«Μαθητικές ανατρεπτικές απόψεις»

...

Κατά τη διάρκεια των σχολικών περιπάτων υπάρχουν μαθητές σε μικρές ομάδες που πέρα από την πρωινή μπάλα, κοντά στην παραλία, συζητούν και εκφράζουν απόψεις που «ανατρέπουν» παγιωμένες καταστάσεις και δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας. Μικρές ομάδες μαθητών Λυκείου, ιδίως υποψηφίων της θεωρητικής κατεύθυνσης, ανοίγουν θέματα τα οποία διδάχτηκαν στο μάθημα, αλλά εκφράζουν ανησυχίες και ερωτήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν λίαν επικίνδυνα. Συμμετέχω ως ακροατής σε αυτές τις συζητήσεις διότι δεν θέλω να επιβάλω άποψη.

Κάποια από τα θέματα που διερωτώνται οι μαθητές είναι: Στην αρχαία Ελλάδα η δημοκρατία και η ελευθερία της έκφρασης ήταν αγαθό των ελεύθερων πολιτών ανδρών. Οι γυναίκες, εκτός Σπάρτης, κλεισμένες μια ζωή στον γυναικωνίτη... Η ελεύθερη έκφραση απαγορευόταν σε «θεϊκά» θέματα. Ο ίδιος ο Πλάτωνας αδυνατώντας να αποδώσει την έννοια άθεος στον Σωκράτη αναφέρει τις έννοιες κοινά δαιμόνια που ήταν στο κατηγορητήριο του μεγάλου ανδρός και επέκεινα της φιλοσοφίας. Πρώτος ο Πλάτων εισήγαγε την έννοια της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας (άθεος = κακός, βλ. «Νόμοι») προσπαθώντας να αντικρούσει μάταια τα επιχειρήματα και τις θεωρίες των μεγάλων υλιστών της εποχής Πρωταγόρα, Αναξαγόρα...

Στην περίφημη μάχη των Θερμοπυλών λέμε για την ανδρεία των Σπαρτιατών που ήταν νόμος για αυτούς να πεθάνουν παρά να εγκαταλείψουν τη μάχη, τίποτε όμως για τους εθελοντές Θεσπιείς και πραγματικούς ήρωες. Αυτοί αξίζουν ένα πιο λαμπρό μνημείο... Στη Χαιρώνεια έχουμε το μνημείο της ήττας της ελεύθερης σκέψης, της φθοράς της τέχνης και επιβολής της πολιτικής βαρβαρότητας.

Στο Βυζάντιο ο Κωνσταντίνος, ιδρυτής της Πόλης και της Εκκλησίας μας άγιος, δεν αντιστάθηκε ως όφειλε στο μένος εναντίον του γιου του, της συζύγου του και τους δολοφόνησε άγρια, δεν αποποιήθηκε ποτέ τον τίτλο του μεγάλου αρχιερέα των παγανιστών και μόνο την ύστατη ώρα κοινώνησε των «αχράντων μυστηρίων» και μετά θάνατον η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο λόγω των προνομίων που της έδωσε. Τιμά η ελληνική πολιτεία την παρέα των τριών Ιεραρχών. Ναι, έδειξαν την πορεία προς τη γνώση, αλλά εμείς ως Έλληνες είχαμε πιο λαμπρή πορεία. Και ας μην ξεχνούμε το μένος των Ιεραρχών για τους Έλληνες και ό,τι άλλο θυμίζει ελληνικό...

Ερχόμαστε στα γεγονότα της Επανάστασης του 1821. Αφορισμός του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη, κοτζαμπάσηδες- δωσίλογοι της εποχής - συνεργάτες του κατακτητή, στημένο σκηνικό της «Αγίας Λαύρας» και μια αγωνιώδης προσπάθεια της Εκκλησίας μας να μοιραστεί τα «μετάλλια της νίκης», απαιτώντας από την Ιστορία με το έτσι θέλω το χρυσό... Στη νεότερη Ιστορία μας, παρελάσεις, νόμοι του Μεταξά, ελληνοχριστιανική παιδεία (Ελλάδα, το μόνο κράτος στον κόσμο με υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων), Εθνικό Απολυτήριο, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, υδροκέφαλη Παιδεία, σαθρή γνώση... Αργεί η Ευρώπη να μας αγγίξει. Και με ρωτούν τα παιδιά: «Εσείς, κύριε, τι λέτε για όλα αυτά;»

Λέτε να άρχισαν οι μαθητές να βλέπουν με τα δικά τους μάτια;

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ,
Βιολόγος, Βόλος
(ΒΗΜΑ, 7/5/2008)