σκοπού για τον οποίο θεσπίσθηκε. Δεν είναι πλέον θεσμός ελευθερίας, αλλά θεσμός τραμπουκισμού, βίας και καταπίεσης. Δεν εννοούμε μόνο τη νομική και διοικητική κατάργησή του. Θα ήταν ανώφελες χωρίς την παράλληλη αποβολή του θεσμού από την ιδεολογία της Μεταπολίτευσης σαν του πιο κραυγαλέα σάπιου μέρους της. ΄Η θέλουμε την αποκατασταθείσα τότε Δημοκρατία ενιαία και ισχυρή ή τη θέλουμε κατακερματισμένη και ανίσχυρη.
Ενα άλλο «φετίχ» είναι οι λεγόμενες «καταλήψεις». Ξεκίνησαν από μορφή διαμαρτυρίας για να εξελιχθούν σε μέσο κατίσχυσης και επιβολής ασήμαντων μειοψηφιών σε βάρος της πλειοψηφίας και των συμφερόντων των πολλών. Εχουμε «καταλήψεις» εργοστασίων, γραφείων και χώρων εργασίας, κυρίως του δημόσιου τομέα, όπου ισχύουν άλλα «άσυλα» ασφαλείας. Αναφερόμαστε προπαντός στις καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων και σχολείων και τη βίαια διακοπή της λειτουργίας τους, αλλά και στις εκτεταμένες καταστροφές και στις λεηλασίες που συχνά συνοδεύουν τις καταλήψεις. Αναφερόμαστε προπαντός σ’ αυτές τις καταλήψεις, επειδή τις θεωρούμε βασική μορφή φετιχισμού της διαμαρτυρίας και της νεολαίας, φαινόμενα που στην ακραία μορφή τους ζούμε αυτές τις μέρες.
Συχνά οι καταλήψεις προωθούνται ή σιωπηρά γίνονται ευνοϊκά δεκτές και από το εκπαιδευτικό προσωπικό για τους δικούς τους λόγους και επιδιώξεις, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες, όπου οι επαγγελματίες κομματικοί συνδικαλιστές των πανεπιστημιακών δασκάλων και της ΟΛΜΕ αισθάνονται ασυγκράτητα ευτυχείς από τις καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων. Και φυσικά, αρκούντως «επαναστατημένοι», όσο τουλάχιστον ακινδύνως το επιτρέπουν τα συμφέροντά τους και η ζωή τους. Πολύ πιο συχνά οι καταλήψεις και η διακοπή των μαθημάτων αποτελούν απλώς ευκαιρίες γενικής «κοπάνας».
Σαν μορφή διαμαρτυρίας οι καταλήψεις και οι καταστροφές από τις οποίες συνοδεύονται, μοιάζουν αρκετά με τις μορφές διαμαρτυρίας των εργατών στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Νόμιζαν και πίστευαν ότι αιτία της δυστυχίας τους ήταν οι νεωτερικές μηχανές που μείωναν το κόστος εργασίας και προκαλούσαν ανεργία. Αυθόρμητη και πρωτόγονη μορφή διαμαρτυρίας ήταν να καταστρέφουν τις μηχανές. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες για να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι μηχανές και ο νεωτερισμός.
Είναι έσχατος παραλογισμός να πιστεύουμε ότι οι καταλήψεις, η βίαια διακοπή του έργου των πανεπιστημίων και των σχολείων, οι καταστροφές και οι λεηλασίες αποτελούν μορφή διαμαρτυρίας και διατύπωσης αιτημάτων. Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύουμε και τι δεν πιστεύουμε. Το ιστορικά βεβαιωμένο είναι ότι το γενικό «μπάχαλο» της δημόσιας εκπαίδευσης οδηγεί αναπότρεπτα στην απαξίωσή της και στον ταξικό διαχωρισμό της.
Ενα άλλο «φετίχ» είναι οι λεγόμενες «καταλήψεις». Ξεκίνησαν από μορφή διαμαρτυρίας για να εξελιχθούν σε μέσο κατίσχυσης και επιβολής ασήμαντων μειοψηφιών σε βάρος της πλειοψηφίας και των συμφερόντων των πολλών. Εχουμε «καταλήψεις» εργοστασίων, γραφείων και χώρων εργασίας, κυρίως του δημόσιου τομέα, όπου ισχύουν άλλα «άσυλα» ασφαλείας. Αναφερόμαστε προπαντός στις καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων και σχολείων και τη βίαια διακοπή της λειτουργίας τους, αλλά και στις εκτεταμένες καταστροφές και στις λεηλασίες που συχνά συνοδεύουν τις καταλήψεις. Αναφερόμαστε προπαντός σ’ αυτές τις καταλήψεις, επειδή τις θεωρούμε βασική μορφή φετιχισμού της διαμαρτυρίας και της νεολαίας, φαινόμενα που στην ακραία μορφή τους ζούμε αυτές τις μέρες.
Συχνά οι καταλήψεις προωθούνται ή σιωπηρά γίνονται ευνοϊκά δεκτές και από το εκπαιδευτικό προσωπικό για τους δικούς τους λόγους και επιδιώξεις, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες, όπου οι επαγγελματίες κομματικοί συνδικαλιστές των πανεπιστημιακών δασκάλων και της ΟΛΜΕ αισθάνονται ασυγκράτητα ευτυχείς από τις καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων. Και φυσικά, αρκούντως «επαναστατημένοι», όσο τουλάχιστον ακινδύνως το επιτρέπουν τα συμφέροντά τους και η ζωή τους. Πολύ πιο συχνά οι καταλήψεις και η διακοπή των μαθημάτων αποτελούν απλώς ευκαιρίες γενικής «κοπάνας».
Σαν μορφή διαμαρτυρίας οι καταλήψεις και οι καταστροφές από τις οποίες συνοδεύονται, μοιάζουν αρκετά με τις μορφές διαμαρτυρίας των εργατών στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Νόμιζαν και πίστευαν ότι αιτία της δυστυχίας τους ήταν οι νεωτερικές μηχανές που μείωναν το κόστος εργασίας και προκαλούσαν ανεργία. Αυθόρμητη και πρωτόγονη μορφή διαμαρτυρίας ήταν να καταστρέφουν τις μηχανές. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες για να καταλάβουν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οι μηχανές και ο νεωτερισμός.
Είναι έσχατος παραλογισμός να πιστεύουμε ότι οι καταλήψεις, η βίαια διακοπή του έργου των πανεπιστημίων και των σχολείων, οι καταστροφές και οι λεηλασίες αποτελούν μορφή διαμαρτυρίας και διατύπωσης αιτημάτων. Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύουμε και τι δεν πιστεύουμε. Το ιστορικά βεβαιωμένο είναι ότι το γενικό «μπάχαλο» της δημόσιας εκπαίδευσης οδηγεί αναπότρεπτα στην απαξίωσή της και στον ταξικό διαχωρισμό της.
Εγώ πιστεύω ότι δεν αποτελούν "μόδα" οι καταλήψεις, κάτι που περνάει και αλλάζει δηλαδή, αλλά πάγια και κατοχυρωμένη πρακτική εκβιασμού! Σταθερό αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, όσον αφορά την εκπαίδευση, είναι η αμάθεια που χαρακτηρίζει τους αποφοίτους όλων των βαθμίδων!
