(Θεόδωρος Π. Λιανός, ΒΗΜΑ, 21/12/2008)
Εξαιτίας του θανάτου (ίσως δολοφονίας) ενός εφήβου, της καταστροφής των περιουσιών χιλιάδων ατόμων, των εμπρησμών, των καταλήψεων κτλ., οι Έλληνες πολίτες κυριαρχούνται από αισθήματα οργής, φόβου, ανησυχίας, αγωνίας, θλίψης, έκπληξης, δυσαρέσκειας, παραίτησης κ.ά.
Κατανοώ και συμμετέχω. Ένα δεν κατανοώ. Γιατί έκπληξη; Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα που έχει πάρει από καιρό τον δρόμο της παρακμής;
Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου νομοθέτες, πρώτοι και καλύτεροι, παρανομούν; Όπου άνθρωποι του Θεού και της Εκκλησίας έχουν αναδειχθεί σε μαφιόζους περιωπής; Όπου βουλευτές και υπουργοί είναι πρώην καταληψίες; Όπου ο πάμπλουτος κ. Αλαβάνος, ως αρχηγός κόμματος, αποκαλεί τον πρωθυπουργό της χώρας -όχι τον Κώστα Καραμανλή, τον πρωθυπουργό- «νονό», ατιμωρητί, και οι ανόητοι βουλευτές του χειροκροτούν; Τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου οι συντεχνίες ασκούν πολιτική σε βάρος του λαού, όπως π.χ. στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στην Ολυμπιακή, στο Δημόσιο και αλλού;
Τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μια χώρα όπου αστυνομικοί πίνουν ούζα εν ώρα υπηρεσίας, αράζουν στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο για να κάνουν τα τηλεφωνήματά τους, συμμετέχουν σε παράνομα κυκλώματα και πρέπει να πάρουν διαταγή από κάποιον ανίδεο για να κάνουν το καθήκον τους; Όπου οι εισαγγελείς ασχολούνται με τον συνδικαλισμό και οι δικαστές αποφασίζουν μόνοι τους για τους μισθούς τους ακολουθώντας το ωραίο παράδειγμα των βουλευτών;
Τι άλλο θα περίμενε κανείς σε μια χώρα όπου τα πανεπιστήμια κυριαρχούνται από τα κόμματα, όπου ο πρύτανης εκλέγεται σε κομματικά γραφεία ανεξαρτήτως αξίας, επιστημονικής ή άλλης; Όπου οι καθηγητές με αφοσίωση στο εκπαιδευτικό έργο διώκονται από τους εγκάθετους των κομματικών παρατάξεων και τα γραφεία τους καταστρέφονται; Όπου τα φροντιστήρια θέλουν να γίνουν πανεπιστήμια και οι αγράμματοι και οι αντιγραφείς θέλουν να γίνουν καθηγητές;
Τι άλλο θα περίμενε κανείς όταν γονείς καταγγέλλουν και μηνύουν τους δασκάλους ή καθηγητές επειδή έκαναν παρατήρηση στο λατρευτό τους αλητάκι; Όταν γονείς ενθαρρύνουν τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις επειδή τελείωσε το πετρέλαιο του σχολείου, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρους;
Τι άλλο θα περίμενε κανείς όταν η τηλεόραση, με εξαίρεση την κρατική, είναι τόπος όπου παρελαύνουν όλες τις ώρες της ημέρας η βία σε όλες τις μορφές, η απάτη, η ασχήμια, η βλακεία και η ανωμαλία; Όπου άθλια υποκείμενα διαλαλούν με μεγάλη άνεση και χαρά τις πολύ προσωπικές τους υποθέσεις, με την ενθάρρυνση βέβαια των τηλεπαρουσιαστριών;
Τι θα περίμενε κανείς από μια χώρα όπου ο εργατικός και ο συνεπής θεωρείται κορόιδο, ενώ ο κοπανατζής, ο τσαμπατζής και ο κομπιναδόρος θεωρείται έξυπνος, δημοκρατικός και προοδευτικός;
Τα παραπάνω, αναμφίβολα, τα γνωρίζουμε όλοι. Απορώ, λοιπόν, γιατί οργιζόμαστε και γιατί απορούμε. Επειδή τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε;
