Πρώτες ημέρες στο Papeete – πανσιόν Te Miti
(συνέχεια >>>)
02-04-2009
Σήμερα Πέμπτη, κατεβήκαμε πάντα με το λεωφορείο στην πόλη για να κάνουμε κάποιες αναγκαίες δουλειές για το υπόλοιπο ταξίδι. Ετσι πήραμε κάποιες σημαντικές τουριστικές πληροφορίες. Στο Papeete θα μέναμε μόνοι μας έως το Σαββάτο στις 4 Απριλίου. Εκείνη την ημέρα, στις 22:30 θα έρχονταν από την Αθήνα η κόρη του Γιάννη Ειρήνη, η γυναίκα του Νανά και η αδελφή μου Πέπυ, όπως είχαμε προγραμματίσει.
Καθώς πλησίαζε η στιγμή αφίξεως των γυναικών αύξανε όλο και περισσότερο ο πυρετός της προετοιμασίας για τη διαμονή τους και την ξενάγησή τους επειδή η παραμονή τους στην Tahiti και στα γύρω νησιά θα ήταν πολύ σύντομη. Υπήρχαν πολλές αιτίες γι' αυτή τη στενότητα χρόνου:
Μία ήταν φυσικά το οικονομικό διότι όπως ανέφερα η ακρίβεια στην Πολυνησία είναι δυσβάσταχτη. Αυτό βεβαίως θα μπορούσε να παρακαμφθή έστω και με κάποιο χρέος. Εκείνο όμως το οποίο έκανε τα χρονικά περιθώρια άκαμπτα ήταν το ότι στις 11 Απριλίου στις 10 το πρωί θα έπρεπε να είμαστε στο λιμάνι του Papeete για να επιβιβαστούμε στο πλοίο Aranui για το δεκατετραήμερο ταξίδι μας στα νησιά του πελάγους Tuamotu και των Μαρκησίων νήσων.
Από την άλλη πλευρά, η Νανά, η οποία ήταν η μόνη εργαζομένη από εμάς, πήρε την πασχαλινή της άδεια ως εκπαιδευτικός -με τα χίλια βάσανα- κάπως διευρυμένη και δεν μπορούσε να αφήση μεγαλύτερο περιθώριο χρόνου δηλ. να έρθη ενωρίτερα. Η ίδια έλεγε επίμονα: Τη Bora Bora θέλω να πάω να τη δω όπωσδήποτε ακόμη και για μία ώρα. Κι εγώ ήθελα με κάθε θυσία να δω τη Bora Bora, όμως ήθελα να δω και τη Huahine η οποία ήταν μόνον 20 αεροπορικά λεπτά μακριά και για την οποία είχα ακούσει ότι είναι ακόμη ωραιότερη αν και όχι τόσο γνωστή.
Ο συνδυασμός όλων των δεδομένων δηλαδή αυτών που αναφέρθηκαν και των υπαρχουσών πτήσεων υπαγόρευσαν μόνο μία δυνατότητα: Οι κοπέλλες μπορούσαν να δουν μόνο μία ημέρα την Tahiti, δηλ. την Κυριακή 5 Απριλίου ενώ στην Bora Bora θα μέναμε για 29 ώρες μεταξύ 6ης και 7ης και στην Huahine περίπου 49 ώρες, μεταξύ 7ης, 8ης και 9της Απριλίου. Επομένως αν αφαιρούσαμε τις ώρες ύπνου τις ώρες πτήσεως και τις ώρες αναμονής στα αεροδρόμια ο χρόνος που απέμενε ήταν ελάχιστος.
Για να αξιοποιηθή αυτό το εξαιρετικά στενό χρονικό διάστημα, από την άφιξή τους μέχρι την επιβίβασή μας στο πλοίο, και να ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από ένα ταξίδι που είναι μοναδικό στη ζωή τους έπρεπε να γίνη σχεδόν μαθηματικός σχεδιασμός. Εμείς στο κάτω κάτω είχαμε ζήσει ήδη πολλά στην Costa Rica και είχαμε ήδη προηγηθή και στα νησια της Tahiti κατά μία εβδομάδα. Οι συζητήσεις που έγιναν μεταξύ εμένα και του Γιάννη επάνω σ' αυτό το θέμα θύμιζαν λίγο αντίστοιχες συζητήσεις των οργανωτών του “Ο γύρος του Κόσμου σε 8Ο ημέρες”. Αυτό το όντως πολύπλοκο επιχειρησιακό πρόβλημα δεν θα μπορούσε να αναλάβη άλλος από το Γιάννη.
Έτσι πρότεινε να ενοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο για το Σαββατοκύριακο για να μπορούμε να κινηθούμε άνετα τόσο για να περιδιαβάσουμε την Tahiti όσο και να διευκολυνθούμε στις άλλες μετακινήσεις μας από και προς το αεροδρόμιο και από την πανσιόν Te Miti, όπου μέναμε αρχικώς, στην Πανσιόν Ahtea όπου θα μέναμε με τις γυναίκες. Αυτή σκοπίμως είχε επιλεγεί στο κέντρο της πόλεως. Όπως απεδείχθη δεν ήταν μόνον η πιο άνετη αλλά και η πιο οικονομική λύση, αν λάβουμε υπ' όψιν το πλήθος και βάρος των αποσκευών μας και το πόσο ακριβά είναι τα ταξί. Επίσης ο Γιάννης φρόντισε να τηλεφωνήση και να κλείση ένα σύντομο tour στην Bora Bora για τις 7 Απριλίου.
Κατόπιν πήγαμε στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας του πλοίου Aranui γαι να δούμε άν είχε αλλάξη κάτι στο δρομολόγιο και να γνωρίσουμε τη Soraya την οποία ξέραμε μόνον μέσω του Ιnternet. Βασικά ο Γιάννης είχε μαζί της ανταλλάξει πολλά μηνύματα για τα εισιτήρια και άλλες πληροφορίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Soraya είχε εκφράσει αμφιβολίες στον Γιάννη αν εγώ λόγω ηλικίας θα ήμουνα σε θέση να κάνω αυτό το απαιτητικό σε αντοχές και ανοχές ταξίδι. Η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, η οποία λόγω πρόσφατης βροχής ήταν αυξημένη, ήταν ανυπόφορη κυρίως για το Γιάννη και ο αρκετά μακρύς δρόμος μέχρι τα γραφεία ήταν εξουθενωτικός.
Υπήρχε ακόμη μια εκκρεμότητα: έπρεπε να πάμε στην νέα μας πανσιόν Ahitea, να δούμε αν όλα ήταν εν τάξει γιατί και αυτή, όπως όλα τα άλλα, είχε κανονισθή μέσω Internet και είχαμε κάποια ανασφάλεια, αν είχε γίνη καλή συνεννόηση. Η πανσιόν ήταν σε μια πολύ υποβαθμισμένη γειτονιά αλλά παρ' όλα αυτά ήταν πολύ περιποιημένη. Ο δρόμος οδηγούσε μέσα από χαμόσπιτα και ήταν γεμάτος από λακκούβες με λάσπη. Υπήρχε και ένα κανάλι με βρώμικο σχεδόν στάσιμο νερό το οποίο μύριζε σαν υπόνομος και το οποίο περιέργως είχε ζωντανά ψάρια μέσα. Μέσα από τα παραπήγματα πρόβαλαν αγριεμένοι σκύλοι (ευτυχώς δεμένοι) γαβγίζοντας εκνευριστικά. Μετά κάποιες προσπάθειες καταφέραμε τελικώς να συνεννοηθούμε (ούτε εγώ ούτε και ο Γιάννης ήμασταν βέβαιοι για τη συνεννόηση αυτή) με την κάπως βαριεστημένη και ασαφή στη σκέψη της Πολυνησία βοηθό, πράγμα που δεν ήταν συνηθισμένο από την εμπειρία που είχαμε μέχρι τότε.
Για το βράδυ του Σαββάτου είχαμε σχεδιάσει μεγαλοπρεπή πολυνησιακή υποδοχή στο αεροδρόμιο. Αυτή έπρεπε να πραγματοποιηθή με παραδοσιακή εμφάνιση. Γι' αυτό πήγαμε και αγοράσαμε λουλουδάτες Ταϊτιανές πουκαμίσες και εγώ αγόρασα και μια Ταϊτιανή βερμούδα. Λουλουδένιες πλεξούδες για να τους τις φορέσουμε κατά την άφιξη θα αγοράζαμε τελευταία στιγμή για να είναι φρέσκες.
Μετά από κάποιες περιπλανήσεις ακόμη εντός και εκτός Papeete φθάσαμε στην πανσιόν Te Μiti κατάκοποι και χωρίς να βρούμε χρόνο να κολυμβήσουμε παρ' ότι κουβαλούσαμε όλη τη μέρα μαζί μας βατραχοπέδηλα, μάσκες κλπ.
03-04-2009
Η πανσιόν Te Miti ήταν σχεδόν απλοϊκή και ήταν κάθε άλλο παρά δικαιολογημένο το ποσό που πληρώναμε όπως άλλωστε όλα σχεδόν τα είδη στην Tahiti. Ομως ήταν έξω από την πόλη και σε μία θαυμάσιας φυσικής ομορφιάς τοποθεσία. Ετσι για σήμερα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε πολύ πρωί (δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χρόνος) μία βόλτα στο ανηφορικό δρομάκι το οποίο υποσχόταν πολλά.
Δυστυχώς μετά από μερικές δεκάδες μέτρα ο δρόμος γινόταν ιδιωτικός μ ε απαγόρευση διελεύσεως. Ετσι γυρίσαμε άπρακτοι και πήραμε το πρόγευμα μας στις επτά στην πανσιόν. Για το απόγευμα είχαμε προγραμματίσει να πάμε στο θέατρο γιατί υπήρχε μία παράσταση με ταϊτιανούς χορούς. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι την ώρα που τελείωνε η παράσταση δεν υπήρχε κανένα μεταφορικό μέσο (στην Tahiti σταματούν όλα πολύ ενωρίς καθώς στις 6μμ είναι ήδη νύχτα.) εκτός ίσως από ταξί τα οποία είναι δυσεύρετα και πανάκριβα. Επομένως βρήκαμε ότι η καλύτερη λύση θα ήταν το αυτοκίνητο που λογαριάζαμε να ενοικιάσουμε την επομένη ημέρα να το παίρναμε από σήμερα. Ετσι θα πηγαίναμε με αυτό στην παράσταση, θα γυρίζαμε με αυτό στην πανσιόν και το πρωί θα κάναμε μια μικρή εξερεύνηση του νησιού. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στα γραφεία της Europ Car όπου μας εξυπηρέτησε μία πενηντάρα ευγενεστάτη Tαϊτιανή η οποία γνώριζε και καλά Αγγλικά και μας έδωσε και άλλες χρήσιμες πληροφορίες.
Το νησί αποτελείται στην πραγματικότητα από δύο νησιά, το Tah iti Nui (μεγάλη Tahiti) και το Tahiti Iti (μικρή Tahiti) -υπολείμματα παλαιών ηφαιστείων- τα οποία ενώνονται με μία μικρή λωρίδα ξηράς. Υπάρχει ένας περιφερειακός ασφαλτοστρωμένος δρόμος καλής ποιότητος κατά μήκος της παραλίας και μερικοί άλλοι παράπλευροι δρόμοι οι οποίοι οδηγούν στο εσωτερικό ορεινό μέρος του νησιού εν μέρει ασφαλτοστρωμένοι και μετρίας έως κακής ποιότητος. Όπως είπαμε στην Tahiti θα έρχονταν να μας συναντήσουν οι κοπέλες το Σαββάτο, όπως είχαμε προγραμματίση. Έτσι είχαμε δύο ημέρες χρόνο στη διάθεσή μας να εξερευνήσουμε λίγο το νησί και να προετοιμάσουμε τον ερχομό τους. Με άλλα λόγια να βρούμε τι αξιοθέατα υπάρχουν και να τα δουν μαζί μας την Κυριακή.
Πήραμε τον περιφερειακό δρόμο ο οποίος είναι διπλής κατευθύνσεως. Ακολουθήσαμε την κατεύθυνση με τη φορά των δεικτών του ωρολογίου και σταματούσαμε όπου υπήρχε κάτι ιδιαιτέρως αξιόλογο. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου ήταν η ακτή την οποία σφυροκοπούσαν τα κύματα του Ειρηνικού ενώ από την άλλη κατέβαιναν συνήθως απότομες κατάφυτες πλαγιές πολλές φορές χαρακωμένες από μικρούς καταρράκτες. Θαρρείς όλο το βουνό έσφυζε από χυμούς οι οποίοι ξεχείλιζαν βρίσκοντας δρόμο προς τη θάλασσα.
Σε κάποιο σημείο υπήρχε ένα αξιοσημείωτο αξιοθέατο η λεγομένη Trou de Soufleure (τρύπα ξεφυσήματος). Εκεί υπάρχει προφανώς ένα φυσικό υπόγειο άνοιγμα από τη βραχώδη ακτή έως και την άλλη πλευρά του δρόμου. Έτσι κάθε φορά που έρχεται ένα μεγάλο κύμα εισχωρεί μέσα στη σήραγγα, και μέσα από τις ρωγμές των βράχων της πλαγιάς που πέφτει σχεδόν κατακόρυφα, ακούγεται ένας βρυχηθμός και σηκώνεται ένας πίδακας από σταγονίδια νερού σαν δράκος του παραμυθιού που ξεφυσάει. Προχωρήσαμε ακόμη με το αυτοκίνητο και θα είχαμε κάνει έως τριάντα χιλιόμετρα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Κάπου είδαμε μία πινακίδα η οποία ανέφερε την ύπαρξη κάποιου καταρράκτη. Επειδή αναζητούσαμε και οι δύο κάτι τέτοιο ως φυσικό αξιοθέατο προχωρήσαμε σ' αυτόν τον παράπλευρο δρόμο. Μετά από μία συγκλονιστική διαδρομή από απόψεως ομορφιάς αλλά και από απόψεως δύσβατου δρόμου φθάσαμε σε ένα πλάτωμα όπου έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Από εκεί μέσω ενός μονοπατιού, το οποίο πήγαινε πλάι σε ένα ποταμάκι κυριολεκτικά σκεπασμένο με φυλλωσιές θάμνων και δέντρων, φθάσαμε στον πρώτο από τους τρεις καταρράκτες. Ένα εκπληκτικό θέαμα!! Έπεφταν νερά από πολύ μεγάλο ύψος σχηματί ζοντας τον κύριο καταρράκτη και πολλούς πλευρικούς δημιουργώντας ένα απίθανο φυσικό σκηνικό το οποίο πλαισίωνε φοβερή τροπική βλάστηση και αμέτρητα λουλούδια. Στη βάση του δημιουργούσε μία μικρή φυσική λίμνη στην οποία δυστυχώς δεν επιτρεπόταν το μπάνιο λόγω του φόβου κατολισθήσεως βράχων παρασυρμένων από το νερό.
Το σκηνικό ομόρφαινε ακόμη περισσότερο από μία νεαρή Tαϊτιανή μοντέλο, την οποία φωτογράφιζε ένα συνεργείο για κάποια δαφήμιση ή περιοδικό. Ήταν πραγματικά ένα δροσερό πλάσμα με μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση, όχι παραπάνω από δεκαεπτά ετών, γεμάτο ζωή και έντονα πολυνησιακά χαρακτηριστικά. Δεν έχασα την ευκαιρία και βάλθηκα να την φωτογραφίζω και να την βιντεοσκοπώ πράγμα που έγινε από αυτήν αντιληπτό και μου χαμογέλασε φιλάρεσκα. Είναι απίθανο το πώς οι γυναίκες εδώ αντιλαμβάνονται περισσότερο από αλλού, σχεδόν με έκτη αίσθηση, όταν τις θαυμάζης και ανταποκρίνονται αμέσως με ένα χαμόγελο.
Επιστρέφοντας στον κύριο δρόμο συνεχίσαμε την πορεία προς το Papeete. Κάπου συναντήσαμε μία άλλη πινακίδα η οποία μας πληροφορούσε για την ύπαρξη ενός εθνικού δρυμού προς το εσωτερικό του νησιού. Χωρίς να το πολυσκεφθούμε πήραμε το εσωτερικό δρομάκι που ανέφερε η πινακίδα και βρεθήκαμε σε ένα απίστευτα δύσβατο δρόμο. Όσο αργά και αν πηγαίναμε χοροπηδούσαμε σαν να είμασταν σε αγώνα Motor Cross. Πάντως παρά την αυξημένη παραγωγή αδρεναλίνης δεν παραιτηθήκαμε γιατί το τοπίο γινόταν όσο πήγαινε και αγριότερο και ομορφώτερο. Μακριά φαινόταν ένας άλλος μεγαλοπρεπής καταρράκτης ενώ στο βάθος μπορούσες να διακρίνης άγρια απότομα και γεμάτα βαθειές χαράδρες βουνά που κάποτε είχαν ξεπηδήσει μέσα από την κόλαση της υφαιστειακής δραστηριότητας, χαρακτηριστικά ηφαιστειογενών νησιών. Ηταν κυριολεκτικώς φορτωμένα με πράσινο ενώ η κορυφή τους ήταν χαμένη μέσα στα σύννεφα. Κάθε τόσο έπιανε και μία καταιγίδα η οποία έκανε την οδήγηση πιο δύσκολη.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι είχαμε δει αρκετά αλλά και ότι δεν είχε έννοια με τέτοιες συνθήκες να ξαναρθούμε με τις γυναίκες και επιστρέψαμε.
Επειδή την επομένη ημέρα θα φεύγαμε πολύ πρωί από την πανσιόν Te Miti μετακομίζοντας στην πανσιόν Ahitea καλύτερης ποιότητας και στο κέντρο της πόλεως για να βολεύη και τις από κοινού μετακινήσεις μας με τις γυναίκες, κανονίσαμε το λογαριασμό με τον Fred, το νεαρό Γάλλο ιδιοκτήτη της Te Mite, και φύγαμε με το αυτοκίνητο για το θέατρο.
Το θέατρο ευρισκόταν στις παρυφές της πόλεως δηλαδή σε αρκετή απόσταση από την πανσιόν Te Miti. Το πρόβλημα δεν ήταν το πώς θα πάμε αλλά η επιστροφή διότι δεν θα υπήρχαν πλέον μετά το τέλος της παραστάσεως λεωφορεία. Η λύση που δώσαμε με την ενοικίαση του αυτοκινήτου δημιούργησε ένα καινούργιο πρόβλημα, το που θα παρκάρουμε. Αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο δεδομένου ότι ήταν μία πολυσύχναστη περιοχή την οποία αλλωστε δεν γνωρίζαμε και λόγω του θεάτρου ο συνωστισμός ήταν μεγαλύτερος. Αναγκαστικά παρκάραμε πολύ μακριά και σε ένα λίγο σκοτεινό μέρος πράγμα που μας δημιουργούσε κάποια ανασφάλεια.
Η παράσταση ήταν ένα πάνθεο χρωμάτων και παραδοσιακής μουσικής. Είχε χορευτικές αναπαραστάσεις από τη ζωή των πρώτων χρόνων των Πολυνησίων μετά την εγκατάστασή τους στα νησιά του Ειρηνικού, προερχόμενοι από κλαδους των Maori της Νεας Ζηλανδίας και των νήσων Tonga καθώς και από μαλαϊκά φύλα της νοτοανατολοκής Ασίας κατά την επικρατούσα θεωρία.
Χορευτές υποδυόμενοι τρομερούς πολεμιστές και πολύχρωμα στολισμένες κοπέλες οι οποίες τους ξεπροβόδιζαν πριν φύγουν για τη μάχη “όργωναν” τη σκηνή σε ένα άγριο ξεφάντωμα χαράς και αισιοδοξίας για τη νίκη στους ρυθμούς των τυμπάνων. Μετά άλλαζε το σκηνικό και την άγρια χαρά την διαδεχόταν κάτι το αργό και νοσταλγικό, η νοσταλγία της αναμονής για την επιστροφή των αγαπημένων τους προσώπων.
Ενιωθα γεμάτος όταν γύρισα στο αυτοκίνητο και στα αυτιά μου ηχούσαν ακόμη οι χτύποι του τυμπάνου. Πάλι καλά που ήταν ο Γιάννης νηφάλιος γιατί εγώ όπως ήμουν φευγάτος δεν θα εύρισκα ποτέ που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο. Εκεί συνέβη και ένα περίεργο περιστατικό. Μόλις είχαμε μπη στο αυτοκίνητο μας χτύπησε το τζάμι μία κυρία γύρω στα 40. Μας έκανε εντύπωση γιατί εκείνη την ώρα έξω ήταν ερημιά και θεοσκότεινα και αυτή εμφανίστηκε από το πουθενά. Μας παρακάλεσε να την πάρουμε μαζί μας και να την πάμε στο σπίτι της γιατί ήταν πολύ κουρασμένη για να πάη με τα πόδια. Ο Γιάννης, ο οποίος ήταν και οδηγός προσπάθησε να το αποφύγη λέγοντας ότι είμαστε ξένοι και δεν ξέρουμε την πόλη ούτε την περιοχή. Αυτή επέμεινε και είπε ότι δεν μένει μακριά και ότι θα μας καθοδηγούσε η ίδια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή εγώ δεν είχα πάρει θέση αλλά δεν έβλεπα και με άνεση να πάρουμε μία άγνωστη έστω και γυναίκα που ξεφύτρωσε μέσα στη νύχτα σε μία πόλη που την ξέραμε μόνο μερικές ημέρες και δεν είμασταν ενήμεροι για την κοινωνία της ούτε είχαμε διαβάσει κάτι γι' αυτήν. Εκτίμησα όμως ότι δεν μπορούσε να μας συμβή τίποτε εφ' όσον ήμασταν δύο. Πέραν αυτού μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν και έγκυος. Έτσι όταν ο Γιάννης με ρώτησε: Τι λες Θύμιο να την πάρουμε; Είπα χωρίς δυσταγμό ναί. Η απόσταση που διασχίσαμε πράγματι δεν ήταν μεγάλη και έτσι δεν είχαμε χρόνο να ρωτήσουμε και πολλά. Μας είπε μόνον ότι ήταν από την Raiatea ένα μεγάλο νησί των νήσων Society της Γαλλικής Πολυνησίας.
(συνεχίζεται >>>)
|
