(του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΜΑΝΟΥ, Lifo, 04.12.2008)
Θα μπορούσαμε να γίνουμε οι σεΐχηδες των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ευρώπη. Να αξιοποιήσουμε δηλαδή σε υπερθετικό βαθμό τις ανεξάντλητες πηγές ενέργειας του ήλιου και του ανέμου.Δεν μπορώ να καταλάβω εκείνους που δειλά δειλά μιλούν για την ανάγκη να αυξήσουμε τη χρήση ανεμογεννητριών, ώστε το 2050 μόνο το 25% της ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από ανεμογεννήτριες. Γιατί 25%; Διότι αυτό έχουμε συμφωνήσει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν μας περνά από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε το 150%, να γίνουμε δηλαδή μεγαλο-εξαγωγείς ηλεκτρικής ενέργειας, αξιοποιώντας το τεράστιο αιολικό δυναμικό της χώρας. Η συμπεριφορά μας σε ό,τι αφορά τις ανεμογεννήτριες δεν δείχνει πεποίθηση ότι κάνουμε το σωστό, αλλά ότι ενεργούμε κάτω από ευρωπαϊκό καταναγκασμό.
Από πού θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε; Από την εκμετάλλευση των ακατοίκητων βραχονησίδων του Αιγαίου. Οι ακατοίκητες βραχονησίδες είναι ιδεώδεις πλατφόρμες εγκατάστασης μεγάλων ανεμογεννητριών. Σκεφτείτε ότι η Δανία, μια χώρα πολύ πιο πυκνοκατοικημένη από την Ελλάδα, αφού γέμισε ανεμογεννήτριες τη στεριά, πλέον τις εγκαθιστά στη θάλασσα. Εμείς έχουμε το δώρο, εκτός από τον αέρα και τον ήλιο, να έχουμε και πολύ μεγάλο αριθμό ακατοίκητων και ανεκμετάλλευτων βραχονησίδων.
Από τα ακατοίκητα νησιά πρέπει λοιπόν να ξεκινήσουμε. Για παράδειγμα, η Μακρόνησος θα μπορούσε να υποδεχθεί 100 ανεμογεννήτριες συνολικής ισχύος 300 MW. Κάθε μια από τις ανεμογεννήτριες χρειάζεται μια βάση που δεν είναι μεγαλύτερη σε έκταση από τη βάση ενός μικρού δωματίου. Με άλλα λόγια η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών δεν θα επηρεάσει καθόλου τα μνημεία της εμφύλιας θηριωδίας, ενώ θα προσφέρει μια ανεκτίμητη υπηρεσία στο περιβάλλον και στην οικονομία της Ελλάδας. Τα ίδια μπορούν να ειπωθούν και για τη Γυάρο.
Η Μακρόνησος έχει το πρόσθετο προσόν να απέχει ελάχιστα από το κεντρικό δίκτυο της ΔΕΗ και να είναι κοντά στην Αθήνα. Μια σημαντική παράμετρος της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στις βραχονησίδες είναι το ήδη νομοθετημένο τέλος που οφείλουν να καταβάλλουν οι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας στους δήμους στους οποίους υπάγονται οι βραχονησίδες. Υπολόγισα ότι η εγκατάσταση 300 MW στη Μακρόνησο θα απέφερε στο Δήμο Κέας 1.296.000 ευρώ ετησίως, γεγονός που θα διπλασίαζε σχεδόν τα έσοδά του.
Τι άλλο χρειάζεται για την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου; Να δημιουργηθεί ένα εκτεταμένο ηλεκτρικό δίκτυο μεταφοράς της ενέργειας από τις βραχονησίδες στο κεντρικό δίκτυο της χώρας και μέσω αυτού στα διεθνή δίκτυα. Χωρίς το δίκτυο δεν μπορεί να φθάσει η ηλεκτρική ενέργεια από το νησί όπου φυσάει στις πόλεις και τα εργοστάσια όπου χρειάζεται η ενέργεια. Αν λοιπόν κάτι πρέπει να γίνει, κατά προτεραιότητα, είναι η δημιουργία αυτού του δικτύου.Και εδώ δεν καταλαβαίνω την κυβέρνησή μας. Αντί να φτιάχνει το δίκτυο που θα επιτρέψει την αξιοποίηση του αστείρευτου αιολικού δυναμικού, τις εξαγωγές και την ανάπτυξη, ξοδεύει ατέλειωτα λεφτά για την κατασκευή αγωγών που θα διευκολύνουν τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δεν λέω, καλό κι αυτό. Αλλά όταν έχεις περιορισμένους πόρους, ιεραρχείς τις προτεραιότητές σου. Αφήστε που τα δίκτυα αγωγών είναι πολύ ακριβότερα από τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας.
Και κάτι ακόμα. Η ενέργεια από πετρέλαιο είναι κακή για το περιβάλλον και για την τσέπη, ενώ η ενέργεια από τον άνεμο είναι καλή για το περιβάλλον και λιγότερο κακή για την τσέπη. Στην Κρήτη η ΔΕΗ παράγει το ρεύμα από πετρέλαιο. Αν είχε ανεμογεννήτριες, το κόστος του ρεύματος θα έπεφτε κατά 20% τουλάχιστον.
Η Ελλάδα έχει τις προϋποθέσεις να γίνει μεγάλος εξαγωγέας ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Από τον αέρα, τον ήλιο και τη θάλασσα. Η κοινή λογική επιβάλλει να κάνουμε τώρα ό,τι χρειάζεται για να εκμεταλλευτούμε τον ανεξάντλητο ενεργειακό μας πλούτο. Το κέρδος θα είναι διπλό: οικονομικό και περιβαλλοντικό.
