Το πρώτο ζώο που ανέβηκε στα δέντρα

(ΒΗΜΑ, 30/7/2009)

Ομάδα παλαιοντολόγων υποστηρίζει ότι τα απολιθώματα ενός αρχαίου ζώου που εντοπίστηκαν το 1990 στην Κεντρική Ρωσία ανήκουν σε ένα τετράποδο αιλουροειδές που ζούσε πριν από τους δεινοσαύρους και σύμφωνα με τους ερευνητές είναι ένας πρόγονος των θηλαστικών.

Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο γι' αυτό το ζώο είναι ότι σύμφωνα με τους επιστήμονες πρόκειται για το πρώτο σπονδυλωτό ζώο που ανέπτυξε την ικανότητα να σκαρφαλώνει στα δέντρα τόσο για να τραφεί με τα φύλλα και τους καρπούς τους όσο και για να ξεφεύγει από τους αντιπάλους του.

Οι επιστήμονες ονόμασαν το ζώο αυτό Suminia και υπολογίζουν ότι ζούσε πριν από 260 εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή 3Ο εκατομμύρια χρόνια πριν από την εποχή που εκτιμάται ότι έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι δεινόσαυροι. Το αρχαίο ζώο ζούσε στην υπερήπειρο Παγγαία, η διάσπαση της οποίας δημιούργησε στη συνέχεια τις ηπείρους όπως τις γνωρίζουμε σήμερα.

Νεοχριστιανοί βάνδαλοι

(ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, 29/7/2009)

Χθες το πρωί ο Δημήτρης Παντερμαλής, με ενδιάμεσο τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο του «Μέγκα», συνομίλησε για πρώτη φορά με τον Κώστα Γαβρά. Τι ντροπή. Τον κάλεσε, πάντως, στο Μουσείο της Ακρόπολης, να δει το επίμαχο φιλμάκι, και τις «δύο βερσιόν του», όπως είπε (και λογοκριμένο και αλογόκριτο, όπως λέμε εμείς) για να ... βρουν μια λύση. Ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης άφησε, δηλαδή, ανοιχτό το ενδεχόμενο αν δεν πείσει τον Κώστα Γαβρά για τη (θρησκευτική) σκοπιμότητα της λογοκρισίας (σιγά να μη), να ξαναμπούν στη θέση τους οι ρασοφόροι βάνδαλοι της Ακρόπολης!

Δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία και ο διασυρμός της χώρας και του μουσείου στο εξωτερικό έγινε από χαζομάρα και δουλοπρέπεια; Δηλαδή μπορεί ο Δημήτρης Παντερμαλής να επιβάλει τώρα, σήμερα, αύριο, μεθαύριο την προβολή ολόκληρης της ταινίας και δεν το κάνει; Μπορεί να πει στον υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά και σε όσους ιεράρχες και βυζαντινολόγους (sic) θύμωσαν, «αφήστε μας στην ησυχία μας», και δεν το λέει; Μπορεί να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια του μουσείου και της επιστήμης του και το αφήνει για αργότερα;

Προφανώς. Αυτή είναι η δεύτερη, τραγική παράμετρος της ιστορίας. Λογοκρισία κάτω από την πίεση της Εκκλησίας έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Θυμηθείτε το «Outlook». Ούτε τότε, ο Χρήστος Ιωακειμίδης, ούτε τώρα, ο Δημήτρης Παντερμαλής, είπαν το μεγάλο «όχι» στα αχτύπητα συνεταιράκια, ΥΠΠΟ και Εκκλησία. Βρήκαν εύσχημους τρόπους να δικαιολογήσουν ο πρώτος την αποκαθήλωση ενός πίνακα, ο δεύτερος το «ψαλίδισμα» ενός φιλμ.

Τι απογοητευτικό, πάντως, ένας άνθρωπος σαν τον Δημήτρη Παντερμαλή, που είχε κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του και την παραμικρή λεπτομέρεια του μουσείου (από τις στολές των μαγείρων μέχρι την αντισεισμική τεχνολογία) να φάει γκολ παίζοντας στο επιστημονικό του γήπεδο. Οταν τον φτύναμε μην τον ματιάσουμε, εντυπωσιασμένοι από την γκάμα των καθηκόντων του, ούτε μας είχε περάσει από το μυαλό ότι θα αποκτούσε τόσο σύντομα ένα ακόμα, αδιανόητο: να ανοίξει την κερκόπορτα του μουσείου όχι στους παλαιοχριστιανούς, αλλά στους νεοχριστιανούς βανδάλους.

Χειροτονία γυναικών

(ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ, ΒΗΜΑ, 29/7/2009)

Έντονες αντιδράσεις στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και οργή στους πιο συντηρητικούς της κύκλους προκάλεσαν οι απόψεις του Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πραιτωρίας κ. Σεραφείμ, ο οποίος ζήτησε τη διεξαγωγή διαλόγου στην Εκκλησία για τη χειροτονία των γυναικών.

Πολλοί κληρικοί αλλά και λαϊκοί θεολόγοι, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν και στο παρελθόν σε ζητήματα «αγκάθια», όπως οι σχέσεις Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τις τελευταίες ώρες έχουν θέσει στο στόχαστρό τους τον ιεράρχη. Ο κ. Σεραφείμ, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκεται στην Κύπρο και προσπαθεί να δώσει τις εξηγήσεις του για το ζήτημα που προέκυψε, μιλώντας κυρίως με τους κληρικούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στο οποίο υπάγεται.

Ενδεικτικές του κλίματος που κυριαρχεί είναι οι δηλώσεις του επίτιμου προέδρου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (ΙΣΚΕ) πρεσβύτερου κ. Ευστάθιου Κολλά, ο οποίος χαρακτήρισε ανεπίσκοπο τον ιεράρχη και του επιτέθηκε με σφοδρότητα: «Η Θεολογία και η Ορθοδοξία - Ορθοπραξία είναι μεγάλες ευθύνες και πρέπει να φυλάσσονται "ως κόρην οφθαλμού", αλλά και να διακηρύσσονται με στεντόρεια ορθόδοξη φωνή, "ευκαίρως ακαίρως, λόγω και έργω". Όποιος ή όσοι δεν αντέχουν αυτό το βάρος, και δεν διαθέτουν αυτό το ορθόδοξο σθένος, να μας "αδειάζουν τη γωνιά". Ο Λόγος του Θεού και οι Ιεροί Πατέρες "ου μυκτηρίζονται". Οι ταγοί της ορθόδοξης πίστης μας οφείλουν να γνωρίζουν σε βάθος την "πηλίκους υμίν γράμμασιν" γεγραμμένη ουράνια διδασκαλία του φτωχού Ναζωραίου, να κατέχουν "γράμματι και πνεύματι" τον Νόμο/Κανονικό Εκκλησιαστικό Σύνταγμα και να μελετούν τους Θείους και Ιερούς Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας (...)» ανέφερε μεταξύ άλλων.

Μάλιστα, επ' ευκαιρία, ο πρώην πρόεδρος του ΙΣΚΕ έβαλε για μία ακόμη φορά και κατά γνωστού καθηγητή πανεπιστημίου, συμβούλου της Ιεράς Συνόδου, τον οποίον κατηγόρησε ότι επιμένει «στην επαναφορά του ανύπαρκτου πλέον θέματος για την Ορθόδοξη Εκκλησία, της ιεροσύνης δηλαδή των γυναικών».

Αληθώς χριστιανικός ο λόγο του Κολλά, έτοιμος να πάρει το όπλο και να ξαπλώσει κάτω τους ανεπίσκοπους αδελφούς του... Η χριστιανική αγάπη και ο θεϊκός λόγος σε όλο τους το διαχρονικό μεγαλείο! Ελπίζω, προσωπικά, είτε βάλουν είτε ου γυναίκες, να πάψουμε εμείς οι φορολογούμενοι να τους πληρώνουμε, άνδρες και γυναίκες χαραμοφάηδες και κηφήνες!

(βλέπε επίσης >>>)

Σεβασμός βρεεε...

Δεν βρίσκουν παπάδες...

λένε να βάλουν παπαδιές

(BHMA, 28/7/2009)

O αποκλεισμός των κοριτσιών από τη δευτεροβάθμια εκκλησιαστική εκπαίδευση, με απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Μητροπολίτης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας εκτιμά ότι ίσως έχει έρθει η ώρα να δούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και γυναίκες ιερείς και ζητεί την έναρξη διαλόγου στο ανώτατο επίπεδο, την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο όλων των Ορθοδόξων, προκειμένου να λάβει και η Ορθόδοξη Εκκλησία επισήμως θέση για τη χειροτονία γυναικών, όπως έχουν κάνει οι άλλες Εκκλησίες και οι Προτεσταντικές Ομολογίες.

Ο Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως και Πραιτωρίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας κ. Σεραφείμ αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω, με αφορμή την άρνηση της Εκκλησίας της Ελλάδος να εγγράψει κορίτσια στα εκκλησιαστικά γυμνάσια και λύκεια της χώρας, και να θέσει για πρώτη φορά εκ των ένδον στην Ορθόδοξη Εκκλησία το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών, γεγονός που έχει ήδη προκαλέσει πολλές συζητήσεις στην παγκόσμια ορθόδοξη κοινότητα και έντονες αντιδράσεις στους πλέον συντηρητικούς της κύκλους. (βλέπε πλήρες κείμενο >>>)

(βλέπε επίσης >>>)

Απείρανθος και Φιλότι Νάξου

Φιλότι (click)

Απείρανθος (click)

Ο Ομπάμα πήρε το (αντιρατσιστικό) όπλο του

(BHMA, 25/7/2009)

Εκρηκτικό εθνικό διάλογο για τον ρατσισμό και τις μεθόδους της αστυνομίας πυροδότησε ο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος κατηγόρησε έναν λευκό αστυνομικό ότι έδρασε «ηλιθιωδώς» όταν συνέλαβε διαπρεπή μαύρο καθηγητή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, τον Χένρι Λούις Γκέιτς jr., μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Τη δήλωση του προέδρου ακολούθησε η οργισμένη αντίδραση του υπαστυνόμου Τζέιμς Κράουλι, ο οποίος είπε ότι ποτέ δεν θα ζητούσε συγγνώμη γι' αυτό που έκανε και ότι δεν είναι ρατσιστής.

Ο καθηγητής είχε μόλις επιστρέψει στο σπίτι του, από πολυήμερο ταξίδι, όταν ανακάλυψε ότι είχε χάσει τα κλειδιά και προσπάθησε να ανοίξει διά της βίας την πόρτα του σπιτιού του.

Ενας γείτονας ειδοποίησε την αστυνομία για διάρρηξη και όταν έφτασε ο κ. Κράουλι, ο καθηγητής Γκέιτς βρισκόταν ήδη εντός της οικίας του. Ο αστυνομικός του ζήτησε την ταυτότητά του και ο καθηγητής αρχικώς αρνήθηκε κατηγορώντας τον για ρατσισμό. «Αυτά παθαίνουν οι μαύροι στην Αμερική!» είπε. Ο κ. Γκέιτς συνελήφθη για ανάρμοστη συμπεριφορά. Μετά τη γενική κατακραυγή οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

«Ο Γκέιτς είναι φίλος μου, συνεπώς ίσως είμαι λίγο προκατειλημμένος» είπε ο κ. Ομπάμα όταν ρωτήθηκε σχετικά. «Υποθέτω ότι ο Λευκός Οίκος είναι το σπίτι μου τώρα, οπότε πιθανότατα δεν θα συνέβαινε τίποτε παρόμοιο. Στο παλιό μου σπίτι, στο Σικάγο, θα με πυροβολούσαν» αστειεύτηκε.

«Δεν ήμουν εκεί και δεν έχω όλα τα στοιχεία για να ξέρω τι ρόλο έπαιξε το φυλετικό ζήτημα στην υπόθεση. Πιστεύω όμως ότι είναι δίκαιο να πούμε, πρώτον, ότι ο καθένας μας θα ήταν αρκετά θυμωμένος. Δεύτερον, η αστυνομία της Μασαχουσέτης έδρασε ηλιθιωδώς συλλαμβάνοντας κάποιον για τον οποίο υπήρχαν ήδη αποδείξεις ότι βρισκόταν στο σπίτι του. Και, τρίτον, αυτό που πιστεύω ότι γνωρίζουμε ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι ότι η αστυνομία σταματάει δυσανάλογα περισσότερους μαύρους και ισπανόφωνους για έλεγχο στη χώρα μας» είπε.

Παρόλο που αναγνώρισε ότι η εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ αποτελεί απόδειξη της προόδου που έχει συντελεστεί, πρόσθεσε ότι το ζήτημα συνεχίζει να στοιχειώνει τους Αμερικανούς. «Ακόμη και όταν υπάρχουν ειλικρινείς παρεξηγήσεις, το γεγονός ότι οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι συλλαμβάνονται πιο συχνά και πολλές φορές χωρίς λόγο, δημιουργεί υποψίες, ακόμη και όταν υπάρχει αιτία για αυτό».

Ο καθηγητής Γκέιτς ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μια υπόθεση κατάφωρου ρατσισμού, διότι ο 42χρονος αστυνομικός αρνήθηκε να πιστέψει ότι ένας μαύρος έμενε σε ένα τόσο πολυτελές σπίτι και υποστήριξε ότι το θέμα δεν είναι ο ίδιος, αλλά οι φτωχοί και οι μειονότητες που είναι ιδιαιτέρως ευάλωτοι στις εκάστοτε διαθέσεις των αστυνομικών δυνάμεων.

Εγγραφή κοριτσιών σε εκλησιαστικά σχολεία

(της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ, ΒΗΜΑ,24/7/2009)

Με την άρνησή τους να χορηγούν συστατικές επιστολές «αμύνονται» οι μητροπολίτες, επιχειρώντας να αποτρέψουν την εγγραφή μαθητριών στα εκκλησιαστικά γυμνάσια και λύκεια, παρά τη ρητή πρόβλεψη του νόμου, την οποία τους υπενθύμισε το υπουργείο Παιδείας, προκαλώντας την οργή της Ιεράς Συνόδου. Το «όπλο» που χρησιμοποιούν οι μητροπολίτες προβλέπεται επίσης στον νόμο που διέπει τη λειτουργία των εκκλησιαστικών σχολείων, όπου κατ΄ εξαίρεση και σε αντίθεση με όλα τα άλλα σχολεία της χώρας, δημόσια και ιδιωτικά, ορίζεται ότι κάθε αίτηση υποψήφιου μαθητή πρέπει να συνοδεύεται και από συστατική επιστολή ιεράρχη.

Στόχος των μητροπολιτών είναι να μπλοκάρουν με αυτόν τον τρόπο την απόφαση του υφυπουργού Παιδείας κ. Ανδρ. Λυκουρέντζου, ο οποίος σε εγκύκλιό του προς τους διευθυντές των εκκλησιαστικών λυκείων τόνιζε: «Ενημερώνουμε ότι από τις διατάξεις που διέπουν τη λειτουργία εν γένει των σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσηςδεν απαγορεύεται η εγγραφή και μαθητριών. Γι΄ αυτό και θα πρέπει να γίνονται δεκτές αιτήσεις εφόσον δεν υπάρχει αντίρρηση από τη σχολική εφορεία. Σε περίπτωση άρνησης θα πρέπει να υπάρχει επαρκής νομική αιτιολόγηση».

Η εγκύκλιος προκάλεσε έντονο προβληματισμό και όταν η Ενωση Λειτουργών Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης ζήτησε διευκρινίσεις από την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Παιδείας. Στην απάντηση που έλαβε δηλώνεται σαφώς: «Από τις διατάξεις του Ν. 3432/06 δεν προκύπτει ότι απαγορεύεται η φοίτηση μαθητριών στα εκκλησιαστικά σχολεία. Αντιθέτως η φοίτησή τους είναι απαγορευτική μόνο στο πρόγραμμα ιερατικών σπουδών»...

Με αυτόν τον τρόπο το υπουργείο Παιδείας άνοιξε τον δρόμο για την εγγραφή κοριτσιών στα εκκλησιαστικά σχολεία, προκαλώντας την αντίδραση της 12μελούς Ιεράς Συνόδου. Σύμφωνα με πληροφορίες η Ιερά Σύνοδος τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα αποστείλει εγκύκλιο σε όλους τους ιεράρχες, στην οποία θα σημειώνεται ότι δεν μπορούν να εγγράφονται κορίτσια στα εκκλησιαστικά σχολεία, παρά τις εντολές του υπουργείου Παιδείας.

Ακόμη έχει αποφασιστεί να αποσταλεί και επιστολή στον υφυπουργό Παιδείας κ. Λυκουρέντζο με την οποία η Ιερά Σύνοδος θα δηλώνει ότι τα εκκλησιαστικά γυμνάσια και λύκεια είναι παραγωγικές σχολές της Εκκλησίας και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να εισέρχονται κορίτσια σε αυτές. Επίσης θα τονίζεται ότι σε αυτά τα γυμνάσια και τα λύκεια διεξάγονται ιερατικά μαθήματα τα οποία δεν μπορούν να παρακολουθήσουν κορίτσια, αφού είναι μόνο για υποψήφιους κληρικούς.

Από την πλευρά του το υπουργείο Παιδείας εμφανίζεται έτοιμο να απαντήσει στις επικρίσεις της Συνόδου. Και όπως διαμηνύουν οι αρμόδιοι γραμματείς η απόφαση της Εκκλησίας να μην επιτρέψει την εγγραφή κοριτσιών στα εκκλησιαστικά σχολεία είναι αντισυνταγματική, αφού πρόκειται για δημόσια γυμνάσια και λύκεια, ισότιμα με τα γυμνάσια και τα λύκεια της γενικής εκπαίδευσης και διέπονται από τους νόμους του ελληνικού κράτους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με πληροφορίες το ζήτημα προέκυψε από εκκλησιαστικό λύκειο της Βόρειας Ελλάδας, το οποίο δέχθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, πέντε αιτήσεις εγγραφής κοριτσιών. Μάλιστα ο μητροπολίτης της περιοχής, ο οποίος φέρεται να μην έχει αντιρρήσεις για την εγγραφή τους στο σχολείο, ζήτησε από την Ιερά Σύνοδο διευκρινίσεις και αντιμετώπισε τη σθεναρή αντίδραση των συνοδικών ιεραρχών. Το θέμα αναμένεται να τεθεί επί τάπητος κατά τη διάρκεια της συνάντησης που αναμένεται να έχει ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος με τον υπουργό Παιδείας κ. Αρη Σπηλιωτόπουλο. Ο Αρχιεπίσκοπος θα θέσει και αυτό το ζήτημα, λένε συνεργάτες του, στην ανταποδοτική επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει στο υπουργείο Παιδείας.

«Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της ισότητας και το σεβόμαστε πλήρως, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε και το εξής: ότι όλα έχουν ένα όριο», δήλωσε χθες ο Μητροπολίτης Ζακύνθου ο οποίος υποστήριξε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να μην επιτρέπει την εγγραφή κοριτσιών στα εκκλησιαστικά γυμνάσια και λύκεια. Ο κ. Χρυσόστομος επισήμανε ότι είναι δικαίωμα των μητροπολιτών να δίνουν τη συστατική επιστολή που είναι απαραίτητη για την εγγραφή ενός μαθητή στα εκκλησιαστικά σχολεία. «Το δικαίωμα μας το δίνει ο νόμος. Ας αλλάξουν τον νόμο», είπε ο Μητροπολίτης Ζακύνθου, σχολιάζοντας τα επικριτικά σχόλια που ακούστηκαν για το γεγονός ότι οι ιεράρχες δεν θα παραχωρούν τη σχετική συστατική επιστολή σε κορίτσια.

Είναι προφανές ότι ο μητροπολίτης Ζακύνθου έχει δίκιο: είπαμε ισότητα, αλλά όχι για τις γυναίκες, τους μαύρους, τους κοντούς και τους ζερβοχέρηδες... Έχει τα όριά της η ισότητα, εκεί που αρχίζουν οι δικές τους δυσκολίες. Τους έφτιαξε η κυβέρνηση ένα νόμο να εισάγουν στις ιερατικές σχολές όποιον θέλουν... Έτσι κι αλλιώς οι πιο ανεπαρκείς πηγαίνουν εκεί για να εξελιχθούν σε δημόσιο υπάλληλο κληρικό! Η ρύθμιση που έγινε είναι όμως θνησιγενής, αφού θα μπορούσα να πάω εγώ για "σπουδές" και, ως άθρησκος, να μην πάρω συστατική επιστολή του μητροπολίτη, ως μη διαθέτων τα απαιτούμενα θρησκευτικά φρονήματα. Το όποιο δικαστήριο θα με δικαιώσει, εννοείται, όπως θα δικαιώσει και κάθε κορίτσι που θα προσφύγει. Το ότι δεν έγινε ακόμα κάτι τέτοιο, οφείλεται στο γεγονός ότι η προσέλευση στις σχολές αυτές, του "Χριστόδουλου", είναι από μηδενική έχως πενιχρή!

Αργά ή γρήγορα, βέβαια, κάποιος/α θα προσφύγει, οπότε και πάλι τα δικαστήρια, ίσως και το ευρωπαϊκό, θα λύσουν ένα πρόβλημα, το οποίο δεν θα προέκυπτε ποτέ, αν είχαν διαχωριστεί κράτος και εκκλησιαστικός μηχανισμός! Γιατί να νοιάζεται το κράτος ποιον θα βάλουν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι, οι βουδιστές ή οι ταοϊστές στις ιερατικές σχολές τους; Σ' εμάς αυτά δεν είναι αυτονόητα, γιατί η συναλληλία αποδίδει, οι παπάδες τσιμπάνε χρήμα, οικόπεδα και δουλειές και οι πολιτικοί παίρνουν ως αντίδωρο ψήφους...

Μέχρι να αποφασίσουν λοιπόν τα δικαστήρια για την αντισυνταγματικότητα των σχετικών ρυθμίσεων, θα διδάσκονται τα κορίτσια σε κρυφό σκολειό - ό,τι δεν υπήρξε στην τουρκοκρατία, θα δημιουργηθεί τώρα...

Κληρικός έκρυβε το πτώμα ενορίτισσας...

για να εισπράττει τη σύνταξή της

Ένας κληρικός από το Ουισκόνσιν καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών επειδή απέκρυψε το θάνατο μιας ηλικιωμένης ενορίτισσας και κρατούσε το πτώμα της σε μια μπανιέρα, προκειμένου να εισπράττει τη σύνταξή της. Στη μακάβρια απάτη συμμετείχαν και μία γυναίκα με τα δύο παιδιά της, τα οποία είχαν εντολή να προσεύχονται για τη νεκρή, ώστε να αναστηθεί.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Ουισκόνσιν Ράπιντς Τρίμπιουν ο Άλαν Μπάσεϊ ή Επίσκοπος Τζον Πίτερ του Τάγματος της "Εκκλησίας της Θεϊκής Βούλησης" και η μητέρα των παιδιών, Τάμι Λιούις, πλήρωναν τους λογαριασμούς τους με τη σύνταξη της Μάγκντελιν Αλβίνα Μίντλσγουορθ, η οποία ήταν 90 ετών όταν πέθανε. Ωστόσο, κατάφεραν να κρατήσουν κρυφό το θάνατο της ηλικιωμένης μόνο για 65 ημέρες, αφού μια συγγενής της, που κατάλαβε ότι κάτι ύποπτο συνέβαινε, ειδοποίησε την αστυνομία.

Ο κληρικός είχε πει στα παιδιά, ηλικίας 12 και 15 ετών, και τη μητέρα τους πως αν προσεύχονταν και είχαν δυνατή πίστη η Μίντλσγουορθ θα ανασταινόταν. Τα παιδιά τιμωρήθηκαν και τα χτύπησαν με ένα ραβδί όταν το πτώμα άρχισε να αποσυντίθεται. Το δικαστήριο απαγόρευσε επίσης στον Μπάσεϊ να έχει οποιαδήποτε επαφή με τη Λιούις και τα παιδιά της και να μην ξαναχρησιμοποιήσει τον τίτλο του ιερέα.

(www.kathimerini.gr, 24/7/2009)

Κρινιώ Νικολάου

Το δάκτυλο στο μέλι

(του Μανώλη Βάϊα, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 2/7/09)

Οι απανωτές κλοπές κυψελών στις περιοχές της Αρκαδίας όπου οι μελισσοκόμοι εκτρέφουν τα μελίσσια τους, τους είχαν αναγκάσει να πληρώνουν ιδιωτική εταιρεία φύλαξης για να περιπολεί και να αποτρέπει τους κλέφτες! Δεν φαντάζονταν, όμως, ότι αυτός που άρπαζε τις κυψέλες ήταν ένας… ιερωμένος!

Οι υπάλληλοι της εταιρείας σεκιούριτι που περιπολούσαν στην περιοχή Ποταμάκια της Βυτίνας, υποψιάστηκαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ιερέα που έκανε βόλτες με το φορτηγάκι του σε δασώδη έκταση με έλατα, όπου υπήρχαν αρκετές κυψέλες. Έτσι, ειδοποίησαν την τοπική αστυνομία για να τον ελέγξει.

Όταν οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. σταμάτησαν για έλεγχο το φορτηγάκι του παπά, το βρήκαν φορτωμένο με οκτώ διπλές κυψέλες γεμάτες μέλισσες… Ο ιερέας ισχυρίστηκε αρχικά ότι είχε αγοράσει τα μελίσσια, αλλά όταν οι αστυνομικοί του ζήτησαν τα παραστατικά υποχρεώθηκε να παραδεχθεί ότι τα είχε… «σηκώσει» από το σημείο όπου τα είχε τοποθετήσει ένας μελισσοκόμος από την Καλαμάτα!

Έτσι, οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον… εκπρόσωπο του Θεού και τον οδήγησαν στο τμήμα της περιοχής, όπου εξακριβώθηκε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που «βούταγε το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι»! Και στο παρελθόν, ο… αθεόφοβος παπάς είχε κατηγορηθεί για κλοπή μελισσιών αλλά είχε απαλλαχθεί από τις κατηγορίες ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων!

Perjalanan 23

Carita, Τρίτη 31.7.90/I Είναι πέντε το πρωί όταν ξυπνάω, με την εντύπωση ότι έξω γίνεται "χαλασμός Κυρίου". Ο παφλασμός των κυμάτων κάνει τέτοιο θόρυβο, που μοιάζει να έπιασε τυφώνας. Αμέσως σκέπτομαι ότι η μετακίνησή μας με οποιοδήποτε πλεούμενο, θα είναι αδύνατη. Σε λίγο ξυπνάει καί ο Γιάννης. Φυσικά προβληματίζεται και αυτός, πώς θα ταξιδεύαμε με τέτοιο καιρό. Παρ' όλα αυτά, είχαμε δώσει τα διαβατήρια μας στην PPA, για να βγουν οι άδειες εισόδου στο δρυμό και έπρεπε να πάμε στο Labuhan. Οταν βγαίνουμε έξω από την καλύβα, διαπιστώνουμε με έκπληξη ότι η θάλασσα στο βάθος είναι ήσυχη σαν καθρέπτης. Παρ' όλα αυτά, λίγα μέτρα πρίν από την παραλία, εμφανίζονται πελώρια κύματα, τα οποία σκάνε με ορμή στην από θρύψαλα κοραλλιών αποτελούμενη άμμο. Είχα ακούσει και άλλοτε για τα "κυλιστά κύματα" του ωκεανού. Σ' ένα βιβλιαράκι του δημοσιογράφου Ι.Στογιάννη, που είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, για ένα ταξίδι του στη Χαβάη, γράφει στο κεφάλαιο: "ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ  ΚΥΜΑ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ": "Το κύμα του Ειρηνικού... Ένα κύμα που έρχεται από 4000 μίλια μακριά, τουλάχιστο. Το πλάτος του από τη μια κορφή στην άλλη, φθάνει κάποτε τα πενήντα μέτρα, κοντά στην παραλία. Φαντάσου τι μπορεί νάναι πιο μέσα ! Αλλ' εκεί δεν το βλέπεις το αισθάνεσαι μόνο..." Τώρα είμαστε λοιπόν μάρτυρες και εμείς του περίεργου αυτού φυσικού φαινομένου. Λίγες ημέρες αργότερα, ζήσαμε επάνω στο πετσί μας, τι σημαίνει στην πραγματικότητα να μην είσαι απλώς θεατής του. Μετά τον καφέ πήραμε ένα bemo και πήγαμε στο Labuhan. Στην PPA είμαστε πριν τις επτά το πρωί. Εκεί, σε αντίθεση με το προηγούμενο βράδυ, η Υπηρεσία σφύζει από ζωή. Όλοι οι υπάλληλοι είναι ντυμένοι με χακί στολές σαν στρατιωτικοί. Παρών είναι και ο Ινδονήσιος, που συναντήσαμε εχθές, αλλά με τη στολή δυσκολευτήκαμε να τον αναγνωρίσουμε. Όλοι μας περικυκλώνουν και μας ρωτάνε με μεγάλο ενδιαφέρον. Πρέπει να πω, ότι είναι πολύ φιλικοί μαζί μας. Μας λένε επίσης, ότι είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που επισκεπτόμαστε το Usung Kulon, ενώ μας βάζουν να υπογράψουμε στο βιβλίο των επισκεπτών του δρυμού. Κάποια στιγμή, ενδιαφερόμαστε να μάθουμε, τι θα γίνη με το ταξίδι μας. Τότε ο Mumu, έτσι λένε τον νεαρό, μας παίρνει παράμερα και μας λέει. Βρήκα έναν τρόπο να πάτε φθηνότερα στον προορισμό σας. Θα κοστίση μόνο το ένα τρίτο της τιμής, που σας είπα εχθές αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως. Και πώς θα πάμε; ρωτάει ο Γιάννης. Θα πλησιάσουμε από ξηράς το πιο κοντινό σημείο προς το νησί Handeuleum, όπου είναι το καταφύγιο της PPA και από εκεί θα περάσουμε, με ένα ψαροκάικο που έχω κανονίσει, απέναντι. Στο Handeuleum θα μείνετε, όπου μπορέσω να σας βολέψω. Την άλλη μέρα θα περάσουμε από την άλλη πλευρά του νησιού στην αντικρινή ακτή και θα πορευθούμε μέσα στην ζούγκλα. Ενα μέρος της διαδρομής όμως, πρέπει να το κάνετε με μηχανάκι, μπορείτε; Ο Γιάννης ξέρω ότι έχει μοτοποδήλατο και δεν θα υπάρξη πρόβλημα. Εγώ δεν οδηγώ μηχανάκι, ούτε και έχω ποτέ μπη επάνω. Επειδή όμως οδηγώ καλά ποδήλατο και ο δρόμος που θα πηγαίναμε δεν θα είναι σίγουρα μεγάλης, ούτε ίσως και μέσης, κυκλοφορίας και η απόσταση, που έπρεπε να διανυθή με τον τρόπο αυτόν, υπολογίζω ότι είναι γύρω στα 20 χιλιόμετρα, δεν μου φαίνεται παράτολμο και λέω στον Mumu ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αρκεί να μην τρέχουμε πολύ... Στην πραγματικότητα αυτό αποδείχθηκε τρέλα και ευτυχώς που ο Mumu εννοούσε άλλο, από αυτό που και οι δυο μας καταλάβαμε. Είπαμε λοιπόν εντάξει, και ο Ινδονήσιος μας εγκατέλειψε προσωρινώς, για να πάη να ετοιμαστή. Σε ένα δεκάλεπτο επανήλθε, χωρίς τη στολή, ντυμένος sport και με ένα σακίδιο στην πλάτη. Έτσι, άρον-άρον, χωρίς καλά-καλά να συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε, ξεκινήσαμε... Με ένα παμπάλαιο, μικρό Λεωφορείο, φύγαμε για το Sumur, πάντοτε με τη συνοδεία του Mumu, όπου φθάσαμε μετά από τρεις ώρες φρικτού δρόμου. Αν το λεωφορείο από τη Jakarta στο Labuhan το χαρακτήρισα ως κατοχικό, τούτο μου φαινόταν σαν ένας δεινόσαυρος, που ξαφνικά ξύπνησε από τα βάθη των χιλιετιών. Θα ήταν πράγματι ένα θαυμάσιο μουσειακό είδος, αλλά όχι για να κυκλοφορή ακόμη. Εγώ ήξερα, ότι το Labuhan είναι ο τελευταίος κατοικημένος τόπος πριν το δρυμό. Ομως, εμείς περνούσαμε μικρούς συνοικισμούς, πιθανόν πέντε έως δέκα κατοικιών κάθε τόσο, μέχρι που φθάσαμε στο τέρμα. Το Sumur, είναι και αυτός ένας μικρός οικισμός. Ο Mumu μας άφησε για λίγα λεπτά, για να πάη να φέρη τα μηχανάκια, όπως είπε. Σε λίγο πράγματι έρχεται με τρία μοτοποδήλατα αλλά και με τρεις ... οδηγούς. Στην αρχή, νομίσαμε ότι θα μας έδειχναν απλώς το χειρισμό. Πράγματι είχαμε όμως λάθος καταλάβει. Στα μηχανάκια θα είμασταν απλοί επιβάτες. Έτσι ξεκινήσαμε αμέσως. Ο Mumu με τον ένα οδηγό πρώτος, μετά ο Γιάννης με το δεύτερο οδηγό και ακολουθούσα εγώ με τον τρίτο οδηγό. Γρήγορα μπήκαμε σε ένα μονοπάτι, στο μεγαλύτερο μέρος του, παράλληλο με την παραλία. Τα μοτοποδήλατα είναι και αυτά σε χειρότερη κατάσταση από τα λεωφορεία. Εγώ, κάθομαι πίσω στη σχάρα, κατ' ευθείαν επάνω στα σίδερα. Ο δρόμος και η όλη οδήγηση θυμίζει, χωρίς καμία υπερβολή, moto cross. Μη μπορώντας να αντέξω το συνεχές στούμπισμα των μεριών μου επάνω στη σχάρα, πηγαίνω σχεδόν όλο το δρόμο αιωρούμενος, στηριζόμενος επάνω στα πόδια μου, τις πατούσες των οποίων ακουμπώ στις προεκτάσεις του άξονα του πίσω τροχού, που ελάχιστα εξέχουν, ώστε να κινδυνεύω συνεχώς να βρεθώ στο δρόμο. Εννοείται, ότι όλη αυτή η διαδρομή γίνεται σε τελείως έρημο μέρος, ώστε να μην φοβόμαστε μόνο τα άγρια θηρία, που πολύ πιθανώς να υπάρχουν γύρω μας, αλλά και ο κίνδυνος μιας ληστείας να μην θεωρείται ουτοπία. Ακόμη και οι οδηγοί αλλά και ο ίδιος ο Mumu, μας είναι στην πραγματικότητα άγνωστοι. Γύρω στη μέση της διαδρομής, συμβαίνει και το χειρότερο, που μπορούσα να φαντασθώ. Το δικό μου το μηχανάκι χαλάει! Τώρα, λέω μέσα μου την βάψαμε! Ευτυχώς που ξέρω αυτά τα λίγα ινδονησιακά και μπορώ να συνεννοούμαι με τον οδηγό, ο οποίος δεν ξέρει άλλη γλώσσα. Μου λέει λοιπόν να καθίσω εκεί που βρίσκομαι και θα πάη να φέρη άλλο μηχανάκι. Έτσι μ' αφήνει σύξυλο, παίρνει το δίκυκλο τσουλώντας το και εξαφανίζεται στο δάσος. Θα πρέπει να ήμουν αφελής, αν τον πίστευα. "Πώς είναι δυνατόν να εύρη άλλο μηχανάκι σ' αυτό το απρόσιτο μέρος;", μουρμούριζα με απορία. Όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Έμεινα λοιπόν σε εκείνη την ερημιά, μια στενή λωρίδα εδάφους, περιορισμένη από τη μια μεριά από το δάσος και από την άλλη από την θάλασσα, αναμένοντας, έχοντας συντροφιά μόνο ένα σακίδιο, ούτε ξέρω για πόση ώρα, έτοιμος να αντιμετωπίσω το χειρότερο... Κάποια στιγμή, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Βλέπω τον Ινδονήσιο οδηγό να έρχεται μαζί με κάποιον άλλον, επάνω σε ένα άλλο μηχανάκι. Με παρέδωσε σ' αυτόν, λέγοντας μου ότι θα συνέχιζα μαζί του και να τον συγχωρώ για τη βλάβη. Τον ρωτάω τι του χρωστώ και μου απαντάει ότι θα τα κανόνιζε ο Mumu. Του έδωσα παρ' όλα αυτά 1000 ρουπίες, το οποίο είναι αρκετό ποσό για την Ινδονησία. Αργότερα όμως ντράπηκα, που δεν του έδωσα περισσότερα. Μου είναι ακόμη ανεξήγητο και αινιγματικό, πού βρήκε σε εκείνο το έρημο μέρος άλλον οδηγό και μηχανάκι και τον έπεισε να με πάη. Μου φάνηκε πραγματικά το άκρον άωτον της ευσυνειδησίας. Μήπως κάνω λάθος; Κάνοντας δρόμο περίπου τριών χιλιομέτρων με τον νέο οδηγό, συναντήσαμε τους άλλους, οι οποίοι όταν αντελήφθησαν ότι δεν ακολουθούσαμε πλέον, είχαν σταματήσει και μας περίμεναν. Ο Γιάννης δεν έχασε την ευκαιρία, τώρα που δεν είναι κινούμενος, να απαθανατίση την άφιξή μου με την βιντεοκάμερα και εγώ να κατεβώ για να περπατήσω, γιατί τα πόδια μου, στην αγωνιώδη προσπάθεια που κατέβαλα να μην ακουμπώ στη σχάρα, χωρίς όμως και να πέσω, είχαν γίνει σαν ανάποδο U... Μία ώρα περίπου από τότε που ξεκινήσαμε με τα μοτοποδήλατα, φθάσαμε στο Taman Jaya, ένα λιμανάκι για ψαρόβαρκες. Όλη η παραλία, είναι καλυμμένη από πυκνή συστάδα με κοκκοφοίνικες, που με τους λυγερούς κορμούς τους ορθώνονται στα ύψη και μοιάζουν σαν ολόκληρος στρατός από ορχούμενα φίδια, όπως κουνιούνται πέρα-δώθε στον ελαφρό άνεμο. Εδώ πληρώσαμε τους οδηγούς και φύγαμε με τον Mumu, για να αγοράσουμε προμήθειες. Σε ένα μπακάλικο, ψωνίσαμε ρύζι, ξεραμένα ψάρια, καφέ, ζάχαρη, διάφορα μπαχαρικά και διάφορα άλλα φαγώσιμα, τα οποία ούτε εγώ, ούτε ο Γιάννης έχουμε σημειώσει στα ημερολόγιά μας. Κατόπιν, κατεβήκαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε σε μια ψαρόβαρκα, που μας περίμενε. Ο Mumu μας δείχνει πέρα στο βάθος, στον ορίζοντα ένα νησάκι, που μόλις φαίνεται. • Βλέπετε; Εκεί θα πάμε. Το πρώτο πράγμα για το οποίο απορήσαμε, ήταν ότι η βάρκα δεν είναι μηχανοκίνητη, όπως μας είχε πει. • Είναι δυνατόν να πάμε τόση απόσταση μόνο με τα κουπιά, ρωτάω το Γιάννη. Αλλά και ο Γιάννης τι να μου πη. Έπειτα έχουμε περισσότερο από ένα τέταρτο, που περιμένουμε να ξεκινήσουμε χωρίς ορατό λόγο. • Τι να περιμένουμε άραγε, σιγομουρμούρισα εκνευρισμένος Οι απορίες αυτές λύνονται μαζί, όταν βλέπουμε δύο Ινδονήσιους, να κουβαλούν μια εξωλέμβιο μηχανή, να την ανεβάζουν επάνω στο πλοιάριο και να την ... δένουν πρόχειρα στην πρύμνη...

Φεστιβάλ Νάξου

(click)

Perjalanan 22

H ζούγκλα του Usung Kulon III Το εστιατόριο είναι ανοικτό από τη μία πλευρά του προς τη θάλασσα και το μόνο πράγμα που κρύβει κάπως τη θέα της, είναι ένας ιδιότυπος μπερντές. Αποτελείται από κατακόρυφες σειρές από καλογυαλισμένες καρύδες, περασμένες σε σχοινιά, όπως οι χάντρες κομπολογιού, οι οποίες κρέμονται από την οροφή. Δεν έχει πολύ κόσμο. Βρήκαμε καθισμένες δυο-τρείς παρέες ηλικιωμένων Ολλανδών τουριστών. Σε λίγο ήρθε να μας εξυπηρετήση μία γκαρσόνα και δύο βοηθοί. Δεν έχω σημειώσει τι φάγαμε, παρά μόνο τη μπύρα. Φαίνεται ότι η δίψα ήταν τόσο έντονη, που κυριάρχησε σε εκείνο το σκηνικό των συναισθημάτων.Εχω όμως καταγράψει κάτι, που μας έκανε και άλλη φορά εντύπωση. Πάντοτε έρχονταν πολλοί μαζί να σε εξυπηρετήσουν στα εστιατόρια. Ενας έφερνε τον κατάλογο, άλλος τα μαχαιροπήρουνα, άλλος έπαιρνε την παραγγελία και πολλοί μαζί έφερναν τους, συνήθως περισσότερους, δίσκους με το φαγητό. Μήπως το κράτος υποχρεώνει τα εστιατόρια να παίρνουν περισσότερους υπαλλήλους, έστω με μειωμένο μισθό, για να λιγοστέψη η ανεργία ; μήπως είναι μερικοί από αυτούς μαθητευόμενοι τουριστικών επαγγελμάτων ; η απορία μας έμεινε αναπάντητη όπως και για πολλά άλλα σ' αυτό το ταξίδι... Γυρίσαμε νωρίς στην καλύβα μας, για να σηκωθούμε πολύ πρωί την άλλη μέρα, ξεκινώντας ένα άγνωστο και ίσως πραγματικά επικίνδυνο ταξίδι. Στο δρόμο μας για την κατοικία με σκουντάει ξαφνικά ο Γιάννης. Κοίτα! Τι ήταν αυτό; Δεν πρόλαβα να δω. Κάτι σαν ποντίκι αλλά χωρίς ουρά πέρασε σχεδόν αστραπιαία και χάθηκε κάτω από την βεράντα εκείνης της καλύβας, μου λέει, δείχνοντας με το χέρι του. Μήπως είναι ιδέα σου; Δεν περίμενα την απάντηση. Εβγαλα το φακό, από το μικρό σακκίδιο που είχα μαζί μου, προχώρησα προς τη βεράντα, έσκυψα και φώτισα το σημείο, που μου υπέδειξε ο Γιάννης και τί είδα νομίζετε έναν... κάβουρα! Γι'αυτόν όλη η φασαρία ; είπα γελώντας Δεν μπορεί, κάνεις λάθος Θύμιο, αυτό που είδα έτρεξε με μεγάλη ταχύτητα. Δεν προλαβαίνω να διαμαρτυρηθώ, γιατί ο κάβουρας βγαίνει από την κρυψώνα του και άρχιζει να τρέχη με δαιμονισμένη ταχύτητα σαν τηλεχειριζόμενο μηχανικό παιχνιδάκι προς την θάλασσα. Ακολουθώντας τον, ανακαλύπτουμε κάποια στιγμή ότι ολόκληρο κομμάτι της παραλίας "σηκώνεται" και αρχίζει να τρέχη με την ίδια τρελή ταχύτητα. Δεν είναι άλλο, από ένα ολόκληρο λαό από αυτά τα καβούρια της παραλίας της Carita, τα οποία, κατά τα άλλα, πηγαίνουν σαν όλους τους κάβουρες πλαγίως... Τέτοια καβούρια δεν ξανασυναντήσαμε σε κανένα άλλο μέρος της τρελής πορείας μας. Μόλις έχουμε φθάσει στην καλύβα μας και ετοιμαζόμαστε να στρώσουμε για ύπνο. Θαυμάζοντας την περίτεχνη πολυνησιακή στέγη από μπαμπού, επάνω σε ένα δοκάρι που την στηρίζει, σαν να πήρε το μάτι μου, κάτι που κινήθηκε. Πηγαίνοντας σε μία ευνοϊκότερη θέση, βλέπω ένα κεφαλάκι σαν τον αντίχειρα μου, με δύο γυαλιστερά, σχετικώς μεγάλα μαύρα μάτια να με κοιτάη. Πάγωσα! Χωρίς αμφιβολία μία κόμπρα, σκέφθηκα. Ο Γιάννης με βλέπει, που έχω μείνει άφωνος και με ρωτάει: Συμβαίνει τίποτα Θύμιο; Τίποτα, κάτι παρατηρώ, του λέω όσο μπορώ πιό αδιάφορα... Δεν ήθελα να του δημιουργήσω πανικό, προτού βεβαιωνόμουνα, ότι πράγματι ήταν το περίφημο "φίδι με τις διόπτρες", το οποίο εξαπόστειλε στην αιωνιότητα την Κλεοπάτρα και απαλλάσει των δεινών της ζωής τους χιλιάδες Ινδούς κάθε χρόνο. Πάντως φίδι ήτανε! Το αμυγδαλόσχημο κεφαλάκι με έκανε να το κατατάξω στην οικογένεια των κολουβριδών (όπως και η κόμπρα) και ήξερα ότι τα μισά από αυτά είναι δηλητηριώδη με νευροτοξικό δηλητήριο. Στη συνέχεια, προσπαθώντας να μην κάνω καμία απότομη κίνηση, όχι από φόβο μήπως μου επιτεθή, αλλά για να μην κρυφθή, πριν προλάβω να διαπιστώσω, τι είναι, ανεβαίνω στο κρεββάτι, για να δω καλύτερα. Φαίνεται, στο δευτερόλεπτο που χρειάσθηκε να κοιτάξω, πού θα πατήσω, ξέφυγαν τα μάτια μου απ' αυτό και το κεφαλάκι έγινε άφαντο. Αναγκάζομαι τώρα πλέον να πω στο Γιάννη, τι συνέβη, αν και δεν του μιλώ για κόμπρα. Του λέω απλώς, πως έχω υποψίες, ότι είδα κάποιο φίδι... Ξέρω, ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να κοιμηθή κανείς μας εκείνη τη νύχτα, αν λίγο αργότερα δεν βλέπαμε σε πολλές μεριές της καλύβας, πλήθος από μεγαλούτσικες σαλαμάνδρες να γυρνούν επάνω στους τοίχους και να καταβροχθίζουν κάθε έντομο που συναντούν. Έχουν ακριβώς αυτά τα κεφαλάκια, που είχα δει, τα οποία μοιάζουν πράγματι περισσότερο με φιδίσια παρά με κεφάλια σαύρας. Έχουν και μία περίεργη φωνή, που μοιάζει κάτι σαν κελάηδημα πουλιού ή περισσότερο σαν ήχος ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Έτσι ησυχάσαμε κάπως από την ιδέα του φιδιού, αλλά αμέσως μετά βλέπουμε, σχεδόν συγχρόνως , έναν αρκετά μεγάλο πόντικα να περπατάη με άνεση, κοιτάζοντας πότε-πότε προς το μέρος μας, επάνω σε ένα οριζόντιο δοκάρι της σκεπής, να πηδάη στο τελείωμα του τοίχου, να περνάη από το χάσμα μεταξύ στέγης και τοίχου και να χάνεται στο πίσω μέρος του κτίσματος. Ωραία κατάσταση, λέω και σε λίγο προσθέτω: Γιάννη δεν ξέρω τι θα κάνης εσύ, αλλά εγώ δεν κοιμάμαι στο κρεββάτι. Και πού θα κοιμηθής ; Θα κοιμηθώ στην αιώρα μου. Δεν διαβλέπω κανένα κίνδυνο, αλλά ξέρω ότι αλλιώς δεν πρόκειται να κλείσω μάτι. Έτσι βγάζω την αιώρα από το σακίδιο και την δένω στις δύο άκρες της, με δύο σχοινιά που είχα μαζί μου για γενική χρήση, από δύο δοκάρια που στηρίζουν την οροφή. Μόλις ανεβαίνω όμως επάνω, για να τη δοκιμάσω, ακούγεται ένα κράααχ και... παραλίγο να πέση η στέγη στα κεφάλια μας. Ευτυχώς δεν είχα πέσει με όλο το βάρος επάνω της. Δεν φανταζόμουνα, ότι ολόκληρα δοκάρια θα ήταν τόσο πρόχειρα δεμένα, ώστε να μην δέχονται καθόλου οριζόντιες δυνάμεις. Κατόπιν τούτου, ο Γιάννης παραιτήθηκε, από του να κάνη το ίδιο, ενώ εγώ βρήκα έναν ασφαλέστερο τρόπο και στήριξα την αιώρα. Παρ' όλα αυτά, έλαβα και πρόσθετα μέτρα ασφαλείας, τα οποία ίσως χαρακτηρισθούν υπερβολικά ή ακόμη και γελοία. Πρέπει να λάβη κανείς υπ' όψη του ότι το ταξίδι αυτό, το είχαμε αναλάβει να το εκτελέσουμε σαν επιστημονική αποστολή και επομένως χρησιμοποιούσαμε όλες τις διαθέσιμες γνώσεις και μέσα. Για να αποκλείσω να περάσουν ανεπιθύμητα έντομα όπως κατσαρίδες, σκορπιοί κλπ. από τα σημεία προσδέσεως προς την αιώρα, τρύπησα δύο κομμάτια χαρτόνι, τα οποία ψέκασα προηγουμένως με εντομοκτόνο (baygon) και πέρασα το καθένα από αυτά στα σκοινιά, πριν τα δέσω, ώστε να φράζεται ο δρόμος προς τον κοιμώμενο και από τις δύο πλευρές. Κάτω στο πάτωμα βάλαμε δύο "φιδάκια" (spiramat) να καίνε, για τα κουνούπια και πέρα από αυτά τυλίχτηκα και με την κουνουπιέρα μου σαν μεταξοσκώληκας. Αντιθέτως ο Γιάννης, αρκέστηκε να χρησιμοποιήση μόνο το κρεββάτι του και την κουνουπιέρα του. Έτσι μας πήρε ο ύπνος.

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα

...
Ο συγκεκριμένος μαφιόζος, εκτός από ληστείες, απαγωγές, αρχαιοκαπηλεία, διακίνηση κλεμμένων και άλλα συναφή, έκανε και τάματα σε ναούς και μοναστήρια για να πηγαίνουν καλά οι δουλειές... Για να έχει τη "θεία χάρη" που έλεγε και ο λαμπρός κτηματομεσίτης Εφραίμ... Όσοι πάτε μελλοντικά για κανένα τάμα στην Τήνο, να κοιτάτε δεξιά αριστερά μήπως πέσετε δίπλα σε κανένα μαφιόζο.

Διαχρονική αθλιότητα

Βυζάντιο η Θεολογική του Πανεπ. Αθήνας

(της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ, ΒΗΜΑ, 12/7/2009)

Αναστάτωση επικρατεί μεταξύ των καθηγητών και των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών μετά τις καταγγελίες του καθηγητή κ. Μάριου Μπέγζου, ο οποίος με επιστολή του προς όλους τους πανεπιστημιακούς αποκαλύπτει τους τρόπους αλλά και το κλίμα μέσα στο οποίο πολλές φορές λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις. Αφορμή για την έντονη αντίδραση και τις καταγγελίες που διατυπώνει ο γνωστός πανεπιστημιακός αποτέλεσαν τα όσα εκτυλίχθηκαν σε γενική συνέλευση Τμήματος της Σχολής.

Τα γεγονότα που περιγράφονται είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι κυριαρχούν σε μια συνέλευση πανεπιστημιακών δασκάλων καθώς, όπως αναφέρει ο κ. Μπέγζος, «καθηγητές (...) με τρόπο “προβοκατόρικο” και σε ύφος αγοραίο (για να μην πω χυδαίο) παρέσυραν τον κατά πάντα σοβαρό Πρόεδρο του Τμήματος να φωνασκεί και κτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι να διακηρύσσει πως δεν πρόκειται να δεχθεί καμιά άλλη θέση ακόμα κι αν η Γενική Συνέλευση αποφάσιζε αντίθετα προς τη δική του γνώμη ή ο Πρύτανης υπεδείκνυε κάτι τέτοιο».

Και προσθέτει: «Μέσα σε κλίμα οχλαγωγίας, για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη “τραμπουκισμού”, κάποια άτομα εθισμένα από τις φασιστικές μεθόδους των φοιτητικών χρόνων τους στον καιρό της δικτατορίας και τις χουντικές προϋπηρεσίες τους ενδεχομένως (;) σε ύφος “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” με λαθροχειρία, αποκρύπτοντας έγγραφο του απόντος Διευθυντού του Τομέα μας, τον οποίον παραπλάνησαν ότι δήθεν δεν θα συνεζητείτο το θέμα στη Γενική Συνέλευση (...) που ο ίδιος θα απουσίαζε, καταντήσανε το Τμήμα Θεολογίας σε τέτοια “συνεδρία” να καταλήξει στην με οχλοκρατικό τρόπο λήψη απόφασης».

Παρά τις αντιδράσεις, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης ανατέθηκε η διδασκαλία μαθήματος σε συγκεκριμένο καθηγητή και αυτό ενώ, όπως υποστηρίζει ο καταγγέλλων, «προσωπικά και για λόγους αξιοπρέπειας αρνήθηκα διαρρήδην να λάβω τον λόγο μέσα σε αυτό το απερίγραπτο και ανθρωπίνως ασφυκτικό κλίμα οχλαγωγίας που θύμιζε “λαϊκό δικαστήριο” της Αριστεράς ή “έκτακτο στρατοδικείο” της Δεξιάς των αλήστου μνήμης εμφυλιοπολεμικών καιρών της πατρίδας μας. Διαμαρτυρόμενος αποχώρησα από τη συνεδρίαση προς αποφυγήν χειροδικιών και λιντσαρίσματος».

Αναφερόμενος σε προβεβλημένο μέλος του κλήρου της Ελλάδας και συνάδελφό του στη Θεολογική Σχολή ο κ. Μπέγζος δηλώνει ότι «η αλλαγή τεσσάρων γνωστικών αντικειμένων εντός δεκαετίας είναι “μετάσταση” κυριολεκτικά που θυμίζει καρκίνωμα το οποίο μετατοπίζεται από μέρος σε μέρος του οργανισμού». Στη συνέχεια προσθέτει ότι ο κληρικός «αποπειράται να προβεί σε λαθροχειρία βαφτίζοντας το “κρέας” σε “ψάρι”, μεταποιώντας ψευδωνύμως τα πατρολογικά του έργα σε ιστορικοδογματικά και μεταβάλλοντας ψευδεπιγράφως τα οικουμενικά του δημοσιογραφήματα σε συμβολικά δήθεν επιστημονικά δημοσιεύματα».

Προβλήματα, μετά τις καταγγελίες, φαίνεται να εντοπίζονται και στο Τμήμα Θεολογίας. Και πολλοί είναι εκείνοι που επισημαίνουν ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα καθώς η Θεολογική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών ιδρύθηκε το 1837 και αποτελούσε μία από τις τέσσερις πρώτες Σχολές του Οθώνειου Πανεπιστημίου, του πρώτου που δημιουργήθηκε στη χώρα μετά την Επανάσταση του 1821. Μεγάλες μορφές της Ορθόδοξης Θεολογίας, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ο Αμίλκας Αλιβιζάτος , ο Κωνσταντίνος Ράλλης, ο Βασίλειος Στεφανίδης, ο Παναγιώτης Τρεμπέλας, ο Γεράσιμος Κονιδάρης, ο Νικόλαος Νησιώτης, ο Σάββας Αγουρίδης και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, πέρασαν από τις έδρες της ιστορικής σχολής, που κινδυνεύει σήμερα να απολέσει το κύρος της.

Συζήτηση στην Ιεραρχία

Oι καταγγελίες του κ. Μπέγζου απασχολούν και τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόκειται, όπως επισημαίνεται, για ζητήματα τα οποία προκαλούν αίσθηση καθώς μόλις πριν από μερικούς μήνες σχεδόν όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας ασχολήθηκε με την οικογενειοκρατία που επικρατεί στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής, όπου παρουσιάζεται το φαινόμενο τουλάχιστον τέσσερις καθηγητές του να ανήκουν στην ίδια οικογένεια, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν ληφθεί μέτρα.

---

Να σημειώσω εγώ ότι, ό τίτλος του άρθρου της εφημερίδας "Βυζάντιο η Θεολογική", είναι απαξιωτικός και όχι τιμητικός, όπως θα πίστευαν διάφοροι ιδεοληπτικοί! Τα υπόλοιπα σημεία που θα ήθελα να σχολιάσω, τα έχω χρωματίσει κόκκινα, αλλά δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα, "μιλάει" από μόνο του το κείμενο.

Ο συνάδελφος του κ. Μπέγζου, προβεβλημένο μέλος του κλήρου, δεν είναι ο πάλαι ποτέ γνωστός για τη συνεχή προσπάθειά του να διαστρεβλώνει τα αρχαία κείμενα και να βγάζει το συμπέρασμα που θέλει κάθε φορά ο ίδιος, αλλά ένας άλλος, επίσης γνωστός. Δεν είναι επίσης βέβαιο ότι ο κ. Μπέγζος έχει δίκιο σε όσα ισχυρίζεται, δεδομένου ότι παίζονται πολλά συμφέροντα σε τέτοιες περιπτώσεις, μελλοντικές πολιτικές ανατροπές κ.ά.  

Πάντως, ο ισχυρισμός του κ. Μπέγζου ότι ο αντίπαλος "αποπειράται λαθροχειρία, βαφτίζοντας το κρέας σε ψάρι", δεν είναι καθόλου πρωτότυπος, δεδομένου ότι πρόκειται για παλιά καλογερική και εκκλησιαστική υποκριτική τέχνη... Για τον κ. Μπέγζο βλέπε επίσης εδώ!

Διαχρονική προδοσία

...

Στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ρεντίνας Αγράφων έγινε τον Μάρτιο του 2009 μια θυελλώδης συζήτηση. Θα σκεφτεί ο αναγνώστης, για τίποτα κατσίκια θα καυγάδιζαν οι τσοπαναραίοι! Κι όμως, καυγάδιζαν για αρχές και αξιοπρέπεια…

Στην πλατεία του χωριού υπήρχε μια προτομή του Δημήτρη Τσολάκογλου, ο οποίος έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν κοτζαμπάσης των Οθωμανών και είχε διακριθεί ως καταδότης Κλεφτών και Αρματωλών. Κύριος εχθρός του Τσολάκογλου ήταν ο Καραϊσκάκης! Αυτόν που είχε αναδειχθεί ως πρωτοπαλίκαρο του Κατσαντώνη, είχε βάλει στο στόχαστρο να σκοτώσει ο φιλότουρκος κοτζαμπάσης.

Κάποια εποχή κατέδωσε ο Τσολάκογλου τον Κατσαντώνη στο αρβανίτικο ασκέρι του Μουχουρντάρη. Ο Καραϊσκάκης, μαθαίνοντας το γεγονός, έκαψε τον πύργο του προδότη, ο οποίος κατέφυγε κατόπιν αυτού τρομοκρατημένος στη Λάρισα, στην αυλή του Χουρσίτ Πασά. Εκεί είχε όμως ο φιλότουρκος κοτσαμπάσης την τύχη που έχουν όλοι οι προδότες: ο Χουρσίτ τον κρέμασε, αφού έπαψε να του είναι χρήσιμος, επειδή ο Τσολάκογλου είχε συνεργαστεί παλαιότερα με τον Αλή Πασά της Ηπείρου, προσωπικό εχθρό του Χουρσίτ.

Αυτή την προτομή ήθελαν να εξαφανίσουν από την πλατεία οι Ρεντινιώτες, και μαζί τους, όλοι οι Αγραφιώτες!

Στον ιστότοπο evrytan.gr περιγράφεται ο Δημ. Τσολάκογλου ως εξής: Προύχοντας της Ρεντίνας και της επαρχίας των Αγράφων, ήταν συντηρητικός, φιλότουρκος, εχθρός του επαναστατικού κινήματος και καταδότης αγωνιστών. Πληροφορημένος για τα μυστικά της Φιλικής Εταιρίας, τα μετέδιδε στους Τούρκους.

Εύστροφος, έξυπνος και πανούργος κατόρθωνε να ασκεί επιρροή ακόμη και στους δυνάστες. Πρόδωσε το Γ. Αινιάνα κι άλλους Φιλικούς κι οργάνωσε τη δολοφονία του Λεπενιώτη με εντολή του Αλή Πασά καθώς και τη σύλληψη του Κ. Ζαχαρόπουλου και του Γ. Ζώτου.

Όταν η επανάσταση άναψε για καλά, έφυγε ο Τσολάκογλου για τη Λάρισα ζητώντας προστασία στην αυλή του Χουρσίτ πασά. Οι Κοντογιανναίοι υποστήριξαν ότι φεύγοντας για τη Λάρισα, έστειλε ένα γράμμα στους συμπεθέρους του Χατζαίους στο Μαυρίλο με αντεπαναστατικές προτροπές. Το γράμμα -είπαν- ότι το έπιασαν άνδρες από το ασκέρι τους στο Νεοχώρι στα χέρια ειδικού ταχυδρόμου, αλλά δεν το παρουσίασαν ποτέ. Με διαταγή του Χουρσίτ ο Τσολάκογλου απαγχονίστηκε στις 8 Ιουλίου 1822. Ο λαός τον ονόμαζε Ιούδα.

Έτσι, κάποιοι σύγχρονοι καλοθελητές πιάστηκαν από το γεγονός ότι ο Τσολάκογλου εκτελέστηκε από τους Οθωμανούς και βρήκαν αφορμή να τον ανακηρύξουν εθνικό ήρωα και, αργότερα, μετά από αρκετές δεκαετίες, να του στήσουν προτομή - πόσοι και πόσοι δεν ηρωποιήθηκαν με αυτό τον τρόπο, πρώτοι και χειρότεροι οι παπάδες, παρότι υπήρξαν συνεργάτες κατακτητών!

Θα ρωτήσετε, καλά πού τον θυμήθηκαν αυτόν τον προδότη και τον ανέσυραν από την αφάνεια, αφιερώνοντάς του την προτομή στην πλατεία της Ρεντίνας; Εύκολο και πολύ μάλιστα, αφού ένας απόγονός του (εγγονός, δισέγγονος;) ήταν ο Γεώργιος Τσολάκογλου, ο οποίος το 1941, στρατηγός ων, συνθηκολόγησε με δική του πρωτοβουλία με τους ναζί και στη συνέχεια ανέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός (δωσίλογος). Σόι πάει το βασίλειο της προδοσίας σ’ αυτή την οικογένεια…

Η απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ρεντίνας για αποκαθήλωση του κοτζαμπάση-καταδότη ελήφθη τελικά σε πανηγυρικό κλίμα, όμως πολλοί φοβούνταν ότι μπορεί αυτή να ανατραπεί, αν μερικοί, λίγοι, θαυμαστές του προδότη προσέφευγαν στη Νομαρχία. Έτσι, την άλλη μέρα βρέθηκε η προτομή του τουρκόφιλου κατεστραμμένη στην πλατεία του χωριού. Θαύμα! Οι πολίτες είχαν λύσει ιδιοχείρως το πρόβλημα που τους δημιούργησε η διαχρονική προδοσία της οικογένειας Τσολάκογλου!

(Πολλές πληροφορίες γι' αυτό το κείμενο πάρθηκαν από την εφημερίδα «Τα Χρονικά της Νεράιδας-Δολόπων», αρ. φύλλου 107)

Στα βήματα του Gauguin VII

Πρώτες ημέρες στο Papeete – πανσιόν Te Miti (συνέχεια >>>) 02-04-2009 Σήμερα Πέμπτη, κατεβήκαμε πάντα με το λεωφορείο στην πόλη για να κάνουμε κάποιες αναγκαίες δουλειές για το υπόλοιπο ταξίδι. Ετσι πήραμε κάποιες σημαντικές τουριστικές πληροφορίες. Στο Papeete θα μέναμε μόνοι μας έως το Σαββάτο στις 4 Απριλίου. Εκείνη την ημέρα, στις 22:30 θα έρχονταν από την Αθήνα η κόρη του Γιάννη Ειρήνη, η γυναίκα του Νανά και η αδελφή μου Πέπυ, όπως είχαμε προγραμματίσει. Καθώς πλησίαζε η στιγμή αφίξεως των γυναικών αύξανε όλο και περισσότερο ο πυρετός της προετοιμασίας για τη διαμονή τους και την ξενάγησή τους επειδή η παραμονή τους στην Tahiti και στα γύρω νησιά θα ήταν πολύ σύντομη. Υπήρχαν πολλές αιτίες γι' αυτή τη στενότητα χρόνου: Μία ήταν φυσικά το οικονομικό διότι όπως ανέφερα η ακρίβεια στην Πολυνησία είναι δυσβάσταχτη. Αυτό βεβαίως θα μπορούσε να παρακαμφθή έστω και με κάποιο χρέος. Εκείνο όμως το οποίο έκανε τα χρονικά περιθώρια άκαμπτα ήταν το ότι στις 11 Απριλίου στις 10 το πρωί θα έπρεπε να είμαστε στο λιμάνι του Papeete για να επιβιβαστούμε στο πλοίο Aranui για το δεκατετραήμερο ταξίδι μας στα νησιά του πελάγους Tuamotu και των Μαρκησίων νήσων. Από την άλλη πλευρά, η Νανά, η οποία ήταν η μόνη εργαζομένη από εμάς, πήρε την πασχαλινή της άδεια ως εκπαιδευτικός -με τα χίλια βάσανα- κάπως διευρυμένη και δεν μπορούσε να αφήση μεγαλύτερο περιθώριο χρόνου δηλ. να έρθη ενωρίτερα. Η ίδια έλεγε επίμονα: Τη Bora Bora θέλω να πάω να τη δω όπωσδήποτε ακόμη και για μία ώρα. Κι εγώ ήθελα με κάθε θυσία να δω τη Bora Bora, όμως ήθελα να δω και τη Huahine η οποία ήταν μόνον 20 αεροπορικά λεπτά μακριά και για την οποία είχα ακούσει ότι είναι ακόμη ωραιότερη αν και όχι τόσο γνωστή. Ο συνδυασμός όλων των δεδομένων δηλαδή αυτών που αναφέρθηκαν και των υπαρχουσών πτήσεων υπαγόρευσαν μόνο μία δυνατότητα: Οι κοπέλλες μπορούσαν να δουν μόνο μία ημέρα την Tahiti, δηλ. την Κυριακή 5 Απριλίου ενώ στην Bora Bora θα μέναμε για 29 ώρες μεταξύ 6ης και 7ης και στην Huahine περίπου 49 ώρες, μεταξύ 7ης, 8ης και 9της Απριλίου. Επομένως αν αφαιρούσαμε τις ώρες ύπνου τις ώρες πτήσεως και τις ώρες αναμονής στα αεροδρόμια ο χρόνος που απέμενε ήταν ελάχιστος. Για να αξιοποιηθή αυτό το εξαιρετικά στενό χρονικό διάστημα, από την άφιξή τους μέχρι την επιβίβασή μας στο πλοίο, και να ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από ένα ταξίδι που είναι μοναδικό στη ζωή τους έπρεπε να γίνη σχεδόν μαθηματικός σχεδιασμός. Εμείς στο κάτω κάτω είχαμε ζήσει ήδη πολλά στην Costa Rica και είχαμε ήδη προηγηθή και στα νησια της Tahiti κατά μία εβδομάδα. Οι συζητήσεις που έγιναν μεταξύ εμένα και του Γιάννη επάνω σ' αυτό το θέμα θύμιζαν λίγο αντίστοιχες συζητήσεις των οργανωτών του “Ο γύρος του Κόσμου σε 8Ο ημέρες”. Αυτό το όντως πολύπλοκο επιχειρησιακό πρόβλημα δεν θα μπορούσε να αναλάβη άλλος από το Γιάννη. Έτσι πρότεινε να ενοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο για το Σαββατοκύριακο για να μπορούμε να κινηθούμε άνετα τόσο για να περιδιαβάσουμε την Tahiti όσο και να διευκολυνθούμε στις άλλες μετακινήσεις μας από και προς το αεροδρόμιο και από την πανσιόν Te Miti, όπου μέναμε αρχικώς, στην Πανσιόν Ahtea όπου θα μέναμε με τις γυναίκες. Αυτή σκοπίμως είχε επιλεγεί στο κέντρο της πόλεως. Όπως απεδείχθη δεν ήταν μόνον η πιο άνετη αλλά και η πιο οικονομική λύση, αν λάβουμε υπ' όψιν το πλήθος και βάρος των αποσκευών μας και το πόσο ακριβά είναι τα ταξί. Επίσης ο Γιάννης φρόντισε να τηλεφωνήση και να κλείση ένα σύντομο tour στην Bora Bora για τις 7 Απριλίου. Κατόπιν πήγαμε στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρείας του πλοίου Aranui γαι να δούμε άν είχε αλλάξη κάτι στο δρομολόγιο και να γνωρίσουμε τη Soraya την οποία ξέραμε μόνον μέσω του Ιnternet. Βασικά ο Γιάννης είχε μαζί της ανταλλάξει πολλά μηνύματα για τα εισιτήρια και άλλες πληροφορίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Soraya είχε εκφράσει αμφιβολίες στον Γιάννη αν εγώ λόγω ηλικίας θα ήμουνα σε θέση να κάνω αυτό το απαιτητικό σε αντοχές και ανοχές ταξίδι. Η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία, η οποία λόγω πρόσφατης βροχής ήταν αυξημένη, ήταν ανυπόφορη κυρίως για το Γιάννη και ο αρκετά μακρύς δρόμος μέχρι τα γραφεία ήταν εξουθενωτικός. Υπήρχε ακόμη μια εκκρεμότητα: έπρεπε να πάμε στην νέα μας πανσιόν Ahitea, να δούμε αν όλα ήταν εν τάξει γιατί και αυτή, όπως όλα τα άλλα, είχε κανονισθή μέσω Internet και είχαμε κάποια ανασφάλεια, αν είχε γίνη καλή συνεννόηση. Η πανσιόν ήταν σε μια πολύ υποβαθμισμένη γειτονιά αλλά παρ' όλα αυτά ήταν πολύ περιποιημένη. Ο δρόμος οδηγούσε μέσα από χαμόσπιτα και ήταν γεμάτος από λακκούβες με λάσπη. Υπήρχε και ένα κανάλι με βρώμικο σχεδόν στάσιμο νερό το οποίο μύριζε σαν υπόνομος και το οποίο περιέργως είχε ζωντανά ψάρια μέσα. Μέσα από τα παραπήγματα πρόβαλαν αγριεμένοι σκύλοι (ευτυχώς δεμένοι) γαβγίζοντας εκνευριστικά. Μετά κάποιες προσπάθειες καταφέραμε τελικώς να συνεννοηθούμε (ούτε εγώ ούτε και ο Γιάννης ήμασταν βέβαιοι για τη συνεννόηση αυτή) με την κάπως βαριεστημένη και ασαφή στη σκέψη της Πολυνησία βοηθό, πράγμα που δεν ήταν συνηθισμένο από την εμπειρία που είχαμε μέχρι τότε. Για το βράδυ του Σαββάτου είχαμε σχεδιάσει μεγαλοπρεπή πολυνησιακή υποδοχή στο αεροδρόμιο. Αυτή έπρεπε να πραγματοποιηθή με παραδοσιακή εμφάνιση. Γι' αυτό πήγαμε και αγοράσαμε λουλουδάτες Ταϊτιανές πουκαμίσες και εγώ αγόρασα και μια Ταϊτιανή βερμούδα. Λουλουδένιες πλεξούδες για να τους τις φορέσουμε κατά την άφιξη θα αγοράζαμε τελευταία στιγμή για να είναι φρέσκες. Μετά από κάποιες περιπλανήσεις ακόμη εντός και εκτός Papeete φθάσαμε στην πανσιόν Te Μiti κατάκοποι και χωρίς να βρούμε χρόνο να κολυμβήσουμε παρ' ότι κουβαλούσαμε όλη τη μέρα μαζί μας βατραχοπέδηλα, μάσκες κλπ. 03-04-2009 Η πανσιόν Te Miti ήταν σχεδόν απλοϊκή και ήταν κάθε άλλο παρά δικαιολογημένο το ποσό που πληρώναμε όπως άλλωστε όλα σχεδόν τα είδη στην Tahiti. Ομως ήταν έξω από την πόλη και σε μία θαυμάσιας φυσικής ομορφιάς τοποθεσία. Ετσι για σήμερα είχαμε αποφασίσει να κάνουμε πολύ πρωί (δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χρόνος) μία βόλτα στο ανηφορικό δρομάκι το οποίο υποσχόταν πολλά. Δυστυχώς μετά από μερικές δεκάδες μέτρα ο δρόμος γινόταν ιδιωτικός μ ε απαγόρευση διελεύσεως. Ετσι γυρίσαμε άπρακτοι και πήραμε το πρόγευμα μας στις επτά στην πανσιόν. Για το απόγευμα είχαμε προγραμματίσει να πάμε στο θέατρο γιατί υπήρχε μία παράσταση με ταϊτιανούς χορούς. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι την ώρα που τελείωνε η παράσταση δεν υπήρχε κανένα μεταφορικό μέσο (στην Tahiti σταματούν όλα πολύ ενωρίς καθώς στις 6μμ είναι ήδη νύχτα.) εκτός ίσως από ταξί τα οποία είναι δυσεύρετα και πανάκριβα. Επομένως βρήκαμε ότι η καλύτερη λύση θα ήταν το αυτοκίνητο που λογαριάζαμε να ενοικιάσουμε την επομένη ημέρα να το παίρναμε από σήμερα. Ετσι θα πηγαίναμε με αυτό στην παράσταση, θα γυρίζαμε με αυτό στην πανσιόν και το πρωί θα κάναμε μια μικρή εξερεύνηση του νησιού. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν στα γραφεία της Europ Car όπου μας εξυπηρέτησε μία πενηντάρα ευγενεστάτη Tαϊτιανή η οποία γνώριζε και καλά Αγγλικά και μας έδωσε και άλλες χρήσιμες πληροφορίες. Το νησί αποτελείται στην πραγματικότητα από δύο νησιά, το Tah iti Nui (μεγάλη Tahiti) και το Tahiti Iti (μικρή Tahiti) -υπολείμματα παλαιών ηφαιστείων- τα οποία ενώνονται με μία μικρή λωρίδα ξηράς. Υπάρχει ένας περιφερειακός ασφαλτοστρωμένος δρόμος καλής ποιότητος κατά μήκος της παραλίας και μερικοί άλλοι παράπλευροι δρόμοι οι οποίοι οδηγούν στο εσωτερικό ορεινό μέρος του νησιού εν μέρει ασφαλτοστρωμένοι και μετρίας έως κακής ποιότητος. Όπως είπαμε στην Tahiti θα έρχονταν να μας συναντήσουν οι κοπέλες το Σαββάτο, όπως είχαμε προγραμματίση. Έτσι είχαμε δύο ημέρες χρόνο στη διάθεσή μας να εξερευνήσουμε λίγο το νησί και να προετοιμάσουμε τον ερχομό τους. Με άλλα λόγια να βρούμε τι αξιοθέατα υπάρχουν και να τα δουν μαζί μας την Κυριακή. Πήραμε τον περιφερειακό δρόμο ο οποίος είναι διπλής κατευθύνσεως. Ακολουθήσαμε την κατεύθυνση με τη φορά των δεικτών του ωρολογίου και σταματούσαμε όπου υπήρχε κάτι ιδιαιτέρως αξιόλογο. Από την αριστερή πλευρά του δρόμου ήταν η ακτή την οποία σφυροκοπούσαν τα κύματα του Ειρηνικού ενώ από την άλλη κατέβαιναν συνήθως απότομες κατάφυτες πλαγιές πολλές φορές χαρακωμένες από μικρούς καταρράκτες. Θαρρείς όλο το βουνό έσφυζε από χυμούς οι οποίοι ξεχείλιζαν βρίσκοντας δρόμο προς τη θάλασσα. Σε κάποιο σημείο υπήρχε ένα αξιοσημείωτο αξιοθέατο η λεγομένη Trou de Soufleure (τρύπα ξεφυσήματος). Εκεί υπάρχει προφανώς ένα φυσικό υπόγειο άνοιγμα από τη βραχώδη ακτή έως και την άλλη πλευρά του δρόμου. Έτσι κάθε φορά που έρχεται ένα μεγάλο κύμα εισχωρεί μέσα στη σήραγγα, και μέσα από τις ρωγμές των βράχων της πλαγιάς που πέφτει σχεδόν κατακόρυφα, ακούγεται ένας βρυχηθμός και σηκώνεται ένας πίδακας από σταγονίδια νερού σαν δράκος του παραμυθιού που ξεφυσάει. Προχωρήσαμε ακόμη με το αυτοκίνητο και θα είχαμε κάνει έως τριάντα χιλιόμετρα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κάπου είδαμε μία πινακίδα η οποία ανέφερε την ύπαρξη κάποιου καταρράκτη. Επειδή αναζητούσαμε και οι δύο κάτι τέτοιο ως φυσικό αξιοθέατο προχωρήσαμε σ' αυτόν τον παράπλευρο δρόμο. Μετά από μία συγκλονιστική διαδρομή από απόψεως ομορφιάς αλλά και από απόψεως δύσβατου δρόμου φθάσαμε σε ένα πλάτωμα όπου έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Από εκεί μέσω ενός μονοπατιού, το οποίο πήγαινε πλάι σε ένα ποταμάκι κυριολεκτικά σκεπασμένο με φυλλωσιές θάμνων και δέντρων, φθάσαμε στον πρώτο από τους τρεις καταρράκτες. Ένα εκπληκτικό θέαμα!! Έπεφταν νερά από πολύ μεγάλο ύψος σχηματί ζοντας τον κύριο καταρράκτη και πολλούς πλευρικούς δημιουργώντας ένα απίθανο φυσικό σκηνικό το οποίο πλαισίωνε φοβερή τροπική βλάστηση και αμέτρητα λουλούδια. Στη βάση του δημιουργούσε μία μικρή φυσική λίμνη στην οποία δυστυχώς δεν επιτρεπόταν το μπάνιο λόγω του φόβου κατολισθήσεως βράχων παρασυρμένων από το νερό. Το σκηνικό ομόρφαινε ακόμη περισσότερο από μία νεαρή Tαϊτιανή μοντέλο, την οποία φωτογράφιζε ένα συνεργείο για κάποια δαφήμιση ή περιοδικό. Ήταν πραγματικά ένα δροσερό πλάσμα με μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι τη μέση, όχι παραπάνω από δεκαεπτά ετών, γεμάτο ζωή και έντονα πολυνησιακά χαρακτηριστικά. Δεν έχασα την ευκαιρία και βάλθηκα να την φωτογραφίζω και να την βιντεοσκοπώ πράγμα που έγινε από αυτήν αντιληπτό και μου χαμογέλασε φιλάρεσκα. Είναι απίθανο το πώς οι γυναίκες εδώ αντιλαμβάνονται περισσότερο από αλλού, σχεδόν με έκτη αίσθηση, όταν τις θαυμάζης και ανταποκρίνονται αμέσως με ένα χαμόγελο. Επιστρέφοντας στον κύριο δρόμο συνεχίσαμε την πορεία προς το Papeete. Κάπου συναντήσαμε μία άλλη πινακίδα η οποία μας πληροφορούσε για την ύπαρξη ενός εθνικού δρυμού προς το εσωτερικό του νησιού. Χωρίς να το πολυσκεφθούμε πήραμε το εσωτερικό δρομάκι που ανέφερε η πινακίδα και βρεθήκαμε σε ένα απίστευτα δύσβατο δρόμο. Όσο αργά και αν πηγαίναμε χοροπηδούσαμε σαν να είμασταν σε αγώνα Motor Cross. Πάντως παρά την αυξημένη παραγωγή αδρεναλίνης δεν παραιτηθήκαμε γιατί το τοπίο γινόταν όσο πήγαινε και αγριότερο και ομορφώτερο. Μακριά φαινόταν ένας άλλος μεγαλοπρεπής καταρράκτης ενώ στο βάθος μπορούσες να διακρίνης άγρια απότομα και γεμάτα βαθειές χαράδρες βουνά που κάποτε είχαν ξεπηδήσει μέσα από την κόλαση της υφαιστειακής δραστηριότητας, χαρακτηριστικά ηφαιστειογενών νησιών. Ηταν κυριολεκτικώς φορτωμένα με πράσινο ενώ η κορυφή τους ήταν χαμένη μέσα στα σύννεφα. Κάθε τόσο έπιανε και μία καταιγίδα η οποία έκανε την οδήγηση πιο δύσκολη. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι είχαμε δει αρκετά αλλά και ότι δεν είχε έννοια με τέτοιες συνθήκες να ξαναρθούμε με τις γυναίκες και επιστρέψαμε. Επειδή την επομένη ημέρα θα φεύγαμε πολύ πρωί από την πανσιόν Te Miti μετακομίζοντας στην πανσιόν Ahitea καλύτερης ποιότητας και στο κέντρο της πόλεως για να βολεύη και τις από κοινού μετακινήσεις μας με τις γυναίκες, κανονίσαμε το λογαριασμό με τον Fred, το νεαρό Γάλλο ιδιοκτήτη της Te Mite, και φύγαμε με το αυτοκίνητο για το θέατρο. Το θέατρο ευρισκόταν στις παρυφές της πόλεως δηλαδή σε αρκετή απόσταση από την πανσιόν Te Miti. Το πρόβλημα δεν ήταν το πώς θα πάμε αλλά η επιστροφή διότι δεν θα υπήρχαν πλέον μετά το τέλος της παραστάσεως λεωφορεία. Η λύση που δώσαμε με την ενοικίαση του αυτοκινήτου δημιούργησε ένα καινούργιο πρόβλημα, το που θα παρκάρουμε. Αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο δεδομένου ότι ήταν μία πολυσύχναστη περιοχή την οποία αλλωστε δεν γνωρίζαμε και λόγω του θεάτρου ο συνωστισμός ήταν μεγαλύτερος. Αναγκαστικά παρκάραμε πολύ μακριά και σε ένα λίγο σκοτεινό μέρος πράγμα που μας δημιουργούσε κάποια ανασφάλεια. Η παράσταση ήταν ένα πάνθεο χρωμάτων και παραδοσιακής μουσικής. Είχε χορευτικές αναπαραστάσεις από τη ζωή των πρώτων χρόνων των Πολυνησίων μετά την εγκατάστασή τους στα νησιά του Ειρηνικού, προερχόμενοι από κλαδους των Maori της Νεας Ζηλανδίας και των νήσων Tonga καθώς και από μαλαϊκά φύλα της νοτοανατολοκής Ασίας κατά την επικρατούσα θεωρία. Χορευτές υποδυόμενοι τρομερούς πολεμιστές και πολύχρωμα στολισμένες κοπέλες οι οποίες τους ξεπροβόδιζαν πριν φύγουν για τη μάχη “όργωναν” τη σκηνή σε ένα άγριο ξεφάντωμα χαράς και αισιοδοξίας για τη νίκη στους ρυθμούς των τυμπάνων. Μετά άλλαζε το σκηνικό και την άγρια χαρά την διαδεχόταν κάτι το αργό και νοσταλγικό, η νοσταλγία της αναμονής για την επιστροφή των αγαπημένων τους προσώπων. Ενιωθα γεμάτος όταν γύρισα στο αυτοκίνητο και στα αυτιά μου ηχούσαν ακόμη οι χτύποι του τυμπάνου. Πάλι καλά που ήταν ο Γιάννης νηφάλιος γιατί εγώ όπως ήμουν φευγάτος δεν θα εύρισκα ποτέ που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο. Εκεί συνέβη και ένα περίεργο περιστατικό. Μόλις είχαμε μπη στο αυτοκίνητο μας χτύπησε το τζάμι μία κυρία γύρω στα 40. Μας έκανε εντύπωση γιατί εκείνη την ώρα έξω ήταν ερημιά και θεοσκότεινα και αυτή εμφανίστηκε από το πουθενά. Μας παρακάλεσε να την πάρουμε μαζί μας και να την πάμε στο σπίτι της γιατί ήταν πολύ κουρασμένη για να πάη με τα πόδια. Ο Γιάννης, ο οποίος ήταν και οδηγός προσπάθησε να το αποφύγη λέγοντας ότι είμαστε ξένοι και δεν ξέρουμε την πόλη ούτε την περιοχή. Αυτή επέμεινε και είπε ότι δεν μένει μακριά και ότι θα μας καθοδηγούσε η ίδια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή εγώ δεν είχα πάρει θέση αλλά δεν έβλεπα και με άνεση να πάρουμε μία άγνωστη έστω και γυναίκα που ξεφύτρωσε μέσα στη νύχτα σε μία πόλη που την ξέραμε μόνο μερικές ημέρες και δεν είμασταν ενήμεροι για την κοινωνία της ούτε είχαμε διαβάσει κάτι γι' αυτήν. Εκτίμησα όμως ότι δεν μπορούσε να μας συμβή τίποτε εφ' όσον ήμασταν δύο. Πέραν αυτού μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν και έγκυος. Έτσι όταν ο Γιάννης με ρώτησε: Τι λες Θύμιο να την πάρουμε; Είπα χωρίς δυσταγμό ναί. Η απόσταση που διασχίσαμε πράγματι δεν ήταν μεγάλη και έτσι δεν είχαμε χρόνο να ρωτήσουμε και πολλά. Μας είπε μόνον ότι ήταν από την Raiatea ένα μεγάλο νησί των νήσων Society της Γαλλικής Πολυνησίας. (συνεχίζεται >>>)

Κεραυνοί στη Θεσσαλονίκη...

Το απόγευμα-βράδυ της Πέμπτης, 17 Ιουνίου, βρισκόμουν στον Πλαταμώνα και ρέμβαζα στη θάλασσα προς τη Χαλκιδική. Κάποια στιγμή άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα και, όταν σκοτείνιασε, έπεσαν οι πρώτοι κεραυνοί. Ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα, το οποίο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της πυκνότητας των ηλεκτρικών εκκενώσεων - περίπου 1.900 κεραυνοί στο λεπτό, έγραψαν οι εφημερίδες... Σε τρεις νομούς προκλήθηκε διακοπή ρεύματος, εκτός από τις πλημμύρες και τις άλλες ζημιές.

Τώρα μου έστειλε μια φίλη από τη Θεσ/νίκη (είναι η ανταποκρίτριά μου εκεί! ) φωτογραφίες που έβγαλε κάποιος τολμηρός. Χρειάζεται κουράγιο να στέκεσαι σε ανοικτό μέρος, μέσα στη βροχή και με τον κίνδυνο να φας κανένα κεραυνό κατακέφαλα... Εδώ μερικές από αυτές τις φωτογραφίες...

(click)

::::

::::
Για το φυσικό φαινόμενο του κεραυνού και πολλές ακόμα φωτογραφίες βλέπε επίσης >>>
(Στέλιος Φραγκόπουλος, Stelios Frangopoulos)

Επιλεκτική μνήμη

(της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 8/7/2009)

O κ. Κώστας Σκανδαλίδης βλέπει πιο μακριά από τα σκάνδαλα ημέρας. Γιατί να κάτσει να ασχοληθεί με τον κάθε στρατηγό και τους ισχυρισμούς του; Αυτά είναι για τους κουτσομπόληδες, τους παραπολιτικούς, τους καιροσκόπους και τους συκοφάντες. Ο ίδιος ομιλεί πολιτικά, σχεδιάζει πλαίσια, αξιολογεί θεωρητικά. Τι να κάνει δηλαδή, να κάτσει να μετρήσει τα νομίσματα του κουμπαρά ή να βγάλει το κομπιουτεράκι και να αρχίσει τις προσθέσεις (τόσα ο τάδε, άλλα τόσα ο δείνα).

Δεν μπαίνει στον κόπο να βγάλει τεφτέρια και χειρόγραφες σημειώσεις που παραπέμπουν στην μπακαλική λογιστική. Ούτε τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα: δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν έχει σημασία αν ο κ. Θ. Τσουκάτος υπήρξε αθώος ή ένοχος. Έτσι κάνουν όσοι επιζητούν την ουσία. Προχωρούν περιφρονώντας τις μικρές απώλειες (υπολήψεις και αηδίες). Ο κ. Σκανδαλίδης ατενίζει το μέλλον. Στυλώνει το βλέμμα μπροστά. Τον καταλαβαίνουμε. Δεν συμφέρει να κοιτάζει προς τα πίσω.

Ο πρώην Γραμματέας του ΠαΣοΚ κατέθεσε πρόταση για τον πόθεν έσχες των κομμάτων. Μια πρόταση που κοινοποιήθηκε διά του Τύπου. Δεν μάθαμε αν συζητήθηκε σε κάποιο κομματικό όργανο, άλλωστε τα όργανα έχουν αντικατασταθεί από τα μικρόφωνα και οι ζυμώσεις από τις δηλώσεις. Είπε λοιπόν ο κ. Σκανδαλίδης ότι το σκάνδαλο Siemens αφορά «το σύνολο του πολιτικού συστήματος, την παθογένεια των σύγχρονων δημοκρατιών». Εξ όσων γνωρίζουμε, τα πολιτεύματα δεν φορούν ρούχα, δηλαδή η δημοκρατία δεν έχει τσέπες για να παραχώσει χρήμα. Ούτως ή άλλως είναι εσφαλμένος εν προκειμένω ο όρος «παθογένεια», που παραπέμπει σε πρώτα συμπτώματα μιας νόσου. Η δημοκρατία δεν νοσεί, απλώς ορισμένοι έχουν μακρύ χέρι και κοντή μνήμη. Η δημοκρατία δεν νοσεί επειδή ορισμένοι παραχώνουν την ιστορία όπως πρόσφατα παράχωναν χαρτονομίσματα.

Ο κ. Σκανδαλίδης εντοπίζει το πρόβλημα στην ανάγκη των κομμάτων να καλύψουν προεκλογικές δαπάνες και αναφέρεται στην ιδιωτική χρηματοδότηση. Μισό λεπτό. Τι είναι η «ιδιωτική χρηματοδότηση»; Στη συζήτηση μπαίνουν «ιδιώτες» επειδή τέτοιοι υπήρξαν στη ζωή των κομμάτων και των κομματαρχών. Στη συζήτηση μπαίνουν ιδιωτικά κεφάλαια - κουπόνια, συνδρομές και γκράντε χορηγίες. Μιλάμε για ένα ευρώ, για χίλια ή για εκατομμύρια. Και αν είναι ευρώ, γιατί να μην είναι και δολάρια, γεν ή άτιμα μάρκα; Αυτοί οι κύκλοι πέριξ του ζητήματος, οι υπαινιγμοί ή τα φραστικά lapsus έχουν όνομα: «κολοκυθιά».

Δεν είναι προσωπικό πρόβλημα του βουλευτή του ΠαΣοΚ. Όλοι υποκρίνονται τις παρθένες, ότι πρώτη φορά άκουσαν να μπαίνουν ύποπτα κεφάλαια σε κόμμα. Παίρνουν και ανάλογο ύφος, θιγμένο, έκπληκτο, οργίλο. Αντί να πάνε να κρυφτούν σε καμιά γωνιά και να παρακαλάνε να ξεχαστεί το ζήτημα, αναφέρονται σε διαφάνεια, καθαρότητα, εντιμότητα. Και δεν είναι μόνο τα μάρκα που χάθηκαν σε κάποια διαδρομή (χωρίς να εμφανιστούν σε προσωπική περιουσία), είναι και όλες οι υπόλοιπες χλιδές που μας κάνουν να οσμιζόμαστε το κακό. Υπάρχουν βουλευτάκοι με πολυτελή γραφεία, αναρίθμητα εκλογικά κέντρα, υπερβολικά έξοδα διαφημιστικού υλικού. Πράγματι δεν μπορούμε να πούμε τίποτε ούτε να διατυπώσουμε κατηγορία. Αν τους δούμε να καλούν στο βήμα για χαιρετισμό κάποιον πρόεδρο τράπεζας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χλιμιντρίσουμε.

Τώρα που ο κ. Σκανδαλίδης είναι στην αντιπολίτευση ζαχαρώνει νέο νόμο για τα οικονομικά των κομμάτων. Προτείνει: «πόθεν έσχες σε Ανεξάρτητη Αρχή, ονομαστικοποιημένη και μέσω τραπεζικών λογαριασμών συνδρομή, απόλυτη διαφάνεια με δημόσιους απολογισμούς και πολιτική δήμευση μη νομίμως κτηθέντων περιουσιακών στοιχείων». Δεν ξέρουμε αν αντιδρά από πανικό και αν έχει λόγο να πανικοβάλλεται. Οι προτάσεις του αν μη τι άλλο αναγνωρίζουν ότι τα οικονομικά των κομμάτων ήταν χυμαδιό. Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθεί τι ακριβώς γινόταν όταν ο ίδιος ήταν υπεύθυνος; Και αν δεν τον βοηθάει η μνήμη του, ας μιλήσει με τους συντρόφους του, όλο και κάποιος θα είδε κάτι, θα συνέβαλε με τον δικό του αθώο τρόπο.

Η ενίσχυση των κομματικών ταμείων δεν είναι ζήτημα μιας εταιρείας που βρέθηκε τώρα στο επίκεντρο. Δεν είναι κάτι τόσο απλό. Καλό είναι που ο κ. Σκανδαλίδης θέλει να βάλει ένα νομοθετικό πλαίσιο και να ιδρύσει Ανεξάρτητη Αρχή. Έτσι όμως όπως εμφανίζεται αμνήμων, κινδυνεύει να εκτεθεί. Και αν δεν εκτεθεί από μόνος του, υπάρχουν άλλοι διατεθειμένοι να τον εκθέσουν.