Διάσπαση των ΗΠΑ;

...
Ο κοσμήτορας της Ακαδημίας Διπλωματών της Μόσχας, Igor Panarin, έκανε ανακοινώσεις και προβλέψεις εκπληκτικού περιεχομένου: Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και έχει επηρεάσει όλο τον κόσμο, θα προκαλέσει στις ίδιες τις ΗΠΑ εντυπωσιακές ανακατατάξεις. Οι ΗΠΑ θα διασπαστούν πριν από το 2011 σε έξι κράτη και ο Barack Obama θα αναγκαστεί, ίσως ήδη το 2009, να κηρύξει το στρατιωτικό νόμο για να αποτρέψει ταραχές λόγω πείνας και ανέχειας μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων.

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η Ρωσία και η Κίνα θα αποτελέσουν την επόμενη δεκαετία τους δύο ισχυρούς παγκόσμιους ηγέτες, με όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν, τόσο λόγω του αυταρχικού παρελθόντος των δύο χωρών (ουσιαστικά ποτέ δεν είχαν δημοκρατία), όσο και λόγω της ασταθούς οικονομικής κατάστασης, στην οποία βρίσκονται οι δύο χώρες. Αυτό είναι δικό μου σχόλιο, δεν το είπε ο Panarin.

Ο Igor Panarin δεν είναι ένας τυχαίος γραφειοκράτης, έχει διατελέσει προ καιρού εκπρόσωπος της αστροναυτικής υπηρεσίας της Ρωσίας και, λέγεται, ότι ήταν πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της KGB. Στις δηλώσεις του άφησε να εννοηθεί ότι οι πληροφορίες του προέρχονται μέσα από την Αμερική και αποτελούν φόβους των αμερικάνικων επιτελείων.

Οι προτάσεις του Panarin αρχίζουν με το μήνυμα σε Ρωσία και Κίνα να συνεργαστούν και να προετοιμάσουν τις αναμενόμενες ανακατατάξεις, καταρχάς να δημιουργήσουν ένα νέο σταθερό νόμισμα, το οποίο θα αντικαταστήσει το δολάριο. Για το ευρώ δεν είπε κουβέντα, παρ’ ότι αυτό ήδη υποκαθιστά σε πολλούς τομείς το εξασθενημένο δολάριο.

Η πρώτη και σημαντικότερη ερώτηση που δέχθηκε ο Panarin από το ακροατήριό του ήταν, μήπως περιγράφει ο ομιλητής στην πραγματικότητα την κατάσταση και τους φόβους της Ρωσίας και όχι των ΗΠΑ; Η οικονομική κατάσταση στη Ρωσία δεν είναι τέτοια, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί η χώρα ως υποψήφιος ηγέτης της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής… Ο Panarin απέρριψε αυτή την ιδέα και δήλωσε ότι η Ρωσία δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, ίσως και λόγω της παράδοσης που έχουν οι πληθυσμοί της στη φτωχή διαβίωση και στην αυταρχική επιβολή μιας κεντρικής πολιτικής.

Σημαντικό το περιεχόμενο των ανακοινώσεων και προβλέψεων του Panarin, εφόσον πραγματοποιηθούν, βέβαια. Φαίνεται, πάντως, ότι συζητούνται τέτοιες πιθανές εξελίξεις και ο τρόπος αντιμετώπισής τους. Εμείς, εδώ είμαστε για να δούμε, αν θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά και πότε. Αφού θα γίνουν πριν από το 2012, μπορεί άνετα να υλοποιηθεί και η πρόβλεψη του προφήτη Μάξιμου για τη β' παρουσία του κυρίου κλπ.

Ότι υπάρχει στο εσωτερικό των ΗΠΑ δυναμικό για διάσπαση της χώρας, είναι αναμφισβήτητο, δεδομένου ότι οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικάνοι, αποτελούν κατά τεκμήριο επαναστατικό δυναμικό. Είναι το κόστος της αμερικάνικης κοινωνίας για την εκμετάλλευση των "μη λευκών" πληθυσμών που εισήγαγε επίσημα ή άφησε να εισρεύσουν και να δημιουργήσουν σε ορισμένες περιοχές της χώρας κρίσιμη μάζα.

Θυμάμαι ένα επεισόδιο, ενδεικτικό της κατάστασης, το οποίο συνέβη πριν από 6-7 χρόνια στο Houston του Τέξας, όταν βρέθηκα με παρέα 3-4 φίλων από την Ευρώπη σε μεξικάνικη ταβέρνα. Ήταν 9.3Ο-1Ο το βράδυ και όλα τα εστιατόρια είχαν κλείσει, δεν υπήρχε τίποτα να φάμε. Μπήκαμε στο μεξικάνικο, στο οποίο είδαμε να υπάρχει κίνηση. Ήταν το προσωπικό που μάζευε και τακτοποιούσε τα τραπέζια. Ζητήσαμε να φάμε, είπαμε ότι είμαστε από την Ευρώπη και δεν γνωρίζουμε τα ωράρια, βεβαιώθηκε ο ιδιοκτήτης (αζτέκικη φυσιογνωμία) ότι δεν είμαστε αστυνομικοί, ώστε να τον παγιδεύσουμε και έδωσε εντολή να έτοιμάσουν φαγητό (έτοιμο ήταν, σερβίρισμα χρειάστηκε). Όλο το προσωπικό, επίσης μεξικάνικης καταγωγής, ήταν με αζτέκικα χαρακτηριστικά, ούτε ένας γκρίνγκο ανάμεσά τους.

(click)

Ήρθαν τα φαγητά, έφτασε το κρασί, οπότε ο Μεξικάνος βεβαιώθηκε ότι δεν είμασταν κρυόκωλοι Αμερικάνοι (το είπε ο ίδιος), οι οποίοι παραπονιούνται διαρκώς, αυτό καίει, αυτό είναι πικρό, αυτό είναι σκληρό, αυτό έχει περίεργο χρώμα... Εσείς φαίνεστε ζωντανοί άνθρωποι, λέει ο Μεξικάνος, ο οποίος είχε αρχίσει να δείχνει αντιαμερικάνικα συναισθήματα. Κάποια στιγμή, όταν έφτασε η συζήτηση στο πλήθος των ισπανόφωνων και στις διαθέσεις τους απέναντι στην Αμερική, βοηθούντος και του εξαιρετικού κρασιού, λέει το αφεντικό, Αμερικάνος πολίτης και γεννημένος στο Τέξας ο ίδιος: "Αυτή η χώρα εδώ (τοκ τοκ, έκανε με το δάκτυλο στο τραπέζι, εννοούσε το Τέξας) ήταν μεξικάνικη και αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνει μεξικάνικη" (γκλουπ!).

Μα, του λέει ένας Γάλλος της παρέας, αφού μπαινοβγαίνεις στο Μεξικό ελεύθερα, τί σ' ενδιαφέρει σε ποια κεντρική κυβέρνηση υπάγεσαι; Τίποτα, αποφασισμένος εθνικιστής ο Αζτέκος: "Εμείς λαχταράμε να ενωθούμε με την πατρίδα μας το Μεξικό!" Και φαίνεται ότι αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα όλων σχεδόν των ισπανόφωνων εκεί, οι οποίοι λειτουργούν με το θυμικό, λατινοαμερικάνικα θα λέγαμε, και ελπίζουν σε μια δικαίωσή τους για τις εθνικές και ηθικές ήττες και ταπεινώσεις που υπέστησαν το 19ο αιώνα από τους Ισπανούς αρχικά και τους Αμερικάνους στη συνέχεια.

Και να σκεφτούμε ότι αντίστοιχα ισχύουν στην Αριζόνα, Νέο Μεξικό ίσως και ένα κομμάτι της Καλιφόρνιας.

(Stelios Frangopoulos, Στέλιος Φραγκόπουλος)