Στα βήματα του Gauguin II

Βόλτες στο Los Angeles (>>> συνέχεια) Αποχαιρετώντας την Κοσταρίκα κατευθυνόμεθα μέσω Phoenix προς το Los Angeles, όπου θα μείνουμε μια νύχτα, ώσπου να πάρουμε το επόμενο αεροπλάνο για την Tahiti. Στο Los Angeles φθάσαμε απόγευμα. Μετά την τακτοποίησή μας στο ξενοδοχείο, κάναμε μια μεγάλη βόλτα για να πάρουμε μία ιδέα από την πόλη. Φυσικά περιορισθήκαμε στο Down Town αφού το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε αυτό. Το Down Town αποτελείται από μία πλειάδα ουρανοξυστών με πολύ μοντέρνα εμφάνιση. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως επρόκειτο για μία περιποιημένη και καθαρή πόλη. Μας έκανε όμως εντύπωση ότι πολύ γρήγορα άρχισαν οι δρόμοι να νεκρώνουν και τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Σκεφθήκαμε ότι πρέπει να φάμε κάτι και μετά βίας βρήκαμε ένα κινέζικο εστιατόριο ανοικτό. Οι άνθρωποί του ήταν εξαιρετικά περιποιητικοί και το φαγητό πραγματικά πλουσιοπάροχο. Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο δεν είχαμε το αίσθημα ασφαλείας που νιώσαμε την πρώτη στιγμή. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει περίεργες φιγούρες και πόρνες τελευταίας υποστάθμης... Το επόμενο πρωί κάναμε μια μεγαλύτερη βόλτα. Ήταν Κυριακή και τα καταστήματα κλειστά. Αποφασίσαμε να πάρουμε το μετρό και να πάμε στην τύχη δύο στάσεις για να πάρουμε μία εικόνα από αυτό. Στην είσοδο του μετρό υπήρχαν αυτόματα για να βγάλης εισιτήριο. Η συναλλαγή μπορούσε να γίνη με πιστωτική κάρτα αλλά και με χαρτονομίσματα του ενός, των πέντε, των δέκα και των είκοσι δολαρίων. Υπήρχε υποδοχή που έβαζες το χαρτονόμισμα και σου έδινε και τα ρέστα αφού προηγουμένως σε καθοδηγούσε να προσδιορίσης τη διαδρομή. Για τους περπατημένους στην Αμερική αυτά είναι κοινοτοπίες. Για μένα όμως που ερχόμουν για πρώτη φορά εδώ ήταν πρωτόγνωρα. Όταν μήκαμε μέσα στο βαγόνι υπήρξε η κοινή εντύπωση ότι έβλεπες πολύ υποβαθμισμένους ανθρώπους. Φτωχή εμφάνιση, ταλαιπωρημένα πρόσωπα. Κατά τα άλλα πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν και πολύ εξυπηρετικοί. Η πρόχειρη εξήγηση που δώσαμε ήταν ότι οι εύποροι Αμερικανοί έχουν όλοι αυτοκίνητα για να κινούνται από και προς τους προορισμούς τους. :: Κατεβήκαμε όπως είχαμε αποφασίση δύο στάσεις παρακάτω. Διαπιστώσαμε ότι ήμασταν στην λατινόφωνη συνοικία. Παντού ισπανικές επιγραφές για διαφημιζόμενες πραμάτειες, σκουρόχρωμοι να χαζεύουν ή να περπατούν νωχελικά στους δρόμους ενώ από παράθυρα ή μαγαζιά έβγαίνε κυρίως μεξικάνικη μουσική. Δεν σου ενέπνεε και πολύ εμπιστοσύνη να περπατάς σε αυτούς τους δρόμους και οι κάτοικοι τους φαίνεται να μην ένοιωθαν άνετα γιατί τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους ήταν σιδερόφρακτα και επιπροσθέτως φραγμένα με αγκυλωτό συρματόπλεγμα. Προχωρώντας και βγαίνοντας από τη συνοικία αυτή παρατηρήσαμε και άλλα περίεργα πράγματα. Πάρα πολλοί περιθωριακοί άνθρωποι στο δρόμο κυρίως έγχρωμοι αλλά όχι μόνον. Όλοι χαρακτηρίζονταν από το ότι είχαν ένα σακίδιο στην πλάτη ή και ένα σακί στο χέρι όπου προφανώς είχαν μέσα όλα τους τα υπάρχοντα. Πολλοί από αυτούς φαίνονταν προβληματικοί άνθρωποι. Επίσης πολλοί από αυτούς φαίνονταν να είναι ρακοσυλλέκτες κουβαλώντας τεράστιες σακούλες μαζί τους κυρίως με άδεια κουτιά κονσέρβες και άδεια κουτιά από αναψυκτικά, τα οποία έβρισκαν στους σκουπιδοτενεκέδες. Πιθανώς κάπου έβρισκαν και τα πουλούσαν. Παρακάτω σε ένα πάρκο είδαμε πολλούς να έχουν στρώση κάτω ένα πανί και από επάνω μια κουβέρτα και να ετοιμάζονται να κοιμηθούν. Άνθρωποι εγκαταλειμμένοι από την κοινωνία στην τύχη τους; Και όμως σου δινόταν η εντύπωση ότι στην Αμερική, όποιος ήθελε έβρισκε δουλειά. Δηλαδή αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι δεν ήθελαν να δουλέψουν και να ενταχθούν στο σύστημα; Και γιατί η πολιτεία δεν τους υποχρέωνε να δουλέψουν προσφέροντάς τους υποχρεωτικά δουλειά με έστω μία μειωμένη αμοιβή. Το να τους κάνης να νοιώθουν χρήσιμοι προσφέροντας είναι τόσο για αυτούς καλό όσο και για την κοινωνία. Ίσως όμως αυτό δεν το επιτρέπει η δημοκρατική αντίληψη να υποχρεώνεις κάποιον, έστω για το καλό του. Έτσι προτιμάς να τον εγκαταλείπης στην τύχη του. Αυτές τις σκέψεις κάναμε σεργιανίζοντας στους δρόμους του Los Angeles αυτό το πρωινό του Μαρτίου. Δεν ήξερα άν έπρεπε να τα γράψω αυτά, γιατί δεν ανήκουν στο θέμα της αυτής της περιπλανήσεως που σκοπό έχει περισσότερο την μελέτη της ζούγκλας τα πολυποίκιλα είδη και τους αδυσώπητους νόμους της, τα ηφαίστεια, τους βυθούς και της φύσεως γενικότερα. Όμως είπα ότι η μεγαλούπολη είναι και αυτή μια μορφή ζούγκλας όχι πολύ μακρυά από τον καθένα μας. Αύριο φεύγουμε για το Papeete την πρωτεύουσα της Tahiti - ένα μεγάλο ταξίδι και πρέπει να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να προετοιμασθούμε. Πρέπει να χωρίσουμε τα πράγματα, τα οποία θα πάρουμε μαζί μας στο αεροπλάνο από αυτά τα οποία δημιουργούν προβλήματα κατά τον έλεγχο στο αεροδρόμιο και επομένως θα τα στείλουμε ως αποσκευές. Έτσι θα επικοινωνήσουμε πάλι από την Ταϊτή. Προς το παρόν σας χαιρετούμε. (συνεχίζεται >>>)