Αυτό πια ήταν φοβερό πλήγμα! Πρώτα-πρώτα γιατί η φωτογραφική μου μηχανή, με τόσο ωραίες σκηνές που είχα απαθανατίση, γέμισε από αυτό το βρωμερό νερό. Ο Γιάννης σ'αυτό το σημείο στάθηκε πιό τυχερός. Η κασέττα της βιντεοκάμερας είχε τελειώσει λίγο πρίν και, τακτικός όπως είναι, την είχε βγάλει, την είχε προσεκτικά τυλίξει μέσα σε ένα nylon σακκουλάκι και την είχε τοποθετήσει στη θήκη του σακκιδίου. Το ίδιο είχε κάνει και με τη βιντεοκάμερα, μια και προς το παρόν του ήταν άχρηστη. Ετσι, επειδή δεν βούτηξε βαθειά, το νερό δεν πρόλαβε να εισχωρήση.
Παρ' όλα αυτά, με τρεμάμενα χέρια και άσπρος σαν το χαρτί από τη σύγχυση, άνοιξε ανυπόμονα τη θήκη να δη, τι συνέβη. Οι υπόλοιπες κασέττες, γραμμένες και άγραφες, ήταν προστατευμένες στην αδιάβροχο θήκη του σακκιδίου, ενώ ακόμη παλαιότερες, από τη Σιγκαπούρη και τη Σουμάτρα, είχαν μείνει στου Μπάμπη στη Jakarta με τα υπόλοιπα πραγματά μας. Αφού κάναμε απολογισμό για την αχρήστευση μέρους των εφοδίων μας, σκεφθήκαμε τότε και τους εαυτούς μας. Πέρα από το βρώμικο νερό με το οποίο είχα κυριολεκτικά λουσθή, ανεβαίνοντας στον κορμό είχα καταγραντζουνίσει τα χέρια μου. Από το φορητό φαρμακείο, έβγαλα ένα μπουκαλάκι perhydrol (πυκνό οχυζενέ) και έβαλα επάνω στις γραντζουνιές.
Με αλοιφή betadine, απολύμανα την περιοχή των τραυμάτων και με οινόπνευμα έπλυνα τα ρουθούνια μου και τα χείλια μου. Περισσότερα δεν μπορούσα να κάνω για την ώρα. Αντίστοιχα μέτρα πήρε και ο Γιάννης. Αυτός, είχε χάσει κάθε όρεξη για κουβέντα μετά από αυτό το επεισόδιο και πέρασε μία ώρα, για να μου ξαναμιλήση. Πέρα από τα παραπάνω, διατρέξαμε και έναν άλλο κίνδυνο, όπως τουλάχιστον ισχυρίσθηκε ο Mumu. Το ποτάμι αυτό έχει και κροκοδείλους, οι οποίοι όμως, πάντα κατά τον οδηγό, μετά τη βροχή πηγαίνουν και λιάζονται στα ξέφωτα (το βράδυ είχε πράγματι βρέξει).
Οι βοηθοί έχουν εν τω μεταξύ αποκάμει να ανεβάσουν τη βάρκα πάνω από τον κορμό. Αρκούνται να την πλευρίσουν στην ακροποταμιά, και μας λένε να βγούμε και εμείς στην όχθη. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει η περιπετειώδης επιστροφή μέσα από πραγματικά απάτητη ζούγκλα. Ο ένας οδηγός μπροστά, ο άλλος πίσω και εμείς οι πέντε στη μέση. Μέσα σε μια κόλαση από πράσινο, πλεγμένες ρίζες, κλαριά, και πλεξούδες από λιάνες, προχωρούμε ανοίγοντας δρόμο με τις μασέττες. Σημαντικό είναι να διατηρής την επαφή με τους άλλους. Η απώλειά της θα μπορούσε να σε κάνη να χαθής. Ο τοπικός οδηγός, σημείωνε με τη μασέττα του κάποια σημάδια στα δένδρα, όπου περνούσαμε, πιθανώς σαν σημεία προσανατολισμού, όταν θα επέστρεφε να πάρη τη βάρκα. Βεβαίως, εγώ τουλάχιστον, δεν κατάλαβα, γιατί δέν γυρίσαμε με την ίδια βάρκα πίσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις, καλύτερα να μη ρωτάς, καλό είναι όμως να ελέγχης.
Έτσι, παρακολουθούσα την πορεία με την πυξίδα και έβλεπα ότι είχαμε βορειοανατολική πορεία, δηλ. πηγαίναμε προς τη θάλασσα. Στο δρόμο, έπρεπε να προσέχουμε για χίλια δυο πράγματα. Εδώ, άμεσα αντιμέτωπος με την ζούγκλα, δεν έχεις τη πολυτέλεια να θαυμάζης τίποτα, αλλά μόνο να σκέπτεσαι, πως θα επιβιώσης. Δεν πρέπει να κάνης τίποτε το περιττό. Επίσης δεν πρέπει να αγγίζης τίποτα χωρίς λόγο. Υπάρχουν φυτά και άλλα ζωντανά πλάσματα (π.χ. βατραχάκια, κάμπιες κλπ.), που είναι άκρως τοξικά και ένα απλό άγγιγμα τους, μπορεί να είναι επώδυνο ή και θανατηφόρο. Αράχνες, τόσο μεγάλες ώστε να πιάνουν και να θανατώνουν πουλιά, σκορπιοί μεγάλοι σαν καραβίδες, σφήκες που ένα τσίμπημα τους μπορεί να σου προκαλέση προσωρινή τύφλωση για ένα εικοσιτετράωρο, ακόμη και δηλητηριώδη μερμήγκια. Είναι ανεξάντλητο το οπλοστάσιο εναντίον κάθε παρείσακτου. Υπάρχουν και άλλα, που δεν είναι τοξικά ή δηλητηριώδη, αλλά έχουν άλλα μυστικά.
Κατά την πορεία μας συναντήσαμε ένα φυτό, το οποίο έχει κορμό, που μοιάζει με μπαμπού, ενώ οι φοινικοειδείς κλάρες του απολήγουν σε μια μακρυά, λεπτή ουρά, η οποία κρέμεται σαν κλωστή και είναι γεμάτη κοφτερά δόντια σαν ξυράφι, τα οποία κοιτάνε προς τα μέσα. Αν περάσης γρήγορα από κοντά της, πιάνεται επάνω σου και μπορεί να σε ξεσκίση σαν πριονοκορδέλλα. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, πήγα να κάνω τον ευγενή και κράτησα ψηλά ένα τέτοιο φύλλο, για να περάση η κοπέλα και ενώ ήξερα τι έπιανα και πρόσεχα, τυλίχθηκε στο χέρι μου ξεσκίζοντας το δάκτυλό μου. Έτσι μου χρειάστηκε άλλη μια φορά το betadine, καθώς και ο αυτοκόλλητος επίδεσμος που είχα μαζί μου, μόνο που ο τελευταίος, ύστερα από λίγο ξεκολλούσε λόγω της υγρασίας.
Σε κάποιο σημείο, ο οδηγός μας έδειξε ίχνη από ρινόκερο. Πήραμε αυτή την πορεία, εφόσον ο δρόμος ήταν από αυτόν ανοιγμένος. Αναλογιζόμουνα, αν θα ήταν τόσο άγριος όσο ο αφρικανικός. βεβαίως, εδώ δεν θα είχε τόση ελευθερία κινήσεως όπως στη σαβάνα καί το να ανεβής στα δέντρα, για να προφυλαχθής, είναι εύκολο λόγω των κληματίδων.....
Κάποια στιγμή, ακούμε ένα παταγώδη θόρυβο και μόλις προλαβαίνω να δω μια γρήγορη κίνηση. Στην αρχή νομίζουμε ότι είναι ο ρινόκερος. Ο τοπικός οδηγός σταματάει και μας κάνει νόημα να μείνουμε ακίνητοι.
— Hati hati, harimau kumbang, λέει ψιθυριστά
— Bahaya; ρωτάει ο Mumu
— Sudah makan pagi, λέει χαμογελαστά και προχωράει.
Οι άλλοι, προφανώς δεν κατάλαβαν τίποτα από αυτή τη συνομιλία και μέχρι σήμερα νομίζουν ίσως, ότι η βαριά μάζα που έσπασε τα κλαριά φεύγοντας, ήταν ο ρινόκερος. Εγώ, εξήγησα στο Γιάννη, ότι η λεοπάρδαλη συνηθίζει να έχη προγευματίσει τέτοια ώρα και είναι ακίνδυνη αν δεν προκληθή, όπως βεβαίωσε ο οδηγός...
Από εκεί και πέρα, άρχισα πάντως να προσέχω ψηλά στα δέντρα, μήπως, εκτός από τα φίδια, έχω και καμία άλλη έκπληξη επάνω από το κεφάλι μου...
Η ζέστη, σε συνδυασμό με την υγρασία, δημιουργούν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα. Ο Γιάννης και εγώ, είμαστε ακόμη μούσκεμα από το ακούσιο λουτρό με τα μούσκλια κολλημένα επάνω μας. Εγώ, ειδικώς, είμαι γεμάτος απ' αυτά και στο πρόσωπο και στα μαλλιά. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να πλυθούμε, και περιμένουμε να φθάσουμε στη θάλασσα. Όμως και οι άλλοι, ιδίως οι Ισπανοί, είναι κυριολεκτικά βρεγμένοι από τον ιδρώτα.
Έχω αρχίσει να διψάω, το ίδιο φαντάζομαι και οι υπόλοιποι. Από το παγούρι μας δεν τολμάω να πιω, γιατί ακόμη και αν δεν εισχώρησε μέσα το νερό του έλους, βράχηκε το πώμα και είναι αμφίβολο, αν μπορούμε να το απολυμάνουμε αξιόπιστα. Τα ειδικά χάπια που είχαμε προγραμματίσει να έχουμε μαζί μας για απολύμανση του νερού, φαίνεται να τα έχουμε ξεχάση στην Jakarta. Ο
Γιάννης θέλει να απολυμάνη το στόμιο του παγουριού με καθαρό οινόπνευμα και να πιη. Επειδή δεν είμαι καθόλου βέβαιος για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου δεν του τη συνιστώ. Αυτός όμως επιμένει, αλλά στη βιασύνη του χύνει το μισό οινόπνευμα μέσα και κινδυνεύει να μεθύση. Προς στιγμήν σκέπτομαι να λειτουργήσω τον βραστήρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνη, ενώ κινούμεθα.
Οι οδηγοί προχωρούν βιαστικά. Η βιασύνη δείχνει ίσως, ότι μετά κάποιο διάστημα, ξαναπεινάνε τα άγρια ζώα και γίνονται πάλι επικίνδυνα. Γι' αυτό δεν τους ζητώ να σταματήσουν. Μετά τη συνάντηση με τη λεοπάρδαλη, σκεπτόμουν μήπως και εκείνες, οι φαινομενικά άσκοπες, καθυστερήσεις, είχαν στόχο να επιτύχουμε ένα σχετικώς ακίνδυνο διάστημα της ημέρας. Σ' αυτά τα μέρη, απαγορεύεται αυστηρώς το κυνήγι και επομένως η κατοχή όπλου είναι αδικαιολόγητη. Το όπλο δεν επιτρέπεται ακόμη και για άμυνα. Η διάβαση, γίνεται με δική σου ευθύνη για τον κίνδυνο, αλλά σε υποχρεώνουν να κάνης ασφάλεια ζωής. Δεν είναι λοιπόν σκόπιμο να επέμβουμε στο σκεπτικό τους, μια και δεν έχουμε την απαιτούμενη πείρα και επομένως, προτιμάμε να υπομείνουμε τη δίψα.
Άλλο βάσανο είναι ο ιδρώτας, ο οποίος από το μέτωπο, αφού διατρέξει τη μύτη, πέφτει στα χείλια, συμπαρασύροντας και όλες τις βρωμιές που έχουν κολλήσει στο δέρμα. Από αυτή τη δυσκολία απαλλάσομαι τελικώς, όταν θυμάμαι, πως έχω ένα ειδικό εφόδιο στο σακίδιο. Στην Αθήνα, είχα αγοράσει από ένα κατάστημα sport μια ελαστική χνουδωτή κορδέλλα για το μέτωπο. Σε λίγο, λύνεται και το πρόβλημα του νερού κατά τον πλέον αναπάντεχο τρόπο. Ο τοπικός οδηγός, σταματάει σε κάποιο μεγάλο δέντρο κοιτώντας το ερευνητικά. Κατόπιν, με τη μασέττα του κόβει τρία κομμάτια από τον κορμό ενός αναρριχητικού φυτού, που κλαρώνει επάνω του, χοντρού σαν μπράτσο. Τότε βλέπουμε με έκπληξη, ότι όταν κρατάει τα κομμάτια αυτά κατακόρυφα, τρέχει ένα διαφανές υγρό σαν από λαγήνι.
— Air minum, λέει και το προτείνει στην κοπέλα.
— Watter to dring, μεταφράζει αμέσως ο Mumu.
Επειδή η κοπέλα διστάζει να το χρησιμοποιήση, το υψώνει πάνω από το κεφάλι του και αφήνει το νερό να τρέξη μέσα στα μάτια του, για να δείξη πόσο καθαρό είναι. Τότε παίρνουμε και πίνουμε όλοι, ένα πραγματικά δροσερό και ελαφρό νερό, σαν από κανάτι...
Κάποια στιγμή, άρχισε να ακούγεται το κύμα της παραλίας και εμείς τουλάχιστον οι Ελληνες, κοντέψαμε να φωνάξουμε: "θάλαττα-θάλαττα" και να αρχίσουμε να τρέχουμε προς τα εκεί. Όμως, είχε αρκετό κόπο ακόμη, ώσπου να φθάσουμε στο ίδιο ξέφωτο, από το οποίο είχαμε ξεκινήσει.
Όταν με το ίδιο καραβάκι επιστρέψαμε στο Handeuleum, η πρώτη δουλειά μας με το Γιάννη ήταν να πέσουμε με τα ρούχα, όπως ήμασταν, στη θάλασσα, για να ξεπλυθούμε. Όταν σηκωθήκαμε, μετά το στέγνωμα μας στην άμμο, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου χάνονταν πίσω από τους δασώδεις λόφους του Ujung Kulong, αφήνοντας διαδοχικά πορτοκαλί, ρόζ και βυσσινί ανταύγειες, θυμίζοντας μου τα "σκίτσα από τις νότιες θάλασσες" του Emil Nolde. Οι ίδιες ακτίνες, που παιχνίδιζαν μέσα από τα διάκενα των φυλλωμάτων και μας συνόδευαν στη διάρκεια της διαδρομής μας, φαίνονται τώρα σαν να μας αποχαιρετούν. Αποχαιρετούμε κι εμείς ένα όνειρο, που ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να συμβή σε κοινούς θνητούς και ότι μάλλον θα είναι αδύνατο να το ξαναζήσουμε.
|
