(Περικλής Κοροβέσης, βουλ. ΣΥΡΙΖΑ, Ελευθεροτυπία, 6/3/2009)
Οι πραγματογνώμονες είναι πολλών ειδών. Αλλά αυτό το επάγγελμα έχει ένα κενό. Δεν υπάρχουν αντικειμενικοί πραγματογνώμονες συλλαλητηρίων. Άλλα νούμερα δίνουν οι διαδηλωτές, άλλα η αστυνομία. Και τα ΜΜΕ, ανάλογα με τις πολιτικές τους προτιμήσεις, καθορίζουν και τον αριθμό των διαδηλωτών.Από μία συγκυρία βρέθηκα αυτόπτης μάρτυς σχεδόν όλων των συγκεντρώσεων που έγιναν μπροστά από τη Βουλή τους τελευταίους 17 μήνες. Ελάχιστες από αυτές είχαν τον όγκο και τη δυναμική ενός συλλαλητηρίου που με τη μαζικότητά του θα μπορούσε να θέσει ένα πολιτικό θέμα στην κυβέρνηση. Οι περισσότερες είχαν ένα αριθμό που κυμαινόταν από μερικές δεκάδες ώς μερικές εκατοντάδες, όσο σοβαρό και πραγματικό να ήταν το θέμα τους.
Άσχετα από τον όγκο τους, όλες είχαν την ίδια πατέντα. Έκλειναν το δρόμο, διακόπτοντας την ήδη προβληματική κυκλοφορία (αν και κάποιος θα μπορούσε να με αντικρούσει με το επιχείρημα των συγκοινωνιολόγων πως η Αθήνα είναι πάντα μπλοκαρισμένη). Το δεύτερο είναι πως πάντα βρίσκεται ένας αρχηγός που μιλάει παθιασμένα και με στόμφο, χωρίς να πάρει υπόψη του αν τον ακούει κανείς. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που παίρνει το λόγο κάποιος που έχει κάτι να πει (κυρίως όσοι προέρχονται από κινήματα).
Η κοινή λογική λέει πως όταν για ένα πρόβλημα μπορούμε να κινητοποιήσουμε κάποιες δεκάδες ανθρώπους, δεν μας χρειάζεται το Σύνταγμα αλλά κάποιο θέατρο. Και εδώ εγώ βρίσκω ένα πολιτικό πρόβλημα. Επιβεβαιώνουμε μόνοι μας την αδυναμία του κινήματος που αντί να το ενισχύουμε, το φαντασιώνουμε, ίσως για να αισθανθεί κάποιος ηγέτης. Και η σύγχυση του φαντασιακού και του πραγματικού στην πολιτική μπορεί να δώσει από τραγελαφικά αποτελέσματα έως τραγικά. (πλήρες κείμενο >>>)
