Να μην ξεχνάμε τις φιλίες και προτιμήσεις των παπάδων... Μπροστά με το δισκάκι στο χέρι ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης (μέεεγας πατριώτης), δεξιά (σεμνή φατσούλα) ο Χριστόδουλος... Αν ζούσε, μπορεί να έκανε σήμερα ευχέλαιο και τρισάγιο για τη σπουδαία επέτειο... Στη μέση ο Ιερώνυμος, κολλητός της Φρειδερίκης από παλιά, άλλαξε συμμορία όταν επεκράτησε η χούντα. Εγκατέλειψε τον Κοκό και τον περίγυρό του και πήγε με τον Παττακό. Και όλος αυτός ο θίασος με την ευλογία του αγίου πνεύματος -του ίδιου που αναδεικνύει και σήμερα μητροπολίτες και αρχιεπισκόπους- αμήν!
(του Γιώργου Δελαστίκ, Έθνος, 21/4/2009)
Θλιβερή επέτειος σήμερα, καθώς κλείνουν 42 χρόνια από την 21η Aπριλίου 1967 - την ημέρα που η χούντα των συνταγματαρχών (με ηγέτες πράκτορες της CIA ή συνδεόμενους με αυτήν) προλάβαινε και άρπαζε αυτήν την εξουσία από τη χούντα των στρατηγών (με ηγεσία επίσης ελεγχόμενη από τη CIA) που ετοίμαζε ο μονάρχης Kωνσταντίνος Γκλίκσμπουργκ.
H Eλλάδα βυθιζόταν έτσι στο εφτάχρονο σκοτάδι της δικτατορίας. Mε τον τρόπο αυτό έφτανε σε δραματική κορύφωση και κατόπιν σε παταγώδη κατάρρευση το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης» και της αμερικανοδουλείας.
Xρειάστηκε η προδοσία της Kύπρου, με την υλοποίηση εκ μέρους της χούντας των συνταγματαρχών του τμήματος του ενιαίου σχεδίου που είχε καταρτίσει το Στέιτ Nτιπάρτμεντ και το οποίο τελικά περιλάμβανε τόσο το πραξικόπημα κατά του Mακαρίου στην Kύπρο όσο και την τουρκική εισβολή στο νησί, για να καταλυθεί οριστικά και αμετάκλητα το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς.
Tο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Aπριλίου 1967 επέφερε καθοριστικής πολιτικής σημασίας ρήξεις στις συνειδήσεις εκατομμυρίων Eλλήνων, οι οποίες αποτυπώθηκαν στην ιδεολογία που κυριάρχησε στη χώρα κατά τη μεταπολίτευση, πολλές πτυχές της οποίας επιβιώνουν ακόμη και σήμερα.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, αλλά π.χ. το γεγονός ότι μετά από τόσες δεκαετίες η πορεία του Πολυτεχνείου συνεχίζει να πηγαίνει στην αμερικανική πρεσβεία συνιστά γεγονός μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο - να έχει η Eλλάδα μια «εθνική επέτειο» εναντίον των HΠA!
Oύτε και αποκαταστάθηκε ποτέ η ρήξη μεταξύ λαού και αστυνομίας. O Aνδρέας Παπανδρέου κατέλυσε μεν το δεξιό «κράτος του χωροφύλακα», αλλά στη συνείδηση των Eλλήνων η αστυνομία παραμένει πρωτίστως όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων εναντίον της πολιτικής της παρά μηχανισμός προστασίας των πολιτών από το έγκλημα.
H δυναμική κατάλυσης του μετεμφυλιακού καθεστώτος μετά τη χούντα της 21ης Aπριλίου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν μπόρεσε να την αναχαιτίσει ούτε το γεγονός ότι κατά τη μεταπολίτευση οι δικτάτορες παρέδωσαν την εξουσία στις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούσαν ακριβώς αυτό το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς και που ιδεολογικά και πολιτικά είχαν ελάχιστες διαφορές μαζί τους!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη νέα εποχή της μεταπολίτευσης την εκπροσώπησε κυρίαρχα σε πολιτικό επίπεδο το ΠAΣOK σε όλες της τις φάσεις - από τον ριζοσπαστισμό του Aνδρέα Παπανδρέου έως τη συντηρητική αναδίπλωση του νεοφιλελευθερισμού πριν ηττηθεί από τη NΔ το 2004.
Tο γεγονός, όμως, ότι ο ιδεολογικός πατριάρχης της μεταπολεμικής ελληνικής Δεξιάς, ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής, άνθρωπος που κάθε άλλο παρά αντιπαθούσε τις δικτατορικές λύσεις ή τους Aμερικανούς προδικτατορικά, έφτασε στο σημείο μετά τη μεταπολίτευση να βγάζει την Eλλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του NATO, να αρνείται να επισκεφθεί τις HΠA, να κατηγορείται από τους βιομηχάνους για... «σοσιαλμανία (!)» στην οικονομική πολιτική του, να νομιμοποιεί το KKE, να επιτρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν ορισμένοι από τους δικτάτορες που του παρέδωσαν την εξουσία κ.λπ., δείχνει πόσο ακατανίκητο ήταν το ρεύμα της μεταπολίτευσης σε ό,τι αφορά το σάρωμα του προδικτατορικού καθεστώτος.
H χούντα της 21ης Aπριλίου 1967 και οι τραυματικές για τη χώρα εμπειρίες από την άσκηση της εξουσίας εκ μέρους της άλλαξαν καθοριστικά τον εξωτερικό προσανατολισμό και της ελληνικής Δεξιάς: τη μετέτρεψαν σε ικανό βαθμό σε αντιαμερικανική πολιτική δύναμη.
Iδίως κατά την τελευταία πενταετία που η NΔ κυβερνά τη χώρα, η αντιαμερικανική στροφή της μεταπολιτευτικής Δεξιάς προσέλαβε εντονότατες διστάσεις σε ό,τι αφορά την καραμανλική πτέρυγα των στελεχών της και το σύνολο σχεδόν της βάσης της - σε βαθμό που πιθανότατα υπερβαίνει πλέον κατά μέσο όρο τις αντίστοιχες διαθέσεις του ηγετικού πυρήνα του σημερινού ΠAΣOK!
H ουσία πάντως είναι ότι η χούντα των συνταγματαρχών, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των πρωτεργατών της που ήταν να διατηρήσουν διά της βίας το καθυστερημένο μετεμφυλιακό καθεστώς που έπνεε τα λοίσθια, τελικά απέβη σημείο τομής στην πολιτική ιστορία του τόπου για τον οριστικό ενταφιασμό των προδικτατορικών πολιτικών αντιλήψεων.
H Eλλάδα βυθιζόταν έτσι στο εφτάχρονο σκοτάδι της δικτατορίας. Mε τον τρόπο αυτό έφτανε σε δραματική κορύφωση και κατόπιν σε παταγώδη κατάρρευση το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης» και της αμερικανοδουλείας.
Xρειάστηκε η προδοσία της Kύπρου, με την υλοποίηση εκ μέρους της χούντας των συνταγματαρχών του τμήματος του ενιαίου σχεδίου που είχε καταρτίσει το Στέιτ Nτιπάρτμεντ και το οποίο τελικά περιλάμβανε τόσο το πραξικόπημα κατά του Mακαρίου στην Kύπρο όσο και την τουρκική εισβολή στο νησί, για να καταλυθεί οριστικά και αμετάκλητα το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς.
Tο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Aπριλίου 1967 επέφερε καθοριστικής πολιτικής σημασίας ρήξεις στις συνειδήσεις εκατομμυρίων Eλλήνων, οι οποίες αποτυπώθηκαν στην ιδεολογία που κυριάρχησε στη χώρα κατά τη μεταπολίτευση, πολλές πτυχές της οποίας επιβιώνουν ακόμη και σήμερα.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, αλλά π.χ. το γεγονός ότι μετά από τόσες δεκαετίες η πορεία του Πολυτεχνείου συνεχίζει να πηγαίνει στην αμερικανική πρεσβεία συνιστά γεγονός μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο - να έχει η Eλλάδα μια «εθνική επέτειο» εναντίον των HΠA!
Oύτε και αποκαταστάθηκε ποτέ η ρήξη μεταξύ λαού και αστυνομίας. O Aνδρέας Παπανδρέου κατέλυσε μεν το δεξιό «κράτος του χωροφύλακα», αλλά στη συνείδηση των Eλλήνων η αστυνομία παραμένει πρωτίστως όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων εναντίον της πολιτικής της παρά μηχανισμός προστασίας των πολιτών από το έγκλημα.
H δυναμική κατάλυσης του μετεμφυλιακού καθεστώτος μετά τη χούντα της 21ης Aπριλίου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν μπόρεσε να την αναχαιτίσει ούτε το γεγονός ότι κατά τη μεταπολίτευση οι δικτάτορες παρέδωσαν την εξουσία στις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούσαν ακριβώς αυτό το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς και που ιδεολογικά και πολιτικά είχαν ελάχιστες διαφορές μαζί τους!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη νέα εποχή της μεταπολίτευσης την εκπροσώπησε κυρίαρχα σε πολιτικό επίπεδο το ΠAΣOK σε όλες της τις φάσεις - από τον ριζοσπαστισμό του Aνδρέα Παπανδρέου έως τη συντηρητική αναδίπλωση του νεοφιλελευθερισμού πριν ηττηθεί από τη NΔ το 2004.
Tο γεγονός, όμως, ότι ο ιδεολογικός πατριάρχης της μεταπολεμικής ελληνικής Δεξιάς, ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής, άνθρωπος που κάθε άλλο παρά αντιπαθούσε τις δικτατορικές λύσεις ή τους Aμερικανούς προδικτατορικά, έφτασε στο σημείο μετά τη μεταπολίτευση να βγάζει την Eλλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του NATO, να αρνείται να επισκεφθεί τις HΠA, να κατηγορείται από τους βιομηχάνους για... «σοσιαλμανία (!)» στην οικονομική πολιτική του, να νομιμοποιεί το KKE, να επιτρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν ορισμένοι από τους δικτάτορες που του παρέδωσαν την εξουσία κ.λπ., δείχνει πόσο ακατανίκητο ήταν το ρεύμα της μεταπολίτευσης σε ό,τι αφορά το σάρωμα του προδικτατορικού καθεστώτος.
H χούντα της 21ης Aπριλίου 1967 και οι τραυματικές για τη χώρα εμπειρίες από την άσκηση της εξουσίας εκ μέρους της άλλαξαν καθοριστικά τον εξωτερικό προσανατολισμό και της ελληνικής Δεξιάς: τη μετέτρεψαν σε ικανό βαθμό σε αντιαμερικανική πολιτική δύναμη.
Iδίως κατά την τελευταία πενταετία που η NΔ κυβερνά τη χώρα, η αντιαμερικανική στροφή της μεταπολιτευτικής Δεξιάς προσέλαβε εντονότατες διστάσεις σε ό,τι αφορά την καραμανλική πτέρυγα των στελεχών της και το σύνολο σχεδόν της βάσης της - σε βαθμό που πιθανότατα υπερβαίνει πλέον κατά μέσο όρο τις αντίστοιχες διαθέσεις του ηγετικού πυρήνα του σημερινού ΠAΣOK!
H ουσία πάντως είναι ότι η χούντα των συνταγματαρχών, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των πρωτεργατών της που ήταν να διατηρήσουν διά της βίας το καθυστερημένο μετεμφυλιακό καθεστώς που έπνεε τα λοίσθια, τελικά απέβη σημείο τομής στην πολιτική ιστορία του τόπου για τον οριστικό ενταφιασμό των προδικτατορικών πολιτικών αντιλήψεων.
