Διαχρονική οπισθοδρομικότητα
«Δεν σας ενοχλεί το τσαντόρ;», ρώτησα τη νεαρή Ιρανή που ήταν επί της υποδοχής στο σπίτι του πρέσβη του Ιράν Mehdi Honardoost, ο οποίος μας υπενθύμισε ότι τηρείται κι εδώ η αυστηρή παράδοση: άντρας με γυναίκα να μην ανταλλάσσουν χειραψία.Ετσι, μόνον ελαφρά πρεσβευτική υπόκλιση... απολαύσαμε, ενώ δίπλα μας οι άντρες, μεταξύ τους, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον ή αγκαλιάζονταν. «Το έχουμε συνηθίσει», απάντησε εκείνη. «Και δεν ζηλεύετε; Δεν θέλετε κι εσείς να φοράτε χρώματα κι αρώματα όπως εμείς;». «Μα, τα φοράμε τα χρωματιστά ρούχα. Από μέσα. Στο σπίτι μας», είπε και μας θύμισε το παζάρι (σουκ) της Τεχεράνης, όπου πουλιούνται τα πιο πλουμιστά υφάσματα της Ανατολής. «Κι είναι αυτό σωστό; Σας πάει;»
«Σωστό για μένα είναι ό,τι πει ο Θεός». Εάν το θέλημά του είναι αυτό, είναι και για μένα», ήταν η απάντησή της και μας έφερε στον νου την πρόσφατη ρήση της Αλέκας Παπαρήγα: «Θα κάνω ό,τι μου πει το κόμμα. Εάν μου πει να σφουγγαρίσω, θα το κάνω». Τελικά, ο φανατισμός, είτε κομματικός είτε θρησκευτικός, το ίδιο βαρύς κι επικίνδυνος είναι...
(Ελευθεροτυπία, 12/2/2009)
