της Ισμήνης
Σήμερα ξεκινάμε αρκετά νωρίς, γιατί έχουμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα με τελικό προορισμό την Παλμύρα. Διασχίζουμε απέραντες εκτάσεις μονότονης ερήμου που στο βάθος πλαισιώνονται από κιτρινοκαφέ βράχια και κάπου–κάπου στη μέση του πουθενά διακρίνουμε παραδοσιακούς οικισμούς βεδουίνων, φτιαγμένοι από λάσπη και άχυρο, ζεστοί το χειμώνα και δροσεροί το καλοκαίρι, καραβάνια από καμήλες, φορτηγά που τρέχουν σαν τρελά. Ο δρόμος μετά από κάποια διασταύρωση οδηγεί στο Ιράκ και Ιράν.
Σταματάμε για καφέ στο Café-Baghdad - σας θυμίζει κάτι; Καταμεσής στην έρημο, δίπλα στο σπίτι τους και τα ζώα τους, οι βεδουίνοι έχουν στήσει μια πολύ όμορφη επιχείρηση. Εκτός από καφέ, τσάι και τοπικά γλυκά και αναψυκτικά, πουλάνε επίσης ένα σωρό άχρηστα ενθύμια, παραδοσιακά ρούχα, μαντήλια, φερετζέδες και πασουμάκια που σε διαβεβαιώνουν ότι τα έχει κεντήσει η μανούλα τους και η αδελφή τους κάτω από την τέντα μέσα στον καυτό ήλιο!
Η επόμενη στάση στη Σεϋντνάγια όπου θα προσκυνήσουμε στο μοναστήρι της Παναγίας και την εικόνας της που έφτιαξε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Το μοναστήρι χτίστηκε από τον Ιουστινιανό και αριθμεί 40 καλόγριες και είναι μετά τα Ιεροσόλυμα το μεγαλύτερο προσκυνηματικό κέντρο της Μ. Ανατολής. Η αμέσως επόμενη στάση είναι στην Μααλούλα (= μητερούλα), όπου είναι το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας.
Και στα 2 μοναστήρια μας υποχρεώνουν να βγάλουμε τα παπούτσια μας, σαν να είμαστε σε τζαμί. Οι καλόγριές βλοσυρές, δεν μας κοιτάνε καν, δεν μας απευθύνουν ούτε μια κουβέντα, απλά είναι απασχολημένες να βάζουν σε σακουλάκια μπαμπάκι με ιερό λάδι από κάποιο καντήλι ή να γεμίζουν ένα κοινό τάσι με αγιασμένο νερό για να πιεις. Όταν ζήτησα να πιω λίγο νερό στη χούφτα μου μόνο στο κεφάλι δεν μου έφεραν το τάσι, διότι το χέρι μου ήταν μιαρό, ενώ το τάσι από το οποίο έπίναν τόσοι ήταν πεντακάθαρο!
Και φθάνουμε στην Παλμύρα !
Η Παλμύρα υπήρξε κατά την αρχαιότητα σημαντική πόλη της κεντρικής Συρίας. Για αιώνες ήταν ζωτικός σταθμός για τα καραβάνια που διέσχιζαν τη Συριακή έρημο μεταφέροντας μπαχαρικά, πολύτιμές πέτρες, υφάσματα και ήταν γνωστή ως η «Νύμφη της Ερήμου». Το ελληνικό όνομα «Παλμύρα» αποτελεί μετάφραση του αρχικού αραμαϊκού ονόματος Tadmor, που σημαίνει «φοινίκια πόλη».
Η πόλη των Φοινίκων, όπως ονομάστηκε από τους Έλληνες, έφτασε στο αποκορύφωμα της άνθησής τον 3ο αιώνα την εποχή της ξακουστής βασίλισσας της αρχαιότητας Ζηνοβίας, που με τη φιλοσοφία της προκάλεσε εκείνα τα χρόνια την κοσμοκράτειρα Ρώμη. Τα σωριασμένα ερείπια μαρτυρούν τη δόξα και το μεγαλείο του παρελθόντος. Ναοί, ανάκτορα, το θέατρο, το τετράπυλον, η μνημειακή αψίδα, ο καταυλισμός του Διοκλητιανού, ταφικά μνημεία.
::
Ξεχωρίζει ο ναός του Μπελ του θεού Ήλιου. Η κάθε πλευρά του έχει ύψος δεκαπέντε μέτρα και ύψος σαράντα. Αυτό που μένει στον επισκέπτη είναι τα ανάγλυφα με τον Ηρακλή και τον Άρη και οι 268 κολώνες με τα κορινθιακά κιονόκρανα, τα θεμέλια των οδών και των κατοικιών. Σημαντικές επίσης είναι και οι ανευρεθείσες δίγλωσσες επιγραφές (στην ελληνική και παλμυρική διάλεκτο), μία στην εβραϊκή και 2 στη λατινική. Σπάνια βρίσκει κανείς μία αρχαία πόλη τόσο άθικτη.
Η Παλμύρα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, που έχει ανακηρύξει και προστατεύει η UNESCO.
Έχουν βρεθεί στην περιοχή 150 περίπου τάφοι των Ναβαταίων ατομικοί και συλλογικοί. Οι συλλογικοί τάφοι είναι πύργοι σε ελληνορωμαϊκό ρυθμό. Οι τάφοι είναι υπόγειοι, ενώ το υπέργειο κτίσμα είναι καθαρά διακοσμητικό!
Οι κάτοικοι της Παλμύρας θάβονταν μαζί με τους πεθαμένους συγγενείς. Ο ιδρυτής της δυναστείας σε μαρμάρινη αναπαράσταση, ξαπλωμένος πάνω στην κεντρική μνημειακή σαρκοφάγο, μαζί με την σύζυγο και τα παιδιά του, ενώ οι απόγονοι κατά μήκος των πλευρών της αίθουσας, σε κλειστές κάσες και πλάγια τοποθετημένοι για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Οι τάφοι ανοίγουν αυστηρώς μόνο για 20 λεπτά καθημερινώς, λόγω του ευαίσθητου περιεχομένου τους.
Μια βόλτα στη σύγχρονη πόλη της Παλμύρας μας φέρνει αντιμέτωπους με τεράστια κρεμασμένα τσαμπιά χουρμάδων έξω από τα μαγαζιά. Τους πουλάνε συσκευασμένους ή χύμα και σε διάφορες γεύσεις Γλυκύτατος καρπός και ό,τι πρέπει για εναπόθεση κιλών στα ευαίσθητα σημεία μας!
Το βραδινό μας είναι σε μία τέντα βεδουίνων. Μας υποδέχονται 5 άτομα με τις παραδοσιακές άσπρες στολές με την κουφία στο κεφάλι τους, παίζοντας ένα όργανο σαν τετράγωνη λύρα με 3 χορδές και τουμπελέκι.
Η τέντα είναι τεράστια χωράει τουλάχιστον 100 άτομα, με πολύχρωμα μαξιλάρια στην πλάτη όπως και τα καλύμματα των πάγκων, όλο χαλιά κάτω τα πλαϊνά της τέντας καλυμμένα από πολύχρωμα κιλίμια και η οροφή διακοσμημένη με φούντες και κορδόνια. Τουριστικό βέβαια το όλο θέαμα, αλλά ήταν πανέμορφο, τίποτα το υπερβολικό, ούτε κιτς! Στη μέση της τέντας στρώθηκε ένα μεγάλο τραπέζι με όλα τα απίστευτα συριακά φαγητά σε εξαίσιες γεύσεις και ποικιλία.
Το κυρίως φαγητό ήταν αρνί κάπως … φτιαγμένο, συνοδευόταν από άσπρο πιλάφι με πράσινες φύτρες άγριου ρυζιού και μια αραιή άσπρη σάλτα σα γιαούρτι. Πανδαισία!
Στο τέλος συριακά γλυκά και φρούτα. Αμάρτησα για τη … Συρία, το ομολογώ … και ευχαρίστως θα ξαναμαρτούσα!
Το συγκρότημα έπαιζε συνέχεια παραδοσιακή μουσική και οι χορευτές χόρευαν τοπικούς χορούς, ο δε τραγουδιστής αφιέρωνε στίχους στην πιο αφράτη της παρέας - του έκαψε την καρδιά η χανούμ Βαρβάρα!
Ξεθεωμένοι από την κούραση, το γλέντι και το φαγητό συρθήκαμε στο ξενοδοχείο SEMIRAMIS PALMYRA να απολαύσουμε τον προτελευταίο μας ύπνο στην πανέμορφη Συρία!
