Ιορδανία III

της Ισμήνης

Την επομένη ξεκινήσαμε για την γνωριμία με την ενδοχώρα και τα αξιοθέατα της Ιορδανίας. Πρώτη στάση ο Ιορδάνης ποταμός στο σημείο που βαπτίσθηκε ο Ιησούς Xριστός. Το μήκος του ποταμού σε ευθεία είναι 120 χλμ και καταλήγει στη νεκρά θάλασσα. Το χρώμα του νερού είναι κίτρινο, ζεστό και με γλυφή γεύση. Προχωράμε σε ένα στενό χωματένιο πέρασμα – μονοπάτι , αραιά φυτεμένοι φοίνικες, σπαρμένες πέτρες, αρκετά καθαρά και περιποιημένα, αλλά με αμέτρητες ενοχλητικές μύγες.

Ο πριν 2.000 χρόνια πανίσχυρος και ανεξάντλητος ποταμός χρειάζεται επειγόντως μετάγγιση, μισόγυμνοι εργάτες σκάβουν πλαϊνές τάφρους για να φέρουν από αλλού νερό να αναζωογονηθεί ο ποταμός και όλο το περιβάλλον.

Στο συγκεκριμένο μέρος που έχει βρεθεί και εκκλησία, είναι ανάλογα διαμορφωμένο που νόμιζα ότι συμμετείχα σε κάποιο βιβλικό έργο και από κάπου θα παρουσιαζότανε οι απόστολοι, Εβραίοι, η Εσθήρ, η Ραχήλ, ο Ισαάκ και όλοι αυτοί που έπαιξαν ρόλο την εποχή εκείνη.

Από μια μεγάλη γούρνα με καθαρό νερό που ανανεώνεται συνεχώς και καταλήγει στον Ιορδάνη ποταμό, βρέχουμε το χέρι μας και αυτοαγιαζόμεθα! Ο ξεναγός μας, μας είπε ότι πολλοί βουτάνε στο ποτάμι και βαφτίζονται. Δεν με δελεάζει ούτε η ιδέα ούτε το χρώμα του νερού.

Στη Μάνταμπα την πόλη των ψηφιδωτών στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου θαυμάζουμε τα βυζαντινά ψηφιδωτά. Ονομαστός ο ψηφιδωτός χάρτης των Αγίων Τόπων με 2 εκατομμύρια ψηφίδες, που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα με όλα τα προσκυνήματα από την Ιορδανία μέχρι την Αίγυπτο. Διασχίζοντας άγονα βουνά και εκτάσεις γεμάτες πέτρες και χώμα, διακρίνοντας εδώ κι εκεί τέντες βοσκών με πρόβατα στη μέση του πουθενά και αναρωτιέσαι τι τρώνε αυτά τα πρόβατα, σκαρφαλώνουμε στην κυριολεξία στο όρος Νέμπο, όπου βρίσκεται Φραγισκανική εκκλησία μέσα εις την οποία πιστεύεται ότι είναι θαμμένος ο Μωυσής.

Στην άκρη της κοιλάδες αγναντεύουμε την γη της επαγγελίας, τη γη που δεν πάτησε το πόδι του ο Μωυσής. Απίστευτο τοπίο εναλλασσόμενης ερήμου, βουνών, πέτρες, ο Ιορδάνης ποταμός και στο βάθος η ελπίδα και το όνειρο των Εβραίων.

Και φτάνουμε στην νεκρά θάλασσα ή αλμυρά θάλασσα ή θάλασσα Αραβά. Βρίσκεται ανάμεσα στα σύνορα Ιορδανίας και Ισραήλ. Έχει μήκος 77 χλμ και πλάτος 16 χλμ βρίσκεται δε 396 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου. Περιέχει αλάτι σε ποσοστό 24%, νάτριο, κάλιο, μαγνήσιο, χλώριο και θειώδες οξύ.

Στην ευρύτερη περιοχή ανακαλύφθηκαν τα 900 περίφημα Ιουδαϊκά «χειρόγραφα της Νεκράς θάλασσας» που αποτελούν τμήμα της βιβλιοθήκης της εβραϊκής κοινότητας των Εσσαίων, γραμμένα πάνω σε περγαμηνές και παπύρους, στην εβραϊκή, αραμαική και ελληνική γλώσσα και πολύτιμα για τους μελετητές της Βίβλου.

Έχει υποστεί όμως και αυτή τις συνέπειες της ανόδου θερμοκρασίας και της μείωσης των υδάτινων αποθεμάτων. Σε περίοδο ξηρασίας ο κύριος τροφοδότης της ο Ιορδάνης ποταμός πολλές φορές δεν φτάνουν τα νερά του στη λίμνη. Κάθε χρόνο μειώνεται η στάθμη της κατά 10 εκατοστά άλλοι λένε για 1 μέτρο, πάντως όσο και να είναι η μείωση κάποια χρονική στιγμή ίσως πάψει να υπάρχει και αυτή.

Έβαλα το μαγιό μου και κατευθείαν βουτιά! αμ δε! ούτε να κολυμπήσω δεν μπορούσα, επέπλεα σαν φελλός και ανάσκελα. Ο συνδυασμός των συστατικών που προανέφερα δεν επιτρέπουν σε κανένα στερεό σώμα να βυθίζεται στο νερό, απλά επιπλέει!

Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν επιβιώνει στη Νεκρά Θάλασσα, γι αυτό και την ονόμασαν έτσι.

Μπορείς να διαβάσεις άνετα το βιβλίο σου και ομολογώ ότι είναι μια μοναδική εμπειρία, αλίμονο όμως αν μπει έστω και μια σταγόνα στα μάτια, προκαλεί μεγάλο ερεθισμό και αν έχεις την περιέργεια να δοκιμάσεις τη γεύση της … μπλιαχ!

Στην παραλία έχουν κουβάδες με μαύρη λάσπη από τον βυθό της θάλασσας, με την οποία πασαλείβεις όλο το σώμα και το πρόσωπο και μετά από 20 λεπτά περίπου που έχει στεγνώσει η λάσπη, μπαίνεις στην θάλασσα ξεπλένεσαι και μετά πάλι ξέπλυμα σε ντους για να φύγουν και τα τελευταία υπολείμματα λάσπης . Τέλειο ΣΠΑ!

Το δέρμα γίνεται απαλό, έχεις την αίσθηση ότι έχει περαστεί με λάδι, αλλά δεν είναι λαδωμένο. Μοναδική εμπειρία!

Αξίζει μια εβδομάδα να μείνεις σε κάποια μονάδα, υπάρχουν πολλές εκεί και να κάνει θαλασσολασποθεραπεία!

Όπου σταματούσαμε για καφέ, παντού πουλούσαν προϊόντα ομορφιάς με συστατικά από τη νεκρά θάλασσα. Κρέμες ημέρας, νύχτας, απογεύματος, τονωτικές, για τα μάτια, για τα φρύδια, για τα χέρια, για τα πόδια, απολέπισης, μαλακτικές και πάει λέγοντας. Περιττό να σας πω τι αγοραστική κατανάλωση έγινε. Με μαθηματική ακρίβεια θα στοιβαχτούν σε κάποιο ντουλάπι να ανασυρθούν στην επιφάνεια όταν θα έχει λήξει η ημερομηνία χρησιμοποίησης!

Διασχίζοντας πάλι εκτάσεις με εναλλασσόμενα ερημικά τοπία φθάνουμε στη μαγευτική πόλη Πέτρα! Η πόλη είναι χτισμένη κλιμακωτά, το ξενοδοχείο μας TAYBET ZAMAN έξω από την πόλη ένας παλιός οικισμός που μια εταιρεία τον αναπαλαίωσε και κράτησε πολλά στοιχεία παραδοσιακά. Πολύ όμορφος και ευτυχώς τα οικήματα δεν είχαν αιρ κοντισιον αλλά ανεμιστήρες οροφής!

Μαθαίνω ότι το βράδυ έχει «Petra by night» μοναδική ευκαιρία να την δω με το φως του φεγγαριού! 8.30 μμ στην είσοδο του φαραγγιού μαζί με άλλους συνοδοιπόρους καμιά 100αρια άτομα, ξεκινάμε την 2 χιλιομέτρων πορεία ανάμεσα στα βράχια στο στενό πέρασμα, ύψους και 100 μέτρων, που φωτίζεται μόνο από το φεγγάρι και κατά μήκος δεξιά και αριστερά από φαναράκια πάνω στο έδαφος. Εκπληκτική διαδρομή ουσιαστικά στο άγνωστο, κανείς μας δεν ήξερε πόση ώρα χρειάζεται να κάνεις την απόσταση και τι θα συναντήσουμε. Η νύχτα παίζει περίεργα παιχνίδια και ο ελάχιστος θόρυβος πολλαπλασιαζότανε από τον αντίλαλο στα βράχια.

Περίπου μισή ώρα περπάτημα ανάμεσα σε βράχια ροζ, κίτρινα που τα χρώματα αχνοφαινόντανε και ξαφνικά μπροστά στο πιο στενό σημείο της διάβασης, μας ανοίγεται το πλάτωμα που βρίσκεται ο κεντρικός ναός «το Θησαυροφυλάκιο». Δεν είναι τουριστικά φωτισμένος -ίσως θα έπρεπε- θα ήταν ακόμα πιο επιβλητικό το θέαμα, αλλά φωτίζεται ελαφρά από τα 100 περίπου φαναράκια που είναι τοποθετημένα πάνω στο πλάτωμα.

Καθόμαστε κυκλικά κάτω πάνω σε χαλιά, ένας βεδουίνος μας προσφέρει τσάι και ξεκινάει η παράσταση με μια αναφορά στην ιστορία της Πέτρας στα αραβοαγγλικά, έπαιξαν σιτάρ, ένας άλλος τραγούδησε παραδοσιακό σκοπό και ένας έπαιξε φλογέρα περπατώντας ανάμεσα στα φαναράκια και εμάς τους κατάχαμα καθισμένους, ομολογώ ότι ήταν το καλύτερο κομμάτι.

Η επιστροφή πιο χαλαρή σαν περίπατος και αναπνέαμε ευχάριστα το νυχτερινό δροσερό αεράκι που κατηφόριζε από τα γύρω υψώματα της Πέτρας.

Την επομένη έκανα την ίδια διαδρομή το πρωί και ευτυχώς ξεκινήσαμε στις 8 γιατί μέχρι να γυρίσουμε στις 12 το μεσημέρι ο ήλιος μας είχε βαρέσει κατακούτελα. Έξω από το φαράγγι είχαν πυρώσει οι πέτρες και τα βράχια και προχωρούσαμε ασθμαίνοντας σαν σκυλιά με την γλώσσα έξω.

Αν … ήταν λιγότεροι οι τουρίστες, αν…τα άλογα που πηγαινοφέρνουν τον κόσμο δεν υπήρχαν, όπως και τα αμέτρητα αμαξάκια -λογικό βέβαια γιατί είναι μεγάλη απόσταση για κάποιους (2+2 = 4 χλμ πηγαινέλα )-, αν… όλα αυτά τα ζώα δεν λέρωναν τον τόπο, ξέχασα και τις καμήλες, αλλά αυτές κινούνται μόνο στον χώρο τον αρχαιολογικό αν … αν…τότε η Πέτρα θα φάνταζε ονειρική, μαγευτική και μοναδική, όπως είναι!

Όλη η διαδρομή, το φανέρωμα του ροζ ναού από ψαμμίτη, ανάμεσα στο στενό πέρασμα που νομίζεις ότι στην κορυφή του οι βράχοι είναι κολλημένοι, είναι το κάτι άλλο.

Οι Ναβαταίοι, οι πρώτοι κάτοικοι της Πέτρας, προέρχονταν από την Αραβία, πριν 2.000 χρόνια εγκαταστάθηκαν στην Νότιο Ιορδανία και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη λατρεία των βράχων και των πνευμάτων που κατοικούσαν σε αυτούς. Γι' αυτό το λόγο είχαν ανοίξει πολυάριθμες κόγχες στους βράχους της Πέτρας και τοποθετούσαν μια λαξευμένη στήλη στο εσωτερικό σε πρωτόγονο σχήμα ανθρώπου.

Από ένα κρυμμένο στρατηγικό σημείο έλεγχαν το πέρασμα των εμπόρων του αρχαίου Αραβικού κόσμου, εισπράττοντας διόδια και παρέχοντας καταφύγιο σε καραβάνια που μετέφεραν ινδικά μπαχαρικά και μετάξι, αφρικανικό ελεφαντόδοντο και δέρματα ζώων.

Όλη η πόλη της Πέτρας με τα κτίσματα της είναι λαξευμένη πάνω σε μαλακά ψαμμιτικά πετρώματα με αποχρώσεις ροζ, μπλε, κίτρινες, πράσινες, γαλάζιες, κόκκινες, και αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο ενός αξιοθαύμαστου πολιτισμού. Η αρχιτεκτονική της πόλης έχει έντονη την επίδραση των Ελλήνων και των Ρωμαίων, θαυμαστοί κίονες κορινθιακού ρυθμού στολίζουν το θησαυροφυλάκιο. Πίστευαν οι ντόπιοι ότι εκεί είναι κρυμμένος θησαυρός και γι αυτό το ονόμασαν έτσι. Μάλιστα πυροβολούσαν την πρόσοψη μήπως πετύχουν το σημείο που είναι ο θησαυρός, να ανοίξει καμία τρύπα και αρχίσουν να πέφτούν χρυσά νομίσματα.

Τα καλύτερα διατηρημένα κτίρια είναι το θησαυροφυλάκιο με μια πρόσοψη ύψους 40 μέτρων, το μοναστήρι, το ρωμαϊκό θέατρο χωρητικότητας 15.000 ατόμων, τα λουτρά, ο εμπορικός δρόμος, ο βασιλικός τάφος της Υδρίας, ο τάφος του Ρωμαίου στρατιώτη, η μεγάλη τελετουργική πλατεία με δυο οβελίσκους ύψους 6 μέτρων αφιερωμένους.

Πριν ανακαλύψουν τα μνημεία οι αρχαιολόγοι, οι κάτοικοί της Πέτρας ήταν Βεδουίνοι που ζούσαν μέσα στις σπηλιές. Μετά την τουριστικοποίηση της Πέτρας η κυβέρνηση τους παραχώρησε ένα κομμάτι γης στα γύρω υψώματα όπου έχτισαν τα σπίτια τους και είναι οι μόνοι που εκμεταλλεύονται ακόμη και σήμερα εμπορικά την περιοχή που περικλείεται από τα μνημεία. Πουλάνε ότι μπορεί να φαντασθεί ο νους σου, κολιέ, πέτρες από κάτω, βιβλία, σάλια, αραβικά μαντήλια, βραχιόλια, νερό, κομπολόγια, δαχτυλίδια, μαντίλες, δέρματα, ζώνες και αλίμονο αν σταθείς έστω από περιέργεια να κοιτάξεις την πραμάτειά τους, σε ακολουθούν κατά πόδας. Τα μνημεία θέλουν πολύ ώρα για να τα δεις όλα αλλά είναι ώρα να γυρίσουμε.

Αντίο Πέτρα ένα από τα νέα 7 θαύματα του κόσμου!

(βλέπε πορηγούμενο >>>)