Σε προηγούμενο κείμενο αναφέρθηκα συνοπτικά στην καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη του καθολικού ιερέα φον Βέρνιτς (Christian Federico von Wernich) για ανάμιξή του σε βασανισμούς, απαγωγές και δολοφονίες αντιφρονούντων στην διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-83). Επειδή εκεί με ρώτησε ένας επισκέπτης, ποια θέση πήρε επ’ αυτού η επίσημη καθολική εκκλησία (Αργεντινή και Βατικανό), έψαξα λίγο το θέμα και βρήκα τα εξής συμπληρωματικά στοιχεία:
Ο ρόλος του Wernich ήταν αμιγώς πνευματικός: συμμετείχε στα βασανιστήρια κρατουμένων και τους υποσχόταν, άλλοτε άφεση αμαρτιών, άλλοτε απελευθέρωση και άλλοτε αιώνια σωτηρία και διαμονή στον (χριστιανικό) παράδεισο, αν συνεργάζονταν με την Αστυνομία της Αργεντινής. Όταν επτά από τους κρατουμένους που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, επειδή δεν δέχονταν να συνεργαστούν, αλλά λόγω των βασανισμών που είχαν υποστεί, δεν θα ήταν δυνατόν να απελευθερωθούν, αφού θα αποτελούσαν (ακόμα) ζωντανά δείγματα της βαρβαρότητας του καθεστώτος, ο Wernich ήταν παρών και συμμετείχε στις αποφάσεις, ποιοι πρέπει να εκτελεστούν.
Φυσικά στη δίκη αρνήθηκε ο κατηγορούμενος τα πάντα, αν και οι μάρτυρες ήταν από τα θύματα των βασανιστηρίων και του υπενθύμιζαν διάφορα περιστατικά, τι έλεγε και τι έκανε στα χρόνια της εξουσίας του (πνευματικής, εννοείται!)
Το έτος 1984, με την αποχώρηση του δικτατορικού καθεστώτος που είχε εμπλακεί με τη Μεγάλη Βρετανία στον πόλεμο των νησιών Φώκλαντς και ηττήθηκε, απαιτήθηκε μία αμνηστία για όλες τις «εθνοσωτήριες ενέργειες» του δικτατορικού καθεστώτος. Κάτι τέτοιο ίσως είχαν σκεφτεί και οι χουνταίοι στην Ελλάδα, αλλά ο τρόπος που αποχώρησαν, με τους Τούρκους στην Κύπρο και μια επιστράτευση που έδειξε τη διάλυση του κράτους μετά από 7,5 χρόνια χουντοκρατίας, δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιες συζητήσεις. Ο Wernich μετανάστευσε μετά την αμνηστία στη Χιλή και ζούσε εκεί με ψευδώνυμο, μέχρι που η κυβέρνηση της Αργεντινής ακύρωσε το έτος 2002 την παλιά αμνηστία και όλοι οι επιζώντες εγκληματίες άρχισαν να περνάνε από δίκες.
Η δίκη του Wernich έδωσε, όπως ήταν φυσικό, τροφή στις συζητήσεις για το ρόλο της καθολικής εκκλησίας στην Αργεντινή, στη Νότια Αμερική και σε όλο τον κόσμο τελικά. Τώρα, η «Ιερά Σύνοδος» της αργεντίνικης εκκλησίας έβγαλε ανακοίνωση ότι «πονάει βαθιά για την αποκάλυψη ότι ένα μέλος της έκανε τέτοια εγκλήματα». Ευτυχώς δεν είπαν ότι δεν ήξεραν τι γινόταν ή ότι διάβαζαν και δεν είχαν καιρό να ασχοληθούν με άλλα θέματα. Στην πραγματικότητα, όλη η εκκλησία της Αργεντινής συμπαραστάθηκε ένθερμα στο δικτατορικό καθεστώς, με 
Αλλά, αυτή η περιγραφή δεν αποτελεί κάτι νέο για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και η επίσημη εκκλησία στην Ελλάδα είχε πάντα και παντού άριστες σχέσεις με τα δικτατορικά καθεστώτα, τελευταία με τη χούντα 1967-1974, παρότι ορισμένοι μεμονωμένοι Έλληνες ιερείς δήλωναν ευθέως την αντίθεσή τους, ίσως κάποιοι να συμμετείχαν και σε αντιδικτατορικές ενέργειες. Η χριστιανική εκκλησία (δεν μπορώ να κρίνω για τις μη χριστιανικές, αν και νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες) είναι εξ ορισμού αντιδραστική και φιλοδικτατορική, πάντα στην πλευρά της αντίδρασης, πάντα στην πλευρά της καταπίεσης, αλλιώς δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει και να συνεχίσει να κοροϊδεύει το ποίμνιο.
