Γεώργιος Παπανικολάου
(του Χρήστου Χωμενίδη, συγγραφέα)
Αφήνω κατά μέρους την αρχαιότητα καθώς μού φαίνεται στα όρια του φαιδρού το να αποφανθεί κανείς εάν ο Αισχύλος στάθηκε σπουδαιότερος του Ευριπίδη είτε ο Περικλής πιο σημαίνων από τον Μέγα Αλεξάνδρο και μολονότι λίγο θέλω για το φωνάξω ότι εκείνος που όρισε το πλαίσιο μέσα στο οποίο όλοι μας ακόμα κινούμαστε ήταν ο παππούς Ομηρος… Προσπερνάω το Βυζάντιο, που η ελληνική του συνείδηση επινοήθηκε εν πολλοίς εκ των υστέρων και η θεοκρατική του ιδιοσυγκρασία στραγγάλισε σχεδόν την ελεύθερη σκέψη… Και φτάνω έτσι στους καιρούς μας.
Θα επέλεγα ως σημαντικότερο Ελληνα εκείνον που οραματίστηκε την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση σύσσωμων των Βαλκανίων, τον Ρήγα Φεραίο. Είτε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη - «χώρει γενναίε στρατηγέ ανά τους αιώνας, διδάσκων τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι…».
Τον Ιωάννη Καποδίστρια, που δοκίμασε πρώτος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. (Οχι τον τοκογλύφο Μακρυγιάννη, αρχέτυπο λαϊκισμού και πτωχαλαζονείας.) Από τους λογοτέχνες, ο Καβάφης, διότι εισήγαγε ποιητικά μια έννοια: Την αξιοπρέπεια. Από τους μουσικούς ο Τσιτσάνης, ο εφευρέτης του λαϊκού μας τραγουδιού, που πήρε βέβαια τη σκυτάλη από τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Οι πέντε ηγέτες που δεσπόζουν -Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής, Α.Γ. Παπανδρέου και Σημίτης- έθεσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, το στοίχημα μιας ισχυρής Ελλάδας, το μισοκέρδισαν και το μισοέχασαν. Στους αντίποδές τους, ο Αρης Βελουχιώτης, ο τελευταίος ίσως ήρωας του '21, που επαγγέλθηκε μια άλλης τάξεως ελευθερία στα βουνά και συνετρίβη απ' τους μηχανισμούς ένθεν και ένθεν… Και βέβαια όσοι μεγιστάνες προίκισαν τη νέα Ελλάδα, του συκοφαντημένου βασιλιά Οθωνα μη εξαιρουμένου…
Εάν κρίνουμε, ωστόσο, από το αποτέλεσμα, ο πιο σπουδαίος Ελληνας στάθηκε εκείνος που έσωσε -και σώζει καθημερινά- εκατομμύρια ζωές. Ο γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου, νικητής με το «τεστ Παπ» του καρκίνου στα σημεία. Μεγάλος ευεργέτης των γυναικών και ολόκληρης άρα της ανθρωπότητας.
Θα επέλεγα ως σημαντικότερο Ελληνα εκείνον που οραματίστηκε την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση σύσσωμων των Βαλκανίων, τον Ρήγα Φεραίο. Είτε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη - «χώρει γενναίε στρατηγέ ανά τους αιώνας, διδάσκων τους λαούς πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι…».Τον Ιωάννη Καποδίστρια, που δοκίμασε πρώτος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. (Οχι τον τοκογλύφο Μακρυγιάννη, αρχέτυπο λαϊκισμού και πτωχαλαζονείας.) Από τους λογοτέχνες, ο Καβάφης, διότι εισήγαγε ποιητικά μια έννοια: Την αξιοπρέπεια. Από τους μουσικούς ο Τσιτσάνης, ο εφευρέτης του λαϊκού μας τραγουδιού, που πήρε βέβαια τη σκυτάλη από τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Οι πέντε ηγέτες που δεσπόζουν -Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής, Α.Γ. Παπανδρέου και Σημίτης- έθεσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, το στοίχημα μιας ισχυρής Ελλάδας, το μισοκέρδισαν και το μισοέχασαν. Στους αντίποδές τους, ο Αρης Βελουχιώτης, ο τελευταίος ίσως ήρωας του '21, που επαγγέλθηκε μια άλλης τάξεως ελευθερία στα βουνά και συνετρίβη απ' τους μηχανισμούς ένθεν και ένθεν… Και βέβαια όσοι μεγιστάνες προίκισαν τη νέα Ελλάδα, του συκοφαντημένου βασιλιά Οθωνα μη εξαιρουμένου…
Εάν κρίνουμε, ωστόσο, από το αποτέλεσμα, ο πιο σπουδαίος Ελληνας στάθηκε εκείνος που έσωσε -και σώζει καθημερινά- εκατομμύρια ζωές. Ο γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου, νικητής με το «τεστ Παπ» του καρκίνου στα σημεία. Μεγάλος ευεργέτης των γυναικών και ολόκληρης άρα της ανθρωπότητας.
Ιωάννης Καποδίστριας
(του Π. Βουρλούμη, προέδρου και δ/ντος συμβούλοτ του ΟΤΕ)
Ψηφίζω τον Ιωάννη Καποδίστρια. Κατάφερε με την αξία του να γίνει υπουργός Εξωτερικών μιας από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του και έμπιστος του Τσάρου της Ρωσίας. Επαιξε σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις των αρχών του 19ου αιώνα και εξελίχθηκε σε προσωπικότητα με παγκόσμια παραδοχή. Παρόλο που σταδιοδρόμησε έξω από τον ελληνικό χώρο, γιατί η Ελλάδα τότε δεν υπήρχε, όλες του οι πράξεις είχαν στόχο την ελευθερία των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.Οταν έπρεπε να διαλέξει, θυσίασε σταδιοδρομία και την εύνοια των τότε δυνατών για να υπηρετήσει την ελληνική υπόθεση, γνωρίζοντας από πριν πόσο αχάριστο θα ήταν αυτό το έργο και τι θα τον περίμενε στο τέλος. Χωρίς το διεθνές κύρος και την αίγλη του είναι αμφίβολο εάν η σύγχρονη ιστορία μας θα είχε την ίδια πορεία. Στα λίγα χρόνια που κυβέρνησε, μέσα από το χάος έβαλε τα θεμέλια της νεότερης Ελλάδας.
Επίσης τις ηθικές βάσεις του κράτους, γιατί ήταν έντιμος, ανιδιοτελής, ακέραιος χαρακτήρας και δεν δίστασε να δυσαρεστήσει φίλους. Ασχετα αν οι περισσότεροι διάδοχοί του δεν ακολούθησαν τις ίδιες αρχές, αυτές παραμένουν πυξίδα.
(Καθημερινή, 4/5/2008)
